Ιστορικά η κατανάλωση κρέατος σκύλου από ανθρώπους έχει καταγραφεί σε πολλά μέρη του κόσμου. Στον 21ο αιώνα, το κρέας σκύλου καταναλώνεται στην Κίνα, τη Νότια Κορέα, την Καμπότζη, την Ινδονησία, στο Βιετνάμ αλλά και σε κάποιες περιοχές της αφρικανικής ηπείρου. Ορισμένοι πολιτισμοί θεωρούν την κατανάλωση του κρέατος σκύλου ως μέρος της παραδοσιακής, τελετουργικής ή καθημερινής κουζίνας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις οργανώσεων που αγωνίζονται για την ολική απαγόρευση της κατανάλωσης κρέατος σκύλου, οι άνθρωποι σκοτώνουν και τρώνε περίπου 25 εκατομμύρια σκύλους κάθε χρόνο. Υπολογίζεται πως μόνο στο Βιετνάμ εξαφανίζονται 5 εκατομμύρια σκυλιά ετησίως. Πρόκειται για ζώα που, μετά την απαγωγή, καταλήγουν σε παράνομα σφαγεία, ενώ μεγάλο μέρος αυτού του πληθυσμού γίνεται αντικείμενο λαθρεμπορίου προς την Κίνα. Άλλα τόσα εξαφανίζονται κάθε χρόνο στη γειτονική Καμπότζη, και είτε πρόκειται για αδέσποτα είτε για κατοικίδια τα οποία συχνά κλέβονται από κήπους και σπίτια.
Λίστα αντικειμένων
Ο τρόπος μεταφοράς τους στα σφαγεία, στις αγορές και στα εστιατόρια είναι αφάνταστα φρικιαστικός. Τα ζώα μεταφέρονται στριμωγμένα σε μικρά κλουβιά, φορτωμένα σε φορτηγά ή δεμένα στο πίσω μέρος μοτοσικλετών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τραυματισμούς, όπως σπασμένα κόκαλα, ενώ το ταξίδι συχνά οδηγεί σε εξάντληση και θερμοπληξία των ζώων πριν καν φτάσουν στον προορισμό τους. Πολλά πεθαίνουν στην πορεία και ίσως αυτά να είναι τα πιο τυχερά αν αναλογιστεί κανείς πως όταν φτάνουν στον τελικό τους προορισμό, τα σκυλιά σκοτώνονται με ιδιαίτερα βάναυσες μεθόδους, όπως ο ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου.
Γιατί τρώτε κρέας σκύλου;
Στο παραπάνω ερώτημα οι απαντήσεις πολλών κατοίκων της Κίνας ή της Νοτιοανατολικής Ασίας ίσως και να ακουστούν οικείες σε όσους βρίσκουν ανατριχιαστικό, βάρβαρο και ανήθικο το να τρώει κανείς κρέας σκύλου. Ειδικά αν πρόκειται για απαντήσεις όπως ότι «είναι στη φύση του ανθρώπου να τρώει κρέας ζώων» ή ότι «έχω ανάγκη τη ζωική πρωτεΐνη που περιέχεται στο κρέας του σκύλου» ή «είμαι εργάτης και έχω ανάγκη να τρώω κρέας σκύλου για να μπορώ να αντεπεξέλθω στις υψηλές απαιτήσεις της δουλειάς μου» ή ότι «μα παραδοσιακά τρώμε κρέας σκύλου στον τόπο μας» ή «έχω διαβάσει μια μελέτη που λέει ότι το κρέας σκύλου είναι απαραίτητο για να μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά μας» και φυσικά, όταν οι ερωτώμενοι δείχνουν τα δόντια τους και εξηγούν ότι «αν δεν είναι για να τρώμε το κρέας του σκύλου. τι τους έχουμε τους κυνόδοντες;».
Και κάπως έτσι συνεχίζεται εδώ και χρόνια μια ατέρμονη συζήτηση για το αν είναι ανήθικο και βάρβαρο μια μειοψηφία ανθρώπων να τρώει το ζώο που η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται και αναγνωρίζει ως τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, που στις περισσότερες χώρες του πλανήτη η ευζωία και τα δικαιώματά του προστατεύονται από σχετικές εθνικές νομοθεσίες, αποδεικνύοντας τελικά ότι η διαφορά των σκύλων από τα υπόλοιπα ζώα που ο «πολιτισμένος» κόσμος τρώει χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό έγκειται στην αντίληψη του ανθρώπου, που αυθαίρετα διαχωρίζει ποια ζώα αξίζουν του σεβασμού και της προστασίας του και ποια όχι. Η αντίληψη του ανθρώπου είναι και η μοναδική διαφορά ανάμεσα σε έναν σκύλο και ένα γουρούνι, μόνο που η αντίληψη αυτή είναι αρκετή ώστε να κρίνει τον τρόπο με τον οποίο τα δύο αυτά ζώα αντιμετωπίζονται, ζουν και πεθαίνουν σε έναν κόσμο αυστηρά ανθρωποκεντρικό, όπου η επιβίωση και η διαβίωση των μη ανθρώπινων ζώων εξαρτώνται αποκλειστικά από τις ανθρώπινες συνήθειες, τις παραδόσεις αλλά κυρίως την οικονομική διάσταση της εκμετάλλευσης των ζώων. Αυτή είναι μια ιστορία που οι πρωταγωνιστές της δεν μπορούν να μας την πουν γιατί δεν έχουν φωνή να την πουν. Ας γίνουμε η φωνή τους.
Η ιστορία του Σάρι και του Τζάκσον
Στην Καμπότζη, κανένας νόμος δεν απαγορεύει τις απαγωγές και τις σφαγές σκύλων για το κρέας τους και μόνο μικρές ομάδες ανθρώπων αγωνίζονται για τη σωτηρία αυτών των ζώων, που κατά εκατομμύρια σφαγιάζονται κάθε χρόνο.
Οπως ο Σάρι, ένας φροντιστής σκύλων που έχουν κυριολεκτικά σωθεί στο παρά πέντε από το σφαγείο. Όπως ο Τζάκσον, που, ενώ βρισκόταν στριμωγμένος μαζί με άλλα εννέα σκυλιά σε ένα κλουβί στοιβαγμένο πάνω σε άλλα κλουβιά στην καρότσα ενός φορτηγού που κατευθυνόταν για ένα σφαγείο, ακτιβιστές της οργάνωσης «Four Paws» σταμάτησαν το αυτοκίνητο και «κατάσχεσαν» περίπου 60 τρομοκρατημένα σκυλιά. Ανάμεσά τους και ο Τζάκσον, που από την ώρα που μεταφέρθηκε στο καταφύγιο της οργάνωσης, κόλλησε κυριολεκτικά πάνω στον Σάρι αποζητώντας συνεχώς τη συντροφιά και την προστασία, με τα μεγάλα, υγρά του μάτια να λένε «μην με αφήνεις μόνο μου, φοβάμαι».
Σκυλιά που βίωσαν μια άγρια μορφή κακοποίησης και ξεπέρασαν τα όρια του φόβου και του τρόμου ξεσπούν σε λυγμούς και κλάματα κάθε φορά που στο καταφύγιο πέφτει το σκοτάδι. Ειδικά ο Τζάκσον, δεν ηρεμεί χωρίς την παρουσία του Σάρι, που περνά τα περισσότερα βράδια του στο μεγάλο δωμάτιο με τα σκυλιά κρατώντας στην αγκαλιά του τον τετράποδο φίλο του που σώθηκε από το σφαγείο. Ο Τζάκσον και τα υπόλοιπα σκυλιά που φιλοξενούνται στο καταφύγιο της «Four Paws» στην Καμπότζη είναι μονάχα μια σταγόνα σε έναν ωκεανό φρίκης, όπου κάθε δευτερόλεπτο σφάζεται ένας σκύλος για να πλουτίσει με το κρέας του κάποιο οικογενειακό τραπέζι κάπου στην Ασία.
Οι ιστορίες χωρίς φωνή... απέκτησαν φωνή!
Ακούστε εδώ
πηγη: https://www.avgi.gr