«Η Αριστερά ήταν και είναι πάντοτε μια παράταξη επαναστατική».


21.04.2022


Σε ηλικία 92 ετών έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής Ροβήρος Μανθούλης, ένα μυθικό πρόσωπο για τον ελληνικό κινηματογράφο και την ελληνική Αριστερά.

Ο Ροβήρος Μανθούλης άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης σε νοσοκομείο του Παρισιού όπου νοσηλευόταν με κορονοϊό.
Ποιος ήταν ο Ροβήρος Μανθούλης

Γεννήθηκε στην Κομοτηνή και μεγάλωσε στην Αθήνα. Συμμετείχε στους κύκλους της ∆ιάπλασης των Παίδων και στις γραμμές του ΕΑΜ των Νέων και συνέχεια της ΕΠΟΝ. Από τα τέλη του 1943 μέχρι την Απελευθέρωση, ήταν το «χωνί» των Εξαρχείων και της Νεάπολης, που έφερνε τα βράδια, από κάποια ταράτσα στο λόφο του Στρέφη, τα αντιστασιακά μηνύματα μπροστά στα ανοιχτά παράθυρα των περιοίκων.

Μετά το γυμνάσιο σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο κι εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, την ποιητική συλλογή Σκαλοπάτια (1949). ∆άσκαλός του στην ποίηση ήταν ο Νικηφόρος Βρεττάκος και η παρέα του, στο φιλολογικό πατάρι του Λουμίδη, ήταν, ανάμεσα σ’ άλλους, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Νίκος Γκάτσος, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο κριτικός Αλέκος Αργυρίου και ο σκηνοθέτης Φρίξος Ηλιάδης, που εξέδιδε το περιβόητο περιοδικό «Ποιητική Τέχνη».

Από το 1949 έως το 1953 σπούδασε Κινηματογράφο και Θέατρο στο Πανεπιστήμιο Syracuse της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Εκεί του ανοίχτηκε και ο πρώτος αμερικανικός φάκελος, όταν δημοσίευσε ένα αντι-μακαρθικό άρθρο στην εφημερίδα του Syracuse. Σ’ αυτή την πόλη είχε το στρατηγείο του ο Μακάρθυ, στα γραφεία της Ομοσπονδίας των Παλαιών Πολεμιστών. Τον δεύτερο φάκελο του τον άνοιξαν το 1972, όταν γύριζε στο Χάρλεμ την ταινία «Μπλουζ με σφιγμένα δόντια».

Όταν επέστρεψε από την Αμερική, το 1953, συνεργάστηκε στην αρχή με το «Θέατρο της Τετάρτης» του Ε.Ι.Ρ., φέρνοντας μια καινούρια ραδιοφωνική τεχνική στις θεατρικές διασκευές. Με τον Μιχάλη Κατσαρό, που ξαναβρήκε στου Λουμίδη, ίδρυσαν μια κινηματογραφική εταιρία που σύντομα διαλύθηκε.

Θέλοντας να βοήσει την κινηματογραφική εκπαίδευση, ανέλαβε τη διεύθυνση σπουδών σε δυο, διαδοχικά, κινηματογραφικές σχολές. Στη Σχολή Σταυράκου, όπου είχαν ήδη διδάξει ο Κάρολος Κουν, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Γιάννης Τσαρούχης, είχε συνεργάτες του τον Γρηγόρη Γρηγορίου και τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο. Στη ΣχολήΙωαννίδη είχε προσλάβει τον Χρήστο Βαχλιώτη, στο τμήμα ηθοποιών.

Η φιλία που τους συνέδεσε επεκτάθηκε και σε πολλούς άξιους μαθητές του όπως ο Ηρακλής Παπαδάκης, ο Φώτης Μεσθεναίος, ο Λέων Λοΐσιος. (Στα δυο ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Λοΐσιος στη Λέσβο, ο Μεσθεναίος ήταν οπερατέρ, ο Μανθούλης μοντέρ και ο Μπακογιαννόπουλος έγραψε την αφήγηση).

«Η Αριστερά ήταν και είναι πάντοτε μια παράταξη επαναστατική»

«Η Αριστερά ήταν και είναι πάντοτε μια παράταξη επαναστατική. Η επανάσταση του 1848 στη Γαλλία, η οποία έφερε τη δημοκρατία, έγινε όταν τρεις μέρες πριν είχε εκδοθεί το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του Μαρξ. Οι απόψεις αυτές από ό,τι γνωρίζουμε τώρα είχαν ήδη επηρεάσει τον κόσμο. Ετσι άρχισε να βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους και να στήνει οδοφράγματα· οι συντηρητικοί ήταν αδύναμοι σε σχέση με το πλήθος. Αυτή ναι, ήταν μια αριστερή επανάσταση. Αν δείτε τους αριστερούς συνδυασμούς στην Ελλάδα σήμερα, είναι πάνω από δέκα. Χάος. Γιατί; […].

Πέρασα πολλά και είδα ακόμα περισσότερα. Είδα τους ανθρώπους μου γύρω μου να χάνονται, να δολοφονούνται φίλοι μου, περιέργως, αν και ήμουν πολύ ενεργός, δεν σκοτώθηκα. Επέζησα. Το «χωνί» ήταν πολύ προσεκτικό. Αλλά το συμβάν που δεν ξεχνώ –και μέχρι τώρα που σας μιλώ το έχω ακόμη στη σκέψη μου– είναι αυτό που συνέβη στον Εμφύλιο. Ημασταν στην παρανομία, θυμάμαι εκείνη την εποχή έκρυβα δύο νέα παιδιά, σύντροφοι από Σοφάδες Καρδίτσας, στο σπίτι. Παρότι οι γονείς μου δεν ήταν αριστεροί, με βοήθησαν να τους κρύψουμε… » είχε πει συγκινημένος σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών και την Κυριακή Μπεϊόγλου.


Πηγή: www.rosa.gr