Βρεθήκαμε στη Φοιτητική Εστία Ζωγράφου μία εβδομάδα μετά την επιχείρηση της αστυνομίας -έστω και με διετή καθυστέρηση- για την εξάρθρωση της πολυπληθούς σπείρας που είχε το στρατηγείο της δίπλα στα δωμάτια που κοιμούνται και διαβάζουν φοιτητές. Η εικόνα που αντικρίσαμε είναι μιας πυρπολημένης πολυώροφης πολυκατοικίας μετά από βομβαρδισμό, σαν να φιλοξενεί πρόσφυγες σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Παντού καταστροφή και ρημάδια. Ταπεινωτικό και απαξιωτικό για όσους φοιτητές έχουν το κουράγιο να ζουν ακόμη εκεί γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Κανείς δεν μιλά για αποκατάσταση. Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος… Πάνω στη χρόνια εγκατάλειψη και την παρακμή «κούμπωσε» η καταστροφή που προκάλεσε η αστυνομική επιχείρηση, η οποία δεν άφησε πόρτα ακέραιη, δωμάτιο απαραβίαστο και οικότροφο στα δωμάτια. Χρόνια εγκατάλειψη από το 2004, όταν στην εστία άρχισαν να φιλοξενούνται μόνο φοιτητές από το Πάντειο και τα ΤΕΙ Αιγάλεω, αλλά όχι του ΕΜΠ. Αναρωτιέμαι αν οι διαχειριστές αυτής της εστίας θα έστελναν τα δικά τους παιδιά να ζήσουν τα καλύτερά τους χρόνια και να σπουδάσουν σε τέτοιες συνθήκες αθλιότητας, που μόνο ντροπή και αγανάκτηση προκαλούν.
Λίστα αντικειμένων
Μοιάζει με σκηνικό ταινίας, αλλά είναι η πραγματικότητα
Θα μπορούσε να είναι σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας, όμως είναι ζώσα πραγματικότητα για 20χρονα παιδιά της επαρχίας. Παιδιά φτωχών αγροτών και εργατών. Τα «όχι» που αθροίζονται είναι πολλά στις απαντήσεις που έδιναν οι οικότροφοι στην ΑΥΓΗ της Κυριακής. Κεντρική θέρμανση: Όχι. Το λύνουν με ίδια μέσα και μειδιούν στην υπόσχεση για τη φετινή χρονιά, όταν όλη η Ευρώπη κάνει περικοπές. Ατομικό μπάνιο και WC στο κάθε δωμάτιο: Όχι. Όλα κοινά ανά όροφο, κατεστραμμένα, σπασμένα, μουχλιασμένα, με τη βρομιά να συσσωρεύεται και να απειλεί τη δημόσια υγεία. Σαν να είναι δημόσιες τουαλέτες σε προσφυγικό campus ή σε φαβέλες της Λατινικής Αμερικής. Κοινόχρηστο Ίντερνετ: Όχι. Πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους για να σπουδάσουν. Ατομική ευθύνη. Συσσίτιο: Όχι. Εδώ και δεκαπέντε ημέρες -πριν την αστυνομική επιχείρηση- η λέσχη κλείδωσε, έβαλε λουκέτο με το επιχείρημα της μετεγκατάστασης. Όμως πρώτα γίνεται η μετακόμιση και μετά η διακοπή του συσσιτίου. Πλυντήρια-στεγνωτήρια: Όχι εκ περιτροπής. Ρεύμα: Αλλεπάλληλες διακοπές. Χώρος αναψυχής: Όχι, δεν υπάρχει χώρος για αντάμωμα, παιχνίδια, βίντεο, προβολές, συζητήσεις. Ψάχνω τα «Ναι» τους και το μόνο που βρίσκω είναι στο «ένα δωμάτιο με στέγη». Λίγα τετραγωνικά χωρίς τίποτε να θυμίζει κατοικία ή έστω γραφείο. 10 όροφοι, 1.000 κρεβάτια, 580 εγγεγραμμένοι οικότροφοι, πολλοί από τους οποίους εγκατέλειψαν τα δωμάτιά τους από την περασμένη βδομάδα μετά την επέλαση της αστυνομίας. Δωμάτια παραβιασμένα, πόρτες σπασμένες και γερμένες στο δάπεδο, ανακατεμένα όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα σαν σκουπίδια, λες και πέρασαν οι ορδές των βαρβάρων. Στρώματα, κουβέρτες, βιβλία, ρούχα, καλοριφέρ, κουζινάκια, φακοί, σφυρίχτρες, αρκουδάκια, όλα ρημαδιό. Να περάσει το απορριμματοφόρο για αποκομιδή. Από το 2004 έχει να επισκευαστεί το κτήριο, με τη συνεχή υπόσχεση για… άμεση ανακαίνιση. Το τελευταίο σενάριο που συζητείται στους ερειπωμένους, κατεστραμμένους, λεηλατημένους, βρόμικους και ρυπαρούς διαδρόμους της εστίας και εκλαμβάνεται ως ανέκδοτο είναι η μετεγκατάσταση των οικότροφων σε ξενοδοχεία από τις αρχές Δεκεμβρίου προκειμένου να αναλάβει το Ίδρυμα Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος» με χορηγία την πλήρη ανακαίνιση του κτηρίου για να γίνει κατοικήσιμο από ανθρώπους. Γιατί προς το παρόν είναι μόνο για το ζωικό βασίλειο ή για καταφύγιο άστεγων και αποσυνάγωγων. Απογοητευμένη η Αννέτα, φοιτήτρια στη Μαιευτική Σχολή, τέσσερα χρόνια στην εστία. «Κρατήστε το μεγάλο μου παράπονο, ότι ζούμε σε συνθήκες τόσο άθλιες που δεν μας αξίζει»... Καμία επίσημη ενημέρωση για το μέλλον της εστίας, για το μέλλον των οικότροφων. Ο Παναγιώτης από την Πρέβεζα, «πρακτικάριος» ακτινολόγος, δεν εμπιστεύεται το κράτος, γι’ αυτό και όλα αυτά που λέγονται για ανακαίνιση, επισκευή και μετεγκατάσταση τα ακούει βερεσέ. Μόνο ρημάδια βλέπει δύο χρόνια τώρα. Πώς να ακουμπήσει το όνειρό του στην Πολιτεία;
Οι άνδρες security δεν μας έλεγξαν κατά την είσοδό μας, όμως δεν μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε το ρεπορτάζ όταν ενημερώθηκαν ότι είμαστε από τη ΑΥΓΗ. Παράδοξη αντίληψη για τον ρόλο της φύλαξης αλλά και το ποιος είναι ο «εχθρός», όταν επί δύο χρόνια «βοούσαν» οι διάδρομοι για το πήγαινε-έλα των κακοποιών, αλλά πολλοί επέλεξαν την απραξία: η πολιτική και αστυνομική ηγεσία αλλά και η Πρυτανεία. Με ένα μεγάλο «γιατί» να παραμένει αναπάντητο. Γιατί ολιγώρησαν αν και οι οικότροφοι τους ενημέρωναν και τους πίεζαν να «καθαρίσει» ο χώρος από την παραβατικότητα και να εγκατασταθεί η ασφάλεια και η ηρεμία;
Μαρτυρίες φοιτητών
«Όλοι ήξεραν για τη συμμορία»
Ξεκινήσαμε την περιήγηση από τον 10ο όροφο της φοιτητικής εστίας κατεβαίνοντας τις σκάλες και χτυπώντας εκείνες τις πόρτες που ήταν κλειστές, αλλά παραβιασμένες, με τις πλαστικές σαγιονάρες στο χαλάκι να σηματοδοτούν την ανθρώπινη παρουσία. Όμως τα περισσότερα δωμάτια ήταν ανοιχτά και εγκαταλειμμένα. Πολλά στόματα κλειστά και φοβισμένα, γιατί η παρακολούθηση από την ασφάλεια του κτηρίου δεν ήταν καν διακριτική. Ο Μερτί είναι στο τέταρτο έτος στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Άθλος αν σκεφτεί κανείς ότι κατάγεται από τη μουσουλμανική μειονότητα της Ξάνθης, όπου η σχολική διαρροή είναι νόμος. Οικοδόμος ο πατέρας, με εισόδημα που δεν του επέτρεψε να συγκατοικίσει ούτε σε γκαρσονιέρα. Η λέξη «φάντασμα» μας λέει θα συνοδεύει την ανάμνηση της νύχτας της αστυνομικής επιχείρησης. «Πάγωσε» όταν τα χαράματα της Τρίτης παραβίασαν την πόρτα του ενώ κοιμόταν, τον έσυραν έξω ως κοινό εγκληματία με φωνές και βρισιές και παρέμεινε ώρες ατελείωτες στο ισόγειο με κομμένη την ανάσα. Είχε ακούσει για τη συμμορία εδώ και δύο χρόνια. Μας μίλησε για τις κλοπές και τις ληστείες που διέπραξε. Ήξερε, όπως και πολλοί άλλοι οικότροφοι.
Η Ελπίδα, που είναι στο τέταρτο έτος στο Τμήμα Κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και τρόφιμος όλα αυτά τα χρόνια στην εστία, μας εξομολογείται ότι μέλη της συμμορίας την είχαν πλησιάσει προσφέροντας προστασία. Της είπαν να μην φοβάται και ότι η πόρτα της θα είναι πάντα ασφαλής. «Όλοι ήξεραν, γιατί μέσα στην καραντίνα, τον Μάιο του 2020, έγινε μια αναποτελεσματική αστυνομική επιχείρηση εξάρθρωσης της σπείρας. Ενημερώσαμε τους φύλακες, την αστυνομία, την Πρυτανεία, αλλά τα μέλη της σπείρας ολοένα και αυξάνονταν. Κάποιοι αδράνησαν». Γιατί; «Σχέδιο για να απαξιώσουν τις ήδη απαξιωμένες εστίες, σχέδιο για να τους κυκλώσουν σε οριοθετημένο χώρο και να συναλλάσσονται μαζί τους; Μόνο εμάς μας χαρακτήρισαν ριψάσπιδες. Ποιος ξέρει; » η απορία της Ελπίδας και η δική μας. Αυτό που βίωσε τη νύχτα της αστυνομικής επιχείρησης θέλει να το κάνει σενάριο κινηματογραφικό. «Θερμικές κάμερες, drowns, φώτα. Ακροβολισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές, δεκάδες αστυνομικοί που επιχειρούσαν παράλληλα στους πάνω ορόφους, όπλα, φωνές, “Ψηλά τα χέρια. Ακίνητοι”, χτυπήματα με λοστούς στις πόρτες, σπασίματα. Αισθανόμουνα την απειλή να έρχεται μαζί με τα ουρλιαχτά τους. Μας μάζεψαν και με τα χέρια ψηλά, αφού μας χώρισαν άνδρες και γυναίκες σε τετράδες, μας πήγαν στο τέλος του διαδρόμου του ορόφου, προχώρησαν σε σωματικό έλεγχο σε όλους και από κει στο ισόγειο μαζί με τα μέλη της συμμορίας που τους φορούσαν χειροπέδες. Τρεις ώρες όλοι μαζί στο πάτωμα. Θα φύγω από δω με σπασμένα συναισθήματα και με ένα τεράστιο τραύμα». Αυτά είναι τα λόγια της Ελπίδας από τη Λάρισσα, που αν και δουλεύει ως barista, δεν μπορεί ακόμη να κάνει όνειρα με ελπίδα. Τα 600 ευρώ δεν φτάνουν. «Η ζωή μου στις εστίες είναι μια συνεχής πάλη» λέει με πικρία.
πηγη: https://www.avgi.gr