του Γιώργου Μητραλιά

“Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!”. Είναι με αυτή τη φράση εν είδει προειδοποίησης, που άνοιγε το άρθρο μας που είχε γραφτεί την επαύριο των ιταλικών εκλογών του 2018 στις οποίες είχε θριαμβεύσει η Λέγκα του Σαλβίνι. (1) Τέσσερα χρόνια αργότερα, δηλαδή σήμερα, πρέπει να παραδεχτούμε πως η πρόβλεψή μας έχει -δυστυχώς- πλήρως επαληθευτεί από τα γεγονότα: η εκατοστή επέτειος της ανόδου του Μπενίτο Μουσολίνι στην εξουσία τον Οκτώβρη του 1922 θα συμπέσει με την άνοδο στην εξουσία της μετα-φασίστριας Τζόρτζια Μελόνι και των Fratelli d’Italia της, του κόμματος που δεν είναι παρά η συνέχεια του MSI που ίδρυσε και διηύθυνε ο Τζόρτζιο Αλμιράντε μαζί με άλλους αξιωματούχους της διαβόητης Repubblica di Salò, του τελευταίου φαντοματικού Κρατιδίου του Μουσολίνι, που ελεγχόταν εξάλλου από τους Γερμανούς ναζιστές !

Αν κρίνουμε από τις πρώτες « αναλύσεις » του αποτελέσματος αυτών των εκλογών από τους συνήθεις « ειδικούς » και λοιπούς σχολιαστές των ευρωπαϊκών ΜΜΕ, η συνέχεια του άρθρου μας για τις ιταλικές εκλογές του 2018 θα ταίριαζε απόλυτα και σε αυτό για τις εκλογές του 2022 : « Γιατί αυτή η “ανορθόδοξη” εισαγωγή στο σχολιασμό των ιταλικών εκλογών ενώ οι πάντες δεν μιλούν παρά για επικράτηση των “λαϊκιστών”, θρίαμβο των “ευρωσκεπτικιστών”, ήττα της “κεντροαριστεράς”, και φυσικά, για “ακυβερνησία” της Ιταλίας και επαπειλούμενο μετεκλογικό “χάος” της; Μα, επειδή προτιμάμε να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα από τη μύτη μας, για να δούμε όχι τα επιφαινόμενα αλλά την ουσία των πραγμάτων την ώρα που στην Ιταλία επωάζονται εξελίξεις που θα σημαδέψουν και τη δική μας ζωή εδώ στην Ελλάδα! ». Και πράγματι, πέρα από το « λαϊκισμό » που χαρακτηρίζει ολόκληρα τμήματα του προγράμματος του συνασπισμού των νικητών των ιταλικών εκλογών, πέρα από τις διαφορές τους που είναι εξάλλου πραγματικές, και πέρα από την πιθανή « ακυβερνησία » που μπορεί να υπάρξει, το κύριο γεγονός αυτών των ιταλικών εκλογών είναι ότι...όντως « στην Ιταλία επωάζονται εξελίξεις που θα σημαδέψουν και τη δική μας ζωή εδώ στην Ελλάδα! , όπως εξάλλου και παντού στην Ευρώπη και ίσως και σε ολάκερο τον κόσμο !

Γιατί; Μα, επειδή η άνοδος στην εξουσία στην Ιταλία του ακροδεξιού συνασπισμού στον οποίο κυριαρχούν οι μετα-φασίστες της Τζόρτζια Μελόνι, μεταβάλλει τις ισορροπίες στην Ευρώπη προκαλώντας μια παραπέρα και ακόμα πιο βαθιά αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων προς όφελος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και της μετα-φασιστικής της πτέρυγας. Οι συνέπειες θα είναι κατακλυσμικές. Καταρχήν, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, ο εκλογικός θρίαμβος των Fratelli d’Italia θα εντείνει και θα επιταχύνει την ήδη υπάρχουσα κρίση των μεγάλων κομμάτων της λογότερο ή περισσότερο κλασικής δεξιάς (όπως π.χ. της Χριστιανοδημοκρατίας), ενθαρρύνοντας τις ακροδεξιές τους πτέρυγες που θα βλέπουν ότι ήλθε η ώρα τους, είτε να διεκδικήσουν την ηγεσία τους είτε να διασπαστούν κατά το πρότυπο της φρανκικής πτέρυγας του ισπανικού Λαϊκού κόμματος που διασπάστηκε για να δημιουργήσει το διαβόητο Vox.

