Πώς αποφασίζει μια κυβέρνηση ή ένα κόμμα όταν αυτό που αντιλαμβάνεται ως εθνικό συμφέρον με αυτό που είναι στενά παραταξιακό συμφέρον δεν συμβαδίζουν ή για να ακριβολογούμε χωρίζονται με σινικά τείχη; Μια υπεύθυνη κυβέρνηση και ένα σοβαρό κόμμα προσπαθούν να κινηθούν χωρίς να βλάψουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ενίοτε η διατήρηση ισορροπιών, δηλαδή η υπεράσπιση και των δύο, είναι δύσκολη υπόθεση. Για τη Δεξιά το εθνικό συμφέρον υπερέχει του κομματικού. Στα λόγια όμως. Το διατυμπανίζει. Ωστόσο, συνήθως κάνει αυτό που εξυπηρετεί την παράταξη, χωρίς να το λέει καθαρά, και το πλασάρει ως εθνική ανάγκη.
Στο μακρινό παρελθόν είχαμε τέτοια φαινόμενα. Την περίοδο της Κατοχής προσωπικότητες της Δεξιάς είτε επέλεξαν την αδράνεια για να μην προκληθούν οι κατοχικές δυνάμεις είτε συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους Γερμανούς και τους Ιταλούς εκτιμώντας ότι ο βασικός κίνδυνος είναι ο διεθνής κομμουνισμός. Η ίδια λογική και την περίοδο του Εμφυλίου, όταν αθωώθηκε ο δωσιλογισμός και χρησιμοποιήθηκαν τα ένοπλα τμήματά του για να αποκρουστούν οι κομμουνιστές. Η ίδια λογική και στη χούντα των συνταγματαρχών. Υπήρξαν εξαιρέσεις και μάλιστα σημαντικές, ωστόσο ο ιδεολογικός πυρήνας της θεωρίας της Δεξιάς παρέμεινε εν λειτουργία και ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού της την υπηρέτησε με φλογερό ζήλο και με όλα τα μέσα.
Τηρουμένων των αναλογιών αυτό ισχύει και με τη σημερινή κυβέρνηση. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια. Η αποφυγή της χρεοκοπίας ήταν εθνική προτεραιότητα; Ηταν, μας έλεγε η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αλλωστε η κατρακύλα ξεκίνησε με αυτήν στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Τότε γιατί αρνήθηκε να στηρίξει το πρώτο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου; Μα γιατί ήταν σκληρό και βεβαίως αντιδημοφιλές, αφού μείωνε τις συντάξεις, έκοβε εισοδήματα των αδύναμων στρωμάτων, εκτόξευε την ανεργία και γενικώς έφερνε τη λιτότητα. Ελεγε τότε ότι διαφωνεί με το μείγμα των μέτρων και όχι με τη φιλοσοφία της πολιτικής. Το εθνικό συμφέρον επέβαλε αυτή τη στάση ή το κομματικό συμφέρον; Το δεύτερο.
Η ηγεσία της Δεξιάς δεν ήθελε να ταυτιστεί με τη λιτότητα και πίστευε ότι θα εισπράξει τη δυσφορία του κόσμου. Ηρθε στα πράγματα και έκανε ό,τι αποδοκίμαζε και μάλιστα με πιο επώδυνα για τους πολίτες μέτρα. Στη συνέχεια για να αποτρέψει τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ υψηλόβαθμα στελέχη της καλούσαν τους πολίτες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους για να μην τις λεηλατήσουν οι ακροαριστεροί λαϊκιστές. Αυτό ήταν κατά την αντίληψή της το εθνικό συμφέρον. Και για να κάνει τη ζωή της νέας κυβέρνησης δύσκολη άφησε άδεια ταμεία. Ηταν η θεωρία της αριστερής παρένθεσης. Αυτό ήταν κατά την άποψή της το εθνικό συμφέρον. Στο ίδιο μήκος κύματος και μετά. Το «βάστα γερά, Σόιμπλε» ήταν η κορύφωση της… υποδειγματικής εθνικής συμπεριφοράς.
Εκεί που έσπασε όλα τα ρεκόρ η Δεξιά ήταν στο Μακεδονικό. Το εθνικό συμφέρον, υποστήριζε, μας υποχρεώνει να αρνηθούμε τη Συμφωνία των Πρεσπών γιατί χαρίζουμε το όνομα Μακεδονία στους γείτονες. Είπαν και έγραψαν πολλά τα στελέχη της. Διαδήλωσαν στις πλατείες, κατέβηκαν στις πορείες, προπηλάκισαν και απείλησαν τους αντιπάλους τους, υποσχέθηκαν ότι θα τιμωρήσουν παραδειγματικά τους δράστες και δεσμεύτηκαν ότι θα αλλάξουν τη συμφωνία - κάποιοι είπαν ότι θα την καταργήσουν. Αυτό κατά τη γνώμη τους ήταν τότε το εθνικό συμφέρουν. Μόλις όμως ήρθαν στα πράγματα, έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα απ’ όλους. Την πάπια. Εξαπάτησαν πολλούς δεξιούς ψηφοφόρους πουλώντας πατριωτισμό και εθνικοφροσύνη και αφού πέτυχαν τον εκλογικό στόχο τους, γύρισαν σελίδα χωρίς να δώσουν λογαριασμό. Το κόμμα των ιδιοκτητών της χώρας δεν θα απολογηθεί. Αυτό ξέρει ποιο είναι το εθνικό συμφέρον. Αυτό μπορεί να το υπηρετήσει αποτελεσματικά.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Τι παρατηρούν οι δημοσκόποι; Οτι η Νέα Δημοκρατία χάνει προς τα δεξιά της. Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Μα με ανοίγματα προς το ακροατήριο που έχει θυμώσει με τις επιλογές της σε διάφορα ζητήματα. Να πάρει πίσω τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν γίνεται. Να τιθασεύσει την ακρίβεια δεν θέλει, αφού η κερδοσκοπία ευνοεί τους ισχυρούς οικονομικά φίλους και χρηματοδότες της. Μπορεί όμως να κλείσει το μάτι στους ακροδεξιούς βάζοντας στην ευρωλίστα οπαδούς του χουντικού τρίπτυχου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και τον φυλακισμένο δήμαρχο Χιμάρας ο οποίος το 1995 είχε εμπλακεί σε περιστατικό με όπλα στα σύνορα με την Αλβανία, είχε συλληφθεί, είχε κατηγορηθεί για κακούργημα, αλλά έπεσε στα μαλακά. Γιατί αυτού του τύπου οι επιλογές; Αυτό επιτάσσει το κομματικό συμφέρον. Δεν πρέπει να απειληθεί η πρωτοκαθεδρία της Ν.Δ. Κινδυνεύει το καθεστώς. Αυτό επιτάσσει και το εθνικό συμφέρον. Δεν πρέπει να υπονομευτεί η πολιτική σταθερότητα. Κινδυνεύει η πατρίδα. Την υπηρετεί μόνο η παράταξη που έχει κατοχυρώσει τους τίτλους ιδιοκτησίας στο εθνικό υποθηκοφυλακείο.
Ανάγωγα
Υποφωτισμένα τα σημαντικά πρόσωπα (ναι, υπάρχουν και τέτοια) στις λίστες μερικών κομμάτων. Με ευθύνη των ηγεσιών αλλά και μέσων ενημέρωσης. Οι ηγεσίες μοστράρουν τους «επώνυμους» για να ψαρέψουν ψήφους, τα μέσα εστιάζουν στους γνωστούς για να κερδίσουν τη μάχη του κουτσομπολιού.
από: https://www.efsyn.gr