Την απείλησαν. Της είπαν ότι θα έρθουν. Να τους αδειάσει -είπαν- το σπίτι, το σπίτι της.

Η Ιωάννα περιμένει κάθε ώρα κάθε στιγμή τους κλητήρες να έρθουν, να την διώξουν από τον προσωπικό της χώρο, από το «σώμα» της, από εκείνον τον αδιαπέραστο κλειστό κύκλο που είναι ο Εαυτός, απ’ αυτό που είναι για τον καθένα η ζωή εν οίκω.

Μου δείχνει το στέρνο της, τον πόνο που έχει εγκατασταθεί εκεί μόνιμα.

Η Ιωάννα δεν είναι πια σε κανέναν τόπο, κανένας τόπος δεν είναι δικός της, δεν κατοικεί πουθενά, ούτε καν μέσα της.

Αλλά να, σήμερα, τα κατάγματα της ψυχής της έχουν αναταχθεί. Το πρόσωπό της φωτίζεται.

Οι νέοι και οι νέες της γειτονιάς φράζουν τις πόρτες του σπιτιού της για να μην περάσουν οι «εχθροί». Νέα, όμορφα παιδιά αγκαλιάζουν την Ιωάννα και φωνάζουν: «Ο λαός θα σώσει το λαό».

Και το πρόσωπο της Ιωάννας χαμογελάει.

Στα μάτια μου έρχονται δάκρυα.

«Ο λαός θα σώσει το λαό».

Υπάρχει ελπίδα.