Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 25 Ιούν 2022
Απέλαση μαθητών: Στέλνουν πίσω στις βόμβες πέντε παιδιάΑπέλαση μαθητών: Στέλνουν πίσω στις βόμβες πέντε παιδιά
Κλίκ για μεγέθυνση













19:19
| 25.06.2022

Kώστας Παπαντωνίου

πηγή: Αυγή



 

Η ΑΥΓΗ επισκέφθηκε στο σπίτι της στο Παγκράτι την οικογένεια προσφύγων που κινδυνεύει με απέλαση την 1η του Ιουλίου


Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη στα σχολεία θα βρει τρία θρανία στο 4ο Γυμνάσιο Βύρωνα άδεια. Θα είναι του Χέμιν, της Ντόα και της Ράχμα. Τριών παιδιών από το Ιράκ, τριών προσφυγόπουλων που έχουν δείξει εξαιρετική επιμονή να μάθουν γράμματα και ονειρεύονται να σπουδάσουν στην Ελλάδα. Κενά όμως θα είναι και ακόμα δύο θρανία στο Δημοτικό. Θα είναι εκείνα των μικρών τους αδελφών που ακολουθούν. Το ένα μάλιστα παιδάκι, κοριτσάκι, γεννήθηκε εδώ. Οι μόνες εικόνες που έχει είναι από το σπίτι τους και τους δρόμους στο Παγκράτι.

Οικειοθελής... απέλαση

Παρ’ όλα αυτά, η Διεύθυνση Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης, όπου βρέθηκαν στις αρχές Ιουνίου η μάνα με κάποια από τα παιδιά, έπειτα από σύλληψη στις 6.6, τους ζητά να γυρίσουν οικειοθελώς στο Ιράκ το αργότερο μέχρι την 1η Ιουλίου. Επτά άτομα να γυρίσουν πίσω στο σημείο μηδέν. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την κατάσταση που θα βρεθούν όταν θα αναγκαστούν να τριγυρνούν από δω κι από κει άστεγοι, καθώς το σπίτι τους έχει γίνει συντρίμμια μετά τους βομβαρδισμούς. Γεννήθηκαν στην καρδιά ενός πεδίου μάχης. Στην κουρδική πόλη Ζάχο στο βόρειο Ιράκ. «Η ζωή μας είναι σε κίνδυνο εξαιτίας των βομβαρδισμών των Τούρκων εναντίον του ΡΚΚ ακόμα και σε κατοικημένες περιοχές. Μάλιστα, τότε που φεύγαμε πραγματοποιούνταν διαρκώς βομβαρδισμοί, με αποτέλεσμα να ζούμε κάθε μέρα με τον φόβο πως θα χτυπηθούμε κι εμείς» περιγράφει η οικογένεια που ξεκίνησε το ταξίδι της τον Γενάρη του 2016, έφτασε στις 20 Μαρτίου στη Χίο με βάρκα από την Τουρκία και έκτοτε ζει στην Ελλάδα.

«Πίσω δεν έχουμε τίποτα απολύτως. Τίποτα, τίποτα» μου λέει ο 16χρονος Χέμιν λίγο μετά την υποδοχή μου στο διαμέρισμα που μένουν σήμερα. Με κατευθύνουν με τη μητέρα του, τη Ζιγιάν, στο σαλόνι τους, έναν χώρο λιτό, χωρίς έπιπλα, με εξαίρεση την τραπεζαρία που καθόμαστε. Τα καλώδια στους τοίχους δεν καταλήγουν σε φωτιστικά. Κι αντί για καναπέδες, ενώνονται κάθετα δύο στρώματα που έχουν για πλάτη επτά μαξιλάρια στηριγμένα στους τοίχους, όσα και ο αριθμός των μελών της οικογένειάς τους. Μου προσφέρουν ένα ποτήρι νερό. Κι ένα με ζεστό τσάι. Μετά μου αποκαλύπτουν τη ζωή τους, όπως ανοίγουν το χαρτί στο τραπέζι που γράφει ότι πρέπει να φύγουν σε λιγότερο από μία εβδομάδα.

Οι δυσκολίες είναι καθημερινές και αφορούν τα βασικά. Το φαΐ είναι τόσο όσο επιτρέπουν τα δύο μεροκάματα που κάνει ο Χέμιν στη λαϊκή, 20 και 25 ευρώ, όπου πουλάει ρούχα, και τα διάσπαρτα μεροκάματα που εξασφαλίζει μέσα στον μήνα ο πατέρας δουλεύοντας σε οικοδομές. Τα πιάτα τους δεν είναι ποτέ άδεια. Δεν είναι όμως ποτέ και πραγματικά γεμάτα. Δεν υπάρχει το πρωινό. Δεν υπάρχει η επιλογή στο φαγητό, όπως συνηθίζεται σε άλλα σπίτια. Δεν επιτρέπουν τίποτα περισσότερο από τα απολύτως απαραίτητα, τα 7 ευρώ που αντιστοιχούν στον καθένα τους την εβδομάδα, συν τα όποια χρήματα πάρει ο πατέρας τους, που, για να γλιτώσει τα λεφτά των εισιτηρίων, πηγαίνει κι έρχεται με τα πόδια. Οκτώ και δέκα ώρες στο γιαπί, μία και δύο ώρες μετά στο περπάτημα.

[η διευθύντρια του 4ου Γυμνασίου Βύρωνα Ειρήνη Θεοδωροπούλου]

Επιμονή και θέληση

Όλες αυτές τις λεπτομέρειες τις μαθαίνω από τον Χέμιν. Τα ελληνικά του γίνονται κάθε μέρα και πιο ακριβή. «Η επιμονή των παιδιών να μάθουν είναι μεγάλη.  Έχουν τελειώσει οι εξετάσεις κι έρχονται ακόμη να κάνουν μαθήματα. Είναι τα επιπλέον μαθήματα που τους κάνουν εθελοντικά οι καθηγητές τους για να μπορέσουν να καλύψουν τα κενά. Πέρυσι δεν είχαμε διά ζώσης εκπαίδευση. Και δεν υπήρχαν τα μέσα για να παρακολουθήσουν και να συμβαδίσουν. Οπότε έμειναν στην ίδια τάξη και τώρα θα πάνε όλα στη Β΄ Γυμνασίου. Ειδικά στα μαθήματα όμως που δεν χρειάζεται τόσο πολύ η γλώσσα, όπως τα Μαθηματικά, το ένα κορίτσι είναι εξαιρετικό και θέλει να το σπουδάσει» λέει στην ΑΥΓΗ η διευθύντρια του 4ου Γυμνασίου Βύρωνα όπου πηγαίνουν τα παιδιά, η Ειρήνη Θεοδωροπούλου.

Σήμερα ο Χέμιν αισθάνεται καλά με το περιβάλλον στο σχολείο και τα παιδιά που έχει συναντήσει στα διπλανά θρανία. Δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιότερα τον έκαναν πέρα οι παρέες για τα ρούχα του και τον φτωχικό τρόπο που ντυνόταν. «Δεν καταλάβαιναν την κατάσταση που βρισκόμουν. Για μένα τα 100 ευρώ που έδιναν σε ένα ζευγάρι παπούτσια δεν μπορούσε να είναι επιλογή». Τα πράγματα τώρα άλλαξαν. Φεύγει από το σχολείο, γυρνάει σπίτι και μετά θα πάει να παίξει μπάλα. Αν μπορούσε η οικογένεια να πληρώσει, θα πήγαινε και σε ομάδα. Ας είναι.

Εκείνο που χρειάζεται να νιώσει είναι σταθερότητα.  Ότι δεν θα ξυπνήσει και θα βρεθεί μια μέρα ξανά μακριά από το σπίτι που ζει. «Μας έχουν πει πάρα πολλές φορές να φύγουμε» λέει. Είναι μία από τις οικογένειες που μένουν σε σπίτι μέσω προγράμματος στέγασης για αιτούντες άσυλο και μία από τις πολλές οικογένειες που βρίσκονται αντιμέτωπες το τελευταίο διάστημα με την αστεγία. Μετά το σπίτι ήρθε και ο κίνδυνος να φύγουν από τη χώρα. «Θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να μην έχω άγχος, να νιώθω σίγουρος». Ο Χέμιν μιλά πραγματικά καλά τα ελληνικά.

Ούτε ένα βράδυ σε ξενοδοχείο δεν έχουμε να πληρώσουμε

Ανάκληση της απόφασης για την οικογένεια του Χαμίν ζήτησαν τόσο η δημοτική αρχή όσο και η τοπική Ζ΄ ΕΛΜΕ, όπως είπε στην ΑΥΓΗ η πρόεδρός της Γιώτα Μαρρέ

Από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε ο Χέμιν αντιμετώπιζε δυσκολίες. Σε έναν ιδανικό κόσμο για εκείνον θα ακολουθούσε τώρα μια πορεία που θα κατέληγε σε σπουδές για την Ιατρική. Στην ηλικία των 10 ήταν μέσα σε μια βάρκα. Αυτή ήταν όμως η πρώτη από τις τρεις φορές που βρέθηκε με τους γονείς του να προσπαθούν να φύγουν. Είχαν προηγηθεί άλλες δύο. Και τις δύο επέστρεψαν στο Ιράκ. 

Με την ίδια αγωνία ξυπνά και σκεπάζει τα παιδιά της για ύπνο η μητέρα τους. «Ξέρω ότι αν μας διώξουν σήμερα απ’ το σπίτι, δεν θα Έχουμε να πληρώσουμε για ξενοδοχείο ούτε ένα βράδυ» λέει στην ΑΥΓΗ.

Η κατάσταση στα σύνορα Ιράκ-Τουρκίας είναι γνωστή χωρίς να χρειαστούν οι δικές τους περιγραφές. Μόλις τον περασμένο μήνα η Τουρκία ξεκίνησε ακόμα μία στρατιωτική επιχείρηση στην περιοχή. Παρά το γεγονός ότι βρίσκονται για εξίμισι χρόνια στην Ελλάδα, ότι τα τρία παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο επί πέντε χρόνια και το ένα από αυτά έχει γεννηθεί εδώ, συνεχίζουν να μην λαμβάνουν τα χαρτιά τους για το άσυλο. Χωρίς να είναι γνωστή ακόμη η ημερομηνία, το αίτημά τους θα επανεξεταστεί σε λίγες ημέρες, με την αίτηση ακύρωσης για απέλαση να εκκρεμεί από πέρυσι.

Στον αγώνα αυτόν να βρουν το δίκιο τους δεν είναι μόνοι. Ανακοίνωση για το θέμα έβγαλε ο ίδιος ο δήμαρχος Βύρωνα Γρηγόρης Κατωπόδης ζητώντας την ανάκληση της απόφασης και απευθύνοντας έκκληση στους συλλόγους γονέων και σε κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη να συμπαρασταθεί σ’ αυτή την προσπάθεια.

Ανακοίνωση έβγαλε από την πρώτη στιγμή η τοπική Ζ΄ ΕΛΜΕ. Μιλώντας στην ΑΥΓΗ, η πρόεδρός της Γιώτα Μαρρέ τόνισε ότι η πολιτική τής απέλασης μαθητών είναι ένα συνολικό φαινόμενο και είχε να παρατηρήσει ακόμη ότι «τα παιδιά των προσφύγων είναι παιδιά που δεν προκαλούν ποτέ προβλήματα.  Έχουν διάθεση αυτά τα παιδιά, γιατί το σχολείο τούς δίνει τη μοναδική κανονικότητα που τόσο έχουν ανάγκη συνολικά για τη ζωή τους».

Η ένταξη των προσφυγόπουλων έχει έτσι κι αλλιώς πολλαπλά οφέλη. Ακόμη και το ότι «κάποια σχολεία ανοίγουν τμήματα επειδή ακριβώς υπάρχουν αυτά τα παιδιά. Το ότι φτιάχνουμε καινούργια τμήματα σημαίνει ότι απασχολούνται περισσότεροι άνθρωποι, ότι τα παιδιά είναι λιγότερα στα τμήματα, δεν είναι 27άρια, αλλά 22άρια».

Το κυριότερο όμως είναι ότι «σπάει» ο ρατσισμός εν τη γενέσει του. «Ξαφνικά, τα ελληνόπουλα διαπιστώνουν ότι κάποια παιδιά έχουν περάσει διά πυρός και σιδήρου για να έρθουν εδώ. Και σταματούν να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους τη ρατσιστική σκέψη. Σταματούν πια να “μολύνονται” από αυτή».

Τσιπς και κρουασάν από τους γείτονες, αλληλεγγύη από μαθητές

Πηγαίνοντας στην πολυκατοικία που μένει η οικογένεια, αρχικά δεν καταφέραμε να μπούμε μέσα. Πέντε πιτσιρίκια σε ένα διαμέρισμα, συν μια φίλη των μικρότερων παιδιών υπερκαλύπτουν με τις φωνές και τα τρεχαλητά τον ήχο του κουδουνιού. Μας άνοιξε όμως μια γειτόνισσα. Μίλησε με τα καλύτερα λόγια, για μια ήσυχη και πολύ ευγενική οικογένεια. Ρωτούσε να μάθει για τις εξελίξεις, στεναχωριόταν στην ιδέα να πάνε πίσω τα παιδιά στην εμπόλεμη ζώνη. Κάθε τόσο, όπως μάθαμε, παίρνει στα παιδάκια τσιπς και κρουασάν. Δεν είναι η μόνη που νοιάζεται. Από το σπίτι τής οικογένειας πέρασαν ακόμη οι καθηγητές του 4ου Γυμνασίου (έβγαλαν και ομόφωνο ψήφισμα), αλληλέγγυοι πολίτες από τη γειτονιά ακόμη και μαθητές από άλλα σχολεία που δήλωσαν την πρόθεση να φέρουν το θέμα στα 15μελή τους.

πηγη: https://www.avgi.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου