Φωτό του Αριστομένη Συγγελάκη

Στην εκδήλωση  που συντόνισε ο Πρόεδρος της Βιβλιοθήκης «Η Εθνική Αντίσταση» Πέτρος Κουλουφάκος μίλησαν με την ακόλουθη σειρά οι κ.κ. Κουτσούκης Κλεομένης: Ομότιμος Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,  Μαϊντάς Δημήτριος: Καθηγητής Βιοφυσικής του  Πανεπιστημίου  της Λυών, Συγγελάκης Αριστομένης: Διδάκτωρ Οδοντιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, Κλάρα Ρόζα- Μαρία: Οδοντίατρος ανηψιά του Άρη Βελουχιώτη, Αντωνίου Βασίλης: Δημοσιογράφος –Εκδότης Εφημερίδας «ΣΤΥΞ» - www.styga.gr, Ανάγνωση χειρογράφου του από την κα Κουλουφάκου.

Σήμερα, είναι μια ιδιαίτερη  βραδιά για όλους μας.

Είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα, να μιλώ  για τον Μπάμπη, γι’ αυτόν τον θρυλικό αγωνιστή αντιστασιακό, για το μαυροσκούφη του ουλαμού του Άρη Βελουχιώτη και γι’ αυτό  ευχαριστώ την σύντροφο της ζωής του την  Ασπασία και τον Πέτρο Κουλουφάκο.

Ο Χαράλαμπος Ρούπας γεννήθηκε στις 25.1.1924 στο Αιγιο.   Σε ηλικία 9μηνών έμεινε ορφανός από τον πατέρα του, τον   Σωτήριο Ρούπα, «Βενιζελικό» που δολοφονήθηκε  για πολιτικούς λόγους.

Στη διάρκεια της κατοχής αποβλήθηκε στην τελευταία τάξη από το γυμνάσιο Αιγίου, διότι  δεν κατέδωσε στον "Μεταξικό" γυμνασιάρχη του, τους συμμαθητές του που είχαν σκορπίσει προκηρύξεις της ΟΚΝΕ.

Εγγράφηκε και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Ακράτας. Στους πρώτους μήνες της κατοχής δυο σημαντικά γεγονότα επηρέασαν τον Χαράλαμπο Ρούπα.

Η θυσία του  Κ. Κουκίδη, εύζωνα φρουρού της σημαίας στην Ακρόπολη,  που τυλίχθηκε με αυτήν  όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941   και έπεσε από τον Ιερό βράχο της Ακρόπολης για  να μην την παραδώσει στους κατακτητές.

 Και η ηρωική πράξη στις 30 προς 31 Μάϊου του 1941, των παγκόσμιων συμβόλων κατά του φασισμού,  Μανώλη Γλέζου και Λάκη Σάντα, που κατέβασαν από τον ιστό τη σβάστικα των Γερμανο-Ιταλών φασιστών κατακτητών στην Ακρόπολη της Αθήνας. Αυτά τα δυο συγκλονιστικά γεγονότα εμπέδωσαν στο νεαρό Χαράλαμπο Ρούπα για πάντα μέσα του, την ανάγκη για αγώνα, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη.

Το 1942 εγγράφεται  στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του  στη Φιλοσοφική εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και το ΕΑΜ.

Οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και ήταν από τους πρώτους που στελέχωσαν τα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ στο Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.

Η οργάνωση τον έστειλε στον ουλαμό του Άρη όταν ο τελευταίος έφτασε στην Πελοπόννησο.

Γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη του Άρη Βελουχιώτη, και εντάχθηκε στον έφιππο ουλαμό, τους αποκαλούμενους μαυροσκούφηδες.

Στο ένοπλο αντάρτικο έγινε γνωστός ως «Μπάμπης» γιατί έτσι τον αποκαλούσε ο  Βελουχιώτης,  ενώ χαρακτηριστικό της στενής σχέσης τους είναι το γεγονός ότι τον είχε ορίσει ως στενογράφο   και κρυπτογράφο του.    Καθ' όλη την παραμονή του Βελουχιώτη στην Πελοπόννησο μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας ήταν δίπλα του.

Από τα πολλά άρθρα και επιστολές του Μπάμπη προς δημοσίευση στην εφημερίδα ΣΤΥΞ, σήμερα θα αναγνώσω δυο χειρόγραφες επιστολές και ένα βιωματικό άρθρο του Μπάμπη με τον Άρη από την Πάτρα

Αδημοσίευτη  χειρόγραφη Επιστολή ντοκουμέντο του Χαράλαμπου Ρούπα προς τον υποφαινόμενο, δημοσιογράφο- εκδότη της εφημερίδας «ΣΤΥΞ»

"17/9^ου/2005

Βασίλη γεια και χαρά

Σου στέλνω λίγο αρχειακό υλικό που επέλεξε η γραμματέας μου και θα συνεχίζει να σ’ εφοδιάζει.-

Αυτές τις μέρες επικοινώνησα με τον Περικλη (Ροδάκη).-

Θα δώσω σύντομα γραπτά Μίχου προς φωτοαντιγράφιση.-

Όπου  Φρέζας ή Βοστιτσάνος είμαι εγώ.-

Περιμένω νέα σου με επιστολή σου.-

Μ’ αγάπη

Τ.Υ.    Χαράλαμπος Ρούπας"

