Το ρολόι λέει 7.15 π.μ. Ο συννεφιασμένος ουρανός καθυστερεί ακόμα περισσότερο τη μέρα να φανεί. Η μυρωδιά του καφέ έχει κατακλύσει το αμάξι. Σκέφτεται ακόμα τα λόγια της κοπέλας στο καφέ. «τι ανάγκη έχετε εσείς; όλο διακοπές είστε. Σας τη χάλασε που άνοιξε τα σχολεία». Χαζεύει στο φανάρι τους περαστικούς. Σκυθρωπά κεφάλια. Κάποιοι τσακώνονται στη στάση. Άλλοι κορνάρουν φανερώνοντας τον εκνευρισμό τους. Έχει αρκετό δρόμο ακόμη μέχρι το σχολείο και ψάχνει ένα σταθμό στο ραδιόφωνο να τη συντροφεύσει. Τουλάχιστον, φέτος είναι στον τόπο της αναπληρώτρια. Δε χρειάζεται να τραβολογά τα παιδιά μαζί της στο νησί. Θυμήθηκε πως χοροπηδούσε ο γιός της, όταν τον Σεπτέμβρη βγήκε η τοποθέτησή της. Την προσοχή της τράβηξε πάλι το ραδιόφωνο. Ακόμα να βρει το σταθμό που έψαχνε. Ειδήσεις κυριαρχούν κι εδώ. Ανακοινώνονται τα νέα πρωτόκολλα. Μέτρα, απόψεις, οδηγίες πάλι! Το κλείνει αμέσως. Καλύτερα να τραγουδήσει η ίδια. Ούτως ή άλλως δεν την ακούει κανείς.

Πίσω από την πλαγιά ξεπροβάλλει το χωριό και στην είσοδό του ορθώνεται το σχολείο. Παρκάρει και βγαίνει βιαστικά. Αν και πάει σε τρία σχολεία, θυμάται το πρόγραμμά της. Ξέρει πως τα πρωτάκια της, την περιμένουν. Εδώ και ένα μήνα προσπαθεί να τους μάθει τα κλάσματα, αλλά φαντάζει ακατόρθωτο. Δύο χρόνια τηλεκπαίδευση. Τρόμαξαν να συνηθίσουν τους βασικούς κανόνες της τάξης και να μην σηκώνονται από τις θέσεις τους. Μπήκε στο γραφείο και καλημέρισε τους συναδέρφους της. Άλλοι φοβισμένοι φορώντας διπλή μάσκα, άλλοι προβληματισμένοι. Θυμούνται τα πρωτόκολλα; Έχουν μείνει και πίσω στην ύλη. Τρέχει και η τράπεζα θεμάτων. Προχωρά η αξιολόγηση. Άλλοι βγάζουν φωτοτυπίες. Να προλάβουν τα διαγωνίσματα. Κάποιος σιγοτραγουδά. Όλοι όμως εκεί. Κι ας νοσούν στο σπίτι οι δικοί τους άνθρωποι. Πώς το είπε η κοπέλα στο καφέ; «τι ανάγκη έχετε εσείς;» Το κουδούνι την καλεί στην τάξη. Προχωρά στο διάδρομο και ακούει φωνές. Κάποιοι ξέχασαν να κάνουν τα self tests. Τρέχει ο διευθυντής. Στο τηλέφωνο γονείς. Κι άλλα παιδιά δεν θα έρθουν σήμερα. Μακάρι να το περνούν ελαφρά, σκέφτεται και καλημερίζει τα πρωτάκια της.

Της χαμογελούν στιγμιαία και σκοτεινιάζουν πάλι τα μάτια τους. Κάποια κρυώνουν και κουλουριάζονται δίπλα στα ανοιχτά παράθυρα, αλλά ξέρουν πως δεν μπορούν να τα κλείσουν. Έξι φίλοι τους λείπουν. Άλλα της ρίχνουν κλεφτές ματιές, φοβούμενα τη στιγμή που θα ζητήσει τις ασκήσεις τους. Ένα ξύνει νευρικά το μολύβι, που ποτέ δεν χρησιμοποιεί. Και τότε πιάνει τον εαυτό της να ρωτά «Σας αρέσουν οι παρτιτούρες;» Τα αιφνιδίασε. Όλα τώρα την κοιτούν με απορία. «Αν σας δώσω μια παρτιτούρα και σας εξηγήσω πως μπαίνουν οι νότες στο πεντάγραμμο και το κλειδί του Σολ, θα σας αρέσει η παρτιτούρα;» δεν απαντάνε. Τι είναι αυτά που τους ρωτά. Κοιτάζονται. Μα καλά, κλάσματα δεν έκαναν; «τι να μας αρέσει από την παρτιτούρα κυρία;» λέει κάποιος. Ακριβώς, του απαντά. «Αν δεν έχετε το κατάλληλο μουσικό όργανο, η παρτιτούρα είναι μόνο σύμβολα σε χαρτί. Έτσι είναι και τα μαθηματικά. Σύμβολα σε χαρτί. Εγώ όμως, θα σας μάθω να ακούτε τη μουσική.»

Ξέρει  πως δεν κατάλαβαν ακριβώς τι τους είπε, αλλά επιτέλους είδε τη λάμψη στα μάτια τους. Γύρισε στον πίνακα και ένα χαμόγελο κρυβόταν πίσω από τη μάσκα της. Όσο υπάρχουν παιδιά και δάσκαλοι σκέφτηκε, η ζωή και η ελπίδα θα νικούν.

πηγη: http://artinews.gr