Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 02 Ιούν 2021
Το μανιφέστο των 343 γυναικών: Πως «οι τσούλες» άλλαξαν το νόμο για τις εκτρώσεις στην Γαλλία του 1970
Κλίκ για μεγέθυνση











Ματριόσκα η Κόκκινη

02/06/2021, 12:24

 

 

Το τεύχος του Nouvel Observateur στις 5 Απριλίου του 1971 έμελλε να μείνει στην ιστορία. Τριακόσιες σαράντα τρεις Γαλλίδες από τον καλλιτεχνικό και ακαδημαϊκό χώρο υπέγραφαν ένα μανιφέστο υπέρ των αμβλώσεων δηλώντας πως και οι ίδιες, στα κρυφά, είχαν περάσει από κάποιο χειρουργικό τραπέζι..Γροθιά στην ψευτοσεμνοτυφία μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Η δημοσιογράφος Nicole Muchnik βρισκόταν ως αργά στο γραφεία του Nouvel Obs ένα καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου το 1970 κάνοντας μια ζωηρή συζήτηση με τον αρχισυντάκτη της. Είχαν αποφασίσει να φέρουν στο φως το ζήτημα των παράνομων εκτρώσεων στη Γαλλία και να στρέψουν το βλέμμα των αναγνωστών τους σε αυτό το φλέγον αλλά σκοτεινό ζήτημα.

Εκείνη την εποχή, ο γαλλικός νόμος απαγόρευε με ποινή φυλάκισης σε όποιον έκανε παράνομες εκτρώσεις καθώς και τις γυναίκες που είχαν υποβληθεί σε αυτές. Κάθε χρόνο 800.000 παράνομες εκτρώσεις γίνονταν κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής και φροντίδας των γυναικών ενώ περισσότερες από 5.000 γυναίκες πέθαιναν από επιπλοκές.

Όλοι γνώριζαν την αλήθεια αλλά κανείς δε μιλούσε. Η γαλλική κοινωνία ήταν και είναι μια συντηρητική πατριαρχική κοινωνία. Παρά την όποια ελευθερία ή ελευθεριότητα «κέρδισαν» οι νέοι του ’68, επί της ουσίας οι Γάλλοι έφεραν στην εξουσία αμέσως μετά τον γηραιό Charles de Gaulle ο οποίος υπήρξε σύμβολο της συντηρητικής Δεξιάς μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Γάλλοι άλλωστε είναι γνωστό πως κάνουν 5 βήματα μπροστά και 10 πίσω… Ανεβοκατέβασαν τόσες φορές τους βασιλείς τους μέχρι να τους αποκαθηλώσουν εντελώς και επανίδρυσαν πέντε φορές τη Δημοκρατία τους…

Η Simone Iff φεμινίστρια υπέρ της άμβλωσης και της αντισύλληψης ανέλαβε να μαζέψει όσες περισσότερες υπογραφές από διάσημες γυναίκες είχαν καταφύγει στην έκτρωση παράνομα. Η χρήση των διάσημων ως μπροστάρηδες για να ‘’ξυπνήσουν’’ την υπνοβατούσα γαλλική κοινωνία δεν ήταν κάτι νέο. Δέκα χρόνια πριν, ακαδημαϊκοί και καλλιτέχνες είχε υπογράψει αντίστοιχο μανιφέστο κατά του πολέμου και της αποικιοκρατίας στην Αλγερία.

Το μανιφέστο τους άναψε τη συζήτηση στη Γαλλία και οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλους στους δρόμους ζητώντας την απόσυρση των γαλλικών στρατευμάτων από την Αλγερία και την αναγνώριση της ως ανεξάρτητο κράτος.

Η ανταπόκριση που βρήκε το μανιφέστο στις γυναίκες ήταν απίστευτη. Μαζεύτηκαν πάνω από 343 υπογραφές αλλά τελικά κρατήθηκαν μόνο τα ονόματα των διάσημων γυναικών ώστε να προστατευτούν οι Γαλλίδες από τις ποινές του νόμου.

Ποιος θα τολμούσε να φυλακίσει τη Simone de Beauvoir ή τη Catherine Deveuve;

Η Beauvoir υπήρξε η συντάκτρια του μανιφέστου το οποίο ξεκινούσε ως εξής:

«Ένα εκατομμύριο γυναίκες κάνουν άμβλωση κάθε χρόνο στη Γαλλία. Καταδικασμένη στη μυστικότητα αυτή η πράξη γίνεται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες γι αυτές ενώ κάτω από ιατρική επίβλεψη δεν είναι παρά μια απλή διαδικασία. Η κοινωνία σιωπά για αυτά τα εκατομμύρια των γυναικών. Δηλώνω πως είμαι μια από αυτές.Δηλώνω πως έχω κάνει  άμβλωση. Ζητάμε την ελεύθερη πρόσβαση στην αντισύλληψη και στην ελεύθερη άμβλωση».

Από κάτω υπογράφουν ηχηρά ονόματα : Οι αδερφές Beauvoir, η Gisele Halimi, Catherine Deveuve, Jeanne Moreau,Marguerite Duras, Francoise Fabian,Francoise Sagan, Agnes Varda, Marina Vlady, Anne Wiazemsky και τόσες άλλες…

Μια βδομάδα αργότερα, η σατυρική εφημερίδα «Charlie Hebdo» επιτίθεται στους άνδρες πολιτικούς που ξεσηκώθηκαν εναντίον του μανιφέστου ζητώντας την τιμωρία των γυναικών: Η καρικατούρα ενός άνδρα πολιτικού να φωνάζει «Ποιος γκάστρωσε τις 343 τσούλες του μανιφέστου υπέρ της άμβλωσης;»

Ένα χρόνο αργότερα η Gisela Halimi ιδρύει την οργάνωση «Choisir» με σκοπό να προστατέψει τις γυναίκες που υπόγραψαν. Η ίδια νομική ομάδα κατάφερε να εργαστεί στενά με τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή στη συνέχεια το 1972 και μέσω μιας τεράστιας καμπάνιας να περάσει τον νόμο του 1974 γνωστός και ως νόμος της Simone Veil της τότε Υπουργού Υγείας όπου έδινε ελεύθερη πρόσβασή στα αντισυλληπτικά μέτρα στις γυναίκες και το 1975 πέρασε το νόμο για τις αμβλώσεις δίνοντας σκληρή μάχη για την ψήφιση του.

Τον περασμένο Απρίλιο το μανιφέστο γιόρτασε τα 50 του χρόνια και κάποιος αναγνώστης θα αναρωτηθεί γιατί αυτό το άρθρο γράφτηκε τώρα και όχι τότε…Το δικαίωμα στην άμβλωση είναι ένα διαχρονικό ζήτημα που ταλανίζει τις γυναίκες σε όλη τη γη και δεν έχει σταματήσει στιγμή να διακυβεύεται ακόμα και στις χώρες που ΄χουν περάσει νόμους υπέρ της έκτρωσης.

Πριν από λίγα χρόνια μια κατάπτυστη καμπάνια υπέρ του «αγέννητου παιδιού» κατέκλυσε το Μετρό της Αθήνας φέρνοντας τη συζήτηση των εκτρώσεων στην επιφάνεια και τον σκοταδισμό που επικρατεί γύρω από την αυτονομία του γυναικείου σώματος. Εν μέσω πανδημίας, φέτος, στην Πολωνία πέρασε τελικά ο νόμος για τις εκτρώσεις με πολύ περιοριστικούς όρους αφαιρώντας το δικαίωμα στη γυναίκα της επιλογής.Στο Τέξας, ο νόμος της πολιτείας για τις εκτρώσεις τις καθιστά παράνομες πριν καν η γυναίκα αντιληφθεί πως είναι έγκυος η ίδια. Στην Ισπανία το 2014, η κυβέρνηση του Ραχόι προσπάθησε να αυστηροποιήσει τους νόμους των αμβλώσεων και στον αντίποδα είδαμε το 2020 την καθολική Αργεντινή, επιτέλους, να επιτρέπει τις εκτρώσεις.

Εκατομμύρια γυναίκες στις μουσουλμανικές και ασιατικές χώρες δεν έχουν δικαίωμα στην άμβλωση ή ο νόμος περιορίζει το δικαίωμα σε ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες περιπτώσεις. Στη γειτονική μας Τουρκία ενώ οι αμβλώσεις δεν απαγορεύονται οι γιατροί αρνούνται για ‘’ηθικούς λόγους’’ να εκτελέσουν τη διαδικασία δημιουργώντας μια εκ των πραγμάτων ιδιότυπη απαγόρευση αυτής. Στο Κουβέιτ, στην Ιορδανία, στο Μπαχρέιν, στο Κατάρ των Ολυμπιακών Αγώνων και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα οι γυναίκες απαγορεύεται να κάνουν έκτρωση. Στο άλλο άκρο η Κίνα, επιβάλλει τις εκτρώσεις κατά παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν είναι λοιπόν ένα θέμα «επετειακό» είναι ένα ζήτημα φλέγον. Στην Ελλάδα μετά το ξέσπασμα του #metoo, η κοινωνία αρχίζει και μιλά για μια σειρά από θέματα που καταπιέζουν το γυναικείο φύλο. Το δικαίωμα στην έκτρωση είναι θεμελιώδες δικαίωμα αφού μέσω εκείνου αναγνωρίζεται στη γυναίκα πως το σώμα της, της ανήκει.

Για χρόνια, ο ρόλος της γυναίκας ως μητέρας ήταν ο μοναδικός ρόλος που την καθιστούσε σεβαστό πρόσωπο μέσα στην πατριαρχική κοινωνία. Ταυτόχρονα ο ίδιος ρόλος τη δέσμευε κάτω από την μπότα της πατριαρχικής οικογένειας. Το σώμα της είτε γινόταν μια μηχανή αναπαραγωγής παιδιών είτε έπρεπε να κομματιάζετε πάνω σε χειρουργικά τραπέζια αυτοσχέδια και μη. Τα μέτρα αντισύλληψης, όπου εκείνη είχε πρόσβαση, μπορεί να μη λαμβάνονταν αν ο άνδρας τα θεωρούσε εμπόδιο στην απόλαυση του ενώ τα αντισυλληπτικά χάπια της πρώτης και δεύτερης γενιάς, απελευθέρωναν τη σαρκική απόλαυση αλλά δημιουργούσαν προβλήματα θρόμβωσης ή καρκίνου του μαστού στις γυναίκες που τα λάμβαναν. Ευτυχώς σήμερα τα νέα αντισυλληπτικά χάπια δεν προκαλούν τόσες επιπλοκές όμως η πρόσβαση τους δεν είναι πάντα απρόσκοπτη.

Φωνάζουμε χρόνια για τη σεξουαλική εκπαίδευση ανδρών και γυναικών, φωνάζουμε χρόνια για τη δωρεάν πρόσβαση σε μέτρα αντισύλληψης, φωνάζουμε χρόνια για δωρεάν εκτρώσεις, φωνάζουμε χρόνια για το δικαίωμα μας να σταματάμε την κύηση, φωνάζουμε χρόνια, πεθαίνουμε χρόνια από τις επιπλοκές των παράνομων επεμβάσεων όπου απαγορεύεται και όμως κανείς δε φαίνεται να ακούει… Όπως και τότε στη Γαλλία…

Η μάχη δε σταμάτησε ποτέ και κάθε μέρα πρέπει να τη δίνουμε εκ νέου…

 

 

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

πηγη: https://www.koutipandoras.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου