Κάθε μέρα τα πειραματόζωα της καραντίνας ξυπνάμε και πέφτουμε με τα μούτρα στις οθόνες. Όσοι έχουμε δουλειά ή σχολή πιάνουμε νωχελικά ή πρόθυμα το ψηφιακό μας πόστο, μισοί πιτζάμα, μισοί επίσημο ένδυμα.
Για τους τηλεργάτες και τους τηλεφοιτητές της πανδημίας οι μέρες μοιάζουν μεταξύ τους. Έρχονται και φεύγουν αθόρυβα, χωρίς να ενοχλήσουν. Για άλλους, πάλι, η τηλεζωή δεν είναι επιλογή. Κάποιοι πρέπει να οδηγήσουν τα τρένα, τα λεωφορεία, τα φορτηγά, να μεταφέρουν τρόφιμα, να φροντίσουν τους ασθενείς στα νοσοκομεία. Όλοι και όλες κάτι κάνουμε και περιμένουμε να έρθουν μέρες καλύτερες να μας λυτρώσουν από την πλήξη και την αγωνία.
Η κοινωνία στέκεται ακόμα όρθια επειδή η αλληλεγγύη νικά την αδιαφορία στα σημεία και επικρατεί ακόμα. Στην αλληλεγγύη, μόνο εκεί στηριζόμαστε. Τόσα χρόνια συζητήσεις για ανθρώπινη ανάπτυξη, για πρόοδο, για εκσυγχρονισμό, τόσες ομιλίες, ημερίδες, συνέδρια για να έχουμε το 2021 το ένα τρίτο των συμπολιτών μας στο όριο της φτώχειας και χιλιάδες, καθημερινά, να περιμένουν ένα θαύμα για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Για να έχουμε ανεργία 30%, πολιτισμό μαραμένο, καλλιτέχνες σε απόγνωση, επιχειρηματίες χρεοκοπημένους και μέλλον δυσοίωνο. Τόσα χρόνια σχέδια και υποσχέσεις - όλα χαρτοπόλεμος με την πρώτη δυσκολία. Δεν είναι η πανδημία. Είναι η πολιτική διαχείρισή της που μας αποκαρδιώνει και πολλαπλασιάζει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα.
Σαν να παίζουμε «Ναρκαλιευτή»…
Δεν είναι μόνο η κανονικότητα που λείπει. Είναι και η ελπίδα. Είμαστε άνθρωποι κουρασμένοι από τον καιρό και τον παραλογισμό της νέας μας ρουτίνας. Στεκόμαστε ακόμα με μια καλή κουβέντα, ένα «πώς είσαι, ρε φίλε», ένα μπουκάλι τζιν με κορδέλα.
Ζούμε διστακτικά σαν να παίζουμε «Ναρκαλιευτή». Νέα μέτρα κάθε μέρα, άλλα το πρωί, άλλα το βράδυ, άλλα για σένα, άλλα για μένα, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Αν δεν πατήσεις το σωστό τετραγωνάκι, μπουμ.
Η μπάλα φαίνεται να έχει φύγει εκτός γηπέδου εδώ και καιρό. Το σχέδιο της κυβέρνησης δεν μας περιλαμβάνει όλους, παρά λίγους και εκλεκτούς. Περιλαμβάνει την ελίτ, τους βολεμένους, τους φωνακλάδες παπαγάλους, τους πληρωμένους γραφιάδες και την υπέροχη νέα φυλή των κηρύκων της υπευθυνότητας, των StayTheF@ckHome με τα εξοχικά στις Κυκλάδες, των ΜέσαΌσοΧρειαστεί. Όλοι αυτοί μαζί κουνάνε το δάχτυλο σε όλους τους υπόλοιπους που αναρωτιούνται μήπως κάτι πάει λάθος με όλη αυτή τη δυστοπία που βιώνουμε.
Μέσα στους έντεκα μήνες της πανδημίας, μπορεί οι ζωές μας να έχουν επιβραδυνθεί, μα το μακρόπνοο νομοθετικό σχέδιο της κυβέρνησης εξελίσσεται κανονικότατα με την κάλυψη των καλοπληρωμένων ΜΜΕ, πρωί - μεσημέρι - βράδυ, στα δελτία, στα sites και στις φυλλάδες σαν χάπι.