Παγιδευμένα λοιπόν ανάμεσα στην εξωτερική πίεση που τους ασκούν οι διάφοροι Ευρωπαίοι Όρμπαν, και στην εσωτερική πίεση που ασκούν οι ακροδεξιές αντιπολιτεύσεις τους, αυτά τα μεγάλα κυβερνητικά κόμματα θα αποδυναμωθούν όλο και πιο πολύ και θα κάνουν αυτό που έκαναν πάντα όταν θέλησαν να αντισταθούν στην άκρα δεξιά που τα ανταγωνίζεται: θα μιμηθούν αυτή την ακροδεξιά για να την νικήσουν... στο δικό της γήπεδο, δανειζόμενα πολλά από τα θέματα και τις πρακτικές των ρατσιστικών, σεξιστικών, υπερ-εθνικιστικών και ελευθεριοκτόνων πολιτικών της! Και φυσικά, αυτές οι ακροδεξιές διολισθήσεις της κλασικής δεξιάς θα έχουν αντίκτυπο και στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην οποία κυριαρχεί παραδοσιακά το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα.

Όμως, προσοχή : όλα αυτά τα γεγονότα και η χιονοστιβάδα των ήδη -σχεδόν- ιστορικών εξελίξεων, δεν θα συμβούν σε μια « νορμάλ » εποχή, αλλά ενώ μαίνεται μια ευρωπαϊκή και ίσως και παγκόσμια κρίση που δεν έχει προηγούμενο από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Μια κρίση που επιταχύνθηκε, αν βέβαια δεν προκλήθηκε από τον πόλεμο του Πούτιν και του μεγαλορώσικου ιμπεριαλισμού του ενάντια στην Ουκρανία και στο λαό της. Η συνέπεια θα είναι ότι αυτή η θριαμβεύουσα ευρωπαϊκή ακροδεξιά που δεν κρύβει τις εκλεκτικές της συγγένειες, αν όχι την υποστήριξη της, στον Πούτιν και στο φασίζον καθεστώς του, θα κάνει αισθητό το αυξημένο βάρος της και σε αυτό το επίπεδο, ευθυγραμμιζόμενη με τον Όρμπαν για να σπάσει την διεθνή απομόνωση του Πούτιν. Συμπερασματικά, είναι προφανές πως ένας μεγάλος κερδισμένος από τον θρίαμβο της Μελόνι είναι ο Πούτιν και οι όμοιοι του σε όλο τον κόσμο. Δηλαδή, η κυοφορούμενη Φαιά Διεθνής...(2)

Όμως, γιατί η Ιταλία και γιατί το μετα-φασιστικό της εκλογικό τσουνάμι που τονίζεται ακόμα περισσότερο από την ουσιαστική εξαφάνιση της αριστεράς της; Πώς γίνεται η Ιταλία του “μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος του δυτικού κόσμου” και των μαζικών και ριζοσπαστικών κοινωνικών κινημάτων να έχει μετατραπεί σήμερα στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα με ακροδεξιά κυβέρνηση στην οποία κυριαρχούν μάλιστα οι μετα-φασίστες: Η απάντηση συμπυκνώνεται σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ...διαδοχικές αυτοκτονίες των αριστερών κομμάτων της. Καταρχήν, η αυτοκτονία του -ήδη τότε σε κρίση- υπερ-ρεφορμιστικού ΚΚΙ, που ουσιαστικά διαλύθηκε εν ψυχρώ από τις όλο και πιο δεξιές σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες του σε αναζήτηση αστικού “καθωσπρεπισμού”, για να καταλήξει -μετά από αναρίθμητες μεταμορφώσεις- στο σημερινό Partito Democratico. ‘Ενα PD που δεν έχει τίποτα το αριστερό, αρχής γενομένης από τους ηγέτες του: τόσο ο σημερινός του Ενρίκο Λέττα όσο και ο γνωστότερος από τους προκατόχους του Ματέο Ρέντζι είναι γέννημα θρέμμα της Χριστιανοδημοκρατίας (DCI) χωρίς την παραμικρή σχέση με την ιταλική αριστερά. Εξάλλου, ο Ρέντζι που δεν κρύβει τις ιδιαίτερες σχέσεις του με το...σαουδαραβικό παλάτι, μόλις πριν λίγες μέρες προσέφερε τις υπηρεσίες του στην Τζόρτζια Μελόνι...

Και μετά, είναι η αυτοκτονία της ιταλικής ριζοσπαστικής αριστεράς(, και πιο συγκεκριμένα του -μακράν- μεγαλύτερου κόμματος της, της Rifondazione Comunista (Κομμουνιστικής Επανίδρυσης), που εγκαινίασε την ταχύτατη κατάρρευση της όταν η ηγεσία της αποφάσισε να συνδέσει τη τύχη της με εκείνη της πολύ αστικής και νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του τραπεζίτη Ρομάνο Πρόντι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Επανίδρυση πέρασε σε χρόνο ρεκόρ, από το τεράστιο κύρος που είχε αποκτήσει ως πολιτική έκφραση των ιταλικών κοινωνικών κινημάτων και ως ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς, στην καλπάζουσα καταφρόνια που της προκαλούσαν οι εσωτερικές της κρίσεις που συνδυάζονταν με τις αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες και την φυγή όλο και περισσότερων αγωνιστών της. (3)

Το κενό που άφησαν μέσα στον ιταλικό « λαό της αριστεράς » οι αυτοκτονίες αυτών των αριστερών ήταν τεράστιο και δεν άργησε να καλύπτεται σταδιακά από λαϊκιστές δημαγωγούς ή ακόμα και από αντιδραστικούς ρατσιστές. Η ξαφνική εξαφάνιση του Χριστιανοδημοκρατικού και του Σοσιαλιστικού κόμματος που εναλλάσσονταν στην εξουσία της χώρας, και η βαθιά οικονομική κρίση συνέβαλαν και αυτές να κάνουν την οργισμένη, και σε σύγχυση ευρισκόμενη ιταλική κοινωνία που έψαχνε απελπισμένα για “μεσσίες”, να στραφεί πρώτα στον Μπερλουσκόνι, ο απολογισμός του οποίου ήταν καταστροφικός: ο μπερλουσκονισμός, αυτό το μείγμα νεοφιλελεύθερου κυνισμού, νεοπλουτίστικης χυδαιότητας, ακραίου ρατσισμού, επιθετικού σεξισμού, καθώς και ωμού αμοραλισμού προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί καταστροφές καθώς άπλωσε τις ρίζες του στην ιταλική κοινωνία και κυλάει πια μέσα στις φλέβες της.

