Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Contemporary Crises 2 και περιλαμβάνεται στον τόμο Contemporary anarchist criminology: against authoritarianism and punishment (Peter Lang, 2018). Ο Harold E. Pepinsky (1945-2009) ήταν καθηγητής ποινικού δικαίου.
Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας
Ο H.E. Pepinsky ΔΕΝ ήταν αναρχικός, το κείμενο περιέχει και απόψεις που είναι σε άμεση αντίθεση με την αναρχική θεωρία και πρακτική. Παρουσιάζεται για να δείξει την αξία των ιδεών του αναρχισμού και πως αυτές επηρεάζουν και δημιουργούν νέα επιστημονικά πεδία, όπως ο η Αναρχική Εγκληματολογία για την οποία το παρακάτω κείμενο περιλαμβάνεται στα θεμελιώδη θεωρητικά της κείμενα
Η αρχή του ποινικού δικαίου (ή η αποτροπή του εγκλήματος μέσω του νόμου) και ο κομμουνιστικός αναρχισμός αποτελούν μεταξύ τους συμβιωτικές έννοιες. Η πρόοδος προς τη μια θα γίνει μόνο σε συνδυασμό με την πρόοδο προς την άλλη.
Η λογική της αρχής του ποινικού δικαίου είναι απλή. Φαίνεται πως έπρεπε να λειτουργεί. Αφήστε στην άκρη τα αναλυτικά, πρόσφατα επιχειρήματα Αμερικανών θεωρητικών όπως ο Van den Haag και ο Wilson. Το σύντομο βιβλίο του Beccaria, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1764, διατυπώνει την υπόθεση νοικοκυρεμένα και πειστικά. Αν οι ποινές του ποινικού νόμου είναι αρκετά αυστηρές και εφαρμόζονται γρήγορα και σίγουρα, τότε πρακτικά όλοι θα πρέπει να αποτρέπονται από τη διάπραξη οποιουδήποτε εγκλήματος. Αν οι Αμερικανοί ειδικότερα έχουν προσβληθεί από την ασθένεια της αύξησης των ποσοστών εγκληματικότητας και αν δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως η φυλάκιση λειτουργεί ως θεραπεία, το σφάλμα δεν είναι στη θεωρία της αποτροπής που επιβάλλεται από το νόμο, αλλά στην εσφαλμένη εφαρμογή της θεωρίας. Οι Αμερικανοί απλώς δεν αφιερώνουν επαρκείς πόρους για να καταστήσουν την επιβολή των κυρώσεων ταχεία και σίγουρη.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ίδια η μπεκαριανή λογική είναι εσφαλμένη, καθώς το έγκλημα προκαλείται στην πραγματικότητα από την ταξική καταπίεση, της οποίας ο ποινικός κώδικας δεν είναι παρά ένα εργαλείο. Αν ο νόμος μπορεί να θεωρηθεί ως αιτία, ο νόμος προκαλεί, δεν αποτρέπει, το έγκλημα, υπερασπιζόμενος την αδικία της ατομικής ιδιοκτησίας. Όσοι υποστηρίζουν αυτή τη θέση το κάνουν τόσο λανθασμένα όσο και ο υποστηρικτής της άποψης πως η αρτηριακή πίεση δεν μπορεί να ελεγχθεί με βιοανάδραση, επειδή η αρτηριακή πίεση στην πραγματικότητα ελέγχεται από το αυτόνομο νευρικό σύστημα. Ακόμα και αν παραδεχτούμε ότι η ταξική καταπίεση αποτελεί αιτία εγκληματικότητας, και αν δεχτούμε το ηθικό επιχείρημα ότι η πραγματική ζημιά προκαλείται από τους καταπιεστές και όχι από εκείνους που αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες, δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητήσουμε τη λογική ότι οι πανίσχυροι καταπιεστές μπορούν να αποτρέψουν τους καταπιεσμένους από το να παραβιάζουν τους όρους του νόμου εφαρμόζοντας τον νόμο αρκετά γρήγορα, σίγουρα και αυστηρά. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως το πνεύμα των καταπιεσμένων ανθρώπων είναι αδάμαστο, αλλά οι υποστηρικτές της μπεκαριανής λογικής δεν έχουν παρά να απαντήσουν ότι αυτό μένει να φανεί, όπως μένει να φανεί αν η ταξική καταπίεση μπορεί να ξεπεραστεί.
Από την άλλη πλευρά, η λογική του Beccaria δεν αποτελεί διάψευση της καθαρής, επιτακτικής λογικής – κυρίως του Berkman – πως η εξάλειψη της διακυβέρνησης και των νόμων της και το να επιτραπεί στους ανθρώπους να λαμβάνουν αγαθά και υπηρεσίες ανεξάρτητα από το τι κάνουν σε αντάλλαγμα, θα εξαλείψει επίσης σε μεγάλο βαθμό τις βλάβες που προκαλούν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον – οι οποίες σήμερα είναι γνωστές ως εγκλήματα. Ο κομμουνιστικός αναρχισμός δεν είναι, ακόμη και στη θεωρία, ευκολότερο να τελειοποιηθεί από το κράτος δικαίου, αλλά η λογική του κομμουνιστικού αναρχισμού δεν έχει αμφισβητηθεί περισσότερο από τους υποστηρικτές του ποινικού δικαίου από ό,τι οι υποστηρικτές του κομμουνιστικού αναρχισμού έχουν αμφισβητήσει τη λογική του ποινικού δικαίου. Και όμως, εν μέρει, χωρίς αμφιβολία επειδή οι δύο στρατηγικές αποτελούν διαμετρικά αντίθετα μέσα για τον σκοπό (μεταξύ άλλων) της πρόληψης του εγκλήματος, οι υποστηρικτές της κάθε πλευράς αντιτίθενται σφόδρα ο ένας στον άλλο.
Η αντιπαράθεσή τους μεταξύ τους είναι ανόητη. Η πρόοδος προς το κράτος του ποινικού δικαίου και η πρόοδος προς τον κομμουνιστικό αναρχισμό είναι συμβιωτικές. Το ένα δεν θα συμβεί χωρίς το άλλο. Η αποτυχία κάθε ομάδας υποστηρικτών να υποστηρίξει την επιτυχία της αντίστοιχης στρατηγικής ελέγχου του εγκλήματος αποτελεί εμπόδιο για τη δική της επιτυχία. Οι οπαδοί του κανόνα του ποινικού δικαίου και του κομμουνιστικού αναρχισμού είναι εγκλωβισμένοι σε ένα παιχνίδι μεικτού αθροίσματος και όχι μηδενικού αθροίσματος. Αναλύοντας το ζήτημα στο αμερικανικό πλαίσιο, το δοκίμιο αυτό αποσκοπεί στο να δείξει ότι οι λιγκαλιστές και οι κομμουνιστές αναρχικοί οφείλουν να συνεργαστούν μεταξύ τους για να επιτύχουν πρόοδο στον έλεγχο της εγκληματικότητας.
Περισσότερο σημαίνει λιγότερο: Το παράδοξο της τελειοποίησης του κανόνα του ποινικού δικαίου
Σε ολόκληρη την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτείων, την ώρα που γράφεται αυτό το δοκίμιο, οι Αμερικανοί βρίσκονται στη μέση του τελευταίου κύματος προσπαθειών για την τελειοποίηση της αρχής του ποινικού δικαίου. Το ορόσημο από το οποίο απορρέουν αυτές οι προσπάθειες μετρά ήδη μια δεκαετία: η έκθεση της Προεδρικής Επιτροπής για την Επιβολή του Νόμου και την Ποινική Δικαιοσύνη, μια μεγάλη προσπάθεια – ως στοιχείο της οικοδόμησης της Μεγάλης Κοινωνίας – να καθοριστεί η ατζέντα για τον έλεγχο εγκληματικότητας στην Αμερική. Έκτοτε, μελετητές και ερευνητές ξεκίνησαν να βοηθούν τις τοπικές αρχές, τις πολιτείες και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να κάνουν την εφαρμογή του νόμου γρήγορη, σίγουρη και αρκετά αυστηρή ώστε να αποτρέψει το έγκλημα. Οι ποινικοί κώδικες και οι κώδικες ανηλίκων έχουν αναθεωρηθεί σε πολλές πολιτείες. Για να μην μείνει πίσω, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θέσπισε για πρώτη φορά τον νόμο Omnibus (φανταστείτε!) Crime Control and Safe Streets Act το 1968, και τώρα φαίνεται ότι βρίσκεται στα πρόθυρα μιας συνολικής ανακωδικοποίησης του ομοσπονδιακού ποινικού δικαίου. Τα πρότυπα εκπαίδευσης και κατάρτισης για κάθε είδους λειτουργούς της ποινικής δικαιοσύνης έχουν αυξηθεί. Νέα προγράμματα έχουν πολλαπλασιαστεί για να καλύψουν τα κενά των παλαιών. Έχει προστεθεί προσωπικό και υλικό (και τώρα ακόμη και λογισμικό) για να γίνει η εφαρμογή του νόμου ταχύτερη και ασφαλέστερη. Αναλυτές συστημάτων και κοινωνικοί επιστήμονες έχουν προσληφθεί για τον εξορθολογισμό των επιχειρήσεων της ποινικής δικαιοσύνης. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ιδίως μέσω του οργανισμού Law Enforcement Assistance Administration, έχει διαθέσει άφθονα κονδύλια για τον εντοπισμό και την προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων στην τελειοποίηση της αρχής του ποινικού δικαίου. Για την εφαρμογή αυτών των κονδυλίων έχουν συσταθεί πολιτειακοί και περιφερειακοί οργανισμοί σχεδιασμού. Μαζί με τους ομοσπονδιακούς ομολόγους τους, οι πολιτειακοί και περιφερειακοί οργανισμοί σχεδιασμού έχουν κάνει στις περισσότερες περιπτώσεις θρησκευτική χρήση των γραφών της τελευταίας προεδρικής επιτροπής: της Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για τις προδιαγραφές και τους στόχους της ποινικής δικαιοσύνης. Οι πρόσφατες επιστημονικές επανεφαρμογές της μπεκαριανής λογικής έχουν αποκτήσει τεράστια δημοτικότητα.
Παρ’ όλες αυτές τις προσπάθειες, τα ποσοστά εγκληματικότητας συνέχισαν σε γενικές γραμμές να αυξάνονται ταχύτερα από ποτέ. Η αποτυχία να καταστεί η εφαρμογή του αμερικανικού ποινικού δικαίου με ταχύτητα, ασφάλεια και αρκετά αυστηρά ώστε να αποτρέψει το έγκλημα είναι τόσο κραυγαλέα, ώστε (και πάλι όταν γράφεται αυτό το δοκίμιο) ακόμη και η Law Enforcement Assistance Administration φημολογείται πως βρίσκεται στα πρόθυρα μιας πρόωρης κατάργησης. Όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς τη στιγμή που γίνονται τακτικά διαθέσιμα στοιχεία για τα θύματα, τα οποία δείχνουν ότι ο όγκος της εγκληματικότητας που χρήζει διαχείρισης από την ποινική δικαιοσύνη είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από ό,τι είχαν αποκαλύψει τα αστυνομικά στοιχεία.
Όσο πιο γρήγορα προχωρούν οι Αμερικανοί στην προσπάθεια να τελειοποιήσουν την αρχή του ποινικού δικαίου, τόσο πιο πολύ μένουν πίσω.
Γιατί;
Η αρχή του ποινικού δικαίου θα αποτύχει ελλείψει οποιουδήποτε από τα τρία στοιχεία του: ταχύτητα, βεβαιότητα ή αυστηρότητα. Φανταστείτε ότι καθένα από αυτά τα στοιχεία είναι ο νότιος πόλος ενός μαγνήτη, και φανταστείτε περαιτέρω ότι το πρόβλημα της τελειοποίησης της αρχής του ποινικού δικαίου είναι σαν το πρόβλημα της έλξης των πόλων αυτών και των τριών μαγνητών μαζί, και έχετε μια καλή προσέγγιση του παράδοξου του κανόνα του ποινικού δικαίου. Ενισχύστε το πεδίο οποιουδήποτε από τους μαγνήτες, και θα απωθεί τους άλλους εντονότερα από ποτέ. Κάντε τους λειτουργούς της ποινικής δικαιοσύνης να εφαρμόζουν τον νόμο πιο γρήγορα, και η ικανότητα να εφαρμόζουν τον νόμο με βεβαιότητα (χωρίς σφάλματα) σε κάθε έγκλημα θα απομακρυνθεί. Όσο πιο σοβαρή είναι η κύρωση που πρέπει να επιβληθεί, τόσο μεγαλύτερη είναι η πολυπλοκότητα της επανεξέτασης αυτής της επιβολής – τα αμερικανικά άκρα είναι η συνοπτική επιβολή προστίμων για τροχαία και οι περίπλοκες διαδικασίες δίκης και έφεσης για την επανεξέταση σε υποθέσεις που αφορούν το θάνατο. Όσο πιο περίπλοκη είναι η επανεξέταση της επιβολής μιας κύρωσης, τόσο μεγαλύτερη είναι η καθυστέρηση στην επιβολή της κύρωσης. Έχει επανειλημμένα διαπιστωθεί ότι η αύξηση των κυρώσεων μειώνει την τάση των υπαλλήλων να συλλαμβάνουν και να ασκούν διώξεις (όπως συνέβη μετά την ψήφιση του «νόμου Ροκφέλερ για τα ναρκωτικά» που επέβαλε ισόβια για την πώληση ναρκωτικών στην πολιτεία της Νέας Υόρκης), ενώ η μείωση της αυστηρότητας των κυρώσεων καθιστά τη σύλληψη και τη δίωξη ασφαλέστερη (όπως συνέβη μετά τη μείωση των νόμιμων κυρώσεων για την κατοχή μαριχουάνας στη Νεμπράσκα). Οι Ross και Wilson, επίσης, διαπιστώνουν μια αντίστροφη σχέση μεταξύ της βεβαιότητας και της αυστηρότητας. Η ταχύτητα, η βεβαιότητα και η αυστηρότητα είναι αμοιβαία αποκλειόμενες.
Εάν οι μαγνήτες πρόκειται να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο, τα πεδία τους πρέπει να εξασθενήσουν. Παρομοίως, αν πρόκειται να φτάσουμε κοντά στην αρχή του ποινικού δικαίου, πρέπει να μειωθεί η ένταση με την οποία επιδιώκεται η ταχύτητα, η βεβαιότητα και η αυστηρότητα της επιβολής ποινικών κυρώσεων. Αυτό αντικατοπτρίζεται στα πειραματικά και ήμι-πειραματικά ευρήματα σχετικά με την αποτροπή. Εκεί όπου η αυστηρότητα των κυρώσεων είναι η χαμηλότερη, στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, έχει διαπιστωθεί ότι σποραδικές εκστρατείες ταχείας και ασφαλούς επιβολής έχουν προσωρινά αποτρεπτικά αποτελέσματα όσον αφορά τις παραβάσεις στάθμευσης και κυκλοφορίας. Οι εκστρατείες είναι βέβαιο ότι θα είναι σποραδικές και τα αποτελέσματα μόνο προσωρινά, επειδή η ταχεία και ασφαλής επιβολή δεν μπορεί να διατηρηθεί σε τακτική βάση. Το ανάλογο του μαγνήτη: εξασθενήστε το πεδίο σε έναν από τους μαγνήτες στο ελάχιστο, σπρώξτε ξαφνικά τους μαγνήτες μαζί, και θα καταφέρετε να τους φέρετε κοντά, αλλά θα δυσκολευτείτε να τους κρατήσετε για πολύ χωρίς να χάσετε με κάποιο τρόπο το κράτημα σας.
(Τυχαίνει να έχει βρεθεί σε έρευνες για τη μάθηση ότι το μέγεθος ενός ενισχυτή έχει πολύ λιγότερη σχέση με το ρυθμό απόκρισης σε σχέση με τη ταχύτητα και τη βεβαιότητα της ενίσχυσης. Ο ίδιος ο Beccaria τόνισε τη σπατάλη του να γίνονται οι ποινές αυστηρότερες από τις ελάχιστα αναγκαίες, γεγονός που συνέβαλε εν μέρει στο επιχείρημά του κατά της θανατικής ποινής. Οι Αμερικανοί καλά θα κάνουν να σημειώσουν ότι οι σκανδιναβικές χώρες και οι Κάτω Χώρες φαίνεται να τα καταφέρνουν σχετικά καλά στον έλεγχο της εγκληματικότητας με, για τα αμερικανικά δεδομένα, αξιοσημείωτα χαμηλού επιπέδου κυρώσεις).
Για να διατηρηθεί μια προσέγγιση της αρχής του ποινικού δικαίου, για να διατηρηθεί η αποτροπή του εγκλήματος, όπως όταν φέρνουμε τους μαγνήτες πιο κοντά αποδυναμώνοντας τα πεδία τους, πρέπει να μειωθεί η δύναμη με την οποία εφαρμόζεται ο νόμος. Θεωρητικά, σε οποιαδήποτε κοινότητα, όσο λιγότεροι είναι οι πόροι που επενδύονται στην εφαρμογή του νόμου σε οποιαδήποτε μορφή συμπεριφοράς, τόσο πιο αποτελεσματικά θα λειτουργεί η αρχή του ποινικού δικαίου για την αποτροπή της εν λόγω συμπεριφοράς. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι όσο μικρότερο είναι το ποσοστό – ανά πληθυσμό της κοινότητας – με το οποίο οι υπηρεσίες ποινικής δικαιοσύνης αναλαμβάνουν τη δικαιοδοσία για ένα είδος εγκλήματος, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να συμβεί αυτό το είδος εγκλήματος.
Σημειώστε ότι αυτή η σχέση είναι η ίδια που θα προέβλεπαν, αλλά θα ερμήνευαν διαφορετικά, οι υποστηρικτές του κομμουνιστικού αναρχισμού. Όπως αναφέρει ο Berkman:
«Η αλήθεια είναι ότι αυτό που αποκαλείται ‘νόμος και τάξη’ είναι στην πραγματικότητα η χειρότερη αταξία, όπως είδαμε σε προηγούμενα κεφάλαια. Όση λίγη τάξη και ειρήνη έχουμε οφείλεται στην καλή κοινή λογική των κοινών προσπαθειών των ανθρώπων, και κυρίως παρά την κυβέρνηση… η παρέμβαση οποιασδήποτε κυβέρνησης ή αρχής μπορεί μόνο να εμποδίσει τις προσπάθειές τους».
Είναι το μπουκάλι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Είτε συμπεραίνει κανείς ότι το πιο αποτελεσματικό αποτρεπτικό μέσο είναι αυτό στο οποίο χρειάζεται να προσφύγουμε λιγότερο, είτε ότι αν οι άνθρωποι τα πάνε καλά είναι επειδή τους αφήνουν ήσυχους, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης λειτουργεί καλύτερα εκεί όπου λειτουργεί λιγότερο.
Αυτό συνάδει με τα ευρήματα πολλών πρόσφατων μελετών, ιδίως εκείνων που διεξήχθησαν από Αμερικανούς οικονομολόγους, που η ερμηνεία τους δείχνει ότι οι αυστηρότερες και ασφαλέστερες ποινικές κυρώσεις αποτρέπουν περισσότερο το έγκλημα. Κυριολεκτικά, τα ευρήματα είναι ότι όσο πιο σπάνια το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης έχει τη δικαιοδοσία για ένα αδίκημα, δηλαδή όσο πιο σπάνια ένα αδίκημα εμφανίζεται στις εκθέσεις εγκληματικότητας της αστυνομίας ή στα στοιχεία συλλήψεων, τόσο πιο πιθανές και αυστηρές θα είναι οι κυρώσεις που θα επιβληθούν για το αδίκημα αυτό. Αυτό ερμηνεύεται ως ένδειξη ότι οι σίγουρες, αυστηρές κυρώσεις μειώνουν την πιθανότητα εγκληματικότητας. Τώρα συμβαίνει επίσης γενικά ότι όσο πιο σπάνια οι υπάλληλοι αναφέρουν ένα αδίκημα, τόσο πιο σοβαρό είναι το αδίκημα στα μάτια της κοινότητας. Στα άκρα, η ανάρμοστη συμπεριφορά αναφέρεται συνήθως ως και θεωρείται σαν ασήμαντο αδίκημα, ενώ οι δολοφονίες δημοφιλών πολιτικών προσώπων και οι πολλαπλές δολοφονίες αναφέρονται σπάνια και θεωρούνται (ίσως, εν μέρει, ως εκ τούτου) ιδιαίτερα αποτρόπαιες. Επαναδιατυπωμένα, τα ευρήματα των λεγόμενων μελετών αποτροπής είναι προφανή: το αίσθημα της κοινότητας θα υποστηρίξει πιθανότατα την επιτυχή δίωξη των εγκλημάτων και την επιβολή αυστηρών κυρώσεων στις σχετικά σπάνιες περιπτώσεις στις οποίες το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης κινητοποιείται για να ανταποκριθεί σε εγκλήματα που, στην εν λόγω κοινότητα, θεωρούνται ιδιαίτερα ειδεχθή. Δηλαδή, το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης ανταποκρίνεται πιο σίγουρα και αυστηρά σε εκείνες τις μορφές συμπεριφοράς που – για οποιονδήποτε λόγο – εμφανίζονται σπάνια και λαμβάνουν το βάρος της επίσημης προσοχής. Η κυβέρνηση αποτρέπει καλύτερα εκείνες τις πράξεις τις οποίες οι άνθρωποι είναι λιγότερο πιθανό να διαπράξουν εξ αρχής. Ή, όσο πιο σπάνια εφαρμόζεται ο νόμος σε μια μορφή συμπεριφοράς, τόσο καλύτερα αποτρέπει.
Έτσι, τα ευρήματα των μελετών αποτροπής συνάδουν με τη λογική του μαγνητικού ανάλογου της αποτροπής, το οποίο υποστηρίζει την κομμουνιστική αναρχική παραδοχή ότι όσο λιγότερο αντιδρά η κυβέρνηση στη συμπεριφορά των ανθρώπων, τόσο καλύτερα συμπεριφέρονται οι άνθρωποι. Αν η τελειοποίηση της αρχής του ποινικού δικαίου πρόκειται να επιδιωχθεί αποτελεσματικά, αυτό θα γίνει μόνο όσο οι κοινότητες θα διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους προσφεύγοντας λιγότερο στην παρέμβαση της ποινικής δικαιοσύνης. Εκείνοι που θα φρόντιζαν ο νόμος να είναι ισχυρότερος αποτρεπτικός παράγοντας για το έγκλημα, θα ήταν καλύτερο να βοηθήσουν στην ανάπτυξη κοινοτικών μηχανισμών που αποδεσμεύουν τις κοινότητες από την χρήση των υπηρεσιών της ποινικής δικαιοσύνης, ώστε το βάρος του ελέγχου του εγκλήματος να μην εμποδίζει την ταχεία, ασφαλή και αυστηρή εφαρμογή του νόμου.
Θα επιστρέψω σε μια σκιαγράφηση κάποιων τρόπων με τους οποίους θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα κομμουνιστικό αναρχικό πρόγραμμα για την ενίσχυση του κανόνα του ποινικού δικαίου. Εν τω μεταξύ, ας εξετάσουμε το συνακόλουθο επιχείρημα ότι η πρόοδος προς τον κομμουνιστικό αναρχισμό απαιτεί να γίνουν οι εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη πιο ελεύθεροι να ασκούν τα καθήκοντά τους όπως αυτοί κρίνουν σκόπιμο.
Το διφορούμενο καθεστώς του εργαζόμενου στην ποινική δικαιοσύνη του κομμουνιστή αναρχικού
Οι αμερικανικές κυβερνήσεις απασχολούν έναν μεγάλο και ταχέως αυξανόμενο αριθμό εργαζομένων στην ποινική δικαιοσύνη. Το 1971, το εργατικό δυναμικό της ποινικής δικαιοσύνης αυξήθηκε σε περισσότερο από το 1% του συνολικού αμερικανικού εργατικού δυναμικού, συμπεριλαμβανομένων σχεδόν τριών εκατομμυρίων στελεχών των ενόπλων δυνάμεων. Ο αριθμός των εργαζομένων στην ποινική δικαιοσύνη ξεπέρασε το εκατομμύριο το 1973. Το συνολικό αμερικανικό εργατικό δυναμικό αυξήθηκε λίγο περισσότερο από 8% από το 1970 έως το 1974, ενώ το εργατικό δυναμικό της ποινικής δικαιοσύνης αυξήθηκε περισσότερο από 28%. Τον Οκτώβριο του 1975, καταγράφηκε ότι υπήρχαν 1128569 εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη στη χώρα, εκ των οποίων 97623 εργάζονταν για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, 274319 εργάζονταν για τις κυβερνήσεις των πολιτειών και 756627 (μισό εκατομμύριο από αυτούς στην επιβολή του νόμου) για τις τοπικές κυβερνήσεις.
Οι εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη γίνονται συνδικαλιστές και ενίοτε απεργούν ακόμη και για καλύτερες αμοιβές και συνθήκες εργασίας. Ακόμη και οι απλοί εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη μπορούν να ασκήσουν σημαντική πολιτική δύναμη. Πριν από περίπου πέντε χρόνια, διορίστηκε ένας μεταρρυθμιστής επίτροπος σωφρονιστικών καταστημάτων, με ισχυρά λόγια υποστήριξης από τον κυβερνήτη, στην πολιτικά φιλελεύθερη πολιτεία της Μινεσότα. Ο επίτροπος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να κλείσει το αναμορφωτήριο στην πόλη Σεντ Κλάουντ. Η κοινότητα ξεσηκώθηκε από οργή· η κοινότητα διατήρησε το αναμορφωτήριο και τα μέλη της τις θέσεις εργασίας τους, ενώ ο επίτροπος παραιτήθηκε από τη δική του. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της ποινικής δικαιοσύνης αποτελούν μια μεγάλη, ταχέως αυξανόμενη πολιτική δύναμη την οποία πρέπει να υπολογίζει κανείς στον σχεδιασμό της στρατηγικής για τον έλεγχο της εγκληματικότητας.
Οι εργαζόμενοι είναι οι ήρω(ίδ)ες στο κομμουνιστικό αναρχικό σενάριο. Στο επίκεντρο της κομμουνιστικής αναρχικής επανάστασης είναι η απαλλοτρίωση των βιομηχανιών στις οποίες εργάζονται από τους εργάτες. «Στην απαλλοτρίωση, … μένεις στη δουλειά και βγάζεις το αφεντικό από τη μέση. Μπορεί να παραμείνει μόνο επί ίσοις όροις με τους υπόλοιπους: ένας εργάτης ανάμεσα σε εργάτες». Ο Berkman τονίζει τον «εποικοδομητικό» χαρακτήρα αυτής της πτυχής της επαναστατικής διαδικασίας. Κατά πάσα πιθανότητα, οι εργάτες συνεχίζουν να παράγουν, έχοντας πλέον γίνει τα δικά τους αφεντικά.
Τι γίνεται αν το προϊόν των εργατών τυχαίνει να είναι συλλήψεις, διώξεις, εγκλεισμός κρατουμένων ή κάτι παρόμοιο; Κυριολεκτικά, όπως το θέτει ο Berkman, «… αναρχισμός σημαίνει να καταργήσουμε εντελώς το κράτος ή την κυβέρνηση». Η αινιγματική θέση των κυβερνητικών εργατών των οποίων το προϊόν είναι η βία ή η άσκηση βίας είχε παρουσιαστεί από την εποχή που έγραφε ο Berkman (κυρίως στην περίπτωση των επαγγελματιών στρατιωτών στους μόνιμους στρατούς), αλλά ο Berkman και (απ’ όσο μπορώ, να δω) κάθε άλλος κομμουνιστής αναρχικός συγγραφέας έχει παραβλέψει το πρόβλημα. Ο συγγραφέας που έχει έρθει πιο κοντά στο να ασχοληθεί με το θέμα είναι ο Godwin, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1793:
«Αν τα δικαστήρια μπορούσαν κάποτε να πάψουν να αποφασίζουν και να αρκεστούν στο να προσκαλούν, αν η βία μπορούσε σταδιακά να αποσυρθεί και να εμπιστευτούμε μόνο τη λογική, δεν θα διαπιστώσουμε μια μέρα πως τα ίδια τα δικαστήρια και κάθε άλλο είδος δημόσιου θεσμού θα μπορούσαν να παραμεριστούν ως περιττά; Οι συλλογισμοί ενός σοφού ανθρώπου δεν θα είναι εξίσου αποτελεσματικοί με εκείνους δώδεκα; Η ικανότητα ενός ατόμου να διδάσκει τους γείτονές του δεν θα είναι ένα θέμα επαρκούς φήμης, χωρίς την τυπικότητα της εκλογής;».
«Κάποτε», ίσως. Προς το παρόν, θα ήταν δύσκολο να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη από τη συνήθεια να δίνουν εντολές, ή να πείσουμε τους πολίτες να ερμηνεύουν τις επίσημες προσκλήσεις ως απαλλαγμένες από εξαναγκασμό. Δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη ένδειξη ότι η μάζα των εργαζομένων στην ποινική δικαιοσύνη θα γινόταν εύκολα αποδεκτοί ως σοφοί στις κοινότητές τους. Έως ότου ο κομμουνισμός τελειοποιηθεί επαρκώς ώστε οι πρώην εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη να μπορούν να διατηρούν αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο χωρίς τον μισθό τους, οι υπάλληλοι της ποινικής δικαιοσύνης που εγκατέλειψαν τον εξαναγκασμό θα δυσκολευτούν να βγάλουν τα προς το ζην.
Ας υποθέσουμε ότι το πρόβλημα επιλύεται υπέρ της προσπάθειας απαλλαγής από τους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη. Αν γνωρίσει κανείς τους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη – ιδιαίτερα εκείνους που ασκούν επαγγέλματα με χαμηλότερο κύρος, π.χ. αστυνομικούς και δεσμοφύλακες και όχι δικαστές και εισαγγελείς – θα διαπιστώσει πως η άποψη που επικρατεί ανάμεσά τους είναι ότι απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για την υπεράσπιση από αυτήν ακριβώς τη μεταχείριση. Πολλοί εργαζόμενοι στον τομέα της ποινικής δικαιοσύνης θεωρούν ότι διεξάγουν έναν αγώνα εναντίον μεγάλου μέρους των πολιτών για την επαγγελματική τους επιβίωση. Η άμυνα είναι αρκετά λογική και αρκετά απλή: οργανωθείτε, κάντε τον εαυτό σας πιο απελπιστικά αναγκαίο και πολλαπλασιαστείτε. Πέρα από το νόμο του Πάρκινσον, η άμυνα απέναντι στις επιθέσεις κατά της κοινωνικής τους θέσης ενθαρρύνει τους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη να συμβάλλουν στη διόγκωση των δικών τους τάξεων σε μια μεγαλύτερη μαχητική δύναμη.
Το πιο ισχυρό πολιτικό όπλο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη είναι η εξουσία που τους δίνεται να καθορίζουν το μέγεθος του προβλήματος της εγκληματικότητας που καλούνται να διαχειριστούν. Ήδη από το 1858, η αστυνομία της Νέας Υόρκης ανακάλυψε ότι αν έκανε περισσότερες συλλήψεις, μπορούσε να δείξει με αυτόν τον τρόπο ότι είχε να διαχειριστεί ένα μεγαλύτερο πρόβλημα και, ως εκ τούτου, απαιτούσε μεγαλύτερο προϋπολογισμό. Λίγο περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, η ίδια αστυνομική δύναμη αναθεώρησε τις πρακτικές αναφοράς των αδικημάτων και φρόντισε να αυξηθεί το συνολικό ποσοστό των αδικημάτων κατά 72% μεταξύ 1965 και 1966. Στα δικαστήρια, οι καθυστερήσεις υποθέσεων μπορούν να μεγεθυνθούν για να υποστηριχθεί η απαίτηση για αύξηση πόρων. Στις φυλακές, τα παράπονα των κρατουμένων μπορούν να χρησιμεύσουν ως βάση για την άσκηση πίεσης για τη επέκταση των εγκαταστάσεων και του προσωπικού. Οι διαδικασίες ανάκλησης αναστολών και απολύσεων υπό όρους μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως απόδειξη ότι απαιτείται περισσότερο προσωπικό για να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στους πελάτες. Ακριβώς όπως τα είδη, όπως το κουνέλι, που υφίστανται την πιο έντονη θήρευση αναπαράγονται ταχύτερα, και όπως τα ανθρώπινα όντα που είναι πιο άπορα τείνουν να αναπαράγονται με τους υψηλότερους ρυθμούς προκειμένου να επιβιώσουν, έτσι και το είδος του εργαζόμενου – στην ποινική δικαιοσύνη – που δέχεται ιδιαίτερα έντονη κριτική πολλαπλασιάζεται προκειμένου να επιβιώσει. Οι κομμουνιστές αναρχικοί και άλλοι που προσπαθούν να νικήσουν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης επιτιθέμενοι σε αυτό, νικούν αντίθετα τους δικούς τους σκοπούς, γιατί ως απάντηση η γραφειοκρατία της ποινικής δικαιοσύνης επεκτείνεται.
Το φαινόμενο είναι γνωστό. Βομβαρδίστε τους Βρετανούς στο Λονδίνο ή τους Βιετναμέζους στο Ανόι, και θα έχετε περισσότερους Βρετανούς και περισσότερους Βιετναμέζους να πολεμούν για τον σκοπό τους με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα από ποτέ. Προσπαθήστε να αφαιρέσετε την ηρωίνη από εκείνους που εξαρτώνται από αυτήν, και η προσφορά και η ζήτηση για ηρωίνη είναι ικανή να αυξηθεί. Οι κομμουνιστές αναρχικοί γενικά και ο Berkman ειδικότερα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στον αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα του κομμουνισμού. Η θεμελιώδης αρχή του κομμουνιστικού αναρχισμού – ότι οι άνθρωποι που οι ίδιοι απελευθερώνονται από τη βία και τον καταναγκασμό θα είναι λιγότερο πιθανό να χρησιμοποιήσουν βία και καταναγκασμό εναντίον άλλων – υποδηλώνει πως οι εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη θα εγκαταλείψουν ευκολότερα τη χρήση βίας όταν, αντί να δέχονται επιθέσεις και να απειλούνται με απώλεια του βιοπορισμού και του σεβασμού της κοινότητας, τους ανατίθεται η διαχείριση των δικών τους επιδιώξεων και τους παρέχεται σεβασμός και αξιοπρέπεια.
Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η παροχή σεβασμού μπορεί να είναι αποτελεσματική στην αποτροπή των εργαζομένων στην ποινική δικαιοσύνη από πράξεις καταναγκασμού. Αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό της αμερικανικής τροχαίας πως η επίδειξη σεβασμού προς έναν αστυνομικό είναι ο καλύτερος τρόπος για τον αυτοκινητιστή να αποφύγει μια κλήση για τροχαία. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της ποινικής δικαιοσύνης μπορούν – και το κάνουν – να εκλογικεύσουν ότι ο σεβασμός που επιθυμούν για το δικό τους καλό είναι η καλύτερη ένδειξη που μπορούν να έχουν ότι τα άτομα που συναντούν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους έχουν την τάση να σέβονται και να ακολουθούν τον ίδιο τον νόμο. Από την οπτική γωνία του εργαζόμενου στην ποινική δικαιοσύνη, όσο καλύτερα του/της φέρονται και όσο λιγότερες συγκρούσεις αντιμετωπίζει, τόσο λιγότερο σοβαρό εμφανίζεται «το πρόβλημα της εγκληματικότητας».
Μέρος της ανασφάλειας που υφίστανται οι εργαζόμενοι στον τομέα της ποινικής δικαιοσύνης είναι η απειλή περικοπής της εργασίας ή αύξησης του μισθού που δεν επαρκεί για τη διατήρηση του τρέχοντος βιοτικού επιπέδου για τον ίδιο ή – κυρίως σε πολλές περιπτώσεις – για τα εξαρτώμενα μέλη της οικογένειας του/της. Αν όλοι οι εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη είχαν ισόβια θητεία κατά τον τρόπο που έχουν οι ομοσπονδιακοί δικαστές και αν τους εγγυούνταν ότι τα εισοδήματά τους θα συμβαδίζουν κατ’ ελάχιστο με το κόστος ζωής, δεν θα είχαν λόγο να μπαίνουν στον κόπο να κάνουν θόρυβο και να δημιουργούν προσχήματα για δημόσια στήριξη. Θα υπήρχε μεγαλύτερη απροθυμία να εγκριθούν νέες θέσεις στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, αν κάθε μία από αυτές συνεπάγονταν μια ισόβια δέσμευση για να διατηρηθεί το βιοτικό επίπεδο κάποιου ασφαλές έναντι του πληθωρισμού, και έτσι η αύξηση του εργατικού δυναμικού της ποινικής δικαιοσύνης θα καθυστερούσε περαιτέρω. Η ισόβια θητεία με αρκετά υψηλές προσαυξήσεις αποδοχών θα εξυπηρετούσε επίσης την καθυστέρηση της συνταξιοδότησης των εργαζομένων στην ποινική δικαιοσύνη. Οι νεότεροι αστυνομικοί με τους οποίους συναναστρεφόμουν συνήθιζαν να μου λένε τι πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι οι βετεράνοι αστυνομικοί σταμάτησαν να εφαρμόζουν τον νόμο με σθένος και ενθουσιασμό. Πιθανώς υπάρχει μια γενική τάση για τους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη, με την ηλικία και την εμπειρία, να γίνονται πιο κυνικοί όσον αφορά την ικανότητά τους να αναμορφώσουν τους άλλους. Από την άποψη της απαλλαγής των πολιτών από τον εξαναγκασμό και την παρέμβαση, θα ήταν πολύ καλύτερο αν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης αποτελούνταν κυρίως από χαλαρούς βετεράνους. Ένα τέτοιο εργατικό δυναμικό θα ήταν ιδιαίτερα πρόθυμο να συμβάλει στην επιστροφή των δραστηριοτήτων του στις κοινότητες για την αυτοδιαχείρισή τους.
Ελλείψει της απειλής ότι θα μείνουν άνεργοι, οι εργαζόμενοι θα ανταποκρίνονταν σε κάθε επιπλέον κίνητρο αμοιβής για τη μείωση του φόρτου εργασίας τους, αν και το κίνητρο αυτό θα πρέπει να διατηρηθεί αρκετά χαμηλά, ώστε η ικανότητα των ιδιωτών να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους να συμβαδίζει με τη μείωση της δύναμης ελέγχου του εγκλήματος. Διαφορετικά, ο πανικός που υπέστησαν οι άνθρωποι όταν ξαφνικά στερήθηκαν την προστασία της ποινικής δικαιοσύνης που νόμιζαν ότι είχαν, θα έθετε σε κίνηση μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Ο φόβος της ευαλλωτότητας στη βία θα προωθούσε υπερβολικές, βίαιες πράξεις αυτοάμυνας, ενάντια στις οποίες οι άνθρωποι θα έπρεπε να υπερασπιστούν τον εαυτό τους πιο δυναμικά από ό,τι χρειάζονταν προηγουμένως, και ούτω καθεξής, μέχρις ότου – όπως οι Γερμανοί πριν από σαράντα χρόνια – οι Αμερικανοί πανικοβλημένοι από την απειλή του κοινωνικού χάους θα καλωσόριζαν μια πολιτική τάξη που υποσχόταν έλεγχο μέσω της τρομοκρατίας, αν ήταν απαραίτητο.
Ο Berkman αναγνωρίζει τη σημασία του ότι η προώθηση μιας κομμουνιστικής αναρχικής κοινωνικής επανάστασης δεν είναι «καταστροφή αλλά οικοδόμηση». Υποστηρίζει ότι η εκτεταμένη προετοιμασία, ιδιαίτερα των εργαζομένων που μαθαίνουν να εφαρμόζουν τις κομμουνιστικές αναρχικές αρχές μεταξύ τους, είναι απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικής επανάστασης που επιδιώκει. Στις μέρες μας στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η εταιρική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών έχει αντικαταστήσει μέχρι στιγμής την ατομική ιδιοκτησία και όπου η μεσαία τάξη είναι τόσο κυρίαρχη πλέον που η διάκριση μεταξύ εργαζομένων και ιδιοκτητών έχει γίνει ασαφής, αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσε η προετοιμασία για την ξαφνική, δραματική κοινωνική επανάσταση να προχωρήσει αρκετά μακριά ώστε η επανάσταση να πετύχει, εκτός και αν η επιτυχία δεν έχει ήδη επιτευχθεί από την ίδια την προετοιμασία. Προς το παρόν, τουλάχιστον, η ανασφάλεια των ανθρώπων μέσα και έξω από το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης πρέπει να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί. Η αυξημένη ασφάλεια που οδηγεί τους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη να εγκαταλείψουν τη χρήση βίας πρέπει να τους οδηγήσει να το κάνουν σταδιακά, αλλιώς η ανασφάλεια των πολιτών θα αναπαράγει αντιδράσεις που τελικά θα κάνουν την κυβέρνηση πιο τυραννική από ποτέ. Προς το συμφέρον της προόδου προς τον κομμουνιστικό αναρχισμό, πρέπει να παρέχεται σεβασμός στην ασφάλεια και την προστασία που συμβολίζουν οι εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη.
«Ας είμαστε ρεαλιστές», ή «Η βελτιστοποίηση για την υπεράσπιση του ιδεαλισμού δεν είναι κακό»
Αποτελεί φόρο τιμής στην ακατάλυτη αισιοδοξία των Αμερικανών το γεγονός ότι τόσοι πολλοί από αυτούς μπορούν να απαντούν στο αυξανόμενο πρόβλημα της εγκληματικότητας με τόσο αφελή ρομαντισμό. Αν ο Berkman ζούσε σήμερα, θα μπορούσε κάλλιστα να ενθαρρυνθεί από την αποτυχία των Αμερικανών να στραφούν απογοητευμένοι στον μηδενισμό από τα αυξανόμενα επίπεδα βίας και αρπαγής που υφίστανται ο ένας στα χέρια του άλλου. Αντ’ αυτού, πολλοί Αμερικανοί διακηρύσσουν με αυτοπεποίθηση ότι ένα ιδανικό που ποτέ δεν πλησίασε να επιτευχθεί στην πράξη μπορεί πράγματι να επιτευχθεί – η αποτροπή του εγκλήματος με την τελειοποίηση του κράτους δικαίου.
Οι ίδιοι οι κομμουνιστές αναρχικοί κατηγορούνται συχνά για αφελή ρομαντισμό επειδή πιστεύουν ότι αυτό που έχει επιτευχθεί το πολύ για μικρά χρονικά διαστήματα σε μικρές κοινότητες θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνιμα σε μεγάλες κοινωνίες. Θα πρέπει επίσης να τους επαινέσουμε για τη διαρκή αισιοδοξία τους.
Αλλά για να είναι πρακτικοί, οι υποστηρικτές του κράτους δικαίου και του κομμουνιστικού αναρχισμού θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι ως πουριτανοί, απορρίπτοντας ο ένας τις θέσεις του άλλου, το μόνο που κάνουν είναι να κάνουν τα δικά τους ιδανικά πιο άπιαστα από ποτέ. Αν το κράτος δικαίου πρόκειται ποτέ να περάσει από τη φαντασία στην πράξη, οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να τα βγάζουν πέρα χωρίς κυβέρνηση. Αν ο κομμουνιστικός αναρχισμός πρόκειται ποτέ να περάσει από τη φαντασία στην πράξη, οι άνθρωποι πρέπει να δώσουν αξιοπρέπεια και σεβασμό σε όσους εργάζονται για να τους υπηρετήσουν στην κυβέρνησή τους. Οι υποστηρικτές του κράτους δικαίου και του κομμουνιστικού αναρχισμού κάνουν πρόοδο μαζί ή καθόλου. Αν και εκ πρώτης όψεως η εγκαθίδρυση της αρχής του ποινικού δικαίου και η κατάργηση της κυβερνητικής προστασίας των δικαιωμάτων (βασικά των ιδιοκτησιών και των δικαιωμάτων τους) είναι αντιθετικές, η στρατηγική που βελτιστοποιεί την πρόοδο προς τους δύο στόχους μεγιστοποιεί επίσης την πρόοδο προς τον καθένα από αυτούς.
Η βασική αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η αμοιβαία πρόοδος προς το κράτος δικαίου και τον κομμουνιστικό αναρχισμό είναι απλή: ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι στην κοινωνία τυχαίνει να εργάζονται στην κυβέρνηση, αν έχουν το θάρρος να εμπιστεύονται, να σέβονται και να αξιοποιούν ο ένας τον άλλον για την ικανότητά τους να τα βγάζουν πέρα δίκαια, η προφητεία θα τείνει να εκπληρωθεί, ενώ αν οι άνθρωποι ενεργούν από φόβο και δυσπιστία ο ένας για τον άλλον, οι φόβοι τους θα πραγματοποιηθούν αντ’ αυτού. Σε κοινωνικό επίπεδο, όπως εκδηλώνεται με την αύξηση της εγκληματικότητας, και σε ατομικό επίπεδο, όπως εκδηλώνεται με αυτό που ο Lemert περιγράφει ως «παράνοια και δυναμική του αποκλεισμού», η πορεία της δυσπιστίας και του φόβου είναι πάρα πολύ οικεία στους Αμερικανούς. Δεδομένης της ιστορίας των Αμερικανών, ο διαπροσωπικός φόβος και η δυσπιστία είναι εδραιωμένα τόσο «εμπειρικά» όσο και «αντικειμενικά» γι’ αυτούς, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις. Σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί συμμερίζονται την άποψη ότι η πρόοδος απαιτεί την καταστροφή κάποιου προσωπικού εχθρού. Είτε ο συγκεκριμένος εχθρός τους τυχαίνει να είναι αναρχικοί, καπιταλιστές, κομμουνιστές, συντηρητικοί, εγκληματίες, Εβραίοι, φιλελεύθεροι, χίπις, Ινδοί, μαφιόζοι, άνδρες, ο Nixon, ιδιοκτήτες, πολιτικοί, βλάχοι, κυβερνήτες ή άλλοι, οι Αμερικανοί είναι εντυπωσιακά ενωμένοι στη σοφία – ναι, ακόμη και στην αναγκαιότητα – της επιδίωξης μιας αυτοκαταστροφικής στρατηγικής για την επίτευξη κοινωνικής αρμονίας: «αυτοί» πρέπει να υποταχθούν με τα όποια όπλα (όσο πιο μεγάλα τόσο το καλύτερο) που μπορεί να αναπτύξουμε «εμείς».
Αν οι Αμερικανοί θέλουν να σημειώσουν πρόοδο προς τον έλεγχο της εγκληματικότητας, πρέπει να μάθουν να υποτάσσουν τη δική τους δυσπιστία, όχι τη δυσπιστία των άλλων ανθρώπων, και να ενθαρρύνουν εκείνους που τώρα φοβούνται να ενεργούν άφοβα. Αυτό δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο εφικτό από ό,τι είναι η πρόοδος είτε προς το κράτος δικαίου είτε προς τον κομμουνιστικό αναρχισμό. Εάν οι Αμερικανοί εργαζόμενοι στην ποινική δικαιοσύνη, των οποίων η δουλειά σήμερα είναι να μην εμπιστεύονται τους πολίτες, δεν έχουν την πολυτέλεια να τους εμπιστεύονται και να τους ενδυναμώνουν αντ’ αυτού, και εάν οι πολίτες δεν έχουν την πολυτέλεια να εμπιστεύονται και να ενδυναμώνουν τους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη, τότε εξαπατούν τον εαυτό τους πιστεύοντας ότι είτε το κράτος δικαίου είτε ο κομμουνιστικός αναρχισμός είναι προσεγγίσιμοι στόχοι.
Εκτός από τη μονιμότητα και τις εγγυημένες μισθολογικές αυξήσεις για τους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη, μια σειρά από συγκεκριμένες προτάσεις για τη βελτιστοποίηση της αποτροπής και του αναρχισμού εμφανίζεται αλλού, Εκτός από τη μονιμότητα με εγγυημένες αυξήσεις μισθών ανάλογα με το κόστος ζωής, προτείνεται να δίνονται μπόνους στους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη για τη μη υποβολή επίσημων αναφορών κάθε είδους (όχι μόνο επιλεγμένων αναφορών, όπως έγινε με την αστυνομία στο Όραντζ της Καλιφόρνια). Για να ενθαρρυνθεί η ιδιωτική διευθέτηση των διαφορών χωρίς προσφυγή στην επίσημη διαιτησία, προτείνεται η ίδρυση κρατικών υπηρεσιών διαμεσολάβησης, στις οποίες θα απαγορεύεται (α) να θέτουν όρους για την έναρξη ή τον τερματισμό της επαφής με τον πελάτη, (β) να διατηρούν αρχεία με πληροφορίες που δεν είναι διαθέσιμες κατά τα άλλα, (γ) να ενεργούν ως νομικοί εκπρόσωποι των πελατών, ή (δ) να αναλαμβάνουν οποιαδήποτε δράση για λογαριασμό των πελατών εκτός της φυσικής τους παρουσίας, ώστε η διαμεσολάβηση να μη μετατραπεί σε μια άλλη μορφή διαιτησίας. Θα πρόσθετα ότι οι εργαζόμενοι στη διαμεσολάβηση θα μπορούσαν να λαμβάνουν μισθολογικά μπόνους για τη μείωση των ποσοστών συλλήψεων (που θα σήμαινε μειωμένη είσοδο των υποθέσεων στην ποινική δικαιοσύνη).
Για να ενθαρρυνθεί ο ιδιωτικός τομέας της κοινότητας να σταθεροποιήσει τις σχέσεις του, έχοντας έτσι λιγότερες καταστάσεις που χρειάζεται να καταφεύγει σε κυβερνητική παρέμβαση στις υποθέσεις των ανθρώπων, προτείνεται η καθιέρωση ενός φορολογικού/επιδοτικού μηχανισμού που θα ενθαρρύνει τους εργοδότες να επωφεληθούν περισσότερο από τη μείωση των ταξικών ανισοτήτων στην κοινωνία τους. Οι εργοδότες θα δικαιούνται την επιδότηση, απασχολώντας ταυτόχρονα περισσότερους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης και αυξάνοντας το εισόδημα των χαμηλότερα αμειβόμενων εργαζομένων πλήρους απασχόλησης ταχύτερα από το ρυθμό του πληθωρισμού. Διαφορετικά, θα φορολογούνταν. Αυτό θα επιβράβευε και θα αξιοποιούσε τους εργοδότες για την πρόοδο προς τον κομμουνισμό, ενώ θα αύξανε το σεβασμό, την αξιοπρέπεια και την υλική ευημερία των εργαζομένων. Η πρόκληση της προόδου προς το κράτος δικαίου και τον κομμουνιστικό αναρχισμό είναι το να ενδυναμωθούν και να είναι αξιοπρεπείς όλοι οι πολίτες εξίσου, είτε εργάζονται εντός είτε εκτός κυβέρνησης, και είτε διαχειρίζονται την παραγωγή είτε όχι. Στη θέση της αδυναμίας που νιώθουν τώρα οι Αμερικανοί και η οποία τείνει να κάνει τον καθένα να πιστεύει ότι η λύση των κοινωνικών προβλημάτων πρέπει να είναι ευθύνη κάποιου άλλου, ο καθένας πρέπει να γίνει πιο ελεύθερος να θεωρήσει την κοινωνική του θέση και την επιβίωσή του ως δεδομένη, καθώς βοηθά και επιτρέπει στους άλλους να επιδιώκουν πιο ελεύθερα τα δικά τους συμφέροντα.
Είτε, ως υποστηρικτές του κράτους δικαίου, προσφεύγουν στα γραπτά πρότυπα δίκαιης συναλλαγής για τη σωτηρία τους, είτε, ως υποστηρικτές του κομμουνιστικού αναρχισμού, προσβλέπουν αντ’ αυτού στην απαξίωση των προτύπων συναλλαγής, οι Αμερικανοί πλανώνται υποθέτοντας έναν δυϊσμό μεταξύ αυτού που οι Kalven και Zeisel αναφέρουν ως κυβέρνηση του νόμου και κυβέρνηση των ανθρώπων. Οι δύο αυτές σχέσεις είναι συμβιωτικές. Ο νόμος κυβερνά περισσότερο όσο λιγότερο επιβάλλεται, και ο νόμος επιβάλλεται λιγότερο όσο περισσότερο σέβονται τους φορείς του. Εάν η κυριαρχία του νόμου γινόταν απόλυτη, οι άνθρωποι θα είχαν πάψει να υπολογίζουν την εξίσωση της αξίας που δίνεται και της αξίας που λαμβάνεται μεταξύ τους, καθώς η τελειοποιημένη αποτροπή θα καθιστούσε την αναφορά σε επίσημα πρότυπα συναλλαγής παρωχημένη.
Οι υποστηρικτές του κράτους δικαίου και του κομμουνιστικού αναρχισμού είναι εξίσου σωστοί στη διάγνωσή τους: η αύξηση του εγκλήματος αντανακλά τόσο την αποτυχία της αποτροπής όσο και την αποτυχία να αφεθούν οι άνθρωποι ελεύθεροι να ρυθμίσουν τις υποθέσεις τους. Από την άλλη πλευρά, η θεραπεία που προτείνουν και οι δύο πλευρές είναι εξίσου λανθασμένη, γιατί τόσο η αύξηση της ισχύος της ποινικής δικαιοσύνης όσο και η ανάπτυξη αντίστασης στους εργαζόμενους στην ποινική δικαιοσύνη προωθούν το έγκλημα. Οι Αμερικανοί καλά θα κάνουν να αποδεχθούν τις δύο διαγνώσεις και να έχουν εμπιστοσύνη στην υπόσχεση που διέπει δύο ρομαντικά και ακόμη μακρινά οράματα για τον τρόπο ελέγχου του εγκλήματος. Αν οι Αμερικανοί έχουν αρκετή πίστη στην αποτροπή ώστε να βοηθήσουν τους ανθρώπους να δράσουν χωρίς κυβερνητική παρέμβαση, και αρκετή πίστη στην ελευθερία από τον κυβερνητικό καταναγκασμό ώστε να δώσουν αξιοπρέπεια στους κυβερνητικούς υπαλλήλους, το έγκλημα θα γίνει λιγότερο πρόβλημα γι’ αυτούς.
από: https://geniusloci2017.wordpress.com