Γιώτα Αναγνώστου
ganagn15@yahoo.com


Θα είμαστε πάντα εμείς. Εμείς, λέω, οι πολλοί, οι ανίδεοι, οι ατάλαντοι, οι άσχετοι, οι αδαείς, οι μακριά νυχτωμένοι. Θα είμαστε πάντα εμείς, οι πολλοί, τα ελαφριά κολοκύθια, που θα κρατάμε στον αφρό τους άλλους με το βάρος, τους λίγους. Εμείς, τα νούμερα της τηλεθέασής τους, τα εισιτήρια στις συναυλίες τους, οι αναγνώστες των βιβλίων και των άρθρων τους, οι ψήφοι στις κάλπες τους, οι ακροατές και χειροκροτητές των παραμυθιών τους, τα ανοιγμένα στόματα να χάσκουν. Παραλλήλως και οι χρήσιμοι ηλίθιοι που με ευλάβεια θα αναλαμβάνουμε εκείνα που οι λίγοι αναθέτουν στους πολλούς. Να τους ταΐζουμε, να τους ποτίζουμε, να φροντίζουμε να είναι ντυμένοι στην πένα, ατσαλάκωτοι, να καθαρίζουμε τις βρομιές και τα σκουπίδια τους, να βγάζουμε βόλτα τους σκύλους τους, να είμαστε τα πειραματόζωα, στα σχολειά τους, στα εργοστάσια και στα γραφεία τους, στις επιχειρήσεις και στα σούπερ μάρκετ τους, στα διευθυντήρια και τους στρατούς τους, στις φυλακές τους.


Θα είμαστε πάντα εμείς, πολύτιμοι λόγω πλήθους, χειραγωγήσιμοι και ελέγξιμοι λόγω ηλιθιότητας, αφού το εμείς, αν κάποτε το ξέραμε, τώρα το έχουμε ξεμάθει, και από ρωμαλέο και ευρύ έγινε το εμείς κομμάτια, ένα ψηφιδωτό που δεν παράγει εικόνα, μωσαϊκό παλιού σπιτιού, χρωματιστά χαλικάκια πατικωμένα εική και ως έτυχε, τα μάρμαρα είναι για τους λίγους. Θα είμαστε πάντα εμείς, ενωμένοι στην κοινή μας μοίρα και εντούτοις κατάμονοι, να μας πατάνε εκείνοι που δεν καταδέχονται στη λάσπη να πατήσουν.


Και κάθομαι και σε κοιτώ και σε λυπάμαι και εισπράττω από τα μάτια σου τον ίδιο οίκτο, την ίδια περιφρόνηση για μένα. Πώς να θαυμάσουμε ο ένας τον άλλο ; τι να μας γοητεύσει πια; πώς να ερωτευτούμε; έτσι ανίδεοι, ατάλαντοι, άσχετοι, αδαείς και μακριά νυχτωμένοι που είμαστε; ή που μας κάνουν να πιστεύουμε πως είμαστε;
Πίστης, Ελπίδας , Σοφίας, Αγάπης. Χθες. Τέσσερις. Κι όμως, σήμερα, ούτε μία.