Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 08 Νοέ 2020
Ο Κραουνάκης χθες βράδυ επαναπροσδιόρισε τη σχέση μας με το ελληνικό τραγούδι!
Κλίκ για μεγέθυνση
Αντώνης Μποσκοΐτης
08/11/2020, 12:05
 

 

Μία τηλεοπτική συναυλία - μήνυμα ενωτικότητας από τον Σταμάτη Κραουνάκη και μία ανάσα ψυχαγωγίας με το καλημέρα της δεύτερης και, όπως όλα δείχνουν, πιο δύσκολης καραντίνας 

Θυμάμαι το 1989 όταν είχε έρθει η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα. Ένα από τα πρώτα μουσικά προγράμματα που είχε προβάλλει ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA CHANNEL - ιδιοκτησίας πέντε μεγαλοεκδοτών τότε - ήταν μία βραδιά του Μάνου Χατζιδάκι από το κινηματοθέατρο «Παλλάς»: Ο Ηλίας Λιούγκος, ο Βασίλης Γισδάκης, η Νένα Βενετσάνου, ο 16χρονος Φοίβος Δεληβοριάς κ.α. να τραγουδούν υπό τη διεύθυνση του Χατζιδάκι μόλις ένα χρόνο μετά τις θρυλικές παραστάσεις του «Σείριου» στο ZOOM της Πλάκας. Τα χρόνια πέρασαν απίστευτα γρήγορα, ο Χατζιδάκις έφυγε από τη ζωή, τα «παιδιά του» συνέχισαν στα χνάρια του, καινούργιοι καλλιτέχνες έκαναν την εμφάνιση τους και σιγά - σιγά τέτοιες εκπομπές χάθηκαν από την ελληνική τηλεόραση, συμφώνως με τις αλλαγές που μοιραία ήλθαν και για το ελληνικό τραγούδι. 

Χθες βράδυ το MEGA CHANNEL, που έχει αλλάξει κι αυτό ιδιοκτησία και που χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά φιλοκυβερνητικά μέσα, μετέδωσε μία συναυλία του Σταμάτη Κραουνάκη στο πλαίσιο των εκπομπών του με τίτλο «Σπίτι με το Mega». Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα μ' αυτό. Ιδιωτικό κανάλι είναι, αν δεν θες να του δώσεις τηλεθέαση, απλά δεν το βλέπεις. Πάντως, κρατικό, που να το πληρώνεις κιόλας δηλαδή, δεν είναι - να λέμε την αλήθεια. Δεν έχω καμία διάθεση «ξεπλύματος» του MEGA CHANNEL, όσο αυτό παίζει το ρόλο που παίζει στη δημόσια ζωή. Η αλήθεια, όμως, επίσης είναι πως οι εκπομπές «Μένουμε σπίτι» αποτελούν μία ανάσα πραγματικής ψυχαγωγίας σαν να παρακολουθείς συναυλία αγαπημένου σου καλλιτέχνη από το σπίτι, εφόσον αυτό πλέον είναι ανέφικτο λόγω κορονοϊού. Επιπλέον, όπως έχει ακουστεί και όπως μου έχουν επιβεβαιώσει αρκετοί φίλοι καλλιτέχνες, οι οποίοι πέρασαν απ' τις συγκεκριμένες εκπομπές, όλοι οι συμμετέχοντες μουσικοί πληρώνονται, παίρνουν δηλαδή ένα διόλου ευκαταφρόνητο μεροκάματο, κάτι πολύ σημαντικό για την εποχή που διανύουμε. 

Ξαναγυρνάω στο παρελθόν και πηγαίνω στο μακρινό 1980 και, συγκεκριμένα, στις 28 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, τότε που ο Μάνος Χατζιδάκις θα παρουσίαζε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά την «Εποχή της Μελισσάνθης» του, με τη Μαρία Φαραντούρη, δίνοντας ταυτόχρονα βήμα σε έξι νέους συνθέτες να παίξουν για πρώτη φορά τα τραγούδια τους από τη ραδιοφωνική συχνότητα του Τρίτου Προγράμματος: Τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Νίκο Κυπουργό, τον Δημήτρη Λέκκα, τον Δημήτρη Μαραγκόπουλο, τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τη Λένα Πλάτωνος. Για την ιστορία, το πρόγραμμα εκείνης της παράστασης διέσωσε στο αρχείο του ο Φώντας Τρούσας, μου το έστειλε σήμερα τα ξημερώματα και πολύ τον ευχαριστώ. 

Σκεφτόμουν, παρακολουθώντας τη χθεσινή εκπομπή του Κραουνάκη, πώς σαράντα χρόνια μετά ο συνθέτης επέστρεψε στον...τόπο του εγκλήματος, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Τότε ήταν νεούδι που μάλλον κανείς δεν τον ήξερε, αφού δεν είχαν καν κυκλοφορήσει ακόμη τα «Σκουριασμένα χείλια» του με τη Βίκυ Μοσχολιού. Μπορούμε να ξανακούσουμε, βέβαια, εκείνα τα πρώτα του τραγούδια, σε στίχους δικούς του και της Λίνας Νικολακοπούλου, εφόσον ο Μωυσής Άσερ διέσωσε επίσης στο αρχείο του ολόκληρη την εκπομπή από το Τρίτο Πρόγραμμα. Η κασέτα υπάρχει και θ' ανασυρθεί πάραυτα! Ερμηνευτής, μάλιστα, του Κραουνάκη σε εκείνη τη συναυλία ήταν ο Χρήστος Καρακώστας, ένας καλός λαϊκός τραγουδιστής που είχε συνεργαστεί και με τον Άκη Πάνου. Κοίτα να δεις τώρα! Τον Καρακώστα τον θυμάμαι ως παιδάκι να μπαινοβγαίνει στο σπίτι μας, αφού είχε παντρευτεί και κάνει οικογένεια με την Κική, την κόρη μιας απ' τις καλύτερες φίλες της μητέρας μου. 

Σήμερα, λοιπόν, αυτό που μας θύμισε ο Κραουνάκης είναι πάνω απ' όλα η παγιωμένη θέση του στο ελληνικό έντεχνο τραγούδι και, μάλιστα, το έντεχνο - λαϊκό με την ευρεία έννοια. Έχοντας πάντα δίπλα του τα παιδιά του, τα αγόρια της Σπείρα - Σπείρα, αλλά και δύο ιερά πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού: Την Ελένη Βιτάλη και τον Μανώλη Μητσιά, που σαν τους έβλεπες αγκαλιασμένους να τον τραγουδούν στο φινάλε, άφηνες τα δάκρυα να κυλήσουν. Επίσης είχε τον Φοίβο Δεληβοριά, το άλλο αστέρι του τραγουδιού, που κοντεύει να πενηνταρίσει κι αυτός και πάντα με συγκινεί ο λόγος, ο στίχος και η παρουσία του, δεδομένης της ιστορίας που κουβαλάει. Γενναιόδωρο εκ μέρους του Κραουνάκη να καλέσει, τέλος, και την Κέλλυ Κελεκίδου, μία καλή τραγουδίστρια, που πρόσφατα επανεκτέλεσε ένα παλαιότερο τραγούδι του. 

Φοίβος Δεληβοριάς - Κέλλυ Κελεκίδου

Παρότι ο Κραουνάκης είναι μία σαρωτική προσωπικότητα που δεν διστάζει να τα «χώσει» από το βήμα του, χθες βράδυ ήξερε για ποιο λόγο ήταν εκεί: Για να πατήσει χάμω τον κορονοϊό, όπως είπε και ο ίδιος, και για να μας κάνει δώρο τις μουσικές του. Ως εκ τούτου, είδαμε έναν γλυκύτατο Σταμάτη, ευχάριστο, χιουμορίστα, αγαπησιάρη και καθόλου γκρινιάρη! Πιστεύω πως σε συνδυασμό με τα τραγούδια που ακούστηκαν, καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε, διότι πάνω απ' όλα ο Κραουνάκης έχει χαράξει τον πολιτισμό στην Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Βέβαια, αναμενόμενο ήταν δυστυχώς να γκρινιάξουν μερικοί άλλοι απ' τους φαν του, όπως είδα σε σχόλια τους στα social media: Ενοχλήθηκαν που βγήκε στο «κυβερνητικό MEGA» ή που «δεν είχε μαζί του την Άλκηστη Πρωτοψάλτη»... Σαχλαμάρες είναι όλα αυτά, θα μου επιτρέψετε. Για το πρώτο, ότι είχα να πω, το είπα στην αρχή αυτού του κειμένου. Για το δεύτερο, πολύ θα ήθελα να έβλεπα κι εγώ δίπλα του τη Βίκυ Μοσχολιού, αλλά τι να κάνουμε που η γυναίκα δεν βρίσκεται πια στη ζωή...

Το σχεδόν παράδοξο είναι πως αν και απ' τη χθεσινή τηλεοπτική παράσταση, παίχτηκαν για πρώτη φορά στο πανελλήνιο τα κομμάτια από τον πρόσφατο δίσκο του, τη «Γιορτή στα σπίτια», είχες την αίσθηση πως πρόκειται ήδη για τραγούδια παγιωμένα στο χρόνο! Σε τι να πρωτοαναφερθώ; Στο «Φύγε - φύγε» με τον Καραθανάση, που έχει ήδη γίνει κραουνακικό σουξέ; Στα λεβέντικα μελαγχολικά «Καράβια» με τον Γεροντίδη που επίσης έχουν αποκτήσει πολλούς φαν, στην «Παναγιά Παντάνασσα» που έσκισε ο Μπουγιώτης ή στο «Νά'χει χρόνο το φιλί», ίσως το ωραιότερο τραγούδι που'χει πει ο Μητσιάς την τελευταία εικοσαετία; Αφήνω τελευταία τη Βιτάλη, γιατί η ερμηνεία της στον, μελοποιημένο από τον Κραουνάκη, «Θούριο» του Ρήγα Φεραίου, με τον συνθέτη στο πιάνο κι εκείνη καθισμένη δίπλα του, μου έφερε την ανατριχίλα μιας «επαναστατικής» θεώρησης των πραγμάτων - ναι, από τον αέρα του MEGA CHANNEL. Γίνονται κι αυτά ενίοτε, η αληθινή τέχνη την έχει αυτή τη δύναμη! 

Κι ανάμεσα στη «Γιορτή στα σπίτια», αυτό που συνέβη δηλαδή χθες, ακούσαμε την άμμο της θάλασσας του Κραουνάκη: Από το «Σίδερο» μέχρι το «Αυτή η νύχτα μένει» κι από τις «Μοίρες» μέχρι το «Όταν έχω εσένα». Τραγούδια, λοιπόν, που έκαναν εκείνο το νεούδι του 1980 να αναγορευθεί σε έναν απ' τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες του κοντινού παρελθόντος, αλλά και του σήμερα, ειδικά σε περιόδους που το ελληνικό τραγούδι (το έντεχνο ή, όπως αλλιώς, θέλετε να το πείτε) μοιάζει να διεκδικεί εκ νέου μία παρουσία ισχυρή, ξέχωρα από μόδες, «συνταγές επιτυχίας» κλπ. Διότι το τραγούδι του Κραουνάκη ανέκαθεν έτσι λειτουργούσε: Σαν ένα βέλος, που εκτοξευόταν για να πάει κατευθείαν στις καρδιές των ακροατών του. 

Σ' ευχαριστούμε, Σταμάτη Κραουνάκη, γι' αυτό που παρακολουθήσαμε χθες βράδυ! Κυρίως σ' ευχαριστούμε, διότι τον σκοπό σου τον πέτυχες 100%: Μέσα σε μία περιρρέουσα θανατολαγνεία που μας επιβάλλεται ως μέσο για να μείνουμε στα σπίτια μας και να μη σηκώσουμε κεφάλι μπροστά στα μέτρα καταστολής του φονικού ιού (μπορεί και δικής μας καταστολής, αν και δεν ανήκω στους «ψεκασμένους» και δεν θέλω να το πιστέψω, καθότι πάνω απ' όλα πιστεύω στην ύπαρξη του ιού και σέβομαι τον αγώνα ασθενών και γιατρών), εσύ κατάφερες να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση μας με το ελληνικό τραγούδι και να μας κάνει να ξεφύγουμε, για λίγες ώρες έστω, απ' τη μιζέρια και την καντίφλα μας. Άξιος! 

πηγη:https://www.koutipandoras.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου