ΥΠΗΡΞΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ της φυλής, που ως την ύστατη ώρα του, παρακολούθησε την ανέλιξη του νεοελληνισμού, με το τραγούδι της χαράς και του πόνου, της οργής και της στοργής του, της προτροπής και της προφητείας του.

«Πολλές φορές-παρατηρεί ο Περάνθης- από τα μεγάλα πάθη και τις συγκρούσεις των κόσμων, χαμηλώνει εις τον λυρικό οίστρο.

Αθροίζει τις παιδικές νοσταλγίες, χαιρετίζει τη μακρινή λιμνοθάλασσα, τραγουδάει το ερωτικό σκίρτημα και κλαίει τη σπιτική θλίψη. Κάνει τραγούδι τον πικρό και αδιάφορο βίο της προσωπικότητας, που εμόνασε, στερημένη σε μιαν αστική ζωή, για να ιερουργήσει το κλέος της Μούσας».

Μακάρι η φωνή του ποιητή, αυτή η βροντερή φωνή των στίχων του, να μπορούσε να φτάσει επιτακτική και σήμερα και πάντα, σε κάθε άκρη, για κάποια σκιρτήαμτα και κάποια οράματα που πρέπει πάντα ν’ανθίζουν.

Μακάρι η παιδεία μας, μέσα στην όλη προσπάθειά της, να μπορούσε ν’απλώσει φωτισμένα το μήνυμα του Παλαμά.

Το μήνυμα για την Ελλάδα και για τον άνθρωπο και να το στήσει κατακόρυφο μέσα στις συνειδήσεις, σαν υπόθεση ελληνικής και ανθρώπινης αρετής.

Μακάρι να μπορούσε και σήμερα να γίνει κήρυγμα, η πίστη του ποιητή στην ακατάλυτη αξία του ανθρώπου, που πρέπει και μπορεί να επιβιώσει, σε πείσμα κάθε αντιξοότητας και κάθε αναποδιάς.

Για να ανανεώνει και να πλουτίζει ολοένα και πιο αρχοντικά την ομορφιά και τη δημιουργία του.

Μακάρι και σήμερα να μπορούσε ν’αντηχήσει όσο γίνεται πιο δυνατά, ο ύμνος του Κωστή Παλαμά προς τη ζωή, το θείο και ανεκτίμητο αυτό δώρο, καθώς λέει στο ποίημα:

Ζωή! Δεν είναι τίποτε γλυκύτερο στον κόσμο

απ’την πεντάμορφη ζωή την ηλιοφώτιστη!

Ζωή,κι αν έρχεσαι με βάσανα και μ’έγνοιες και αρρώστιες,

Ζωή του γέρου και του νιου, της φτώχειας και του πλούτου,

και της δουλειάς τον ιδρώτα με της αργίας τη γλύκα,

με την ειρήνη ήρεμη, με τους αγρίους πολέμους

και μόλες τις καλοκαιρινές και μ’όλους τους χειμώνες,

Ζωή, κι όπως κι αν δείχνεσαι, Ζωή κι ό,τι κι αν είσαι,

αν είσαι πράγμα ή όνειρο, καλή κακή κι αν είσαι,

χαρά σ’εσέ, δόξα σ’εσέ, κι αγάπες και τραγούδια!

(Απόσπασμα από την ομιλία μου -16/2/2015- στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών στα πλαίσια των φιλολογικών βραδινών, που οργανώνει η Εταιρεία Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος).

Και κάποια ζεστά λόγια για τον κ Γιάννη Ανδρικόπουλο.

Από τα ποιήματα που έγραψε ο Αιγιώτης και λάτρης του τόπου μας Γιάννης Ανδρικόπουλος (εκδότης και διευθυντής της Επιθεώρησης Λογοτεχνίας-Ιστορίας-Λαογραφίας- Φιλολογική Φωνή). Για τον ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ: Προφήτη, οραματιστή και εθνικό βάρδο, και ειδικότερα από τα 40 υμνητικά δίστιχα για την 70η επέτειο του θανάτου του (27/2/1943- 27-2-2013), παραθέτω τρία (3) δίστιχα από τη σειρά:

Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ

-Αίμα και ιδρώτα τίμησες τα’αγρότη και του εργάτη,

του ναύτη θαλασσοδαρμούς, αγρύπνιες του δραγάτη.

________

-Ο λόγος σου νερό κυλά, ρίζες φυλής ποτίζει

Κι άπαρτο κάστρο κράτησε του χρέους το μετερίζι.

________

-Ύμνους και Ωδές για ταπεινούς και για τους προδομένους,

μύδρους, γιούχα κι ανάθεμα για όλους τους πουλημένους.

Γιάννης Ανδρικόπουλος με πνεύμα στρογγυλό και λαμπρό και με αισθητά σχήματα λόγου εκφράζει μέσα από τα παραπάνω δίστιχα, χωρίς φτωχά ή περιττά λόγια, την αγάπη και την εκτίμησή του για τον αγωνιστή της υπαίθρου, τον αγρότη….

Αλλά και «ανάθεμα για όλους τους πουλημένους».

Έτσι είναι. Ο αγνός ποιητής, όπου και όταν εκφραστεί ξέρει να καλοσυγυρίζει τα γεγονότα.

Όσο είναι νεωτεριστής άλλο τόσο είναι δεμένος και με παλαιότερους χρόνους, με κρίκο την παράδοση και την ιστορία.

‘Ένας ποιητής που κλείει μέσα στην ψυχή του όλη την Ελλάδα και την Ελληνική Ιδέα, αλλά και τον «ΥΜΝΟ ΝΟΣΤΟΥ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΣΤΑ ΠΡΟΓΟΝΙΚΑ Χ ΩΜΑΤΑ- για την – ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ, μάνα γη μου».

«Στύξ»/3ος 2015