Όσο εμείς μένουμε σπίτι, ο στρατηγός Κυριάκος και η πάνοπλη αρμάδα του εκστρατεύουν κατά της λογικής, κατά των ανθρώπων και των αναγκών τους και φαίνεται πως νικούν. Όσο εμείς περιμένουμε αμήχανοι τις εξελίξεις, αυτοί διαμορφώνουν το παρόν και το μέλλον μας στα μέτρα τους. Περιβαλλοντικό πολυνομοσχέδιο - λευκή επιταγή στα μεγάλα και βρόμικα οικονομικά συμφέροντα, πτωχευτικός νόμος - έκτρωμα, που ξεσπιτώνει τον κόσμο και παίρνει τις επιχειρήσεις του, και τώρα νομοσχέδιο για την Παιδεία, που κάνει τα πανεπιστήμια υποκαταστήματα της ΓΑΔΑ, πετάει τα παιδιά έξω από τη δημόσια εκπαίδευση και τα στέλνει απευθείας στην αγκαλιά κολεγίων και ΙΕΚ χαμηλού επιπέδου.
Απαξίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας
Όλα αυτά και πολλά ακόμα έχουν ένα κοινό: ψηφίστηκαν ύπουλα εν μέσω πανδημίας. Να μην μπορεί να αντιδράσει κανένας κι αν το κάνει, να του απαγορεύονται η κυκλοφορία και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι.
Για όσους αντιδρούν υπάρχει η αστυνομία. Το τετράγωνο πρόσωπο της αυταρχικής εξουσίας. Κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν πέσει σε χημικά, όπλα, drones, τεθωρακισμένα, διαστημόπλοια με ακτίνες laser και άλλα τέτοια πολεμοφόδια που κάνουν τον μέσο οπαδό της Ν.Δ. να ανατριχιάζει από ένοχη ηδονή. Όλα αυτά για τα κορμιά των «ατίθασων», των «ανυπάκουων» και εν γένει των αμφισβητιών· τέτοιες είναι οι προθέσεις του πρωθυπουργού μας και οι πρακτικές του. Ξύλο στον δρόμο, ξύλο στο σινεμά, ξύλο στο πανεπιστήμιο, ξύλο delivery στο σπίτι, ξύλο με φράουλες. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι «κλομπ στα πλευρά και δακρυγόνο».
Αυτή η χώρα που αλλάζει θα έπρεπε να μας τρομάζει.
Θα τελειώσει η πανδημία, η αυλαία θα πέσει, θα «σπάσουν τα δεσμά μας» ή, όπως λένε κάποιοι, «θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω». Αυτό που δεν λένε βέβαια είναι ότι για να γίνει αυτό, απαιτούνται προσπάθεια, ουσιαστική σύγκρουση με την άρχουσα βλακεία και τα παρακλάδια της, με τους εμπνευστές των σχεδίων εκμετάλλευσης και απαξίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Με όσους απειλούν το παρόν και το μέλλον μας, με όσους ασελγούν τακτικά στη λογική και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κι όταν λέω πως απαιτείται ουσιαστική σύγκρουση, δεν εννοώ να παίζουμε ξύλο με τα ΜΑΤ μέρα παρά μέρα. Εννοώ να κάνουμε όλοι το κάτι παραπάνω, να ενημερωνόμαστε σωστά, να μπαίνουμε στον κόπο να αμφισβητούμε το καθετί, να αναδεικνύουμε τα σημαντικά, να πολεμάμε τα ψέματά τους με επιχειρήματα, με θάρρος, με χιούμορ σε όλα τα πεδία. Να φτιάξουμε κοινότητες, ψηφιακές και πραγματικές, να τραβάμε βίντεο τις καφρίλες τους και να τις κάνουμε ταινία, να φωνάξουμε στα μούτρα τους με κάθε τρόπο ότι όλα τα άσχημα που σχεδιάζουν και ονειρεύονται θα τα πετάξουμε στα σκουπίδια και θα κλείσουμε και το καπάκι.
Δύσκολη εποχή, δύσκολη μάχη, μα αξίζει να τη δώσουμε.
Ο Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος είναι σύμβουλος Επικοινωνίας, μέλος του γραφείου Ν.Σ. Νοτίου Τομέα και μέλος της ΚΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.
πηγη:https://www.avgi.gr