Ο δημοσιογράφος Πέτρος Τρουπιώτης βρήκε αντιεπαγγελματικά τα δάκρυα της ρεπόρτερ του ΟΡΕΝ Ευλαμπίας Ρέβη δίπλα σε έναν πυρόπληκτο στην Εύβοια που προσπαθούσε να σώσει το σπίτι του.
«Συγγνώμη που θα σας χαλάσω λίγο το συγκινητικό κλίμα, αλλά το κλάμα δημοσιογράφου την ώρα του ρεπορτάζ, μπορεί να είναι συγκινητικό, τρυφερό αλλά και να δίνει τηλεθέαση, αλλά δεν είναι Δημοσιογραφία».
Πιο δύσκολο είναι να πει κανείς τι είναι Δημοσιογραφία και όχι τι δεν είναι.
-Είναι Δημοσιογραφία οι δημόσιοι χαριεντισμοί με υπουργούς στο πλαίσιο συνεντεύξεων που εξελίσσονται σε συζητήσεις μεταξύ φίλων ή συνεργατών;
-Η μετάδοση κομματικών διαρροών ως ρεπορτάζ και η ανάγνωση κομματικών non paper ως παρουσίαση πληροφοριών;
-Οι εμφανίσεις με Zeus & Dione για την απόδοση φόρου τιμής στη σύζυγο του πρωθυπουργού;
-Η απόκρυψη ειδήσεων και η υποστήριξη fake news;
-Οι ερωτήσεις-πάσα στον πρωθυπουργό, τον πολιτικό αρχηγό ή τον υπουργό, που μόνο σκοπό έχουν να τον διευκολύνουν;
-Η υιοθέτηση της «γραμμής» του κόμματος ανεξάρτητα από το καθήκον αλήθειας;
-Οι οπαδικού ύφους κραυγές στα social media για να δηλωθεί η στράτευση του δημοσιογράφου;
-Η καταγγελία της προπαγάνδας των άλλων για να νομιμοποιηθεί ηθικά η δική τους.
Εχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και να ακούμε δημοσιογράφους που πασχίζουν περισσότερο από πολιτικούς για να προωθήσουν το κομματικό συμφέρον.
Και άλλους που δίνουν εξετάσεις συμμόρφωσης στα συστήματα εξουσίας χωρίς να τους ζητηθεί, από εθελοδουλία και διάθεση πρόσδεσης στο άρμα της ελίτ.
Και αυτούς που αγριεύουν στον αντίπαλο για λογαριασμό του αφεντικού και θωπεύουν τον ημέτερο, πάλι για λογαριασμό του αφεντικού.
Και που, τελικά, δεν ξέρουν ποιος είναι το αφεντικό: Ο εργοδότης ή το κόμμα.
Επιτρέπεται να κλαίνε οι δημοσιογράφοι την ώρα του ρεπορτάζ;
Η ενσυναίσθηση είναι προϋπόθεση της έντιμης άσκησης του λειτουργήματος. Αν εκφραστεί και με δάκρυα, αυτό είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας.
Το βέβαιο είναι ότι, αν δεν έχουν χάσει την ψυχή τους, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κλαίνε οι δημοσιογράφοι πριν και μετά το ρεπορτάζ.
πηγη: https://tvxs.gr