Ζούμε σε ένα ένα περιβάλλον όπου διαχρονικά το γυναικείο σώμα είναι ο αποδέκτης της μεγαλύτερης ταπείνωσης.



Κατερίνα Μπουγδάνη


26.06.2021


Η ομάδα των Ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας υπερψήφισε την πρόταση των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών για απόρριψη μιας έκθεσης που αναγνωρίζει ως «ανθρώπινο δικαίωμα» το δικαίωμα στην άμβλωση. Το ψήφισμα προκάλεσε, μάλιστα, πολλούς τριγμούς στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, παρ΄όλα αυτά οι Έλληνες εκπρόσωποί του στην Ευρωβουλή δε βρέθηκαν μπροστά σε κάποιο δίλημμα. Ευτυχώς, το ψήφισμα απορρίφθηκε με 280 ψήφους υπέρ, 391 κατά και 10 αποχές.

Η συντηρητική παράταξη δε φαίνεται να χάνει τον καιρό της. Πρώτα το φιάσκο του Συνεδρίου Γονιμότητας, στη συνέχεια ο νόμος Τσιάρα για τη συνεπιμέλεια και τώρα οι πρώτες ενδείξεις για τις προθέσεις της γύρω από το ζήτημα των αμβλώσεων. Υπάρχει μια ιδιαίτερη ζέση και βιάση από τη μεριά της ελληνικής κυβέρνησης να συνταχτεί με όλες τις «καινοτομίες» που υποστηρίζουν ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα όπως του Ορμπάν στην Ουγγαρία. Ίσως υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο πέρα από την ιδεολογική ταύτιση, ποιος ξέρει… Σίγουρα πάντως αυτές οι προτάσεις δεν προκύπτουν απλά και μόνο ως ιδεολογικά ξεσπάσματα νοσταλγών του μεσαίωνα και του μεσοπολέμου, αλλά ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου οπισθοδρόμησης, μιας κοινής ντιρεκτίβας με συγκεκριμένες, έξτρα συντηρητικές κατευθύνσεις.

Όλα αυτά σε μια περίοδο που έχουμε πνιγεί στη βία. Η επαύριο της καραντίνας διαρκείας μας βρίσκει μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου ξεσπάσματος εγκληματικών πράξεων με διάφορα θύματα. Όπως πάντα, όμως, νούμερο ένα αποδέκτες της βίας είναι οι γυναίκες. Πέρα από την αποκάλυψη της στυγνής γυναικοκτονίας μιας κοπέλας 20 ετών, που την καθόρισε η ενδεχομένως όχι και τόσο ελευθερη επιλογή της να αποκτήσει παιδί σε τόσο νεαρή ηλικία, μια σωρεία αποτρόπαιων βιασμών -τρεις σε μόλις δυο μέρες- και ένα χτεσινό δημοσίευμα του in.gr για την περίπτωση ύπαρξης δράκου στην περιοχή του Ζωγράφου, μιας και οι καταγγελείες για βιασμούς ή απόπειρες παρουσιάζουν το τελευταίο διάστημα αλματώδη αύξηση. Μαζί με αυτά τα περιστατικά να αναφέρουμε και την καταγγελία για βιασμό ενός εξάχρονου αγοριού από έναν δωδεκάχρονο στην Κομοτηνή, ενδεικτικό της κανονικοποίησης της έμφυλης βίας και των βιασμών.

Δεν είναι καινούργια τα νέα. Ζούμε σε ένα ένα περιβάλλον όπου διαχρονικά το γυναικείο σώμα είναι ο αποδέκτης της μεγαλύτερης ταπείνωσης. Μόνο τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες προσπάθειες να ανοίξουν τα στόματα για τα καλά κρυμμένα, βρώμικα μυστικά που κρύβουν οικογένειες, γειτονιές, χωριά, χώροι εργασίας και κοινωνικής δραστηριότητας. Βιασμένα σώματα, βιασμένες ψυχές, παιδιά χωρίς παιδική ηλικία, μια αρρώστια καλά κρυμμένη αλλά καθόλου κρυφή. Γνώριζαν, αλλά δε μίλαγαν είναι μια φράση που συχνά συνοδεύει ειδήσεις γύρω από άρρωστα περιστατικά.

Να μιλήσουμε για τον κανονικοποιημένο βιασμό στα πλαίσια της νόμιμης και παράνομης πορνείας; Τα χιλιάδες κορίτσια και αγόρια που περνάνε κάθε χρόνο τα σύνορα για να ικανοποιήσουν τα πιο νοσηρά γούστα; Τα κυκλώματα που, με το που πάνε να αποκαλυφθούν, καλύπτονται σε μια νύχτα με την αρωγή ενός τεράστιου δικτύου διαπλεκόμενων συμφερόντων; Όχι, να μη μιλήσουμε γι’ αυτά, γιατί μια μερίδα πεφωτισμένων φιλελεύθερων του πιο αγοραίου είδους θα σπεύσει να μας κατηγορήσει για νεοπουριτανισμό, επικαλούμενη το δικαίωμα στο κορμί και την ελεύθερη επιλογή. Λες και η σεξεργασία είναι στην ολότητά της μια πολιτισμένη συναλλαγή στην οποία συμμετέχει με απόλυτα συμφωνημένους όρους όποιος θέλει, όποτε θέλει, όπως το θέλει, απλά και μόνο για το κέφι του ή ως μια ακόμα δουλειά.

Πόσα είναι άραγε τα παιδιά που προκύπτουν κάθε χρόνο από γυναίκες που δεν τα επέλεξαν; Πόσα είναι τα παιδιά που είναι προϊόν πόνου και στίγματος; Πόσες είναι οι γυναίκες που, ακόμα και αν συναίνεσαν στην σεξουαλική πράξη, έκαναν λάθος επιλογή συντρόφου ή συγκυρίας ή πολύ απλά δε γουστάρουν να γίνουν μητέρες; Γιατί; Γιατί θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους, γιατί θέλουν να σπουδάσουν, γιατί δε θέλουν παιδιά, γιατί είναι άνεργες, γιατί… έτσι. Δεν είναι ανάγκη να υπάρχει εξήγηση. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να καθορίσει τη ζωή της όπως θέλει.

Η ευθύνη του Κράτους δε βρίσκεται στον εξαναγκασμό και στην περιστολή των δικαιωμάτων. Η ευθύνη του Κράτους βρίσκεται στη σωστή ενημέρωση των εφήβων γύρω από το σεξ, στην προστασία των νέων μητέρων, στην οικονομική ενίσχυση όσων επιλέγουν να γίνουν γονείς, πόσο μάλλον σε μια χώρα με τεράστια ανεργία και ανασφάλεια, στη στελέχωση δομών πρόνοιας. Δεν μπορείς να κάνεις κατήχηση για υπογεννητικότητα τη στιγμή που αδυνατείς να εγγυηθείς το δικαίωμα στην εργασία και στην κατοικία. Το Κράτος οφείλει να διασφαλίζει τη μητρότητα και όχι να την επιβάλει. Αλλιώς θα επιστρέψουμε στην εποχή των χασάπηδων γιατρών και των “έκθετων” παιδιών.

Το σώμα μας δεν ανήκει σε αφηρημένες έννοιες, όπως το κράτος ή το έθνος. Η χρηστότητά μας ως πολίτες κρίνεται από τον σεβασμό μας στο πολίτευμα και στους Άλλους. Ούτε μπορεί να λειτουργεί ως πιστοποιητικό αφοσίωσης απέναντι στους συντρόφους και στους γονείς μας. Υπάρχουν μυριάδες άλλοι τρόποι για να προσφέρουμε αγάπη. Το σώμα μας ανήκει σε εμάς. Και η επιλογή της μητρότητας είναι αποκλειστικά δική μας. Απ’ ό,τι φαίνεται θα χρειαστεί να το φωνάξουμε πολλές φορές τα επόμενα χρόνια. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και όχι μηχανές αναπαραγωγής.
Πηγή: www.rosa.gr