Η πτώση του φοιτητή της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ από το παράθυρο του 3ου ορόφου και ο σοβαρός τραυματισμός του δεν ήταν τυχαίο περιστατικό.

Ο φοιτητής έπεσε από το παράθυρο της αίθουσας στην οποία παρακολουθούσε μάθημα, επειδή σε αυτήν επικρατούσε συνωστισμός και υπήρχε το αδιαχώρητο. Ο φοιτητής, κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες, αναγκάστηκε να καθίσει στο περβάζι του παράθυρου, από το οποίο έπεσε επειδή έχασε την ισορροπία του.

Αυτά συμβαίνουν όταν σε μια αίθουσα χωρητικότητας 150 το πολύ θέσεων αναγκάζονται να παρακολουθούν μαθήματα περισσότεροι από 200 φοιτητές. Οι πλεονάζοντες αναγκάζονται να κάθονται όπου βρουν. Παρακολουθούν το μάθημα από τα σκαλοπάτια του αμφιθεάτρου ή ακόμη και καθήμενοι στα περβάζια των παραθύρων, όπως ο άτυχος δευτεροετής.

Είναι προφανές λοιπόν ότι στο συγκεκριμένο θλιβερό ατύχημα δεν υπήρξε φυσικός αυτουργός. Δεν υπήρξε δηλαδή κάποιος που επίτηδες έσπρωξε τον φοιτητή για να πέσει από τον τρίτο όροφο.

Υπάρχουν όμως σαφώς ηθικοί αυτουργοί.

 

Και είναι αυτοί που δημιούργησαν τις ασφυκτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγεται η εκπαίδευση στα ελληνικά πανεπιστήμια γενικώς και στο ΑΠΘ ειδικότερα.

Είναι αυτοί που παραλαμβάνοντας τόσο τη διοίκηση του ΑΠΘ, όσο και τη διακυβέρνηση της χώρας το 2019, μετά από 9 συνεχή χρόνια οικονομικής κρίσης και μνημονίων λιτότητας, στη διάρκεια των οποίων η δημόσια χρηματοδότηση της εκπαίδευσης κατέρρευσε, φτάνοντας στο 25% της αρχικής, δεν φρόντισαν να την αποκαταστήσουν σε επίπεδα που να επιτρέπουν στα πανεπιστήμια να λειτουργήσουν ομαλά.

Δεν είναι τυχαίο ότι από τα 45 4κατομμύρια ευρώ που έπαιρνε ετησίως το ΑΠΘ προ κρίσης, έφτασε να παίρνει για να λειτουργήσει μόλις 12 εκατομμύρια ευρώ στο τέλος της κρίσης. Σήμερα, κοντά 3,5 χρόνια μετά, εξακολουθεί να παίρνει τον ίδιο συρρικνωμένο τακτικό προϋπολογισμό.

Οι σημερινοί κυβερνώντες, παρά το γεγονός ότι διοικούν τη χώρα σε ομαλές συνθήκες και παρά τον πακτωλό των δις που διαθέτουν σε αδιαφανείς αναθέσεις, δεν έχουν φροντίσει να αυξήσουν τη δημόσια χρηματοδότηση της εκπαίδευσης.

Αλλά και η πρυτανική αρχή του ΑΠΘ από το 2019 μέχρι σήμερα, στηρίζοντας πολιτικά με κάθε τρόπο την κυβέρνηση, δεν διεκδίκησε επιπλέον χρήματα, όπως κάθε πρυτανική αρχή οφείλει να κάνει για να εξασφαλίσει ομαλές συνθήκες λειτουργίας του πανεπιστημίου της.

Η πρυτανική αρχή του ΑΠΘ όμως έχει επιπλέον ευθύνη για το ατύχημα γιατί, εν μέσω πανδημίας και με δεδομένη την έλλειψη χώρων, δεν φρόντισε να βρει συμπληρωματικές αίθουσες στη γειτονική ΔΕΘ, ώστε τα μαθήματα να γίνονται με τήρηση των απαραίτητων αποστάσεων μεταξύ των φοιτητών. Κι αυτό παρά τις επίμονες αιτιάσεις των καθηγητών και παρά τη συγκεκριμένη γραπτή πρόταση που της κατέθεσε ο Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού & Ερευνητικού Προσωπικού ένα χρόνο πριν. Την οποία αν ο πρύτανης δεν είχε πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων, σήμερα θα υπήρχαν επιπλέον αίθουσες και ο φοιτητής θα συνέχιζε να παρακολουθεί τα μαθήματά του σε αξιοπρεπείς συνθήκες.

Το ατύχημα της πτώσης του φοιτητή όμως από τον 3ο όροφο δεν έχει τις αιτίες του μόνο στην υποχρηματοδότηση του ΑΠΘ και στην έλλειψη χώρων. Οι αίθουσες στο ΑΠΘ είναι ασφυκτικά γεμάτες εξ αιτίας και των σοβαρών κενών που υπάρχουν στο διδακτικό προσωπικό. Μια πραγματικότητα που στερεί τη δυνατότητα μοιράσματος των αιθουσών σε δύο ή περισσότερα παράλληλα ακροατήρια. Αφού ακόμη και όταν υπάρχουν αίθουσες διαθέσιμες, δεν υπάρχει προσωπικό για να διδάξει.

Τα σοβαρά κενά στις θέσεις των καθηγητών δημιουργήθηκαν στα χρόνια της κρίσης, οπότε οι θέσεις των αφυπηρετούντων δεν αναπληρώνονταν λόγω της πολιτικής της λιτότητας στο δημόσιο. Που σημαίνει ότι όταν φτάσαμε στην έξοδο από τα μνημόνια υπήρχαν ήδη συσσωρευμένα κενά, τα οποία για να καλυφθούν χρειάζονταν γενναία χρηματοδότηση των προς αναπλήρωση θέσεων.

Στο ΑΠΘ συγκεκριμένα, από τους 2.500 καθηγητές που ήταν εν ενεργεία το 2010, σήμερα έχουν μείνει περί τους 1.700. Που σημαίνει ότι τα μαθήματα γίνονται με το 1/3 των θέσεων των καθηγητών να παραμένουν κενές ακόμη και σήμερα.

Ένα τεράστιο κενό για την κάλυψη του οποίου δεν φρόντισε ούτε η σημερινή κυβέρνηση, ούτε όμως και η σημερινή πρυτανική αρχή του ΑΠΘ, που βρίσκεται στη διοίκηση από το 2019 μέχρι σήμερα.

Και μάλιστα αν ο ρυθμός κάλυψης των συσσωρευμένων αναγκών συνεχίσει όπως σήμερα, οι κενές θέσεις δεν θα καλυφθούν ποτέ. Αφού με τις θέσεις που δίνονται, με το ζόρι καλύπτονται τα κενά που σήμερα δημιουργούνται από τις τωρινές αφυπηρετήσεις.

Η ευθύνη των κυβερνώντων τη χώρα και των διοικούντων το ΑΠΘ όμως, δεν περιορίζεται μόνο στο ότι αδιαφόρησαν για τη δημόσια χρηματοδότηση της λειτουργίας του ΑΠΘ και για την αναπλήρωση των σοβαρών κενών του σε καθηγητές.

Αλλά πολύ χειρότερα, έκρυψαν το μεγάλο πρόβλημα της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης των πανεπιστημίων πίσω από το ιδεολόγημα της δήθεν εκτεταμένης εγκληματικότητας.

Στο οποίο στήριξαν την παγκοσμίως πρωτότυπη πολιτική της ίδρυσης πανεπιστημιακής αστυνομίας, προκειμένου, τάχα, να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα στα πανεπιστήμια.

Αντί δηλαδή να χρηματοδοτήσουν τα πανεπιστήμια ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς και αντί να προσλάβουν καθηγητές που λείπουν, αυτοί προσέλαβαν 1.000 επιπλέον αστυνομικούς για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των ιδεοληψιών και των μικροπολιτικών τους συμφερόντων.

Εν μέσω σοβαρών ελλείψεων δηλαδή σε αίθουσες και σε προσωπικό, που ευθύνονται για τον συνωστισμό στο μάθημα της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ που έγινε αιτία να πέσει ο φοιτητής από το παράθυρο επειδή δεν χωρούσε στην τάξη, η κυβέρνηση προχώρησε και η πρυτανική αρχή του ΑΠΘ συναίνεσε να δοθούν 30 εκατομμύρια ευρώ για να προσληφθούν 1000 αστυνομικοί για τα πανεπιστήμια.

Δαπάνησαν δηλαδή το 30% της σημερινής χρηματοδότησης του συνόλου των πανεπιστημίων της χώρας, για να προσλάβουν αστυνομικούς. Ενώ με τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να είχαν προσλάβει περίπου ίσο αριθμό καθηγητών, δίνοντας οριστική λύση στο πρόβλημα της φτώχειας και της υποστελέχωσης των πανεπιστημίων.
Οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης και της πρυτανικής αρχής του ΑΠΘ που αντί να στηρίζει το πανεπιστήμιο στηρίζει τυφλά τις ολέθριες για την Παιδεία πολιτικές της κυβέρνησης, είναι μεγάλες.

Όχι μόνο γιατί αδιαφόρησαν για την ενίσχυση του ΑΠΘ μετά τα χρόνια της λιτότητας, αλλά και γιατί σπατάλησαν χρήματα σε άχρηστες ανάγκες, τα οποία αν είχαν αξιοποιηθεί για τα πανεπιστήμια, δεν θα είχε συμβεί το ατύχημα.

Κυβέρνηση και πρύτανης λοιπόν είναι οι ηθικοί αυτουργοί της πτώσης του φοιτητή από το παράθυρο. Γιατί αυτοί δημιούργησαν τις συνθήκες του θλιβερού ατυχήματος, που δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου στα πανεπιστήμια.

*Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι καθηγητής στο ΑΠΘ και πρώην πρύτανης

πηγη: https://tvxs.gr