Στην Πρέβεζα, στην Λευκάδα και στην Κέρκυρα υπάρχουν οι "Παναγίες των Ξένων".

Γύρω από την ξενότητα και την Παναγία έκτισαν τη ζωή τους οι εσωτερικοί ξένοι (κυρίως Συρρακιώτες).

Η ξενιτιά κι ο ιερός πόνος της αποτυπώθηκαν στο πρόσωπο της Παναγιάς. Έτσι, η ξενιτιά έγινε η ιερή πλευρά της ταυτότητάς τους.

Γι’ αυτό αναγνωρίζουν τον ξένο όπως τον εαυτό τους. Και αναγνωρίζοντας τον ξένο μέσα τους, τον αγαπούν.

Γι’ αυτό εδώ η φιλο-ξενία βιώνεται ως γιορτή, ως το θαύμα της σάρκας και του πνεύματος, ως το ξόδεμα του περίσσιου, που σώζει από τη βία της συσσώρευσης.  

Οι εδώ γηγενείς είναι ξένοι αλλού και μέσα σ’ αυτό το «καλειδοσκόπιο ταυτοτήτων» κανείς δεν πεθαίνει από μίσος. Η δύναμη της τοπικότητας ισορροπεί με την ισχύ της οικουμενικότητας, η ξενότητα γίνεται ένα ταξίδι «στην ξενότητα του άλλου» αλλά και σε αυτή που μας κατοικεί, ένα ταξίδι με πυξίδα την «ηθική του σεβασμού για το ασυμβίβαστο». Γιατί εδώ ο δικός μας και ο "άλλος" συγκατοικούν. Γιατί «το ξένο είναι μέσα μας, επομένως είμαστε όλοι ξένοι». Κι «Αν είμαι εγώ ξένος, τότε δεν υπάρχουν ξένοι»*…

Σήμερα γιορτάζει η Παναγία των Ξένων.

Είναι η μέρα των Ξένων που φεύγουν από τον τόπο τους και των ξένων που επιστρέφουν σ’ αυτόν.

Είναι η μέρα της μάνας που θρηνεί το μικρό κορίτσι, τη μικρή Μαρία, σε μια νησίδα του Έβρου.

Είναι η μέρα της αφύπνισης και του ξεσηκωμού για να σωθούν 39 ψυχές που κινδυνεύουν εκεί.

Είναι η γιορτή της Παναγίας των Ξένων με αίτημα, διεκδίκηση και προσευχή να μην υπάρχουν πλέον Ξένοι.

Μόνο η Παναγία των Ξένων σε ανάμνηση του Μεγάλου Πόνου της Ξενιτιάς…

*Από κείμενο στο artinews με αφορμή μία επίσκεψη στο Συρράκο. Αύγουστος 2016

πηγη: http://artinews.gr