Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 31 Οκτ 2021
Μανωλάδα / Οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι της φράουλας
Κλίκ για μεγέθυνση

 


 

Πολύ καλή είδηση για να είναι αληθινή η δημιουργία συνδικάτου στους εργάτες γης στα φραουλοχώραφα της Αχαΐας και της Ηλείας. Η ΑΥΓΗ της Κυριακής βρέθηκε την περασμένη Κυριακή σε έναν από τους καταυλισμούς των εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα. Εκεί όπου τα χαράματα της 15ης Οκτωβρίου έγιναν παρανάλωμα του πυρός οκτώ νάιλον παράγκες μετατρέποντας σε στάχτη και αποκαΐδια έγγραφα, ρούχα, κουβέρτες, κινητά και ευρώ.

Η λέξη «union» τους είναι άγνωστη, όπως και οι λέξεις «αλληλεγγύη» και «ανθρώπινη ζωή». Αόρατοι για την κοινωνία και την Πολιτεία. Χωρίς όνειρα αν και είναι νέοι. Σύγχρονοι σκλάβοι από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν, που ο δικός τους ιδρώτας, τα δικά τους ροζιασμένα χέρια, τα δικά τους πνευμόνια, που είναι γεμάτα φυτοφάρμακα, μετατρέπουν τη φράουλα σε "κόκκινο χρυσό". Σύγχρονοι δουλοπάροικοι. Ξεχασμένοι από σωματεία, κόμματα, πολίτες. Γι' αυτό και ευημερούν μόνο οι σύγχρονοι φεουδάρχες της φράουλας. Μόνο ντροπή!

Νέα Μανωλάδα, Κυριακή μεσημέρι. Αν ο επισκέπτης δεν παρατηρήσει την ταμπέλα στα ελληνικά, μπορεί να θεωρήσει ότι βρίσκεται σε μια τριτοκοσμική χώρα. Στο παζάρι κότες, χαλιά, ζώα, φρούτα, όλα ανάκατα. Στην κεντρική πλατεία συνωστίζονται οι εργάτες γης από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές. Είναι η μοναδική ημέρα που, επειδή δεν εργάζονται στα θερμοκήπια, "βγαίνουν" από τον καταυλισμό για προμήθειες. Τις καθημερινές παραμένουν στα χωράφια γιατί δουλειά και σπίτι είναι τα φραουλοχώραφα.

Ούτε για καφενείο ούτε για βόλτα δεν βγαίνουν. Είναι αόρατοι για την κοινωνία. Το νάιλον έχει γίνει κομμάτι του εαυτού τους. Νάιλον στα θερμοκήπια, νάιλον και στα παραπήγματα. Να λιώνεις το καλοκαίρι, να παγώνεις και να βρέχεσαι τον χειμώνα. Ως αποσυνάγωγοι. Επιστρέφουν με τα πόδια κρατώντας τις πλαστικές σακούλες με τα τρόφιμα. Ο δρόμος που οδηγεί στον καταυλισμό είναι γεμάτος λάσπες. Είκοσι πέντε τολ, με καλάμια και πλαστικό, όπου διαμένουν περίπου 300 εργάτες. Χωρισμένοι στα δύο. Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσιανοί. Από 17 έως 50 ετών. Μόνο άνδρες. Ανύπαντροι, χωρίς οικογένεια. Στην πλειονότητα χωρίς νομιμοποιητικά χαρτιά.

Εργάτες γης, δηλωμένοι για ένα εξάμηνο στην αστυνομία. Πρέπει να διευκολυνθούν τα αφεντικά.  Όμως αόρατοι και παράνομοι, υπό απέλαση, ως πολίτες χωρίς άδεια παραμονής. Κανείς δεν μπορεί να φέρει την οικογένειά του και να ζήσει στην Ελλάδα. Κανείς επίσης δεν μπορεί να επισκεφθεί τη χώρα του γιατί η επάνοδος στα φραουλοχώραφα κοστίζει.

Πρέπει να πληρώσει έως και 5.000 στους διακινητές. Ταξίδι χωρίς επιστροφή. Πέντε - δέκα χρόνια παραμένουν στην Ελλάδα χωρίς να έχουν πάει στην πατρίδα τους. Τα παιδιά τους, τους γονείς τους, τα αδέλφια τους τα βλέπουν μόνο στο face-time. Το κινητό είναι η επέκταση του χεριού τους: Facebook, tik-tοk. Ούτε τηλεόραση, ούτε τραγούδια, ούτε χοροί.  Όταν λένε «σπίτι», εννοούν το τολ. Για ενοίκιο κανονικού σπιτιού ούτε σκέψη. Οι  Έλληνες ιδιοκτήτες στη Νέα Μανωλάδα ζητούν τρία ενοίκια προκαταβολή και δεν προτιμούν τους αλλοδαπούς εργάτες γης για ενοικιαστές. Εξάλλου τα 600 ευρώ του μηνιάτικού τους δεν φτάνουν για στέγη με κεραμίδι.

Νέα Μανωλάδα

Η Μόρια φαντάζει πεντάστερο ξενοδοχείο

Προσαρμόστηκαν στο νάιλον και το χώμα. Χώμα για πάτωμα, σκεπασμένο με μουσαμάδες και χαλιά. Βρόμικα στρώματα πάνω σε παλέτες αντί για κρεβάτια. Πέντε, έξι, δέκα νοματαίοι συμβιώνουν σε πέντε τετραγωνικά. Μικροί-μεγάλοι. Χαρτόνια στην οροφή, πολύχρωμες πλαστικές απεικονίσεις με πόλεις όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, να ταξιδεύει ο νου τους μια και το κορμί δεν μπορεί.

Η ντροπή του σύγχρονου πολιτισμού. Ζουν σαν τα ζώα. Μαζί με τα σκουπίδια τους. Χωρίς συνθήκες υγιεινής. Δεν υπάρχει πόσιμο τρεχούμενο νερό. Μαζεύουν το βρόχινο νερό σε πλαστικές δεξαμενές και πλαστικά μπιτόνια. Νερό για όλες τις χρήσεις. Οι φεουδάρχες φραουλάδες δεν ξοδεύουν χρήματα ούτε για την εγκατάσταση μιας βρύσης. Το WC είναι ένα και υπαίθριο για όλους. Αυτοσχέδιο, με παλέτες, νάιλον, τσουβάλια, ευάερο, ευήλιο, με μια τρύπα στη μέση. Μια μικρή λιμνούλα με στάσιμο νερό -σαν βάλτος- είναι η υπαίθρια μπανιέρα χειμώνα - καλοκαίρι. Βουτάνε μέσα για να ξεβρομιστούν. Εκεί μέσα πλένουν και τα ρούχα τους. Σε μια ξύλινη κάσα "φυλάνε" το αλεύρι, που είναι γεμάτο με μαύρα ζουζούνια. Υπαίθρια πυροστιά για το φαγητό και το ψήσιμο του ψωμιού τους. Πετρογκάζ με ένα μάτι μέσα στην παράγκα. Κοστίζει η μποτίλια 19 ευρώ. Προτιμότερη η πυροστιά.

Ο καταυλισμός στη Μόρια, που αποτελείται από σκηνές της  Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, φαντάζει πεντάστερο ξενοδοχείο. Οι συνοικισμοί των Ρομά, πολύ πιο οργανωμένοι. Μόνο με τα χου ντογκ, τις εξαθλιωμένες συνοικίες στο Πεκίνο που γκρεμίστηκαν ενόψει της Ολυμπιάδας του 2008, μπορούν να συγκριθούν. Κι όμως. Οι φεουδάρχες γαιοκτήμονες δεν ξοδεύουν ούτε ευρώ για υποδομές ανθρώπινης διαμονής των δικών τους εργατών γης. Εξάλλου κανείς δεν διαμαρτύρεται. Ούτε οι ίδιοι οι εργάτες γης.

Νέα Μανωλάδα

Αποκλεισμένοι στα φραουλοχώραφα

Σπίτι - δουλειά τα χωράφια. Αφύπνιση καθημερινά στις 7 το πρωί. Χώνονται στα θερμοκήπια. Δουλεύουν έως τις 2 το μεσημέρι, ένα διάλειμμα για φαγητό που το ετοιμάζουν οι ίδιοι και επιστροφή το απόγευμα για υπερωριακή απασχόληση μέχρι να πέσει ο ήλιος. Και μετά να χάνονται στις ιντερνετικές περιπλανήσεις μέσω του κινητού. Αυτή είναι η καθημερινότητά τους. Χωρίς εκπλήξεις. 4 ευρώ την ώρα. Αυτή είναι η αμοιβή τους. Χωρίς εργόσημο, χωρίς ΑΜΚΑ, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς ένσημα. Ευτυχώς, το ιατρικό προσωπικό στο Κέντρο Υγείας της Βάρδας, όποτε χρειάστηκε, τους περιέθαλψε και χωρίς χαρτιά. Χωρίς άδεια παραμονής. Μόνο με εξάμηνη άδεια εργασίας, συνεχώς ανανεούμενη από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, αλλά και αυτή η ρύθμιση είναι σε ισχύ μέχρι τον Ιούλιο του 2021. Μετά καταργείται, χωρίς να γνωρίζουμε από τι αντικαθίσταται.

Παραλογισμός. Οι περισσότεροι ξένοι εργάτες γης προέρχονται από αγροτικές οικογένειες. Είναι εξοικειωμένοι με τη γη. Όμως η δουλειά στη φράουλα είναι σκληρή ακόμη και για τους νέους. Σκυμμένοι συνεχώς είτε στα φυτώρια, είτε στο βοτάνισμα, είτε στη συγκομιδή. Πονάνε τα πόδια τους, τα χέρια τους, η μέση τους. Μας δείχνουν τα ροζιασμένα χέρια τους. Γεμάτα κάλους. Ταλαιπωρημένα, δουλεμένα χέρια. Φοβούνται για τη ζωή τους. Ξέρουν ότι τα φυτοφάρμακα με τα οποία ραντίζουν τις φράουλες προκαλούν μακροπρόθεσμα προβλήματα στα πνευμόνια και στο αίμα. Γι' αυτό δεν τρώνε τις φράουλες. Η εντατικοποίηση είναι μεγάλη.

Τον ρόλο του επιστάτη, ή του "κομάντο", στον συγκεκριμένο καταυλισμό όπου βρέθηκε η ΑΥΓΗ της Κυριακής ο γαιοκτήμονας τον ανέθεσε σε δύο νέους ανθρώπους αλβανικής υπηκοότητας. Βρίζουν, πιέζουν για να βγει η παραγωγή σε λιγότερο χρόνο.  Όμως οι σύγχρονοι σκλάβοι δεν έχουν περιθώρια επιλογής. Οι συνθήκες εργασίας στην πατρίδα τους είναι χειρότερες. Εκεί δουλεύουν -όπως μας είπαν- από την ανατολή έως τη δύση, πολλές φορές απλήρωτοι ή κακοπληρωμένοι και με μεγάλη καθυστέρηση. Εδώ τουλάχιστον πληρώνονται και μπορούν να συντηρούν και τις οικογένειές τους. Κανένας από όσους μιλήσαμε δεν έχει σπουδάσει. Κανένας δεν είχε άλλο όνειρο. Η ζωή τους είναι ταυτισμένη με τη γη.  Όταν δεν υπάρχει εργασία στη φράουλα, τότε κάποιοι απασχολούνται στα καρπούζια και στις πατάτες. Υπάρχουν και διαστήματα ανεργίας. Αγαπούν τη γη. Διαμαρτύρονται για τις συνθήκες εργασίας και τις συνθήκες διαβίωσης.

Νέα Μανωλάδα

Δέκα χιλιάδες αλλοδαποί εργάτες

"Kόκκινο χρυσό" αποκαλούν ντόπιοι και οι αλλοδαποί την καλλιέργεια της φράουλας. 6.000 στρέμματα στην περιοχή της Αχαΐας και της Ηλείας, με τους μεγαλογαιοκτήμονες να την επεκτείνουν συνεχώς αντικαθιστώντας παραδοσιακές καλλιέργειες. H παραγωγή ξεκινά τον Οκτώβριο και η συγκομιδή τον Ιανουάριο. Προϊόν εξαγώγιμο, καλοπληρωμένο, καθώς φεύγει από τον παραγωγό με 7 ευρώ προς τη Ρωσία και τώρα και στην Ευρώπη. Γκουρμέ έδεσμα, αλλά και μαρμελάδα. Για όλα τα βαλάντια. Το μεγαλύτερο ποσοστό τής καλλιέργειας είναι στην περιοχή αυτή της Πελοποννήσου.

Υπάρχουν μικροί παραγωγοί αλλά και μεγαλογαιοκτήμονες, οι οποίοι, κάτω από την πίεση των εργατών που μεταναστεύουν σε άλλες μεσογειακές χώρες αναζητώντας πιο ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες, αναγκάστηκαν να φανούν γενναιόδωροι και να δώσουν μεγαλύτερο μεροκάματο. 28 ευρώ αντί για 25. Αναγκάστηκαν να υποσχεθούν καλύτερες υποδομές στέγασης και διαβίωσης, αλλά οι υποσχέσεις προς το παρόν είναι μετέωρες. Αντιθέτως, τα "κομάντα" στον καταυλισμό όπου βρεθήκαμε διεμήνυαν στους εργάτες ότι θα απολυθούν γιατί μίλησαν στην ΑΥΓΗ της Κυριακής. Στην παραγωγή της φράουλας εργάζονται περιοδικά από 6.000 έως 10.000 εργάτες γης. Στην πλειονότητά τους εργάτες από το Μπαγκλαντλές, το Πακιστάν και τη Βουλγαρία. Σύγχρονοι δουλοπάροικοι σε μεσαιωνικές συνθήκες. Μόνο το 10% είναι νόμιμοι με εργόσημο.

Πυρκαγιά στον καταυλισμό

 

Ξημερώματα της 15ης Οκτωβρίου, στις 4 τα χαράματα, έπιασε φωτιά στον καταυλισμό που στήθηκε το 2004 στη Νέα Μανωλάδα. Πιθανότατα από το πετρογκάζ λένε οι εργάτες. Τα υλικά των παραπηγμάτων είναι όλα εύφλεκτα και πολύ γρήγορα η φωτιά κατέστρεψε ολοσχερώς οκτώ παραπήγματα και ένα αυτοσχέδιο τζαμί. Η πυροσβεστική δεν έφθασε ποτέ. Ούτε η αστυνομία. Ούτε βέβαια η δημοτική αρχή, ούτε οι ντόπιοι, ούτε η κοινωνία των πολιτών. Αδιαφορία για τον ξένο. Η βροχή και το νερό από τη λιμνούλα που χρησιμοποιούν ως μπανιέρα έσβησε τη φωτιά.

Η αγωνία του ιδιοκτήτη ήταν να μην επεκταθεί η πυρκαγιά στα θερμοκήπια. Η μόνη του προσφορά για την επόμενη ημέρα ήταν να προσφέρει το νάιλον, κι αυτό επαναχρησιμοποιημένο. Ούτε λόγος να συνδράμει παραχωρώντας κρεβάτια, κουβέρτες, πετρογκάζ, είδη μαγειρικής. Αυτή είναι η οικοσκευή των εργατών γης. Μόνοι τους προσπαθούν να ξαναστήσουν τα παραπήγματα με καλάμια και νάιλον. Προς το παρόν φιλοξενούνται σε άλλα παραπήγματα. Η αλληλεγγύη κοιμάται...

Νέα Μανωλάδα

Ιστορίες κοινωνικού αποκλεισμού και εκμετάλλευσης

Πλήρωσαν χιλιάδες ευρώ στους διακινητές για να ζήσουν μια οδύσσεια. Βρέθηκαν στην Ελλάδα, οι περισσότεροι χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα, να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί ζώντας σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς σαν τα ζώα. Σύγχρονοι δουλοπάροικοι από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν, αόρατοι εργαζόμενοι, ξεχασμένοι από σωματεία, από κόμματα, από την κοινωνία την ίδια. Δίχως όνειρα και ελπίδες. Μόνο άγριες ιστορίες εκμετάλλευσης

Μιλήσαμε με πολλούς εργάτες γης και κρατάμε την ανωνυμία τους γιατί υπάρχει τρομοκρατία. Ιστορίες, μαρτυρίες φτώχειας, μετανάστευσης, εκμετάλλευσης, αγωνίας, μοναξιάς και κοινωνικού αποκλεισμού. Με τον λόγο τους επιθυμούν να γίνουν ορατοί από αόρατοι που είναι σήμερα. Ας τους ακούσουμε κι ας ενεργοποιηθούμε.

* Πακιστανός, ετών 56. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία εργάτης γης που συναντήσαμε στον καταυλισμό και ο μόνος που έχει άδεια παραμονής. Ο μόνος που μπορεί να πηγαινοέρχεται στη χώρα του και να βλέπει την οικογένειά του. Θα ήθελε η δεκαεξάχρονη κόρη του και η γυναίκα του να έρθουν στην Ελλάδα και να ζήσουν μαζί.  Όμως η διαδικασία χορήγησης ασύλου σε Πακιστανούς έχει παγώσει.  Έχει γεράσει μόνος, χωρίς οικογένεια. Τους βλέπει στο Skype. Τα έξοδά του είναι ελάχιστα, καθώς στέλνει 300 ευρώ κάθε μήνα στην οικογένειά του. Σε ταβέρνα πήγε μόνο μία φορά τον περασμένο χρόνο. Δεν σκέφτεται να γυρίσει πίσω, παρά τη μοναξιά του, γιατί εκεί είναι πολύ χειρότερα. Εργάζονται και δεν πληρώνονται, όπως μας είπε χαρακτηριστικά. Ο ίδιος βαρέθηκε να ακούει υποσχέσεις κάθε χρόνο ότι θα αυξηθεί το μεροκάματο. Στο νοσοκομείο της Πάτρας αρνήθηκαν να χειρουργήσουν έναν φίλο του Πακιστανό γιατί δεν είχε χαρτιά. Ευτυχώς ο ίδιος έχει ΑΜΚΑ...

Νέα Μανωλάδα

* Πακιστανός, ετών 29. Ζει στα φραουλοχώραφα της Ηλείας από τα 23 του χρόνια. Παράτυπος μετανάστης. Με τον συνεχή φόβο της απέλασης. Πλήρωσε 3.500 ευρώ σε διακινητές για να φθάσει στην Ελλάδα. Πακιστάν, Ιράν, Τουρκία, Μυτιλήνη, Αθήνα, Μανωλάδα. Διαδρομή χωρίς επιστροφή, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για να τους ξαναπληρώσει. Τρεις μήνες περπατούσε με τα πόδια διασχίζοντας τα βουνά, φοβισμένος, μέχρι να βγει στην Τουρκία. Με πλαστική βάρκα, κωπηλατώντας και ο ίδιος, βγήκε στη Μυτιλήνη. Κάποιοι του μίλησαν για τη φράουλα, που τώρα τη σιχαίνεται. Δουλεύει στα ραντίσματα. Δεν την τρώει. Φοβάται τον καρκίνο. Πολλοί έχουν πρόβλημα με το αίμα τους, μας λέει. Στέλνει χρήματα στα πέντε αδέλφια του που ζουν σε χειρότερες συνθήκες στο Πακιστάν. Μα πόσο χειρότερες, σκέφτομαι... Τα ρούχα που φοράει γυαλίζουν από τη βρομιά. Κι αυτά τους τα στέλνουν από το Πακιστάν. Η μόνη του διασκέδαση, το tik-tok. Δεν ενοχλεί τους άλλους τρεις που κοιμούνται μαζί. Σωματείο; «Όχι, κανείς δεν ήρθε να μας βοηθήσει»...

* Πακιστανός, ετών 24. Ζει στην Ελλάδα εδώ και έξι χρόνια.  Ήρθε παράνομος με τον συγχωριανό του Ρατζάλι, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή και καταβάλλοντας στους διακινητές τα ίδια ποσά. Παρέμεινε παράτυπος γιατί απορρίφθηκε το αίτημα ασύλου. Δεν ξεμυτίζει από τον καταυλισμό, αν και θα ήθελε να επισκεφθεί την Κρήτη, τη Θεσσαλονίκη. Βλέπει φωτογραφίες και βίντεο των πόλεων αυτών στο  Ίντερνετ και ονειρεύεται.  Όμως φοβάται ότι θα τον συλλάβουν και θα τον απελάσουν.  Έχει έξι χρόνια να δει τα τέσσερα αδέλφια του. Μιλούν στο face time. Ζήτησε αύξηση από το αφεντικό, αλλά ακόμη περιμένει. Για γάμο... Ωραίο το αστείο...

ΜΑΝΩΛΑΔΑ

* Πακιστανός, ετών 35. Ζει στα φραουλοχώραφα εδώ και έντεκα χρόνια. Με ένα εξαμηνιαίο διάλειμμα ανεργίας στην Αθήνα. Τρεις μήνες πεζός στα βουνά της Τουρκίας, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, γιατί τον εγκατέλειψαν οι διακινητές αφού εισέπραξαν 2.500 ευρώ. Και το αποτέλεσμα; "Να ζω σαν ζώο εδώ στον καταυλισμό. Θέλω να έχω ένα σπίτι σαν κι αυτά στο χωριό, με κεραμίδια και κρεβάτι. Να παντρευτώ, να γυρίσω στη χώρα μου. Βαρέθηκα τη βρομιά, τη λάσπη, τα φυτοφάρμακα. Τις φράουλες δεν θέλω να τις βλέπω. Με τόσα φυτοφάρμακα, πού να τις φάω;".  Ήταν ο μοναδικός από τους εργάτες που μας μίλησαν που διατύπωσε ένα όνειρο με καθαρό τρόπο. Εξάλλου, ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά η αγροτική του καταγωγή δεν του επέτρεψε εκτροπές από προκαθορισμένες πορείες. Μιλάει καλά τα ελληνικά και βοηθάει στη μετάφραση.  Έχει να δει τα δύο αδέλφια του έντεκα χρόνια. Ακόμη ελπίζει.

Νέα Μανωλάδα

* Πακιστανός, ετών 49. Μοιάζει με γέρο. Παράτυπος."Το μόνο που θέλω, να δω την κόρη μου.  Όταν έφυγα από τη χώρα μου ήταν 1 έτους. Τώρα είναι 12. Δεν τη γνωρίζω. Κανένας δεν μας νοιάζεται. Κανένας δεν σκέφτεται ότι είμαστε άνθρωποι. Ούτε τα αφεντικά, ούτε κανείς άλλος. Μόνο μας εκμεταλλεύονται... Πέντε χρόνια δούλεψα στην Κρήτη και επτά στη φράουλα στη Μανωλάδα. Δεν είναι ζωή αυτή. Είμαστε σαν τα ζώα. Μέσα στη βρομιά. Ξεχασμένοι από όλους. Ούτε οι ντόπιοι μας θέλουν. Δεν τα νοικιάζουν σ' εμάς τα σπίτια τους.  Όχι ότι έχουμε χρήματα, αλλά... Όσα βγάζω τα στέλνω στην οικογένεια. Και να ζητήσεις αύξηση, κανείς δεν ακούει. Δεν ξέρω για ποιο σωματείο μου μιλάτε".

* Πακιστανός, ετών 23. Ζει στην Ελλάδα από τα 16 χρόνια του. Αν και παιδί, συντηρεί τα τρία αδέλφια του και τους δύο γονείς του που είναι ανήμποροι. Αν έμενε στο Πακιστάν, θα φύτευε ρύζι και θα ήταν απλήρωτος. Διάλεξε την ξενιτιά, τις φράουλες και το κακό μεροκάματο. Οι γονείς τον πιέζουν για γάμο. Πού να βρει γυναίκα στην Ελλάδα αφού δεν βγαίνει από τον καταυλισμό; Μα και να βγει… "Καλύτερα να μην σκέφτεσαι» μου λέει. «Εγώ και να κλείσω τα μάτια μου, δεν ονειρεύομαι τίποτε. Θέλω να πάρω άδεια παραμονής. Να μην φοβάμαι". Δεν πιστεύει ότι θα καλυτερέψει η ζωή του. Δεν βλέπει κανέναν να τους νοιάζεται.

ΜΑΝΩΛΑΔΑ

Τζαβέντ Ασλάμ*

Χρειάζονται σωματείο. Η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο τι κάνουν;

"Οι αλλοδαποί εργάτες γης στη φράουλα πρέπει να αποκτήσουν σωματείο. Για καλύτερες αμοιβές και ανθρώπινες συνθήκες ζωής.  Όμως μόνοι τους, με την τρομοκρατία που υπάρχει, αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Χρειάζεται η ΓΣΕΕ, το Εργατικό Κέντρο της περιοχής, τα κόμματα, οι πολίτες της περιοχής να βρεθούν κοντά τους. Να δουν από κοντά την πραγματικότητα. Να ευαισθητοποιηθούν. Να βοηθήσουν και τους αλλοδαπούς να ζητήσουν τη δημιουργία σωματείου. Κανένας εργάτης μόνος του.  Όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη, να τους παραχωρηθεί άδεια παραμονής στην Ελλάδα. Να είναι νόμιμοι και όχι παράτυποι. Πώς είναι δυνατόν να τους δίνεται άδεια εργασίας για έξι μήνες, αλλά όχι άδεια παραμονής; Γιατί οι εργοδότες δεν φροντίζουν με δικά τους έξοδα να δημιουργήσουν υποδομές διαμονής ανθρώπινες; Εγώ υπόσχομαι να ξαναβρεθώ στη Νέα Μανωλάδα και να βοηθήσω στη δημιουργία σωματείου.  Όμως ζητώ τη βοήθεια των άλλων σωματείων και των κομμάτων που νοιάζονται για τους εργαζόμενους. Περιμένω".

* Ο Τζαβέντ Ασλάμ είναι πρόεδρος της Πακιστανικής Κοινότητας στην Ελλάδα "Η Ενότητα"

πηγη: https://www.avgi.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου