Chryssa Diamantopoulou

Επιστρέφαμε, με την κόρη μου, σπίτι της την κολλητή μου. Φτάνοντας στον δρόμο της, στους Αμπελοκήπους, βλέπουμε 10 περίπου πιτσιρίκια (δεν θα ήταν μεγαλύτερα από 11-12-13 χρόνων) να τρέχουν και να φωνάζουν.

Εμείς ακούγαμε ροκιές στο αυτοκίνητο και συζητούσαμε ζωηρά για την ταινία “Ο Εχθρός δίπλα μου”. Βλέπεις παιδιά να τρέχουν στον δρόμο και φαντάζεσαι παιχνίδι. Αυτά όμως δεν έπαιζαν. Ή μάλλον “έπαιζαν” αλλά “έπαιζαν” εις βάρος δυο άλλων παιδιών που πριν καταλάβουμε το πώς κ το γιατί άρχισαν να τα χτυπούν με μανία πάνω σε σταθμευμένα αυτοκίνητα ακριβώς έξω από την πολυκατοικία που μένει η φίλη μας, σε ένα μικρό σκοτεινό στενό.

Παγώσαμε και οι 3. Η κόρη μου δεν μπορούσε να καταλάβει τι γίνεται, η φίλη μου μου λέει “μη σταματάς γίνεται φασαρία”, εγώ κλείνω τις μουσικές, το αμάξι προχωράει λίγο παρακάτω, δεν έχουμε ορατότητα, ακούμε φωνές και χτυπήματα, δεν μπορούμε να δούμε πίσω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα… τα δυο παιδιά φωνάζουν πολύ πίσω μας, η φίλη μου λέει “Χρύσα μη φύγουμε”, η Μελίνα σε πανικό ρωτάει τι γίνεται, σταματάω το αυτοκίνητο ταραγμένη- κάνω όπισθεν με πατημένο το χέρι στην κόρνα “εξαφανιστείτε θα φωνάξουμε την αστυνομία” φωνάζουμε από τα παράθυρα που με τρόμο ανοίγουμε για να φωνάξουμε, η κόρνα πατημένη, κανείς άλλος στον δρόμο εκτός από τους 10+2. Φτάνω με την όπισθεν ξανά πλάι τους σαστίζουν τα κωλόπαιδα, τα 2 αγοράκια καταφέρνουν να τρέξουν, ένα παληκάρι, Άλκη τον λένε, που έχει ακούσει τον σαματά από τις κόρνες, τις φωνές και τα χτυπήματα, ανοίγει την πόρτα διπλανής πολυκατοικίας και τα φωνάζει να μπουν γρήγορα μέσα…. Εμένα το χέρι μου έχει κολλήσει στην κόρνα- είσαστε καλά; φωνάζουμε μέσα από το αυτοκίνητο, κουνούν το κεφάλι πίσω από τη τζαμαρία… Τα άλλα 10 διασκορπίζονται στα γύρω στενά.

Είμαστε μέσα σε ένα αυτοκίνητο στο κέντρο της πόλης μας και δεν νιώθουμε ασφαλείς. Είμαστε μέσα σε ένα αυτοκίνητο στο κέντρο της πόλης μας και ξεκινάμε -δεν ξέρω γιατί- να κάνουμε βόλτες με το αυτοκίνητο γύρω γύρω.

Να τα… επιστρέφουν πάλι κοντά στην πολυκατοικία, σαν τους καρχαρίες που μύρισαν αίμα. “Φύγετε” ουρλιάζουμε από τα παράθυρα, “έχεις κλειδώσει;” με ρωτάει η Μελίνα, “θα φωνάξουμε την αστυνομία” φωνάζουμε και ούτε εγώ δεν το πιστεύω ότι αυτό έχει στα αλήθεια κάποιο νόημα. Νιώθω μόνη μου. Αβοήθητη. Μέσα σε ένα αυτοκίνητο με το παιδί μου στο κέντρο της πόλης μου… Κάνουμε γύρω γύρω με το αυτοκίνητο δεν ξέρω γιατί κάνουμε γύρω γύρω 15 λεπτά. Κάποια στιγμή βγαίνει ο Άλκης “τρέμουν σαν τα ψάρια” μας λέει “τους έδωσα νερό, προσπαθούν να ηρεμήσουν, είναι από την Αίγυπτο, 10 χρονών”…

Σήμερα η πόλη μου καίγεται…