Πριν μπω στην ουσία του θέματος, θέλω να διευκρινίσω ότι ουδέποτε υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι ένας απλός ψηφοφόρος του κόμματος, ο οποίος αγωνιά πρωτίστως για το μέλλον της χώρας και δευτερευόντως για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και του όποιου ΣΥΡΙΖΑ. Τα κόμματα, όπως έχει αποδείξει πολλάκις η ιστορία, έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που μένει είναι η προσφορά τους στον τόπο και τους πολίτες.

Αφορμή για να γράψω το σημερινό άρθρο στάθηκε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Τvxs, το οποίο σχολίαζε τη δημόσια παρουσία του Πολάκη, με τίτλο: «Αν δεν υπήρχε ο Πολάκης, η ΝΔ θα έπρεπε να τον ανακαλύψει».

Όποιος διαβάσει το εν λόγω άρθρο, θα καταλάβει από τις πρώτες κιόλας γραμμές πως γράφτηκε με στόχο να καταδείξει ότι ο Πολάκης είναι πρόβλημα για το κόμμα. Ή, αν προτιμάτε, τα προβλήματα που δημιουργεί είναι περισσότερα από τα οφέλη που προσφέρει. Δεν ξέρω αν αυτό που ισχυρίζεται το άρθρο ισχύει. Για την οικονομία της συζήτησης όμως, θα δεχθώ ότι ισχύει. Τι πρέπει να κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας επ’ αυτού; Να τον διαγράψουν; Να τον φιμώσουν; Να του βάλουν χαλινό;

Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον Πολάκη. Και ο τρόπος του και η συχνότητα των παρεμβάσεών του με βρίσκουν συχνά αντίθετο. Από την άλλη, δεν μπορώ να μηδενίσω τη συνεισφορά του. Ο Πολάκης είναι συνεχώς παρών, κι αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι το ζητούμενο για κάθε πολιτικό. Να είναι ενεργός δηλαδή, να ασχολείται με τα ζητήματα της κοινωνίας κι όχι να λιάζεται και να φιλοσοφεί στα καφέ του Κολωνακίου. Τούτο σημαίνει ότι θα πρέπει να τον κρίνουμε επί της ουσίας και όχι γιατί μας το επιβάλλουν οι αντίπαλοι. Αυτό είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, το λάθος του άρθρου που δημοσίευσε το tvxs για τον Πολάκη. Ότι τον μηδενίζει, θεωρεί ζημιογόνα την παρουσία του χωρίς να τον κρίνει επί της ουσίας. Γιατί; Διότι τον εκμεταλλεύεται πολιτικά ο αντίπαλος…

Το δεύτερο λάθος τόσο του άρθρου όσο και όλων όσοι υποστηρίζουν την ίδια άποψη, είναι ότι δεν έχουν καταλάβει σε ποια χώρα κατοικούν. Η Ελλάδα δεν είναι αστική δημοκρατία δυτικού τύπου. Ποτέ δεν ήταν. Είναι βαλκανική μπανανία. Κι αν κάποιος διαφωνεί, δεν έχει παρά να κοιτάξει τους δείκτες διαφθοράς και ελευθερίας του τύπου. Η Ελλάδα είναι μέσα στις πέντε πιο διεφθαρμένες χώρες της Ε.Ε, ενώ στην ελευθερία του τύπου βρίσκεται πιο πίσω από χώρες όπως η Μογγολία και η Παπούα Νέα Γουινέα.

Τούτο σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να αντιμετωπίσει ένα ευρωπαϊκό κόμμα της λαϊκής δεξιάς, αλλά ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών, ακραία νοεφιλελεύθερων και, το κυριότερο, διεφθαρμένων. Θυμηθείτε ότι τόσο το σκάνδαλο Νοβάρτις όσο και αυτό του ΚΕΕΛΠΝΟ έγιναν καταμεσής των μνημονίων. Τότε που οι χρεοκοπημένοι Έλληνες έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους, αυτοί οι απίθανοι τύποι έπαιρναν μίζες από τις υπερτιμολογήσεις των φαρμάκων, διόριζαν τους φίλους τους ξεδιάντροπα και χρέωναν τις φακές 12,50 ευρώ τη μερίδα. Αυτούς έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι τον Μπόρις Τζόνσον ή τον Μακρόν. Πώς, λοιπόν, θα τους αντιμετωπίσεις αυτούς; Με το σταυρό στο χέρι; Με πολιτικό πολιτισμό; Με την πάλη των ιδεών; Πώς θα αντιμετωπίσεις ένα κόμμα το οποίο κυνηγάει εισαγγελείς, δημοσιογράφους, πολιτικούς αντιπάλους; Και με τον Πολάκη, είναι η άποψή μου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επιβάλλει την ατζέντα και όχι να σύρεται πίσω από τις κινήσεις του αντιπάλου. Τούτο σημαίνει πως θα πρέπει να κρίνει τον Πολάκη επί της ουσίας και όχι επειδή τον εκμεταλλεύεται η ΝΔ. Όλα τα περιστατικά που αναφέρει το άρθρο στην αρχή του, θα πρέπει να εξεταστούν ένα προς ένα. Όπου έχει δίκιο ο Πολάκης, να του το πιστώσουμε. Όπου έχει άδικο, να του το χρεώσουμε. Αλλά να τον μηδενίσουμε επειδή το εκμεταλλεύεται η ΝΔ δεν είναι ούτε σωστό ούτε επικερδές. Και δεν είναι επικερδές, διότι ο Πολάκης έχει πει διάφορες σαχλαμάρες και υπερβολές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το θέμα των εμβολιασμών, αλλά έχει πει και πολλά σωστά. Ήταν αυτός που έφερε το σκάνδαλο ΚΕΕΛΠΝΟ στην επιφάνεια. Όπως ήταν αυτός που ξεμπρόστιασε την Γ.Γ αντεγκληματικής πολιτικής Σοφία Νικολάου για τις συνεχείς απευθείας αναθέσεις-αρπαχτές. 

Το άρθρο του tvxs καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μη σύγκρουση με τον Πολάκη μπορεί να είναι πιο ζημιογόνα από τη σύγκρουση. Ότι, δηλαδή, εάν τον ευνουχίσει το κόμμα και τον εξαφανίσει από τη δημοσιότητα, αφενός θα προσελκύσει ψηφοφόρους του αντισύριζα μετώπου, αφετέρου θα βελτιώσει την εικόνα του Τσίπρα, μιας και η ΝΔ προπαγανδίζει το επιχείρημα «Πολάκης ίσον Τσίπρας».

Εκτιμώ ότι είναι λάθος το συμπέρασμα του άρθρου. Και είναι λάθος διότι δεν έχει επαφή με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως να έχει μεγαλύτερη επαφή απ’ όση χρειάζεται με το αντισύριζα μέτωπο, το οποίο φρίττει με τον Πολάκη και τον κάθε Πολάκη. Όμως, αυτός ο κόσμος που χαρακτηρίζεται από το αντισύριζα σύνδρομο δεν μπορεί να είναι εκλογικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτοί οι άνθρωποι, και πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε απόφαση αυτό, έχουν κόψει δεσμούς και με το ΣΥΡΙΖΑ και με την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη. Όλοι αυτοί οι κεντροαριστεροί, οι φιλελεύθεροι, σοσιαλφιλελεύθεροι κλπ, διότι αυτούς εννοεί το άρθρο, αποτελούν τη νέα δεξιά. Αυτή θα είναι η δεξιά του μέλλοντος. Λιγότερο ή καθόλου θρησκόληπτη, λιγότερο ή καθόλου εθνικιστική, αλλά βαθιά συντηρητική. Τόσο συντηρητική  που δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να συνυπάρχει με ακροδεξιούς τύπου Άδωνι, Πλεύρη και Βορίδη, που θα κλείνει τα μάτια στα σκάνδαλα, δικαστικά ή οικονομικά, που θα πιστεύει ότι η αστυνομία στα πανεπιστήμια είναι αναγκαίο μέτρο, αλλά την ίδια ώρα, θα φρίττει με τον λαϊκισμό του Πολάκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να στοχεύσει ταξικά. Πρέπει να προσπαθήσει να προσελκύσει τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τα οποία στενάζουν από την ακρίβεια και τις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης. Το να ακρωτηριάσει ένα μέλος του σώματός του όπως ο Πολάκης, έστω κι αν δεν είναι το πιο χρήσιμο ή το πιο ευχάριστο, για να θέλξει μετανοημένους του αντισύριζα μετώπου, δεν μου μοιάζει και πολύ χρήσιμο. Για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ. 

 
Μολονότι όπως ανέφερα στην αρχή δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθώ τις εσωκομματικές εξελίξεις. Όχι πολύ στενά, ώστε να γνωρίζω το παρασκήνιο, αλλά αυτά που κυκλοφορούν δημοσίως. Απ’ αυτά έχω καταλάβει ένα πράγμα: σε ένα μεγάλο βαθμό η εσωκομματική γκρίνια στο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδικαιολόγητη. Οπωσδήποτε σε ένα κόμμα πρέπει να υπάρχουν πολυφωνία, διαφορετικές απόψεις, ιδεολογικές συγκρούσεις. Όμως, πέρα από αυτά, ιδίως για ένα κόμμα εξουσίας όπως είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να υπάρχει και ομοφωνία αναφορικά με τον στόχο. Και ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ένας: η εξουσία. Όχι, βέβαια, για την εξουσία, αλλά διότι η σημερινή κυβέρνηση, σε αγαστή συνεργασία με τους ολιγάρχες και τα ΜΜΕ τους, λεηλατούν και καταστρέφουν τον τόπο. Η χώρα κάνει άλματα προς τα πίσω: νεοσυντηρητισμός, αστυνομοκρατία, αδιαφάνεια. Οι απευθείας αναθέσεις σ’ αυτά τα δυόμιση χρόνια της ΝΔ έσπασαν κάθε ρεκόρ. Μοίρασαν εκατομμύρια στα φιλικά ΜΜΕ. Την ίδια ώρα, αρνήθηκαν πεισματικά να ενισχύσουν το ΕΣΥ με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους από την πανδημία. Αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα. Κι αυτά οφείλει, πριν και πάνω απ’ όλα, να λύσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιους μήνες πριν, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Στέλιος Κούλογλου, είχε γράψει ένα άρθρο, σύμφωνα με το οποίο η μάχη μεταξύ Τσίπρα και Μητσοτάκη στη ΔΕΘ είχε λήξει ισόπαλη. Θυμάμαι ότι πολλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρήθηκαν για το άρθρο. Τότε, θεώρησα το θέμα ασήμαντο και δεν ασχολήθηκα. Σήμερα όμως, επειδή το θέμα είναι συναφές με το σημερινό, θα κάνω ένα μικρό σχόλιο. Ήμουν απ’ αυτούς που δεν κατάλαβαν γιατί γράφτηκε το άρθρο. Ποιος ήταν ο στόχος του. Ακόμη κι αν υποθέσουμε πως ο Κούλογλου είχε δίκιο και το ματς είχε λήξει ισόπαλο, ποιος ο λόγος να αναφέρουμε το σκορ; Για να καταδείξουμε ότι δεν κατατροπώσαμε τον αντίπαλο; Και ποιος ήταν ο τρόπος για να τον κατατροπώσουμε; Υπήρχε κάποιο μαγικό πρόγραμμα που θα επέτρεπε στον Τσίπρα να πάει στη ΔΕΘ και να μαγέψει τα πλήθη; Αστειότητες… Η κριτική για την κριτική δεν βοηθάει σε τίποτα. Και, δυστυχώς, στο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το φαινόμενο τείνει να πάρει διαστάσεις πανδημίας.

Οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα είναι εντελώς αναξιόπιστες. Άπειρα τα παραδείγματα, με πιο πρόσφατο τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, όπου οι προβλέψεις των δημοσκόπων σκόρπισαν άφθονο γέλιο σε όλους τους Έλληνες. Το ακλόνητο φαβορί Λοβέρδος, το οποίο φαβορί, όλως τυχαίως, ήταν ο εκλεκτός της κυβέρνησης, τερμάτισε τρίτο και καταϊδρωμένο. Απ’ αυτό και μόνο εύκολα βγάζει κάποιος το συμπέρασμα ότι οι ελληνικές δημοσκοπήσεις περισσότερο εξυπηρετούν σκοπούς και λιγότερο προβλέπουν. Όχι πάντοτε και όχι όλες, αλλά αυτό ισχύει για τις περισσότερες δημοσκοπήσεις στη χώρα. Το αναφέρω αυτό διότι είμαι σίγουρος πως μέρος της γκρίνιας οφείλεται και στα δημοσκοπικά αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Καλό θα ήταν λοιπόν, να εστιάσουν τόσο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ηγεσία στις πολιτικές και όχι στις δημοσκοπήσεις. Να δείξουν ομοψυχία, στοχοπροσήλωση και να αφήσουν στην άκρη τις περιττές γκρίνιες. Ο χρόνος των εκλογών πλησιάζει. Όσο η εσωκομματική γκρίνια μεγαλώνει, τόσο μειώνεται η πιθανότητα νίκης στις εκλογές. Και μια ενδεχόμενη νίκη της ΝΔ, θα γυρίσει ακόμη πιο πίσω τον τόπο. Τόσο πίσω που θα το βλέπουμε και δεν θα το πιστεύουμε.

πηγη: https://tvxs.gr