Η κοινωνία καταλαβαίνει βαθμιαία ότι μια χώρα όπως η Γερμανία, με ένα τόσο μεγάλο εξωτερικό εμπόριο και με τόση εξάρτηση από αυτό…  εν ανάγκη θα χρειασθεί να προσφύγει και στη στρατιωτική δράση για να διαφυλάξει τα συμφέροντά της…».

Χορστ Κέλερ, Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας από τον Ιούλιο του 2004 έως τον Μάιο του 2010, επίσης επικεφαλής μέχρι τις 4 Μαρτίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

«…οι διαφορετικές προσεγγίσεις (φιλελεύθερες, φασιστικές, σοσιαλιστικές, αριστερές) βασίζονται όλες στην αποδοχή του πυρήνα της εθνοκρατικής λογικής, συνιστώντας διαφορετικές εκδοχές και παραλλαγές της. Κι αυτή η διαπίστωση έχει την ιδιαίτερη σημασία της την περίοδο που διανύουμε, όπου η κλιμάκωση των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών, η διάρρηξη των διεργασιών της παγκοσμιοποίησης και η αναδίπλωση/επανασυσπείρωση γύρω από το έθνος-κράτος, τροφοδοτεί στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως και σε άλλα σημεία του πλανήτη, για άλλη μια φορά την άνοδο των εθνικισμών.»

Ανοικτή αντιπολεμική συνέλευση αναρχικών, Νοέμβριος 2022

Πρόσφατη έκθεση της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών του γερμανικού κράτους και των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων (Bundeswehr), η οποία ήρθε στην δημοσιότητα μέσω της Bild, υποστηρίζει ότι το Ρωσικό κράτος «πιθανότατα» προετοιμάζεται για έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας εναντίον του ΝΑΤΟ, καθώς αντιλαμβάνεται τις σχέσεις με τη Δύση ως συστημική σύγκρουση, ενώ, όπως σημειώνεται, μέχρι το τέλος της δεκαετίας η Ρωσία «μπορεί» να είναι πλήρως προετοιμασμένη για έναν «συμβατικό πόλεμο μεγάλης κλίμακας».

H «πρόβλεψη» αυτή, βέβαια, έπεται της πρώτης εμφάνισης και των πρώτων δηλώσεων  ενώπιον του ΝΑΤΟ, στα μέσα Φεβρουαρίου, του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Πιτ Χέγκσεθ, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι, «Οι σκληρές στρατηγικές πραγματικότητες εμποδίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να επικεντρωθούν κυρίως στην ασφάλεια της Ευρώπης», προσθέτοντας ότι η αντοχή της υπερατλαντικής συμμαχίας θα απαιτούσε «οι ευρωπαίοι σύμμαχοι να αναλάβουν την κυριότητα της παραδοσιακής ασφάλειας και της αρένας».

Η «πρόβλεψη» των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών εναρμονίζεται, φυσικά, πλήρως και με τις δηλώσεις του Φρίντριχ Μερτς, νικητή των πρόσφατων εκλογών στη Γερμανία, ο οποίος εξέφρασε αμφιβολίες για το αν το ΝΑΤΟ θα διατηρηθεί «στην τρέχουσα μορφή του». Όπως τόνισε, «Δεν πίστευα ποτέ ότι θα πω κάτι τέτοιο σε τηλεοπτική εκπομπή αλλά, μετά τις δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ την προηγούμενη εβδομάδα, (…) είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται πολύ για την τύχη της Ευρώπης», ενώ και ο Ολλανδός υπουργός Εξωτερικών Κάσπαρ Βέλντκαμπ επεσήμανε ότι «Η εποχή που ξεκίνησε με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου πλέον τελείωσε […] οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να έχουν «ρεαλιστικές προσδοκίες» αναφορικά με τις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ».

Eφ’ όσον, λοιπόν, το σύστημα της παγκόσμιας «τάξης» μεταβάλλεται άρδην όσον αφορά τις μεταπολεμικές συμφωνίες, τι μέλλει γενέσθαι; Και «η παγκοσμιοποίηση θα συντριβεί στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο του πατριωτισμού», όπως έγραφε ήδη το 2002 ο Αμερικάνος δημοσιογράφος Πατ Μπιούκαναν (σύμβουλος το 1964 του Νίξον) «επειδή είναι ένα έργο ελίτ, και επειδή οι αρχιτέκτονές του είναι άγνωστοι και μη αγαπητοί»;

Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύεται στο Foreign Affairs Magazine, «Σε αυτό το γεωπολιτικό περιβάλλον, η ήδη αδύναμη ιδέα της «Δύσης» θα υποχωρήσει ακόμη περισσότερο – και, κατά συνέπεια, θα υποχωρήσει ακόμη περισσότερο το καθεστώς της Ευρώπης, η οποία στη μεταψυχροπολεμική εποχή ήταν εταίρος της Ουάσιγκτον στην εκπροσώπηση του «δυτικού κόσμου». Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν δεσμευτεί να περιμένουν την ηγεσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη και μια τάξη βασισμένη σε κανόνες (όχι απαραίτητα αμερικανικής τρύγου) εκτός Ευρώπης. Η στήριξη αυτής της τάξης, που καταρρέει εδώ και χρόνια, θα αφήσει στην Ευρώπη μια χαλαρή συνομοσπονδία κρατών χωρίς στρατό και με μικρή οργανωμένη σκληρή δύναμή της – και της οποίας οι χώρες βιώνουν μια περίοδο οξείας αδύναμης ηγεσίας» (Michael Kimmage, Ο Κόσμος που θέλει ο Τραμπ, η Αμερικανική Δύναμη στην εποχή του νέου εθνικισμού, 24-2-2025).

Στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις αρχές Μαρτίου, αποφασίστηκε και ανακοινώθηκε, ότι η ΕΕ «ξεκλειδώνει» νέα κεφάλαια, «διασφαλίζοντας παράλληλα τη βιωσιμότητα του χρέους, για να διευκολύνει σημαντικές αμυντικές δαπάνες σε εθνικό επίπεδο σε όλα τα κράτη μέλη», ενώ, επίσης, καλεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή «να προτείνει πρόσθετες πηγές χρηματοδότησης για την άμυνα σε επίπεδο ΕΕ, μεταξύ άλλων μέσω πρόσθετων δυνατοτήτων και κινήτρων που προσφέρονται σε όλα τα κράτη μέλη».

Μ’ άλλα λόγια, τα κράτη-μέλη συμφώνησαν να δανειστούν 150 δισεκατομμύρια ευρώ  για αμυντική παραγωγή και να εξαιρέσουν τις αμυντικές δαπάνες από δημοσιονομικούς κανόνες, που περιορίζουν τις ετήσιες δαπάνες για τα μέλη της ΕΕ, προσθέτοντας πιθανώς άλλα 650 δισεκατομμύρια ευρώ για την «άμυνα» τα επόμενα δέκα χρόνια. Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, τον Μάρτιο το γερμανικό κοινοβούλιο συμφώνησε να εξαιρέσει τις αμυντικές δαπάνες, τη χρηματοδότηση υπηρεσιών πληροφοριών και τη βοήθεια προς την Ουκρανία από τους αυστηρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς, μια κίνηση που θα μπορούσε να προσθέσει έως και 400 δισεκατομμύρια ευρώ στις αμυντικές της δαπάνες τα επόμενα χρόνια.

Παραμονή της συνόδου της ΕΕ που πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαρτίου στις Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε επισήμως την «Λευκή Βίβλο για την ευρωπαϊκή άμυνα», με την πρόεδρο Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να δηλώνει σχετικά, ότι «Η εποχή του μερίσματος ειρήνης έχει περάσει προ πολλού. Η αρχιτεκτονική ασφάλειας στην οποία βασιστήκαμε δεν μπορεί πλέον να θεωρείται δεδομένη […] Η Ευρώπη είναι έτοιμη να αναλάβει δράση», ενώ επίσης ανακοίνωσε επενδύσεις ύψους 800 δισ. ευρώ στην ευρωπαϊκή άμυνα.

Δεν θα κουραστούμε, λοιπόν, να επαναλαμβάνουμε, ότι οι πολεμικές κοινωνίες θα παραμείνουν ως τέτοιες επ’ αόριστον, ενόσω εξελίσσεται η παγκοσμιοποιημένη «νέα κανονικότητα» αλληλοδιαδεχόμενων και αλληλοσυμπλεκόμενων συστημικών κρίσεων, υγειονομικών, ενεργειακών, πληθωριστικών, επισιτιστικών, πολεμικών και περιβαλλοντικών. Και φυσικά, το γεγονός αυτό δεν αναιρεί παρά επιβεβαιώνει είτε τον  «μοντέρνο εθνικισμό» της «νέας δεξιάς», που επικεντρώνεται στην «εθνική αυτοπραγμάτωση του λαού» και την «εθνική προτεραιότητα», είτε τον επικαιροποιημένο αριστερό εθνικισμό που αναζητάει, επίσης, περισσότερη ισχύ για τα εθνικά κράτη, με τους μαρξιστές εκπροσώπους του ανακουφισμένους, που, τουλάχιστον, «το ζωτικό στο οικοδόμημα της ευρωπαϊκής οντότητας ήταν ότι ο έλεγχος αυτής της συνενωμένης κυριαρχίας παρέμενε στα χέρια των εθνών-κρατών»… Για να μην ξεχνιόμαστε…

Συσπείρωση αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.258, Απρίλιος 2025

από: https://anarchypress.wordpress.com