Κάποια στιγμή ίσως καταλάβουμε ότι αυτές οι μέρες που ζούμε δεν είναι οι πιο ζεστές των καλοκαιριών μας, αλλά οι πιο δροσερές από τα καλοκαίρια του μέλλοντός μας. Κι αυτό δεν είναι ούτε αστείο ούτε και λογοπαίγνιο. Είναι το δυστοπικό μέλλον που μας περιμένει απειλητικό κι εμείς βαδίζουμε ολοταχώς κατά πάνω του με φόρα δίχως την παραμικρή επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω μας και τι μας περιμένει. Είναι που τα λεφτά είναι πολλά για ορισμένους, είναι που ο Μαρξ δεν μίλησε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την κλιματική κατάρρευση, είναι ο γιαλός στραβός ή μήπως είναι το κακό το ριζικό μας, που μας πάει από το κακό στο χειρότερο;

Όπως και να ’χει, βρισκόμαστε στα όρια. Στα όρια του πλανήτη, καθώς έχουμε φέρει στα όριά τους το περιβάλλον και τη φύση. Κι εκεί που έχεις φτάσει στο αμήν και όλα γύρω μας το φωνάζουν, βλέπεις ότι κι αυτές οι λίγες, οι ελάχιστες κινήσεις που πάνε να γίνουν μήπως και επιβραδυνθεί η καταστροφή, κι αυτές με τα χίλια ζόρια προχωρούν. Κι αναρωτιέσαι. Τι είναι αυτό το σημαντικότερο από την έστω και γραφειοκρατική αποκατάσταση της φύσης που η Ε.Ε. με τα χίλια ζόρια υπερψήφισε; Είναι τα κέρδη των καρτέλ των τροφίμων; Είναι τα κέρδη των πετρελαϊκών κολοσσών; Είναι η στρεβλή αντίληψη περί δικαιωμάτων του αγροτοκτηνοτροφικού μοντέλου παραγωγής που εξαπλώνεται αλόγιστα υπηρετώντας μια αδιέξοδη διατροφική πολιτική; Ή μήπως είναι η τυφλή μας προσκόλληση σε έναν άρρωστο καταναλωτισμό, που υποθηκεύει το μέλλον μας για εφήμερες και πρόσκαιρες απολαύσεις με ημερομηνία λήξης; Μόνο που ό,τι και να κοιτάξουμε γύρω μας έχει πλέον ημερομηνία λήξης. Μέχρι και ο αέρας που αναπνέουμε. Γιατί κι αυτόν ακόμα τον μετατρέψαμε σε προϊόν που σύντομα θα λήξει.

πηγη: https://www.avgi.gr