Ας δούμε αρχικά το γεγονός όπως το αναφέρει η Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Εύβοιας, Χαρά Νίκα στον λογαριασμό που διατηρεί στο f/b:

"Με την ανοχή της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ) έγινε αποδεκτό χτες, το πραξικόπημα 8 προέδρων ΕΛΜΕ, που είχαν έρθει στη Γενική Συνέλευση των προέδρων, με αποφάσεις συνέχισης του αγώνα, με επαναπροκήρυξη της απεργίας αποχής, από την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και άλλαξαν την πρόφαση κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας. 

Οι συγκεκριμένες δυνάμεις, όπως φάνηκε την τελευταία εβδομάδα φοβήθηκαν να συνεχίσουν τον αγώνα και ανέκρουσαν πρύμναν. Αξιοποίησαν όλη τη ρητορική του υπουργείου για πειθαρχικά, τιμωρίες, ποινές, τόσο, που είτε άκουγες την Κεραμέως είτε συνδικαλιστές πρώτης γραμμής, ένα και το αυτό. 
Επειδή όμως παρόλα τα φοβικά αντανακλαστικά που αξιοποίησαν τα κουκιά δεν τους έβγαιναν, αποφάσισαν (να αποδεχτούν) την προβοκάτσια.
Παλιά τους τέχνη κόσκινο! Είναι απλοί εκτελεστές των πολιτικών σχεδίων των κομμάτων τους".

Υπήρξαν συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί, οι οποίοι επέλεξαν να προδώσουν την εντολή που είχαν πάρει από τους συναδέλφους τους και να προτάξουν τον "κομματικό πατριωτισμό". Και ο προβληματισμός μου είναι ο εξής: Αν υπήρχε μια ταξική εργατική συλλογικότητα, η οποία δεν θα είχε σαν ευαγγέλιο την αστική νομιμότητα και θα απέδιδε τις συνέπειες -δεν θα υποδείξουμε εμείς ποια μορφή θα είχαν- που πρέπει να υπάρξουν σε μια τέτοια προδοσία, δεν θα περνούσε ένα ουσιαστικό μήνυμα στο συνδικαλιστικό αληταριό;