Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 17 Απρ 2021
Εμείς οι εθισμένοι (και πόση ανάγκη έχουμε το ΚΕΘΕΑ)
Κλίκ για μεγέθυνση

Ο ανθρωποκεντρισμός είναι που κάνει το ΚΕΘΕΑ πρότυπο θεραπευτικής κοινότητας, ανώτερο από πολλά ακριβοπληρωμένα κέντρα και δίνει στις μεθόδους που ακολουθούνται εγκυρότητα και αποτελεσματικότητα.

Κατερίνα Μπουγδάνη

17.04.2021


Δε χρειάζεται να ψάξει κανείς τις στατιστικές για να διαπιστώσει ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα-πληγή στο ζήτημα της τοξικοεξάρτησης. Μια βόλτα στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων αποκαλύπτει το μέγεθος του προβλήματος. Αν και έχει σημειωθεί προόδος σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες,οι αριθμοί των ασθενών παραμένουν τεράστιοι και οι τρόποι πρόληψης και αντιμετώπισης ενός τόσο σοβαρού, κοινωνικού φαινομένου, ανεπαρκείς.

Φωτεινή εξαίρεση το ΚΕΘΕΑ. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναδείξω αν στην παρούσα φάση είναι αληθείς ή όχι οι φόβοι των εργαζομένων στις δομές του για συρρίκνωση του προγράμματος, παρά τις διαψεύσεις του Διοικητικού Συμβουλίου. Το βέβαιο είναι ότι ένας Οργανισμός σαν το ΚΕΘΕΑ, χρηματοδοτούμενος από το Υπουργείο Υγείας ώστε να παράσχει δωρεάν τις υπηρεσίες χωρίς διακρίσεις, σε ευάλωτες ομάδες και κοινωνικά αποκλεισμένους, αποτελεί μια δαπανηρή πληγή για τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές αντιλήψεις και, κάτω από αυτό το πρίσμα, θα μπορούσε να αποτελέσει στόχο ‘’εξυγίανσης’’ και περικοπών. H ιστορία θα δείξει πού θα πάει το πράγμα και ποιοι έχουν να επωφεληθούν από μια τέτοια εξέλιξη.


Το ΚΕΘΕΑ ξεκίνησε τη δράση του το 1983 με την ΙΘΑΚΗ, την πρώτη ελληνική θεραπευτική κοινότητα, παρέχοντας στήριξη στους χρήστες ουσιών και τις οικογένειές τους. Από τότε ο κύκλος απεύθυνσης του Οργανισμού έχει ανοίξει πολύ, συμπεριλαμβάνοντας και όσους αντιμετωπίζουν κι άλλες μορφές εξάρτησης, όπως το αλκοόλ, ο τζόγος , το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μια εξέλιξη απολύτως απαραίτητη σε έναν κόσμο που φτωχοποιείται, που γίνεται ολοένα πιο τρομακτικός και δύσκολος, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει συνεχώς νέες διεξόδους επίπλαστης ανακούφισης και λήθης.

Υπάρχει ένα ερώτημα, αν σαν κοινωνία έχουμε ακολουθήσει αυτή την αλλαγή νοοτροπίας. Αν είναι πλειοψηφική η τάση αντιμετώπισης οποιοδήποτε εθισμού ως τέτοιου, αν δε βγάζουμε στη σέντρα τα ‘’πρεζάκια’’ για να μασκαρέψουμε τους προσωπικούς ή οικείους μας δαιμόνους. Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς την εξάρτηση στις πιάτσες και στα σκοτεινά δρομάκια, αλλά πόσο εύκολη είναι η ίδια διαδικασία αν προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε μέσα ή γύρω μας; Στους φίλους που τρώνε όλο το μηνιάτικο σε τραπέζια πόκερ και κουλοχέρηδες, στα αδέλφια που έχουν αντικαταστήσει το νερό με βότκα, στα παιδιά που δε σηκώνουν κεφάλι από το κινητό; Συμπεριφορές που πολλές φορές αντιμετωπίζονται ως βολικές, φυσιολογικές, αθώες, ακόμα και σκαμπρόζικες, μέχρι να γίνουν εφιάλτης, μέχρι να καταστρέψουν ζωές. Μη μιλήσουμε για τις καταχρήσεις συνταγογραφούμενων φαρμάκων, από παυσίπονα μέχρι αντικαταθλιπτικά, για πνευμόνια που σαπίζουν από τέσσερα πακέτα τσιγάρα την ημέρα, για συμπεριφορικούς διατροφικούς εθισμούς και ποσοστά παχυσαρκίας στον δυτικό κόσμο… Όλα υλικό της ίδιας διαδικασίας είναι, χώμα για να καλύψουμε τις τρύπες που έχουν ανοίξει μέσα μας, μπροστά στον παραλογισμό και τη βιαιότητα της ζωής.

Αν και ο μηχανισμός παραμένει ίδιος, οπωσδήποτε είναι ταξικοί οι εθισμοί, όπως και οτιδήποτε άλλο γύρω μας. Όπως δεν είναι ίδια τα σπίτια που ζούμε, τα φαγητά που τρώμε, οι γετονιές που μεγαλώνουμε, τα σχολεία που φοιτούμε, οι δουλειές που κάνουμε, έτσι δεν είναι ίδια και τα κόλπα που χρησιμοποιούμε για να ξεγελάσουμε τους δαίμονές μας. Είναι μεγάλη πολυτέλεια να μπορείς να ξεχνιέσαι χωρίς να φλερτάρεις με τον θάνατο ή την τρέλα. Και ακόμα μεγαλύτερη πολυτέλεια να έχεις αμέριστη και εξατομικευμένη φροντίδα και στήριξη, όταν αποφασίσεις να βγεις από τον φαύλο κύκλο φθοράς. Είναι σκληρή η απεξάρτηση, αλλά σίγουρα είναι μεγάλο πελονέκτημα να μπορείς να αποσυρθείς σε ένα όμορφο, ήσυχο σανατόριο, μακριά από τα άγχη και τις δυσκολίες του έξω κόσμου, να προσηλωθείς και να επικεντρωθείς, να πονέσεις και να κλάψεις άφοβα, χωρίς αδιάκριτα βλέμματα και βλαβερές παρεμβάσεις, μακριά από όσα μπορούν να σταθούν εμπόδιο στον ιερό και δύσκολο σκοπό να σώσεις τη ζωή και τα λογικά σου.

Οι δημόσιες θεραπευτικές κοινότητες δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Δεν είναι πολυτελή ησυχαστήρια. Η δουλειά γίνεται παντού, σε δομές, στους δρόμους, στις φυλακές, όπου υπάρχουν άνθρωποι που αποζητούν να επαναπρογραμματίσουν τις ξεκουρδισμένες ζωές τους και να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες χωρίς δεκανίκια. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τη δουλειά που γίνεται σε αρκετά ιδιωτικά θεραπευτήρια -όχι σε όλα- στο επίκεντρο της δουλειάς που γίνεται στις δημόσιες δομές βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο ο άνθρωπος -ο ασθενής, ο θεραπευτής, οι σύμβουλοι, το προσωπικό, οι γονείς, οι σύζυγοι, οι φίλοι- και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους, μια κυψέλη τα μέλη της οποίας δουλεύουν επίμονα κι επίπονα για έναν κοινό σκοπό. Κι αυτός ο ανθρωποκεντρισμός είναι που κάνει το ΚΕΘΕΑ πρότυπο θεραπευτικής κοινότητας, ανώτερο από πολλά ακριβοπληρωμένα κέντρα και δίνει στις μεθόδους που ακολουθούνται εγκυρότητα και αποτελεσματικότητα.

Δεν είναι ρόδινος ο δρόμος προς την απεξάρτηση. Εφιαλτικός είναι και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι που θα χρειαστούν βοήθεια κάποια στιγμή στη ζωή τους, σε έναν κόσμο περίπλοκο και παράλογο, είναι πάρα πολλοί, μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι καταρχάς η γενναιότητα να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας και από εκεί και πέρα μια ανοιχτή αγκαλιά να μας προσφέρει βοήθεια και στήριξη, ανεξάρτητα από ταξικές διακρίσεις. Το δικαίωμα στη ζωή και την ευτυχία είναι και πρέπει να παραμείνει δικαίωμα όλων.

Πηγή: www.rosa.gr
 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου