Ακόμα τρεις εργαζόμενοι δολοφονημένοι. Δεν πέθαναν από ηλεκτροπληξία, πέθαναν από εργοδοσία. Να δούμε πότε θα ανοίξει αυτός ο φάκελος των αμέτρητων δολοφονιών, που κουκουλώνονται κάτω από το όνομα «εργατικά ατυχήματα».

Μόνο που δεν είναι ατύχημα να σε αναγκάσει κάποιος να πηδήξεις στο γκρεμό. Αυτό γίνεται ουσιαστικά με τα αφεντικά. «Μέτρα ασφαλείας; Τι είναι αυτά»; Δεν την ξέρουν τη λέξη. Παίρνουν οποιοδήποτε απελπισμένο, τον βάζουν να κάνει τις πιο επικίνδυνες δουλειές με ελάχιστο εξοπλισμό, χωρίς μέτρα προστασίας, για να κερδίσουν. Κι αν πεθάνει, λένε πως έφταιγε ο εργαζόμενος, πως «ήταν ατύχημα».

Ως εδώ τα έχετε ακούσει από όλους τους Αριστερούς. Εγώ όμως, σα Σταλινικός, ψάχνω περισσότερο. Ο εγκέφαλος, αυτός που διατάζει τη δολοφονία χιλιάδων εργατών δεν είναι ο ιδιώτης. Αυτός είναι το εκτελεστικό όργανο, το μέσο. Φυσικά κάθε εργολήπτης κηδειών, έχει την ευθύνη που του αναλογεί.

Όμως θα σας περιγράψω ακριβώς τι γίνεται ώστε να βγάλετε εσείς τα συμπεράσματα σας. Η εταιρεία που εκτελούσε εργασίες του ΔΕΔΔΗΕ, όπως πολλές άλλες συμμετείχε σε μειοδοτικό διαγωνισμό.

Είναι ένα είδος σφαγής. Οι αστικές συμμορίες, αντί να διορίσουν μόνιμο προσωπικό, να τους εκπαιδεύσουν, να τους δώσουν τα απαραίτητα εργαλεία, ώστε να εκτελέσουν τις εργασίες τους και να προστατευθούν, υπολογίζουν πόσο θα στοιχήσει ο συνολικός αριθμός των εργαζόμενων, κι αυτό το ποσό το βγάζουν στο μειοδοτικό διαγωνισμό, όπου θα νικήσει όποιος πει πως κάνει το έργο με λιγότερα λεφτά.

Κι εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα. Αφού θα γίνει σφαγή, μεγάλη έκπτωση οι ιδιώτες γιατί να συμμετέχουν σε τέτοιο διαγωνισμό; Αν πχ θέλει 100.000 ευρώ να γίνει ένα έργο γιατί να το πάρουν με 70.000; Ο λόγος είναι η υπεραξία του εργαζόμενου. Θα βγάλουν μάλιστα και κέρδος εις βάρος του. Είτε θα είναι πολλοί λιγότεροι οι εργάτες, είτε θα είναι ανασφάλιστοι, είτε θα πληρώνονται λιγότερες ώρες από όσο δουλεύουν, είτε συνδυασμός των παραπάνω.

Πρόκειται για την πιο άγρια μορφή καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και ανθρωποφαγίας. Ακόμα κι αν δοθεί απευθείας ανάθεση στον κουμπάρο του πολιτικού, δεν θα κερδίσει ο εργαζόμενος αλλά θα αποκομίσει περισσότερα χρήματα το αφεντικό. Το ίδιο θα γίνει ακόμα και αν οι εταιρείες συμφωνήσουν μεταξύ τους σε μια κομπίνα, ώστε να δοθεί «αέρας» για να πάρει τη δουλειά ένας «αχτύπητη» δηλαδή με μικρότερη έκπτωση από ότι θα την έπαιρνε αν δεν χαρτζιλίκωνε τους ανταγωνιστές του! Σε κάθε περίπτωση θα χάσει ο εργαζόμενος.

Ποιος είναι λοιπόν ο ηθικός αυτουργός; Μήπως οι αστικές συμμορίες που μας λεηλατούν και που όλες έχουν δεχθεί αυτό το σύστημα ύπουλων φόνων; Οι χειρότεροι φονιάδες δε συλλαμβάνονται, κυβερνάνε…