Οι κυρίαρχοι το αποφάσισαν! Οι εξουσιαζόμενοι θα δουλεύουμε ως τα βαθιά γεράματα και αντί για συνταξιούχοι θα γινόμαστε κρέας για τα κανόνια τους. Το ένα κράτος μετά το άλλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανεβάζει ή σχεδιάζει να ανεβάσει τα όρια συνταξιοδότησης· στη Μεγάλη Βρετανία έως και στα 74 χρόνια, στη Γερμανία πιθανώς στα 70 και στη Γαλλία στα 66,5. Η αύξηση των ορίων ηλικίας παρουσιάζεται από τους εξουσιαστές και δημοσιολογούντες ως αναγκαιότητα λόγω της αύξησης του προσδόκιμου ζωής, ωστόσο αυτό δεν συνοδεύεται από ανάλογη αύξηση των ετών υγιούς ζωής, ειδικά για τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Στη Γαλλία, μελέτες δείχνουν ότι τα χαμηλά οικονομικά στρώματα ζουν έως και 10 χρόνια λιγότερο από τα ανώτερα. Παρά ταύτα, το αφήγημα της «βιωσιμότητας του ασφαλιστικού» λειτουργεί ως όχημα για τη διαρκή λιτότητα και τη διάλυση των όποιων κοινωνικών παροχών.
Παράλληλα η ΕΕ, μέσω εγγράφων όπως η Λευκή Βίβλος για την Ευρωπαϊκή Άμυνα (Readiness 2030), προωθεί τη χαλάρωση των κανονισμών για την επένδυση ιδιωτικών κεφαλαίων, συμπεριλαμβανομένων των αποθεματικών των συνταξιοδοτικών ταμείων, σε αμυντικούς τομείς. Η ιδέα είναι να κατευθυνθούν τα 10 τρισεκατομμύρια ευρώ που εκτιμάται ότι βρίσκονται σε ιδιωτικές αποταμιεύσεις και συνταξιοδοτικά ταμεία προς επενδύσεις που ενισχύουν την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία και την ανταγωνιστικότητα. Αυτό περιλαμβάνει την αναθεώρηση της οδηγίας IORP (για τα επαγγελματικά συνταξιοδοτικά ταμεία) και τη διευκόλυνση επενδύσεων σε τομείς όπως η κατασκευή όπλων, η τεχνολογία διπλής χρήσης (AI, κυβερνοασφάλεια, δορυφορικές επικοινωνίες) και η στρατιωτική υποδομή. Κοινώς, τα αποθεματικά θα «επενδυθούν» σε όπλα υπό τον φόβο της ρώσικης εισβολής στην Ευρώπη. Να σημειώσουμε ότι, η ΕΕ εκτιμά πως απαιτούνται επιπλέον 500 δισεκατομμύρια ευρώ σε επενδύσεις για την άμυνα την επόμενη δεκαετία, ενώ ο Επίτροπος Άμυνας Andrius Kubilius έχει προτείνει 100 δισεκατομμύρια ευρώ για αμυντικούς σκοπούς, από τον προϋπολογισμό της ΕΕ για την περίοδο 2028-2034.
Πολλά ευρωπαϊκά ταμεία έχουν ήδη ευθυγραμμιστεί. Το συνταξιοδοτικό ταμείο ABP (Ολλανδία) ήδη έχει διαθέσει €2 δις σε εταιρείες άμυνας, με προοπτική αύξησης. Το PFA (Δανία) επενδύει στις Airbus, Thales, BAE, Boeing και προωθεί για επενδύσεις στην άμυνα. Η Akademiker Pension στη Δανία χαλάρωσε τους αποκλεισμούς απέναντι σε έξι σημαντικούς προμηθευτές άμυνας. Η Varma (Φινλανδία) επενδύει σε εταιρείες σχετικές με την άμυνα. Το SPP (Σουηδία) θεωρεί τις επενδύσεις στην άμυνα ως θετικές για την ασφάλεια της δημοκρατίας.
Έχει ενδιαφέρον ο όρος των κυρίαρχων ως «επενδύσεις» στην άμυνα. Όταν αυτοί μιλούν για «επενδύσεις» στην άμυνα σημαίνει δυστυχία και ένα διαρκές αίσθημα φόβου και τρομοκρατίας για τους εξουσιαζόμενους. Με τις «επενδύσεις» στην άμυνα, χρησιμοποιώντας τα ίδια τα ταμεία των εργαζόμενων και των συνταξιούχων ως κεφάλαιο, διαλύεται και το αφήγημα του «κοινωνικού κράτους» ή «κράτους πρόνοιας», αφού αυτή η πρακτική ισοδυναμεί με εκμηδένιση της «κοινωνικής ευημερίας» στο όνομα στρατιωτικών σκοπών.
Σ’ αυτό το σημείο, σημαντικό ρόλο παίζει το αφήγημα του έθνους και οι κάθε είδους εθνικισμοί, ώστε να λειτουργούν σαν ναρκωτικό μπροστά στην φρίκη που χτίζουν οι εξουσιαστές. Σχεδόν όλα τα κόμματα δεν αμφισβητούν τη στρατιωτική ενίσχυση, ειδικά όταν παρουσιάζεται ως «αμυντική θωράκιση». Στο όνομα, λοιπόν, της δήθεν γεωπολιτικής ασφάλειας, χτίζεται μεθοδικά μια μόνιμη συνθήκη τρομοκράτησης και απειλών, που θα μείνουν μέχρι έως ότου αναδιαρθρωθεί η κυριαρχία, απομυζώντας ψυχικά, οικονομικά και σωματικά τους εξουσιαζόμενους.
Ταυτόχρονα με πρόσφατη συμφωνία στο ΝΑΤΟ, τα κράτη-μέλη καλούνται να διαθέτουν όχι το 2% που έδιναν έως τώρα σε πολεμικές δαπάνες άλλα στο 5% του ΑΕΠ, με πρόσχημα την «απειλή από τη Ρωσία». Η μετάβαση από 2% σε 5% σημαίνει περίπου 600 δισ. ευρώ ετησίως για την Ε.Ε., σύμφωνα με οικονομολόγους, όπως η New Economics Foundation, οι οποίοι χαρακτηρίζουν αυτή τη μετάβαση ως τη μεγαλύτερη αναδιανομή δημόσιου χρήματος προς τη στρατιωτική βιομηχανία από τον Ψυχρό Πόλεμο.
Τα κονδύλια αυτά θα βρεθούν από νέες περικοπές κοινωνικών δαπανών, από υπερφορολόγηση και όπως ήδη αναφέραμε, από τα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων. Οι εξουσιαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν το τίμημα για τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των κυρίαρχων, κάνοντας πλουσιότερους τους εξουσιαστές και ειδικότερα όσους εμπλέκονται με εξοπλιστικές εταιρείες.
Το ελλαδικό κράτος, το οποίο είναι ήδη 2ο στο ΝΑΤΟ σε πολεμικές δαπάνες από το ποσοστό ΑΕΠ (πάνω από 3,5%), με την παραπάνω απόφαση θα αυξήσει τις στρατιωτικές του δαπάνες ακόμη περισσότερο. Στο ιταλικό κράτος, καθώς και στο γαλλικό και στο γερμανικό, εξετάζεται η επένδυση αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στην «άμυνα». Η συζήτηση έχει ήδη ανοίξει και στο ελλαδικό κράτος, την ίδια ώρα που οι κοινωνικές δαπάνες είναι από τις χαμηλότερες στην Ε.Ε., ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ. Στην Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, συζητείται ανοιχτά η χρησιμοποίηση των ασφαλιστικών αποθεματικών για στρατιωτικούς σκοπούς. Και στο ελληνικό κράτος, την ίδια ώρα που οι κοινωνικές δαπάνες είναι από τις χαμηλότερες στην Ε.Ε., ανοίγει ήδη συζήτηση για «ευρωπαϊκή άμυνα», «τεχνολογική αναβάθμιση», «στρατηγική αυτονομία» – δηλαδή μια διαρκή συνθήκη επιστράτευσης, αποστράγγισης και εξαθλίωσης.
Μια άλλη πτυχή είναι, ότι μιλώντας «στρατιωτικές δαπάνες» συχνά περιλαμβάνονται και τεχνολογίες παρακολούθησης, AI και κυβερνοόπλα. Όλα αυτά έχουν άμεσες συνέπειες στους εξουσιαζόμενους και στις όποιες «ελευθερίες» και δοτά «δικαιώματα». Οπότε, μπορεί οι απειλές να μένουν απειλές σε επίπεδο ενδοκυριαρχικών συγκρούσεων, αλλά σε επίπεδο κρατών οι εξουσιαστές εξοπλίζονται για να διαφυλάξουν τα εσωτερικά τους συμφέροντα και τα «σκυλιά δεμένα».
Η Ε.Ε. έχει πολλαπλασιάσει 8 φορές τη χρηματοδότηση του European Defence Fund (EDF) από το 2021. Ο κίνδυνος πολέμου χρησιμοποιείται για να εξομαλυνθεί η αποδοχή μέτρων που πριν θεωρούνταν αδιανόητα, όπως η χρηματοδότηση του στρατού μέσω συντάξεων.
Η «νέα» κρίση δημιουργήθηκε και αυτή από τους ίδιους τους εξουσιαστές για να πάνε ένα βήμα πιο πέρα τις επιδιώξεις τους στην κυριαρχική σκακιέρα. Έχουμε ξαναπεί, ότι οι «κρίσεις» είναι συνεχόμενες, αλληλοτροφοδοτούμενες και αλληλοσυμπληρούμενες: «κρίση» χρέους, δημοσιονομική, υγειονομική, κλιματική, ενεργειακή, πολεμική, όλες αποτελούν «μνημεία» φόβου και τρομοκράτησης, αλλά ευτυχώς συγχρόνως έχουν σημειωθεί σε κάθε μια από αυτές και μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις από κόσμο που αρνείται να υποταχθεί. Για την σημερινή «κρίση» η σιωπή των «πολιτικών δυνάμεων» είναι εκκωφαντική. Σχεδόν όλα τα κόμματα δεν αμφισβητούν την «αμυντική θωράκιση», ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσήμου. Εξ ού και η σημασία του εθνικού αφηγήματος – γιατί ο εθνικισμός λειτουργεί σαν ναρκωτικό μπροστά στη φρίκη που χτίζουν οι εξουσιαστές. Στο όνομα της γεωπολιτικής ασφάλειας, οικοδομείται ένα νέο καθεστώς φόβου και υποταγής, που νομιμοποιεί την εκμετάλλευση των σωμάτων μας και των ζωών μας.
Γελιούνται οικτρά όσοι πιστεύουν ότι και σε αυτή την «κρίση» όλοι θα κάτσουν στα «αυγά» τους. Μπορεί τώρα να φαντάζουν ανίκητοι και ο κοινωνικός χώρος μουδιασμένος, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός ποτέ δεν μένει στάσιμος. Η συνέχεια αναμένεται θερμή και θα είμαστε εκεί να βάλουμε και να μεγαλώσουμε την φωτιά.
Ανυπόλυτος
από: https://anarchypress.wordpress.com