Το βράδυ της Παρασκευής 26/11, έπειτα από απόφαση της συνέλευσης, βγήκαμε στους δρόμους του Ψυρρή γύρω από την πλατεία Ηρώων, πετώντας τρικάκια συνοδεία συνθημάτων ενάντια στην υποχρεωτικότητα & τις απαγορεύσεις, τα περιοριστικά μέτρα (αυτο)επιτήρησης & την πρακτική συλλογικής τιμωρίας-επιβράβευσης που το κράτος προσπαθεί να επιβάλει στο πλαίσιο της πάγιας πολιτικής του για ολοκληρωτικό έλεγχο και στο πλαίσιο του δόγματος «νόμος και τάξη», όπως αυτά επιταχύνονται με αφορμή τη διαχείριση της covid-19.

ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ;

Ο θάνατος της κοινωνικής ζωής σηματοδοτεί και το τέλος των κοινωνικών αγώνων κι αντίστροφα. Σχεδόν δύο χρόνια τώρα, κράτος και κεφάλαιο σφίγγουν ολοένα και περισσότερο τον κλοιό της καταπίεσης σε βάρος της κοινωνικής βάσης.

Απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων, καταστολή στο δρόμο, λογοκρισία κι υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις (εμβολιασμοί, διαγνωστικά tests, μασκοφορία, λήψη dna) έχουν γίνει πλέον καθεστώς. Η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού μάς φέρνει αντιμέτωπες/ους με μια δυστοπική πραγματικότητα φόβου κι υποταγής. Διανύουμε την 4η βιομηχανική επανάσταση εντός της οποίας η ύπαρξή μας είναι το νέο προϊόν και τα σώματά μας πεδίο εξόρυξης δεδομένων και κέρδους.

Ο τρόμος της πανδημίας όπλισε τους εξουσιαστές με νέα εργαλεία κοινωνικής επιτήρησης κι άφησε πίσω του ένα τρομακτικό κενό στην κριτική σκέψη και την επαναστατική διάθεση. Η covid λειτουργεί ως πρόσχημα για την απροκάλυπτη παγκόσμια συστράτευση κρατών και κεφαλαίου που οπλίστηκαν με νέες πρακτικές κοινωνικής επιτήρησης αλλά και με την κοινή ορολογία ενάντια στον «αόρατο εχθρό», την «κρίσιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», τους «αντικοινωνικούς ανεμβολιαστές». Όσοι/ες πειθαρχούν στις κρατικές προσταγές, είτε λόγω ανάγκης, είτε λόγω τυφλής πίστης στην τεχνο-επιστήμη, αφομοιώνονται στη νέα ψηφιοποιημένη κι αποστειρωμένη κανονικότητα, ενώ οι απείθαρχες/οι περιθωριοποιούνται.

Έχοντας ως πρόσχημα την καταστολή του ιού SARS-CoV-2, η κυριαρχία καταστέλλει τελικά την κοινωνική ζωή, δηλαδή την ίδια την ουσία της ανθρώπινης υπόστασης, ενώ ο θάνατος της κοινωνικής ζωής σηματοδοτεί το τέλος των κοινωνικών/ταξικών αγώνων. Ασφαλώς, ξέρουμε ότι οι εξουσιαστές δε νοιάζονται για την επιβίωση και την ευημερία της ανθρωπότητας αλλά για τη διασφάλιση και την ικανοποίηση των εταιρικών συμφερόντων. Συνάμα, ο εμβολιασμός δεν είναι ταξικό μας καθήκον. Τα εμπειρικά δεδομένα αποδεικνύουν με τον πιο σαφή τρόπο ότι τα συχνά αναποτελεσματικά εμβόλια δεν είναι αποστειρωτικά, δηλαδή δεν αποτρέπουν τη μόλυνση. Ο εμβολιασμός, είναι ένα προληπτικό μέτρο ατομικής προστασίας και σε καμία περίπτωση, δεν αποτελεί ένδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης. Εφόσον, λοιπόν, το τείχος ανο(η)σίας είναι μια επικοινωνιακή απάτη, ας εμβολιαστεί όποια θέλει, για να τελειώνουμε.

Όσον αφορά τον υποχρεωτικό εμβολιασμό (ακόμα και στην περίπτωση που εφευρεθούν τελικά τα θαυματουργά αποστειρωτικά εμβόλια): ούτε συζήτηση! Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός περιορίζει περαιτέρω την ήδη περιορισμένη -μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία- αυτοδιαχείριση των σωμάτων μας· η αυτοδιαχείριση των σωμάτων μας είναι αδιαπραγμάτευτη. Τον τελευταίο λόγο για τη ζωή και το θάνατό μας θα τον έχουμε εμείς κι όχι η κυριαρχία. Τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων αποτελούν το βασικό εργαλείο για το πέρασμα σε μια συνθήκη ψηφιακού ελέγχου κάθε πτυχής της ζωής μας. Πρόκειται για έναν στυγνό εκβιασμό, για όσες/ους αρνούνται να εμβολιαστούν. Όσοι/ες δεν πειθαρχούν στις κρατικές προσταγές, αποκλείονται από την κοινωνική κι οικονομική ζωή. Οι εργαζόμενοι/ες που δεν έχουν το «covid pass» υποχρεώνονται σε επαναλαμβανόμενα rapid tests σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, ενώ το κόστος επιβαρύνει τους/τις ίδιους/ες. Αν αυτό δεν είναι έμμεση μείωση μισθού, τότε τι είναι;

Παράλληλα, εισάγεται το «covid/freedom/green pass», ένα ακόμα εργαλείο φόβου, διαχωρισμού κι επιβολής, ως μέσο επιστροφής στην κανονικότητα, ενώ οι εμβολιασμένοι/ες απολαμβάνουν τα «προνόμια» της επιβίωσης σε μια απολυταρχική δυστοπία. Με τον τρόπο αυτό, οι ήδη υπάρχοντες κοινωνικοί διαχωρισμοί βαθαίνουν κι αναβαθμίζονται κι άλλο στη βάση νέων υγειονομικού χαρακτήρα κριτηρίων, εξαπλώνοντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη νοοτροπία της ρουφιανιάς, μέχρι και την αυτο-επιτήρηση καθενός και καθεμιάς ξεχωριστά: ανάθεση σε εργαζομένους/ες της εστίασης και του λιανικού εμπορίου «καθηκόντων» ελέγχου πιστοποιητικών και ταυτοτήτων, στιγματισμός ανεμβολίαστων στους χώρους εργασίας (όπου δεν επιβάλλονται ποινές αναστολής), αποκλεισμός τους από κλειστούς χώρους εστίασης και ψυχαγωγίας κλπ.

Από την αρχή της πανδημίας, ο ιός λειτουργεί προσχηματικά για την επιβολή ενός τεχνολογικού ολοκληρωτισμού και την επιτήρηση της κοινωνικής κι ιδιωτικής ζωής. Τα lockdown έφεραν την παγίωση της τηλεκπαίδευσης, της τηλεργασίας, της τηλε-ζωής (και του γενικευμένου «panopticon» στην πόλη φυσικά). Τα social media παίρνουν όλο και περισσότερο χώρο στη ζωή μας, όχι μόνον ως δίαυλος επικοινωνίας άλλα ως χώρος ύπαρξης. Είμαστε πράγματι σε μια κρίσιμη κατάσταση της ιστορίας μας, αλλά απέναντί μας δε βρίσκεται μόνον η πανδημία.

Απέναντί μας βρίσκεται το ίδιο το κράτος, η τρομοκρατία των δημοσιογράφων, ο ψηφιακός μετασχηματισμός της οικονομίας και της κοινωνίας ο οποίος κι ορίζει την παγίωση της βιοπολιτικής αποικιοκρατίας στο σώμα μας. Απέναντί μας βρίσκονται οι λειτουργοί μιας σάπιας ψευδεπίγραφης δικαιοσύνης και τα γκλοπς και τα πιστόλια των μπάτσων-δολοφόνων. Είμαστε αντιμέτωποι/ες με την εδραίωση του ψηφιακού ανελεύθερου εαυτού μας έναντι του πραγματικού. Είμαστε αντιμέτωποι/ες με μια νέα ολοκληρωτική κυριαρχία καταστολής και στελέχωσης του εξουσιαστικού συμπλέγματος.

Ως αναρχικές κι αναρχικοί, οφείλουμε να σταθούμε στο πλάι των αποκλεισμένων, των απείθαρχων, των «ακάθαρτων». Ως αναρχικές κι αναρχικοί, στεκόμαστε στο πλάι των έγκλειστων πληθυσμών στις φυλακές, τα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών και τα ψυχιατρεία, καθώς μέσα στη συνθήκη γενικευμένης πλέον κοινωνικής αιχμαλωσίας, είναι καταφανής η ακόμη πιο συντριπτική συμπίεση των ήδη αιχμαλώτων σε κάθε λογής κελιά. Ως αναρχικές κι αναρχικοί, αγωνιζόμαστε ενάντια στην επίθεση στο φυσικό περιβάλλον: οι σύγχρονες πανδημίες συνδέονται άρρηκτα με τον πόλεμο του κεφαλαίου ενάντια στη φύση, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η εμφάνιση ιών σε σημεία του πλανήτη όπου κυριαρχεί η οικονομική εξαθλίωση κι η κοινωνική ανισότητα, είναι ενδεικτική των ολέθριων επιπτώσεων του ιού του καπιταλισμού που επιτίθεται στο οικοσύστημα.

Ενάντια σε νέες και παλιές κανονικότητες. Ενάντια στη νέα κοσμική θρησκεία της τεχνο-επιστήμης. Ενάντια σε κάθε αυθαίρετο διαχωρισμό της κοινωνίας: είτε αυτός είναι ταξικός, εθνοφυλετικός, έμφυλος ή υγειονομικός.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ

ΑΡΝΗΣΗ ΕΠΙΔΕΙΞΗΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΟΝ «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ» ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Πρωτοβουλία αναρχικών ενάντια στους εξαναγκασμούς και τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό

πηγη: https://anarchypress.wordpress.com