Σταθερότητα ή περιπέτειες; Το σύστημα Μητσοτάκη έχει φιξάρει το εκλογικό δίλημμα, και το θέτει ήδη. Οπως έχουμε πει και προσφατα, και όπως διαφαίνεται κάθε μέρα, ο Κυρ. Μητσοτάκης θα προβάλει ως πλεονέκτημά του μια αόριστη υπόσχεση σταθερότητας, έναντι εξωτερικών κινδύνων. Το φόβητρο είναι η ακυβερνησία και οι ενδεχόμενες κυβερνήσεις συνεργασίας.  Αυτό απαγγέλλεται διαρκώς στα μίντια, σύμφωνα με γραμμή που εκπορεύεται από το Μαξίμου.

Το φόβητρο της ακυβερνησίας επισείεται ενώπιον των νοικοκυραίων, όσων στενάζουν από τον πληθωρισμό και τη φτωχοποίηση. Ακυβερνησία; Σύμφωνα με το σχήμα αυτό, ακυβερνησία είναι οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει τη ΝΔ, και περιλαμβάνει περιστασιακούς ενοίκους του Μαξίμου… Ξαναβρίσκουμε εδώ στον πυρήνα του σχήματος το δόγμα Βορίδη. Και τη θεωρία του ενάμισι κόμματος εξουσίας.

Το σχήμα «σταθερότητα ή ακυβερνησία» έχει μερικά αδύνατα σημεία.

► Πρώτον, για να επιτευχθεί η «σταθερότητα», ο Κυρ. Μητσοτάκης δηλωμένα δεν θα διστάσει να προκαλέσει αλλεπάλληλες εκλογές. Δηλαδή, να βάλει τη χώρα σε παρατεταμένη περίοδο πόλωσης και πραγματικής ακυβερνησίας, ακριβώς όπως είχε πράξει ο πατέρας του, πριν από τρεις δεκαετίες.

► Δεύτερον, δεν είναι βέβαιο ότι εντέλει θα προκύψει μια ισχυρή «σταθερή» κυβέρνηση, ήγουν μια αμιγής αυτοδύναμη κυβέρνηση.

► Τρίτον, η πόλωση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνθλίψει το ΠΑΣΟΚ και θα ενισχύσει τον ΣΥΡΙΖΑ.

► Τέταρτον, η εν τω μεταξύ αστάθεια είναι πολυ πιθανόν να ενισχύσει ακροδεξιούς συγκάτοικους, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να αναδυθούν εκλογικά με την απλή αναλογική.

► Πέμπτον και ίσως σημαντικότερο: Ποια είναι η «σταθερότητα»; Ο Κυρ. Μητσοτάκης θα δυσκολευτεί πολύ να την περιγράψει πειστικά. Ο πληθωρισμός και η φτωχοποίηση είναι χιονοστιβάδες πλανητικής κλίμακας. Η δε ελληνοτουρκική κρίση και οι αμήχανοι κυβερνητικοί χειρισμοί, εφόσον κλιμακωθούν, μπορούν να στραφούν εναντίον ενός πρωθυπουργού, που έχει εναποθέσει τις τύχες της χώρας στην καλοσύνη των ξένων.

Αυτό τελευταίο στοιχείο, της εθνικής αστάθειας, παρότι πάει να εργαλειοποιηθεί από τον Κυρ. Μητσοτάκη, με όπλο του τη θεωρία της «σωστής πλευράς της ιστορίας», μπορεί να αποτελέσει μοχλό ενδοπαραταξιακών εξελίξεων, έως ανατροπής. Ηδη έχουν ακροβολιστεί ο Κ. Καραμανλής και ο Α. Σαμαράς· πολύ εύκολα θα ακροβολιστεί και οποιοσδήποτε δυσαρεστημένος εντός ΝΔ ή οποιοδήποτε άλλο δεξιό σχήμα.

Η πλήρης υποστήριξη που έχει ο Κυρ. Μητσοτάκης από επιχειρηματικά συμφέροντα ίσως δεν μπορεί να τον προφυλάξει αν υπάρχουν δυσμενείς εξελίξεις εθνικού χαρακτήρα.

Κάθε Μαδρίτη και χειρότερα;

Σε αυτή την προοπτική περιμένουμε με ενδιαφέρον πώς και εάν θα τεθεί η ελληνοτουρκική κρίση στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, 29-30 Ιουνίου στη Μαδρίτη. Σύμφωνα με τις κυβερνητικές διαρροές, ο Ερντογάν δεν θα θέσει ζήτημα Αιγαίου, αποστρατιωτικοποίησης νησιών και δεν θα δείξει χάρτες με γκρίζες ζώνες. Θα επιμείνει στις αντιρρήσεις του για την ένταξη Σουηδίας-Φινλανδίας, και θα αποφύγει να βάλει δύο καρπούζια στη μασχάλη του. Και αν εγερθεί θέμα, η ελληνική πλευρά θα απαντήσει ευπρεπώς ότι «ότι η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να τεθούν τέτοιου είδους παράλογες διεκδικήσεις»… Αυτή είναι η κυβερνητική εκδοχή στα ρεπορτάζ, μάλλον ο ευσεβής πόθος.

Σε άλλο ρεπορτάζ όμως περιέχεται άλλο ενδεχόμενο, μια μικρή βόμβα. Λέγεται ότι η αμερικανική πλευρά, για να κατευνάσει τις φουρτούνες του Αιγαίου, παρωθεί τους δύο συμμάχους σε μια κοινή δήλωση, μια συνομολογία Μητσοτάκη -Ερντογάν για τα συμφέροντά τους στο Αιγαίο.

Αυτό μας θυμίζει ασφαλώς την κοινή δήλωση Σημίτη-Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη, 8 Ιουλίου 1997, ενάμισι χρόνο μετά την κρίση των Ιμίων. Υπό την επίβλεψη της τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, οι δύο ηγέτες συνυπέγραψαν την αποσυμπιεστική της κρίσης κοινή δήλωση της Μαδρίτης. Σε αυτήν τη δηλωση από έξι σημεία, ωστόσο, περιέχεται και το περίφημο σημείο 4: «Σεβασμός στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία της.»

Το σημείο 4 θεωρήθηκε ότι νομιμοποιεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και γκριζάρει εδάφη, τουλάχιστον με την γενική και αόριστη διατύπωσή του. Η Δήλωση της Μαδρίτης και ο Κ. Σημίτης επικρίθηκε ως επισφράγιση των γκρίζων ζωνών που επεδίωξε η Τουρκία με το επεισόδιο των Ιμίων. Η κλιμάκωση των αξιώσεων της Τουρκίας μετά το 1997 μάλλον επιβεβαιώνουν την κριτική, παρότι τότε ο Κ. Σημίτης βρήκε σύμφωνη την αντιπολίτευση πλην ΚΚΕ.

Δεν γνωρίζουμε αν θα επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες για νέα Κοινή Δήλωση. Αν πάντως υπάρξει, εκτιμούμε ότι θα σερβιριστεί από τις ΗΠΑ ως δώρο προς τον πολλαπλώς πιεζόμενο Μητσοτάκη. Στην πραγματικότητα βεβαίως θα είναι δώρο προς τον Ερντογάν, πολύ περισσότερο αν περιληφθούν διατυπώσεις πιο προχωρημένες από του 1997, με τη γενικότητά τους να αγγίζει και τα νησιά.

Και θα είναι μια ιστορική υποχώρηση της Ελλάδας ως προς την κυριαρχία της, μια επιδείνωση του εξισορροπιστικού «No ships, no troops, no flags», με το οποίο ο  Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ τερμάτισε μεν την κρίση των Ιμίων, αλλά οδήγησε σε αποδοχή του status quo ante, δηλαδή σε αδιευκρίνιστο, μη συμφωνημένο καθεστώς κυριαρχίας σε βραχονησίδες σαν τα Ιμια. Αυτό το αδιευκρίνιστο διευκρινίστηκε στη Μαδρίτη ως «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία της».

Ενα τέτοιο διπλωματικό Βατερλώ δεν θα καταφέρει εύκολα να το μετασχηματίσει η μηχανή επικοινωνίας Μητσοτάκη. Ισως για τέτοιες ακριβώς εξελίξεις να προειδοποιούν τον αμέριμνο ταξιδιώτη τον τελευταίο καιρό οι Νεοδημοκράτες πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί.
πηγη: https://tvxs.gr