Η φίλη μου η Σοφία είχε χθες γενέθλια. Στις 28 Φλεβάρη. Μια άλλοτε συνηθισμένη μέρα έχει από πέρυσι ταυτιστεί με το έγκλημα των Τεμπών. «Ακόμα σκέφτομαι τις εκατοντάδες διαδρομές που έχω κάνει με το τρένο στο δρομολόγιο Αθήνα - Θεσσαλονίκη και συνειδητοποιώ πόσο τυχερή έχω υπάρξει ώς τώρα σε αυτή τη χώρα όπου όντως κατά τύχη ζούμε...», έγραψε σε ανάρτησή της στο Facebook. H Σοφία είναι Θεσσαλονικιά και πηγαινοέρχεται συχνά στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους (φτιάχνει υπέροχα ρούχα και αξεσουάρ). Στάθηκε όντως τυχερή γιατί εκείνη την αποφράδα μέρα δεν χρειάστηκε να μετακινηθεί με το τρένο, στο οποίο έκτοτε δεν έχει ξαναμπεί, όπως πολύς άλλος κόσμος, υποθέτω.
«Λυπάμαι ειλικρινά πολύ. Και εξοργίζομαι», έγραψε επίσης η Σοφία. Εναν χρόνο μετά, δεν ξέρεις με τι να πρωτο-οργιστείς. Με την κραυγαλέα απόπειρα συγκάλυψης; Με το ότι το σιδηροδρομικό δίκτυο παραμένει πιο ξεχαρβαλωμένο από ποτέ; Με την αισχρή δικαστικό που συνέστησε στη μητέρα θύματος να ζητήσει βοήθεια από την εκκλησία ή με τον εξίσου αισχρό ιερωμένο που παρότρυνε τους συγγενείς των νεκρών να τους τιμήσουν με σιωπή αντί για θόρυβο; Δεν θα αναφερθώ καν στις στρατιές των πληρωμένων τρολ που έχουν επιδοθεί σε εκστρατεία λάσπης εναντίον συγγενών, όπως η Μαρία Καρυστιανού ή ο Βαγγέλης Βλάχος, που έχουν βγει στην πρώτη γραμμή.
Θα μπορούσε, βέβαια, να θεωρήσει κανείς τη χθεσινή μαύρη επέτειο ημέρα ελπίδας, κατά μία έννοια, κρίνοντας από τον κόσμο που βγήκε στους δρόμους. Ας μου επιτραπεί να κρατήσω μικρό καλάθι. Και πέρυσι βγήκαν πολλοί στους δρόμους, αλλά, τελικά, ο «σοφός λαός» επανεξέλεξε τη Νέα Δημοκρατία –και μάλιστα χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο πλέον– και ειδικότερα τον εγκληματικά ανεύθυνο Κώστα Αχ. Καραμανλή. «Ντρέπονται μήπως τώρα για την ψήφο τους, παρακολουθώντας στην τηλοψία τον άθλιο αυτόν πολιτικό να μεταθέτει οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον εαυτό του, τις ευθύνες για τη στυγερή δολοφονία νεαρών κυρίως ψυχών;», έγραφε ο Γιώργος Σταματόπουλος στο εξαιρετικό άρθρο του στις 18/2 στην «Εφ.Συν.» με τίτλο «Οι 20.000 Σερραίοι».
Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν εμείς που ντρεπόμαστε κι εξοργιζόμαστε είμαστε τελικά μειοψηφία σε αυτή τη χώρα. Αλλά, ακόμα κι αν είμαστε, ας παραμείνουμε μια μειοψηφία ηχηρή και θυμωμένη, από εκείνες που έχουν τη δύναμη να αλλάζουν τα πράγματα. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
29.02.24 16:00
από: https://www.efsyn.gr