Eίκοσι μέρες έχουν περάσει από το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών και ακόμα δεν έχει συνταχθεί η τελική μορφή της επίσημης δικαιολογίας του μεγάρου Μαξίμου. Εχουμε ακούσει κάθε λογής εκφράσεις οδύνης και συμπόνιας, διοχετεύονται στα μέσα ενημέρωσης στοιχεία για τις ευθύνες είτε των υπαλλήλων του ΟΣΕ είτε των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά στην πραγματικότητα η τραγωδία παραμένει για την κυβέρνηση «κατάλοιπο του παρελθόντος».
Παρά το γεγονός ότι κάθε τόσο κάνει «διορθωτικές» δηλώσεις και εκφράζει σε όλους τους τόνους τη συντριβή του, ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει κατορθώσει να δώσει μια πειστική απάντηση στο μεγάλο «γιατί» που απευθύνεται από τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών μετά την τραγωδία.
Η μοναδική εξήγηση που βρήκε να προβάλει ο κ. πρωθυπουργός κατά την εισήγησή του στο υπουργικό συμβούλιο στις 3 Μαρτίου είναι ότι φταίει «το σύστημα». Πρόκειται κατά τη γνώμη του κ. Μητσοτάκη για κάποιες «νησίδες καθυστέρησης» που του αντιστέκονται.
Και επειδή κανείς δεν καταλάβαινε τι εννοούσε, αισθάνθηκε την ανάγκη να προσθέσει την προσωπική του εμπειρία από τη μάχη με το «σύστημα» αυτό: «Πιστέψτε με, προσωπικά γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη είναι αυτή η μάχη. Το έμαθα καλά όταν ως απλός βουλευτής είχα έρθει σε σύγκρουση με “εργατοπατέρες” της δικής μας παράταξης ή όταν ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης πάλευα για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων εν μέσω πάρα πολλών αντιδράσεων. Δεν έκανα πίσω τότε, δεν θα κάνω πίσω τώρα».
Επειδή και πάλι δεν καταλάβαιναν τίποτα οι υπουργοί του, επανέλαβε ο κ. Μητσοτάκης: «Είναι ένας πόλεμος με το σκοτεινό κράτος του αναχρονισμού». Τελικά φταίει «το προβληματικό κράτος το οποίο σας ζητώ να ανατρέψουμε και θα το ανατρέψουμε».
Ωστε και «ανατροπέας» του κράτους ο κ. Μητσοτάκης! Μη φοβάστε. Δεν κινδυνεύουν τα «χειμερινά ανάκτορα» της Ηρώδου του Αττικού. Οπως ομολογεί με κυνισμό ο πρωθυπουργός, αυτός που κατά τη γνώμη του ευθύνεται για την τραγωδία είναι οι «εργατοπατέρες» και οι «μη αξιολογημένοι δημόσιοι υπάλληλοι». Αθελά του ο κ. πρωθυπουργός αποκαλύπτει τη γύμνια των επιχειρημάτων του. Και μας υποχρεώνει να θυμίσουμε αυτούς τους «αγώνες» του εναντίον των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων.
Είναι αλήθεια ότι ο κ. Μητσοτάκης έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του μια απέχθεια προς τους συνδικαλιστικούς αγώνες των εργαζομένων, την οποία επιχειρεί να τεκμηριώσει με δάνεια από τον θατσερικό νεοφιλελευθερισμό. Ηδη από την περιβόητη «πτυχιακή» του εργασία του 1990, την οποία μετάφρασε και στα ελληνικά το 2006 και την κραδαίνει σήμερα στη Βουλή ως «έργο ζωής», ισχυριζόταν ότι το ΠΑΣΟΚ το 1981 κινδύνευε επειδή η «ισχυρή επιρροή που ασκούσαν οι κομμουνιστές στο συνδικαλιστικό κίνημα μπορούσε να παρεμποδίσει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης» (σ. 160). Αυτό τον φόβο του για το συνδικαλιστικό κίνημα θα τον μεταφέρει στη Βουλή από τη στιγμή που εκλέχτηκε βουλευτής:
♦ Για τη λύση του ασφαλιστικού προβλήματος από τη δεύτερη κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή ο κ. Μητσοτάκης υποστήριζε ότι πρέπει να παρακαμφθούν τα συνδικάτα, θυμίζοντας την πολιτική λιτότητας του πατέρα του: «Είναι οι ίδιες ομάδες, είναι οι ίδιοι συνδικαλιστές, οι οποίοι αγωνίζονται σήμερα με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν τα κεκτημένα δικαιώματά τους. […] Η κυβέρνησή μας είχε δεσμευθεί με απόλυτη σαφήνεια, πριν από τις εκλογές του 2007, ότι δεν θα επιτρέψει να διαιωνιστεί αυτή η νοσηρή κατάσταση. Και σήμερα κάνουμε πράξη αυτή τη δέσμευση και προχωρούμε στην υλοποίηση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Οπως και το 1990-1992 παρακάμπτουμε τις κραυγές και τους ανέξοδους λαϊκισμούς» (18.3.2008).
♦ Τα ίδια θα έλεγε και επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου για το ζήτημα της απελευθέρωσης της ενέργειας κόντρα στα συνδικάτα: «Δεν ξέρω πού θα βρείτε την τόλμη να απελευθερώσετε την αγορά ενέργειας και να πάτε κόντρα στις βουλήσεις της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ» (1.12.2010).
♦ Οσο για τους «εργατοπατέρες» της δικής του παράταξης που τους πολέμησε, όπως περηφανευόταν τις προάλλες, επρόκειτο βέβαια για τους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, οι οποίοι απλώς δεν συναινούσαν στην αιφνίδια φιλομνημονιακή μετάλλαξη της Ν.Δ. από τον Αντώνη Σαμαρά τις παραμονές της εκλογικής μάχης του 2012. Θυμίζω ότι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης είχε ακολουθήσει το 2010 την αρχική αντιμνημονιακή γραμμή του Σαμαρά μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την εύνοια του τότε αρχηγού του και φυσικά να αποκτήσει οικογενειακά πρωτεία έναντι της αδελφής του, που διαγράφτηκε επειδή υπερψήφισε το πρώτο Μνημόνιο. Τότε ο κ. Μητσοτάκης είχε συνταχθεί με τους «εργατοπατέρες» της παράταξής του.
♦ Την περίοδο που διεκδικούσε θέση σε υπουργείο, συγκρουόταν στη Βουλή με το ΚΚΕ κατηγορώντας το ότι στηρίζει τους συνδικαλιστές σε «παράνομες αποφάσεις» (31.1.2013).
♦ Ως αρμόδιος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης ανέλαβε πρωτοβουλία για την τροποποίηση του συνδικαλιστικού νόμου επειδή «η κατάντια των σωματείων είναι εμφανής, αφού πλέον έχουν πάψει να εκφράζουν την πλειοψηφία των εργαζομένων και λειτουργούν αποκλειστικά για την προώθηση κομματικών συμφερόντων» (σχόλιο βουλευτή της Ν.Δ., 9.11.2013).
♦ Οσο για το ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως υπουργός πλέον της κυβέρνησης Σαμαρά, έφτασε στο σημείο να συγκρουστεί με τον συνάδελφό του υπουργό Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος διαφωνούσε με τις απολύσεις υπαλλήλων των Πανεπιστημίων.
Ηταν τότε που ο κ. Μητσοτάκης έφτασε στο σημείο να καταγγέλλει τους συνδικαλιστές ως «δικτάτορες» και «εκβιαστές» («Τα Νέα», 7.7.2014). Και τώρα φτάνει στο σημείο να τους φορτώνει το έγκλημα των Τεμπών. Αρκεί να γλιτώσει ο ίδιος.
πηγη: https://www.efsyn.gr