O εικοστός πρώτος αιώνας δεν προσφέρεται για ανάγνωση βιβλίων και, παραδόξως, οι άνθρωποι δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε [ό,τι ανώτερο διακρίνει το είδος είναι η σκέψη – η πράξη έρχεται δεύτερη και ας φαντάζει ότι έχει τα πρωτεία]. Η σκέψη, αλλά και τα πάθη είναι πλέον κατευθυνόμενα, έρχονται άνωθεν· μόνο η ομιλία και η τρέλα μάς έχουν απομείνει, αλλά ακόμη και τούτα δεν τα ελέγχουμε.
Δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανείς αν ελέγχεται η τρέλα, όλοι όμως έχουμε επιτέλους αντιληφθεί ότι ζούμε σε έναν παρανοϊκό κόσμο. Πώς έχουμε καταλήξει σε αυτήν την αντίληψη, ο εαυτούλης μας μόνο το ξέρει, αν και αυτό αμφίβολο το βλέπω, ειδικά όταν καλούμαστε να είμαστε μαζί και να αντιμετωπίσουμε κάτι μαζί [την αντιλαϊκή κυβέρνηση, ας πούμε χαριτολογώντας].
Ακούει κανείς τους πολιτικούς και δεν πιστεύει στ’ αυτιά του. Αναρωτιέται αν πατάνε στη γη, αν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, αν είναι σε θέση να συνομιλήσουν με τους πραγματικούς, καθημερινούς ανθρώπους – όχι όλοι οι πολιτικοί, αλλά σίγουρα οι περισσότεροι, σε όποιον χώρο κι αν εκδιπλώνουν τις πολιτικές τους αρετές και ικανότητες, εφόσον βεβαίως έχουν ενασχοληθεί με την ανάλυση της έννοιας αρετή.
Εδώ που τα λέμε, γιατί να κάθονται να χολοσκάνε με έννοιες όταν αυτό που τους μέλει είναι η αναρρίχηση, η οποία, ως γνωστόν, άλλες δεξιότητες απαιτεί: ψευδολογίες, αφειδείς αλλά ανεκπλήρωτες υποσχέσεις στους ψηφοφόρους, βαθιές υποκλίσεις στα ανδρείκελα της εξουσίας, υποταγή στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, συγκατανευσιφαγία [ναι σε όλα, ας είναι και εχθρικά προς το πόπολο], αδολεσχίες, βερμπαλισμούς, ρητορήματα που εξάπτουν τάχα φρονήματα πατριωτισμού, θρησκευτικά συναισθήματα, τη συνοχή της οικογένειας. Οι δεξιότητες αυτές δεν προϋποθέτουν καμιά σκέψη και οπωσδήποτε κανένα στοχασμό για την άσκηση της πολιτικής τέχνης [για την αρπαγή της εξουσίας εννοείται]· ποια τέχνη στην πολιτική και κουραφέξαλα.
Δεν τελειώνουν εδώ οι «δεξιότητες»· χρειάζονται ακόμη, εκτός από την υπόκλιση, και τη γονυκλισία, την παράδοση της συνείδησης σε αλλότριες μορφές ορθολογισμού, το ξεπούλημα της αξιοπρέπειας και –είναι όρος απαραβίαστος για τα δώματα αυτά– την απώλεια της αυτογνωσίας –από την αυτογνωσία ξεκινά ο πολιτισμός και η πολιτική-κοινωνική συνείδηση. Με τέτοιες «προσωπικότητες» έχουμε να κάνουμε, αλλά αυτό δεν είναι το τραγικό· το τραγικό είναι ότι, συν τω χρόνω, εκόντες άκοντες, γινόμαστε ίδιοι με αυτούς – προθυμότατοι, συντρέχοντας σε αυτόν τον ξεπεσμό [στην απώλεια της αυτογνωσίας], οι άνθρωποι που διακονούν την ενημέρωση και την επικοινωνία, οι δημοσιογράφοι, καλέ [όχι όλοι, αλλά μην κοινοτοπολαλούμε].
Με τέτοια εξουσία και τέτοιον λαό πώς είναι δυνατόν να μη λέει «ναι» ο Μητσοτάκης σε ό,τι τον προστάζουν; Αυτό έμαθε από μικρό παιδί, αυτό πράττει. Εάν δεν πει «ναι» σε όλα, δεν έχει προκοπή, δεν υπάρχει γι’ αυτόν πολιτικό μέλλον. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει για όλους τους ηγέτες, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση εργασίας, για ανήσυχους και ανυπότακτους – αλλά έως πότε; Κανείς δεν αντέχει την πλησμονή αθλιότητας.
πηγη: https://www.efsyn.gr