Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 07 Οκτ 2021
Το ναζιστικό έγκλημα και η Δικαιοσύνη
Κλίκ για μεγέθυνση








Στιγμιότυπο από το ανθρώπινο «ποτάμι» που πανηγύριζε τέτοια μέρα πέρυσι τη δικαστική νίκη έναντι της εγκληματικής οργάνωσης

AP Photo/Yorgos Karahalis



07.10.2021, 14:08

 

 
Με τραγικά αργά αντανακλαστικά αντιλήφθηκαν οι δικαστικές αρχές της χώρας πως ο τρόπος δράσης της Χρυσής Αυγής, όπως αποτυπωνόταν στη δικογραφία της υπόθεσης Κουσουρή-Φωτιάδη-Καραμπατσόλη, ενέπιπτε ξεκάθαρα στο άρθρο 187 περί εγκληματικής οργάνωσης ● Σήμερα, τριχοτομημένη πλέον, η ναζιστική οργάνωση προσπαθεί μέσα από τις φυλακές Δομοκού να αποδείξει πως... τίποτα δεν έχει κριθεί μέχρι την εκδίκαση της έφεσης ● Δυστυχώς, πολλοί ναζιστές βρίσκονται ακόμα εκεί έξω και απειλούν τη Δημοκρατία, όπως φάνηκε στα έκτροπα της Σταυρούπολης

Η συμπλήρωση ενός χρόνου από την έκδοση της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για την υπόθεση της Χρυσής Αυγής συμπίπτει με μια σειρά γεγονότων που ξαναφέρνουν στο προσκήνιο της δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης το ζήτημα του διχαστικού λόγου και της εγκληματικής συμπεριφοράς ακροδεξιών ομάδων.

Ωστόσο, αυτά τα φαινόμενα καθόλου δε μειώνουν τη σημασία της δικαστικής απόφασης ούτε ακυρώνουν τις σημαντικές της συνέπειες. Μπορεί ακόμα να μη διαθέτουμε το ακριβές σκεπτικό των τριών δικαστών που αποφάσισαν ομόφωνα την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, αλλά είναι σίγουρο ότι η αναμενόμενη καθαρογραφή της απόφασης θα τεκμηριώνει δύο θεμελιακά στοιχεία: πρώτον, την ταύτιση της δομής του «πολιτικού κόμματος» Χρυσή Αυγή με τη δομή μιας εγκληματικής οργάνωσης, και δεύτερον, τη συγκρότηση της εγκληματικής δράσης με βάση τη φανατική ναζιστική ιδεολογία της ηγετικής ομάδας.

Το πρώτο στοιχείο προκύπτει από την απόφαση που καταδίκασε ως «διευθυντές» της εγκληματικής οργάνωσης, σε βαρύτερες ποινές, τους κατηγορούμενους βουλευτές που μετείχαν στο Πολιτικό Συμβούλιο του «κόμματος». Το δεύτερο, από την υπόδειξη της ναζιστικής ιδεολογίας ως βασικού κινήτρου για την άσκηση βίας και τρομοκρατίας στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, όπου η Χρυσή Αυγή ακολουθούσε πιστά το υπόδειγμα των Ταγμάτων Εφόδου του χιτλερικού NSDAP.

Μια ιστορική απόφαση

Αυτά τα δύο στοιχεία είναι που καθιστούν τη δικαστική απόφαση ιστορική. Γιατί έως εκείνη τη στιγμή που το δικαστήριο έφτασε στην ομόφωνη κρίση του, μετά από μια διαδικασία εκατοντάδων συνεδριάσεων που διήρκεσαν πεντέμισι χρόνια, όλα τα στοιχεία για την εγκληματική δράση της οργάνωσης ήταν γνωστά στις αρμόδιες αρχές, μόνο που αντιμετωπίζονταν ως μεμονωμένες παράνομες πράξεις ατόμων ή μικρών ομάδων και δεν συσχετίζονταν μεταξύ τους. Κι αυτό συνέβαινε παρά το γεγονός ότι από το 2009 διαθέταμε μια απόφαση ανώτερου δικαστηρίου (υπόθεση δολοφονικής επίθεσης κατά των Δημήτρη Κουσουρή, Ηλία Φωτιάδη και Γιάννη Καραμπατσόλη), στην οποία περιγραφόταν η σχέση της οργάνωσης με τα Τάγματα Εφόδου και επιβεβαιωνόταν ότι η παραβατική έως εγκληματική πρακτική των στελεχών της πραγματοποιείται στο πλαίσιο της οργάνωσης, και όχι ως ατομική εκτροπή από τη νομιμότητα. Πρόκειται για την απόφαση 161,162,163/2009 του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών, που επικυρώθηκε με την απόφαση 1167/2010 του Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου. Η τελεσίδικη δικαστική απόφαση για την υπόθεση αυτή αναγνώριζε ότι το έγκλημα έγινε από 10μελή φάλαγγα της Χρυσής Αυγής και ότι οι δράστες ενήργησαν έχοντας αποφασίσει να τελέσουν το κακούργημα της ανθρωποκτονίας με πρόθεση, «απέτυχαν όμως και δεν ολοκλήρωσαν τελικά τον ανθρωποκτόνο σκοπό τους από αίτια εξωτερικά και ανεξάρτητα της θελήσεώς τους».

Αλλά από τότε έπρεπε να περάσουν τέσσερα χρόνια έως ότου να αντιληφθούν οι δικαστικές αρχές ότι αυτή η δράση ισοδυναμεί με όσα αναφέρει το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα για τις εγκληματικές οργανώσεις. Και βέβαια να μεσολαβήσει το ματωμένο φθινόπωρο του 2013, όταν η Χρυσή Αυγή, αποθρασυμένη από την ασυλία που είχε εξασφαλίσει ως «κόμμα», προχώρησε στην επίδειξη δύναμης στον Μελιγαλά (με άσκηση βίας εναντίον δεξιών και ακροδεξιών «ανταγωνιστών» της), στο Πέραμα (επίθεση στους αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ) και στο Κερατσίνι (δολοφονία Παύλου Φύσσα).

Μόνο μετά τον αντιφασιστικό ξεσηκωμό που προκλήθηκε τότε, υποχρεώθηκε η συντεταγμένη πολιτεία να πάψει να κλείνει τα μάτια. Μόνο τότε διερράγη ο δεσμός του λεγόμενου «βαθέος κράτους» με τη ναζιστική οργάνωση, που εκφραζόταν από τον Παναγιώτη Μπαλτάκο, γραμματέα της κυβέρνησης και έως τότε στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Ακολούθησε στις 19 Σεπτεμβρίου 2013 η συγκέντρωση 32 δικογραφιών που αναφέρονταν στη δράση της οργάνωσης, τις οποίες διαβίβασε ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Ν. Δένδιας στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη. Με δική της παραγγελία ανατέθηκε προκαταρκτική εξέταση στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Χαράλαμπο Βουρλιώτη και το πόρισμα αυτής της εξέτασης άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι της πολύχρονης εγκληματικής δράσης των ναζιστών. Την τακτική ανάκριση ανέλαβαν δύο εφέτες, η Ιωάννα Κλάπα και η Μαρία Δημητροπούλου, που χρειάστηκαν εννέα μήνες να την ολοκληρώσουν. Ο εισαγγελέας Ισίδωρος Ντογιάκος παρέλαβε το τεράστιο υλικό της ανάκρισης και υπέβαλε την πρότασή του στο Συμβούλιο Εφετών και εκείνο με πλειοψηφία 2-1 συνέταξε το τελικό πόρισμα και το κατηγορητήριο εναντίον όσων κρίθηκε ότι πρέπει να παραπεμφθούν στο ακροατήριο.

Σε όλο αυτό το διάστημα, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής περιορίστηκε σε προσωπικές επιθέσεις εναντίον δικαστών και εισαγγελέων. Το ίδιο έκανε και από τότε που ξεκίνησε η δίκη (20.4.2015). Αλλά η τριμελής σύνθεση του δικαστηρίου κατέληξε στην ομόφωνη απόφασή της πεντέμισι χρόνια αργότερα (7.10.2020). Ήταν πρόεδρος η Μαρία Λεπενιώτη, μέλη η Γεσθημανή Τσουλφόγλου και ο Ανδρέας Ντόκος, ενώ αναπληρώτρια πρόεδρος η Μαρία Βάρκα και αναπληρωτής δικαστής ο Δημήτρης Ανέστης. Εισαγγελέας η Αδαμαντία Οικονόμου και αναπληρωτής ο Στέλιος Κωσταρέλος.

Οι ναζιστές στον Δομοκό

Το τριχοτομημένο υπόλειμμα της Χρυσής Αυγής αποπειράται τώρα από τις φυλακές του Δομοκού να κάνει ακριβώς το ίδιο που έκανε ως ενιαία οργάνωση τα πεντέμισι χρόνια που διήρκεσε η δίκη. Χώνει τα τρία κεφάλια του στην άμμο σαν μια μαδημένη στρουθοκάμηλος και βασίζεται στο ότι δεν έχει ακόμα τίποτα κριθεί οριστικά, εφόσον υπάρχει δεύτερος βαθμός εκδίκασης της υπόθεσης.

Την έχει παρασύρει σ’ αυτή την κατεύθυνση και ο παλαίμαχος εθνικοσοσιαλιστής Κωνσταντίνος Πλεύρης, ο οποίος εμφανίστηκε στην τελευταία –κυριολεκτικά– φάση της δίκης, όταν δηλαδή είχε ανακοινωθεί η απόφαση επί της ενοχής και εκκρεμούσαν η αναγνώριση ελαφρυντικών, η επιμέτρηση των ποινών και η απόφαση για ενδεχόμενη αναστολή έκτισής τους. Οι κατηγορούμενοι, μάλιστα, θεώρησαν εξαιρετικά επιτυχημένη την παρουσία του στο δικαστήριο, εφόσον η νέα τριμελής σύνθεση που εξέτασε (και απέρριψε) την αίτησή του για εξαίρεση των μελών του δικαστηρίου δέχτηκε ότι υπήρξε από μέσα ενημέρωσης και πολιτικά στελέχη παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας των κατηγορουμένων. Αλλά εκείνο που δεν αντιλήφθηκαν οι Λαγός, Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης κ.λπ. είναι ότι ο Πλεύρης μέσα σε λίγα λεπτά ανέτρεψε όλη την πολύχρονη επιχειρηματολογία των δικηγόρων τους: αφενός υπερασπίστηκε το δικαίωμα των χρυσαυγιτών να είναι ναζιστές, εφόσον «οι ιδέες δε δικάζονται», και αφετέρου ξεκαθάρισε ότι διαφωνεί προσωπικά με τις μεθόδους των χρυσαυγιτών που μετέρχονται τη βία για να επικρατήσουν πολιτικά. Αλλά αυτά ήταν τα δύο κεντρικά στοιχεία του κατηγορητηρίου που εξέταζε το δικαστήριο. Η ναζιστική ιδεολογία ως κίνητρο της εγκληματικής δράσης και η οργανωμένη παράνομη βία ως μέθοδος πολιτικής επικράτησης. Μάλιστα, αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης, ο Πλεύρης έφτασε να υποστηρίξει σε διαδικτυακή εκπομπή του στενού συνεργάτη του Τάσου Συμιγδαλά ότι με τη δίκη «εξυγιάνθηκε» η ναζιστική οργάνωση: «Αυτό που θέλω να προσθέσω με τη Χρυσή Αυγή είναι ότι εξυγιάνθη κατά κάποιο τρόπο ο πατριωτικός χώρος. Διότι η Χρυσή Αυγή, την οποία είχα καταγγείλει πρώτος εγώ ότι κάνει τραμπουκισμούς και ότι δεν είναι σωστό να χτυπάμε πρόσωπα, τώρα, αυτή τη στιγμή ο πατριωτικός χώρος θα βρει μία έκφραση η οποία θα του αξίζει».

Ο Πλεύρης ξεκαθάρισε σε άλλη τηλεοπτική του παρουσία τον περασμένο Απρίλιο την πλήρη αντίθεσή του με τη Χρυσή Αυγή: «Κάποτε, ένα διάστημα, είχαμε κατέβει μαζί στις εκλογές, αλλά διεχωρίσθησαν οι δρόμοι μας, για τον απλούστατο λόγο ότι όταν έχεις 20 βουλευτάς και είσαι το τρίτο κόμμα, αντί να αξιοποιήσεις αυτή τη νίκη, ασχολείσαι με έναν Πακιστανό να τον δείρεις». Και στη συνέχεια: «Μα δείρανε Πακιστανούς. Και δεν νομίζω να υπάρχει ένας άνθρωπος που να πιστεύει ότι το θέμα το μεταναστευτικό θα το λύσουμε δέρνοντας μερικούς Πακιστανούς. Τελείωσε! Ή φουκαράδες Αιγύπτιους ψαράδες. Τελείωσε!»

Μ’ άλλα λόγια, ο πρώτος που καταπάτησε το «τεκμήριο αθωότητας» των χρυσαυγιτών ήταν ο ίδιος ο όψιμος υπερασπιστής τους. Κι εκείνοι από τη φυλακή υπόσχονται μεγαλεπήβολα σχέδια και παραμυθιάζουν τους εναπομείναντες οπαδούς τους για μεγάλες επιτυχίες στις προσεχείς εκλογές.

Οι μιμητές των ναζιστών

Οι βίαιες επιθέσεις και οι ναζιστικοί χαιρετισμοί που ήρθαν στη δημοσιότητα τις τελευταίες μέρες προκάλεσαν ποικίλα σχόλια για την επανεμφάνιση πρακτικών που είχε θεωρηθεί ότι αποτελούν πλέον παρελθόν μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Όμως τα φαινόμενα αυτά δεν είναι καινούργια. Αποκαλύφθηκε εξάλλου η ταυτότητα πολλών χρυσαυγιτών και μελών άλλων νεοναζιστικών ομάδων που πρωτοστάτησαν στα βίαια επεισόδια. Όσο για το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης που βρέθηκε στο επίκεντρο της αναταραχής, είναι το ίδιο όπου πριν από τρία χρόνια είδαμε αναρτημένο το πανό «Η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία». Η απόφανση είναι χαρακτηριστική: δεν ευθύνεται η κυβέρνηση ή το κόμμα ή ο πρωθυπουργός, αλλά η δημοκρατία. Αν δεν θέλουμε «προδοσίες», πρέπει να καταργήσουμε τη δημοκρατία. Φως φανάρι δηλαδή ότι στο σχολείο αυτό υπάρχει κάποια σκληρή φασιστική ομάδα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι επιστρέφουμε υποχρεωτικά εκεί από όπου ξεκίνησε η κλιμάκωση της ναζιστικής εγκληματικής βίας, πριν από 10 χρόνια. Η δικαστική απόφαση είναι εδώ για να θυμίζει την απάντηση της δημοκρατίας στους αρνητές της. Και όταν δημοσιευτεί το σκεπτικό του δικαστηρίου, τότε ασφαλώς πολλοί θα σπεύδουν πάλι να κρύψουν τα κεφάλια τους στην άμμο. Η Ιστορία, δηλαδή, δεν επαναλαμβάνεται. Και οι νοσταλγοί των Ταγμάτων Εφόδου δεν θα βρουν πάλι αφύλακτη την κερκόπορτα της δημοκρατίας. Όμως ο τρόπος που χειρίστηκε η Ν.Δ. τις αντιδράσεις για τη Συμφωνία των Πρεσπών και πιο πρόσφατα για την αντιμετώπιση της πανδημίας αφήνει ένα τεράστιο κενό και δημιουργεί σ’ αυτές τις ομάδες την αισιοδοξία ότι μπορεί να ασκούν ατιμώρητα ναζιστική βία, όπως έκανε η Χρυσή Αυγή από την εποχή του αντιμεταναστευτικού πογκρόμ τον Μάιο του 2011, στο κέντρο της Αθήνας.

Η κυβέρνηση και τα κόμματα

Η ψευδαίσθηση αυτή διαχέεται και στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος, όπως απέδειξε η κωμικοτραγική περίπτωση Μπογδάνου. Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι έγινε πρωθυπουργός μεταξύ άλλων και χάρη στην καιροσκοπική εκμετάλλευση των αντιδράσεων στη Συμφωνία των Πρεσπών και νομίζει ότι μπορεί να εξακολουθεί να πολιτεύεται ως κυβέρνηση με τον ίδιο τρόπο. Εξάλλου αυτός είναι ο λόγος που ανέθεσε νευραλγικούς τομείς της διακυβέρνησης στην τριανδρία των μαθητών του Γιώργου Καρατζαφέρη (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης), ενώ δείχνει απόλυτη ανοχή στα συνεχή εμφυλιοπολεμικά και αντικομμουνιστικά κρεσέντο των συνεργατών του. Αν δεν συνέπιπταν στην ίδια συνεδρίαση Μπογδάνος και Δένδιας, ακόμα δεν θα είχε διαγραφεί ο πρώτος και απλώς η κυβερνητική παράταξη θα εξέπεμπε δύο παράλληλους μονολόγους προς φασίστες και προς αντιφασίστες.

Το επιχείρημα του κυβερνητικού εκπροσώπου για τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε η κυβέρνηση της Ν.Δ. στη δίωξη της Χρυσής Αυγής και στη δίκη δεν είναι ιδιαίτερα πειστικό. Όχι μόνο γιατί έχουν γίνει γνωστές στις λεπτομέρειές τους οι ιδιαίτερες σχέσεις Μπαλτάκου-Κασιδιάρη, αλλά και γιατί τη Ν.Δ. βαρύνει το γεγονός ότι είναι το μοναδικό κόμμα που εκπρόσωπός του δεν παρέστη να καταθέσει στη δίκη αν και είχε κληθεί. Οι δικηγόροι του ΚΚΕ είχαν καλέσει βουλευτές από όλα τα κόμματα και έτσι κατέθεσαν η Μαρία Κανελλοπούλου (ΣΥΡΙΖΑ), ο Παναγιώτης Ρήγας (ΚΙΝ.ΑΛΛ.), ο Σπύρος Λυκούδης (Ποτάμι) και ο Χρήστος Κατσώτης (ΚΚΕ). Αντίθετα, ο Βασίλης Κικίλιας που είχε κληθεί από τη Ν.Δ. δεν εμφανίστηκε ποτέ, ενώ ο δημοσιογράφος Μπάμπης Παπαδημητρίου που καλούσε από τον ΣΚΑΪ σε συμμαχία της Ν.Δ. με μια «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» αναδείχτηκε στη συνέχεια σε βουλευτή του κόμματος. Κι όλα αυτά λέγονταν μόλις πέντε μέρες πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Οικογένεια Παύλου Φύσσα

Eνα χρόνο μετά την έκδοση της ιστορικής απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, και ενώ επιτέλους η ελληνική Δικαιοσύνη έδειξε αποφασιστικότητα στην τιμώρηση εγκλημάτων με ναζιστικό κίνητρο, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μάς δείχνουν ότι ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής και επίμονος.

Η νίκη εντός της δικαστικής αίθουσας αποτελεί ένα μήνυμα πως οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί αντίστοιχων εγκλημάτων δεν θα μένουν πλέον ατιμώρητοι, πως το κράτος δεν μπορεί να τους παρέχει ισόβια ασυλία και κάλυψη, ενώ παράλληλα αποτελεί και ένα μάθημα προς όλους μας ότι η ανοχή σε αντίστοιχες εκδηλώσεις μπορεί να αποβεί μοιραία. Σε μία χρονική συγκυρία που η ατζέντα της Χρυσής Αυγής προωθείται ακόμα και από κυβερνητικούς παράγοντες, προσφέροντας έδαφος για εκδήλωση νέων φαινομένων βίας, καλούμαστε όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ώστε να μη θρηνήσουμε και άλλους νεκρούς της ναζιστικής βίας. Είμαστε όλες και όλοι εδώ για να ορθώσουμε και πάλι το ανάστημά μας αν χρειαστεί απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας μας και χωρίς να ξεχνάμε την πικρή εμπειρία των προηγούμενων ετών.

πηγη: https://www.efsyn.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου