Η χθεσινή γενική απεργία στη Γερμανία θύμισε στην πολιτική ελίτ της χώρας ότι υπάρχει κοινωνική συνιστώσα: οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα που τους εκπροσωπούν.
Μεταπολεμικά η Δυτική Γερμανία πριμοδοτήθηκε στην ανοικοδόμησή της από τις ΗΠΑ και έτσι πολύ γρήγορα η χώρα επανήλθε στους προπολεμικούς δείκτες.
Η Γερμανία μετά την ενοποίηση του 1990 ακολούθησε μια επιθετική μερκαντιλιστική εξωτερική πολιτική και στο όνομα της συνοχής και της ευημερίας των πολιτών της παρέμεινε, με εξαίρεση τις οδυνηρές περικοπές της δεύτερης θητείας Σρέντερ, η κατεξοχήν χώρα της κοινωνικής συναίνεσης και της εργασιακής ειρήνης.
Στην πληθώρα των αναλύσεων που δημοσιεύονται εδώ και έναν χρόνο για το τεράστιο κόστος που επωμίζεται η Γερμανία από τις κυρώσεις της Δύσης στη Ρωσία από τις θηριώδεις επενδύσεις που χρειάζεται για να αποκτήσει αξιόμαχο στρατό, απουσιάζουν οι εκτιμήσεις μέχρι ποιο χρονικό σημείο θα αντέξει η παράδοση αναζήτησης συναίνεσης μεταξύ εργοδοσίας και εργαζομένων.
Η χθεσινή γενική απεργία είχε ως κύριο αίτημα αυξήσεις μισθών τουλάχιστον επαρκείς για να καλύψουν την ντε φάκτο μείωση του εισοδήματος που προκαλεί ο πληθωρισμός.
Σε παλαιότερες ευτυχισμένες στιγμές σύσσωμη η Μπούντεσταγκ επικύρωσε με την ενσωμάτωσή της στο Σύνταγμα την πρόταση Σόιμπλε για σταδιακό μηδενισμό των ελλειμμάτων, που είναι γνωστή ως «Μαύρο Μηδέν» (Schwarze Null).
Είναι δυνατόν να ληφθούν ουσιαστικά μέτρα προστασίας του εισοδήματος των εργαζομένων και ταυτόχρονα να ισχύει το «Μαύρο Μηδέν»;
Εξυπακούεται ότι τα παραπάνω θα διχάσουν και θα πιέσουν τους Σοσιαλδημοκράτες, που είναι ταυτόχρονα και ο μείζων εταίρος στην τρικομματική κυβέρνηση Σολτς και το πολιτικό κόμμα που ελέγχει καλύτερα από όλους τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών.
Η κυβέρνηση Σολτς βρίσκεται ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά τόσο της εργοδοσίας όσο και των εργαζομένων.
Η εργοδοσία αποτελεί μέχρι και σήμερα τον βαρύνοντα ανασχετικό παράγοντα μιας περαιτέρω ευθυγράμμισης του Βερολίνου με την Ουάσινγκτον και πιο συγκεκριμένα στην πίεση της αμερικανικής πλευράς για κυρώσεις κατά της Κίνας.
Η Γερμανία, που οχυρώθηκε για να αποφύγει τις παρενέργειες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και το κατάφερε σε βάρος των εταίρων της στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε., ή πρέπει να εγκαταλείψει τη μόνιμη περιοριστική δημοσιονομική πολιτική που της άφησε ως παρακαταθήκη ο Σόιμπλε ή να ζητήσει από τους εργαζόμενους να διαφυλάξουν τη συναίνεση για εθνικούς λόγους.
Αν στην πολυδιάσπαση του πάλαι ποτέ σταθερού πολιτικού σκηνικού έλθει να προστεθεί και η παράμετρος των κοινωνικών μαχητικών διεκδικήσεων, τότε το τέλος του γερμανικού μεταπολεμικού μοντέλου θα έχει ολοκληρωθεί.
πηγη: https://www.efsyn.gr