Από εκεί και πέρα, το έδαφος είχε καλλιεργηθεί για την εμφάνιση άλλων « μεσσίων », καθώς μάλιστα ο Μπερλουσκόνι είχε συνηθίσει τους Ιταλούς στην άκρα δεξιά και στους μετα-φασίστες, συμμαχώντας με την Lega Nord του Μπόσι και κυρίως, με την Alleanza Nazionale (Εθνική Συμμαχία) που είχε διαδεχθεί το παλιό MSI, παίρνοντας για αντιπρόεδρο των κυβερνήσεων του τον ηγέτη της Τζιανφράνκο Φίνι, και προσφέροντας το υπουργείο Νεολαίας σε μια άγνωστη νεαρή νεοφασίστρια με το όνομα...Τζόρτζια Μελόνι. Να λοιπόν γιατί ακόμα και ο αντι-μπερλουσκονικός και δήθεν « αντισυστημικός » μετεωρίτης, το επονομαζόμενο Movimento 5 Stelle (Κίνημα 5 Αστέρων) δεν είχε κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να φλερτάρει ανοιχτά με τους νεοφασίστες, Όπως για παράδειγμα όταν ο ιδρυτής και γκουρού του, ο κωμικός Μπέπε Γκρίλλο έσφιγγε το χέρι του αρχηγού των φασιστών της Casa Pound και του πρότεινε να περιλάβει τους φασίστες του στα ψηφοδέλτια του κόμματός του...

Αντίθετα λοιπόν από ό,τι έχει συμβεί στους άλλους « μεσσίες » (Σαλβίνι, Γκρίλλο…) που γκρεμίστηκαν στα τάρταρα τόσο γρήγορα όσο ανέβηκαν προηγουμένως στα ουράνια, η Τζόρτζια Μελόνι και οι Fratelli d’Italia δείχνουν -δυστυχώς- να έχουν τα εφόδια για να διαρκέσουν. Η κατάσταση είναι λοιπόν σοβαρή και η απειλή άμεση και τρομερή. Και τίποτα δεν αποδίδει καλύτερα αυτή τη τρομερή απειλή από το πολύ εμβληματικό αποτέλεσμα των εκλογών στην πιο λαϊκή από τις συνοικίες της Ρώμης, στο Σέστο Σαν Τζιοβάνι, αυτό το παραδοσιακό κάστρο της αριστεράς, που συνηθιζόταν να αποκαλείται « Ιταλικό Στάλινγκραντ » : για πρώτη φορά, ο νέος βουλευτής του δεν είναι αριστερός. Είναι η κόρη του Πίνο Ράουτι, του « πάπα » του ιταλικού και ευρωπαΪκού νεοφασισμού, ιδρυτή του Ordine Nuovo, και μπλεγμένου στις πιο αιματηρές επιθέσεις της νεοφασιστικής τρομοκρατίας στα χρόνια της ιταλικής « στρατηγικής της έντασης »...

Σημειώσεις

1.https://www.contra-xreos.gr/arthra/1294-italiki-tragodia.html

2. Βλέπε το κείμενο μας: https://www.contra-xreos.gr/arthra/3005-pros-tin-faia-diethni-tis-eyropaikis-kai-pagkosmias-akrodeksias

3. Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι ο Μάρκο Ρίτσο (Marco Rizzo), που είχε ηγηθεί, ως βουλευτής της Επανίδρυσης, της τάσης που ορκιζόταν στο όνομα του Πρόντι και της υποστήριξης στην κυβέρνηση του, έφτασε σήμερα να συμμαχεί ως επικεφαλής του "Κομμουνιστικού κόμματος" που έχει ιδρύσει, με μια σειρά από ρατσιστικά, σκοταδιστικά, εθνικιστικά ή και φασίζοντα κομματίδια με τα οποία σχημάτισε τον "φαιο-κόκκινο" εκλογικό εκλογικό συνασπισμό "Λαϊκή και κυρίαρχη Ιταλία". Ίσως επίσης να μην είναι τυχαίο ότι το ελληνικό ΚΚΕ διατηρεί προνομιακές σχέσεις με το κόμμα του κ. Ρίτσο. Και φυσικά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ο κ. Ρίτσο υποστηρίζει φανατικά τον κ. Πούτιν και τον πόλεμό του ενάντια στην Ουκρανία.
27 September 2022
πηγη: https://www.contra-xreos.gr