Ανθρωπος 85 ετών, βαριά καταπονημένος, ανίσχυρος και μη αυτοεξυπηρετούμενος χρειάστηκε χθες επείγουσα εξέταση και πιθανότατα νοσηλεία σε δημόσιο νοσοκομείο. Το πρώτο όπου τον μετέφερε στις 14.30 το μεσημέρι το (ιδιωτικό για πρακτικούς λόγους) νοσοκομειακό όχημα ήταν το «Αλεξάνδρα». «Η εφημερία έχει κλείσει» είπαν ρητά από το νοσοκομείο στους τραυματιοφορείς. Τι σήμαινε αυτό; Δεν είχαν-με χρόνο να το διερευνήσουμε.

Επόμενος προορισμός το Γενικό Κρατικό όπου (όπως και στο «Αλεξάνδρα» άλλωστε) γιατροί και νοσηλευτές έτρεχαν αλλόφρονες. Αλλά τι να πρωτοπρολάβουν; Μέσος όρος αναμονής για τις πρώτες -αυτονόητες- εξετάσεις 6 ώρες τουλάχιστον. Ενας πανικόβλητος φύλακας παρατηρούσε «τι θα κάνουμε αλήθεια; Ολη η Αθήνα έρχεται προς τα εδώ» και ότι «νοσηλεία; Μην ελπίζετε. Εγώ ξέρω ότι δεν έχουμε κρεββάτια».

Ο ίδιος και συγγενείς που περίμεναν συζητούσαν μεταξύ τους ότι ο μέσος όρος αναμονής για κρεββάτι σε θάλαμο, εκτός ράντζου και διαδρόμου δηλαδή, είναι 24-48 ώρες. Πώς θα μείνει ένας ανήμπορος ηλικιωμένος στο διάδρομο; Αυτό είναι δικό μας θέμα. Των συγγενών. Και πάντως όχι του Θάνου Πλεύρη. Η κοινοποίηση του περιστατικού στα social media έφερε βροχή από περιγραφές ομοιοπαθούντων (π.χ.«Η μάνα μου, ακόμα μεγαλύτερη, έμεινε δύο μερόνυχτα στο φορείο, στο Λαϊκό, πριν βρεθεί κρεββάτι»).

Συμπέρασμα: η πολιτική του υπουργείου Υγείας και της κυβέρνησης στο κομμάτι της υγείας είναι υπομονή-άσκηση στο φορείο-υπομονή, άσκηση στην ιδέα ότι ο άνθρωπός σου αν είναι ηλικιωμένος δεν θ’ αντέξει-υπομονή (ενδεχομένως και νηστεία και προσευχή). Διαφορετικά κι αν αντέχει η τσέπη σου, υπάρχει λύση: ιδιωτική κλινική. Ξηλώσου. Αν δεν αντέχει πάλι, καληνύχτα και καλή τύχη.