Στον αρχαίο μύθο του βασιλιά της Λυδίας Μίδα, ο ευφυής, πολυπράγμων και πλουσιότερος άνθρωπος της εποχής του, ζητά από τον Διόνυσο ως αντάλλαγμα, κατά μια εκδοχή γιατί βρίσκει και σώζει και κατά μια άλλη γιατί απελευθερώνει τον Σειληνό, επιστήθιο φίλο και συνοδοιπόρο του Θεού Διονύσου, ένα δώρο χάρισμα, ό,τι αγγίζει να γίνεται χρυσάφι.
Όντως ο Θεός Διόνυσος πραγματοποιεί την επιθυμία του. Άνθρωποι, ζώα, φυτά, ό,τι αγγίζει ο Μίδας ακόμη και για να τραφεί μετατρέπεται σε χρυσό. Ως και οι πηγές και τα ρυάκια που σκύβει για να πιεί νερό μολύνονται από το πολυπόθητο εκθαμβωτικό μέταλλο. Πλέον ο χρυσός θα διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο ως αντικείμενο συσσώρευσης και επίδειξης πλούτου αλλά και χρησιμοποίησης και χειρισμού στο εξής των ανθρώπινων υποθέσεων. Στην πιο διαδεδομένη έκβαση του μύθου πεθαίνει τελικά, ανίκανος να τραφεί, μέσα σε αμύθητα πλούτη. Μία πιο ιστορική εκδοχή θέλει τον Μίδα, ο οποίος είναι και ο πρώτος βασιλιάς που επινόησε το νόμισμα ως ανταλλακτικό μέσο, να πεθαίνει από την στεναχώρια του όταν μια άλλη «απολίτιστη» φυλή της Μικράς Ασίας εισβάλει, λεηλατεί και καταστρέφει την χώρα του.
Στην εποχή μας, η συσσώρευση πλούτου, όπως ο χρυσός ή άλλων υλικών μέσων και αντικειμένων καταμέτρησης του, έχει φτάσει στο απόγειο της. Είναι ασυνήθιστο να βρεθεί άνθρωπος, που να θεωρείται πολιτισμένος και να σέβεται τον εαυτό του και τα χρηστά ήθη, που να μην έχει ως σκοπό της ζωής του να συγκεντρώσει όσο το δυνατό περισσότερο πλούτο, το μέγεθος του οποίου θα επιβεβαιώσει το κοινωνικό του status. Στο απόγειο του βρίσκεται και ο φανταστικός πλούτος.
Είναι που επινοήθηκε από τους απανταχού απατεώνες, καταρχάς τους πιστωτές που πολύ σύντομα μεταβλήθηκαν σε τοκογλύφους. Στη συνέχεια, όταν τα κλασσικά χρηματιστικά, ανταλλακτικά μέσα που κατασκευάστηκαν, εξελίχθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν κατά την πορεία της ιστορίας, κρίθηκαν ανεπαρκή, προκειμένου να καλύψουν το μέγεθος της παγκόσμιας εκμετάλλευσης που προοιώνιζε η «ανακάλυψη» του κόσμου από τους δυτικοευρωπαίους, επινόησαν μια έωλη κι ανυπόστατη έννοια, αυτή του κεφαλαίου, που δεν θα είχε καμιά τύχη εάν δεν συνοδευόταν από τα πυροβόλα όπλα και τη φετιχοποίηση της οργανωμένης στρατοκρατικής βίας. Στις μέρες μας, οι απατεώνες αυτοί, που φέρουν εύσχημους και περίλαμπρους τίτλους ευγενών κεφαλαιοκρατικών και χρηματοπιστωτικών οίκων, ειδικευόμενοι στον ορισμό και τη χρήση του χρήματος και του πλούτου, υπολογίζουν ότι το χρέος της ανθρωπότητας και των κρατών, που με ένα συνδυασμό βίας και εξαπάτησης τη νέμονται και την ποδηγετούν, ξεπερνά τα 300 τρισεκατομμύρια δολάρια!
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης για το μέγεθος της απληστίας τους, το ετήσιο ΑΕΠ της Γερμανίας μετά βίας ξεπερνά τα 3 τρις, των ΗΠΑ τα 30, ενώ το παγκόσμιο πλησιάζει τα 100. Και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να εισπράξουν, όσα μόνοι τους υπολόγισαν, ότι τους οφείλουμε.
Η πίστη είχε ανέκαθεν μια καθοριστική διάσταση στα θεολογικά ζητήματα.
Όλοι οι τομείς των επιστημών, οι εκπρόσωποι των οποίων υποτίθεται διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το ξεπέρασμα της μεταφυσικής και την λογική συνάφεια των επιχειρημάτων και της μεθοδολογίας τους, πλέον διαπνέονται ολοκληρωτικά από αυτόν της οικονομίας. Αυτός είναι που παράλληλα χρηματοδοτεί, προτάσσει την πιο αποτελεσματική μέθοδο και καταμετρά τα επιθυμητά αποτελέσματα επαληθεύοντας τον εαυτό της.
Η Οικονομική Πίστη, είτε αναφέρεται ως καταναλωτική είτε ως πιστοληπτική ικανότητα των χωρών-κρατών και των ανθρώπων, ώστε να έχουν το «δικαίωμα» να συνεχίσουν να υπάρχουν, κατασκευάζει την δική της θεμελίωση. Αλλά πόσο επιστημονικό και λογικό μοιάζει, επειδή κάποιοι χρησιμοποιούν απλά και μόνο μαθηματικούς κανόνες, τύπους και αναλογισμούς, ώστε να αυξάνουν και να υπολογίζουν τα υποτιθέμενα νόμιμα κέρδη τους, σε ένα κατά τα λοιπά προκαθορισμένο πεδίο-παίγνιο, που όταν δεν είναι μια κλασική τζογαδόρικη κομπίνα, συχνά πυκνά ανατρέπει τους υφιστάμενους κανόνες με έξωθεν πολιτικές ή κεφαλαιοκρατικές παρεμβάσεις, ευνοώντας κατά κανόνα τους πλούσιους και ισχυρούς;
Και είναι τουλάχιστον αφελής, όποιος πιστεύει ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα αλλάξει κάτι από τον παραλογισμό και τη μεταφυσική της εξουσίας και της οικονομίας που γιγαντώνεται με ταχύτατους και ανεξέλεγκτους ρυθμούς καταστρέφοντας τον κόσμο! Όσα βλέπουμε από τη χρήση της στα πολεμικά-εξουσιαστικά μέτωπα, αλλά και στο κοινωνικό πεδίο, συγκλίνουν με τη συμβολή της στην επιτάχυνση της καταστροφής.
Πόσο λογικό είναι, επίσης, να επιταχύνονται και να πολλαπλασιάζονται οι λεγόμενες εξορυκτικές δραστηριότητες, που στο παρελθόν οδήγησαν σε κάποιες από τις πιο στυγνές και απάνθρωπες μορφές εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο; Όχι ότι και σήμερα δεν συνεχίζουν να στιγματίζουν τις όποιες θεωρίες ανθρώπινης εξέλιξης, προόδου και ευημερίας σε ολόκληρες ηπείρους, βυθίζοντας ολόκληρους λαούς και χώρες στη φτώχεια, την ανέχεια, την μόλυνση και τους πολέμους, καταρρακώνοντας κάθε έννοια δικαίου, μετατρέποντας τις περίφημες πλουτοπαραγωγικές πηγές σε κατάρα και αίτιο διαρκούς υποβάθμισης και καταστροφής ανθρώπινων κοινωνιών και φυσικού περιβάλλοντος.
Ποια «επιστημονική» λογική ορίζει τον 21ο αιώνα να σκάβονται ολόκληρα βουνά, να κονιορτοποιούνται εκατομμύρια κυβικά ύλης και να διασκορπίζονται στην ατμόσφαιρα ή να αναμειγνύονται με τοξικά χημικά διαλύματα σε ακόμη περισσότερα εκατομμύρια κυβικά νερού, μολύνοντας επίγεια και υπόγεια ύδατα, μετατρέποντας τεράστιες περιοχές σε χαβούζες και σεληνιακά τοπία;
Μόλις 5 με 10 γραμμάρια ανά κυβικό είναι η περιεκτικότητα των χρυσοφόρων κι όχι μόνο κοιτασμάτων της Θράκης, που έχουν μπει στο στόχαστρο της εκμεταλλευτικής επιστήμης και θεωρούνται από τα πιο περιεκτικά. Και πώς θα αξιοποιηθεί αυτό το κατά τα άλλα πολύτιμο μέταλλο, του οποίου ένα ελάχιστο μόνο μέρος θα χρησιμοποιηθεί στην βιομηχανία. Είναι γνωστή από την εποχή του Αριστοφάνη, άλλωστε, η κακομεταχείριση που επεφύλασσαν οι πλούσιοι στον Πλούτο. Θα θαφτεί εκ νέου σε κρατικά και ιδιωτικά θησαυροφυλάκια, όπου σπανίως θα εκτίθεται στα άπληστα ανθρώπινα βλέμματα. Η αξία του έγκειται στο ότι θα δημιουργήσει νέα συναλλαγματικά αποθέματα χρυσού, γεγονός καθόλου παρηγορητικό για μια ανθρώπινη φιλοσοφία και στάση ζωής, που θα επιθυμούσε να ζήσει και να απολαύσει τον φυσικό κόσμο, που έθρεψε το ανθρώπινο είδος και το εμπεριέχει μαζί με άφθονα ενδιαφέροντα και άξια επικοινωνίας άλλα πλάσματα.
Κατά την αρχαιότητα, ο χρυσός αποτέλεσε το κύριο μέταλλο επίδειξης και ισχύος. Αέναοι πόλεμοι ξεσπούσαν ανάμεσα σε εξουσιαστικές φατρίες παρασέρνοντας ολόκληρους λαούς στην αλληλοκαταστροφή και την μισαλλοδοξία. Αν για έναν κοινό θνητό ένας οβολός ήταν αρκετός για το πέρασμα στο βασίλειο του Άδη, για τους βασιλιάδες, τους ευγενείς, τους μεγάλους στρατηλάτες και διάφορους που μας διαφεύγουν, αποτελούσε ένα διαβατήριο για το πέρασμα στην ανυπαρξία.
Ή μήπως όχι; Ο φόβος του θανάτου, ειδικά των αρχόντων, δημιούργησε διάφορα τέρατα που στοίχειωσαν τη ζωή των ανθρώπων. Σε κάποιους τόπους, εκτός από τα αγαπημένα τους αντικείμενα, αυτοκράτορες θάβονταν μαζί με τους στρατιώτες και τα ζώα τους, αλλού ολόκληρες κοινότητες υπηκόων ασχολούνταν με το μεταθανάτιο οίκημα των φαραώ, αλλού πάλι οι «κατώτερες» από τους άνδρες, γυναίκες, όφειλαν να ακολουθήσουν τον σύζυγό τους στο θάνατο.
Κι ανάμεσα σε αυτά και διάφορα άλλα, μας προέκυψε και η ανάσταση νεκρών, μετά από μια ζωή υποταγής σε κάποιο αφέντη, που ταύτιζε τις προσταγές του με αυτά κάποιου υπερβατικού τιμωρού Θεού που ποτέ κανείς δεν είδε ή άκουσε. Όλα αυτά πριν λίγες δεκαετίες θεωρούνταν δεισιδαιμονίες, κατάλοιπα ενός ανορθολογικού παρελθόντος που η επιστήμη ξεπερνούσε με δυσκολίες μεν αλλά με πίστη στη δύναμη της λογικής και της διάδοσής της στις κοινωνίες.
Με την είσοδο στη διαδικτυακή εποχή, το σπουδαίο κατασκεύασμα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και την τεχνολογική έκρηξη που πλέον συντελείται, αυτή η εξέλιξη μοιάζει να ανατρέπεται. Οι πλούσιοι κι οι ισχυροί, παρά τα πρωτοφανή μέσα ευζωίας, μακροζωίας και απολαύσεων που έχουν, παρά τα αμέτρητα πλούτη που έχουν συσσωρεύσει, παρά τις υποσχέσεις της εποχής για αθανασία, συνεχίζουν να τρέμουν μπρος την ιδέα του θανάτου.
Μες την παρακμή της Δύσης ακούγονται κάποιες σαλταρισμένες φωνές, που αναρωτιούνται αν αξίζει να υπάρχει κόσμος, αν δεν είναι αυτοί οι Κύριοι του!
Δεν είναι μια καινούρια ιδέα και όπως πιστεύουμε αναδείχθηκε από όσα αναφέραμε.
Μόνο που τώρα, πάνω στην παλαβομάρα τους, έχουν και τα μέσα να πάρουν τον κόσμο μαζί τους! Είναι ο Πλούτος άραγε, αυτός, που οδηγεί καμαρωτός στο βασίλειο του Πλούτωνα;
Αδάμαστη Συνείδηση
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.262, Σεπτέμβριος 2025
από: https://anarchypress.wordpress.com