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΈΝΤΟ  του Χαράλαμπου Ρούπα  το οποίο υπογράφει  ως Λ. Φρέζας  προς   τον υποφαινόμενο στην εφημερίδα «ΣΤΥΞ»

Τίτλος :ΕΓΓΛΕΖΙΚΕΣ ΙΝΤΡΙΓΚΕΣ

Συντάκτης : Λ. ΦΡΕΖΑΣ

"Από τις 3 έως τις 4 Οκτώβρη 1944 οι Γερμανοί εκκένωσαν την Πάτρα με σχετική άνεση και μηδαμινές απώλειες. Και αυτό χάρη στη σκόπιμη ολιγωρία  των βρετανικών στρατιωτικών μονάδων (BUCKETFORCE) που έδρευσαν στην περιοχή, αλλά πιο πολύ στο γεγονός, ότι οι ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών  που τους προστάτευαν  τις πλάτες από τις επιθέσεις του ΕΛΛΑΣ.

Η μαχητική όμως αντοχή των ταγματασφαλιτών κάμφθηκε και υποχρεώθηκαν να παραδοθούν. Όχι βέβαια στον ΕΛΑΣ .  Ο εκπρόσωπος του Σουηδικού Ερυθρού σταυρού στην Πάτρα EHRENSTRALE σε μια έκθεσή του αναφέρει ότι το Ταγμα Ασφαλείας της Πάτρας ήθελε να παραδοθεί, αλλά μόνο στους Βρετανούς.   Όπερ και εγένετο.   Οι αδελφοποιητοί του εχθρού τη νύκτα 1 προς 2 Οκτώβρη 1944 εγκατέλειψαν την Πάτρα, συναντήθηκαν με Βρετανούς και οδηγήθηκαν σε μια ερημική  περιοχή  κοντά στον Άραξο, όπου οι άνδρες και  ο οπλισμός παρέμειναν υπό τη φρούρηση των Βρετανών (ελ L. BARENTZER), τρώγοντας άφθονο μπέικον και μαρμελάδα  και τροχίζοντας τις ρομφαίες τους για την επικείμενη ρεβάνς με τους ΕΛΑΣίτες όπως τους έταζαν οι Εγγλέζοι.

Ο L. BARENTZER  διηγείται:    « Στις 7 Οκτώβρη 1944 γίνεται στην Πάτρα επινίκια παρέλαση, με την παρουσία του Π. Κανελλόπουλου, Άρη Βελουχιώτη και του ταξίαρχου DAVY. Τι εστί DAVY; Βαμμένος αντιΕΑΜίτης, αδίστακτος αποικιοκράτης, βιρτουόζος στην ίντριγκα. Δεν ήταν τυχαίος ο διορισμός του  ως διοικητής των Χερσαίων Δυνάμεων Αδριατικής (L.F.E.) σε μια ταραγμένη περιοχή σαν την Αχαΐα. Ο πολύς , λοιπόν, μίστερ DAVY οργάνωσε εκείνες τις μέρες( πριν την επινίκια παρέλαση),   τρικούβερτο  τσιμπούσι σαν επίνίκειο γλέντι  τάχατες.  Κάλεσε τον Άρη Βελουχιώτη και τους μαυροσκούφηδες σε γεύμα όπου έρευσε άφθονο ποτό με ούζο και μαυροδάφνη ανακατεμένα».

Σκοπός του να μεθύσει τους συνδαιτυμόνες του και να καθυστερήσει την αναχώρηση  του Άρη Βελουχιώτη  για την Αθήνα . (L. BARENTZER ) Το ότι αυτός είναι ο σκοπός του  το ομολογεί και ο ίδιος σε μια συνομιλία του με τον L. BARENTZER .

 Απέτυχε όμως η προσπάθειά του, είτε γιατί ο Άρης οσμίστηκε κάτι βρόμικο, είτε γιατί είχε υπ’ όψη του κάποια πληροφορία. Ο Άρης και οι σύντροφοί του δεν έγιναν οινοβαρείς όπως λέει ο πράκτορας  L. WILKES .

Τα παραπάνω που αναφέρονται σε πηγές,  βρίσκονται στα χέρια μας. Τα παρακάτω που θα εκθέσουμε αποτελούν προέκταση των παραπάνω που δεν αναφέρονται ως τώρα πουθενά.  Όμως τα έζησα.

Στις 6 Οκτώβρη 1944, όρθρος βαρύς. Τέσσερα καμιόνια εγγλέζικα κουκουλωμένα, μέσα σε μισόβροχο ξεκινούν από την Πάτρα, οδεύουν στον Εθνικό Δρόμο με κατεύθυνση την Αθήνα. Προπορεύονταν ένα στρατιωτικό τζιπ. Στην περιοχή περίπου της Ροδινής, ένα βροντερό ΑΛΤ, δυο ριπές αυτομάτου έσκισαν τη σιωπή της νύκτας. Το κομβόι σταμάτησε. Ο Άρης χαιρέτησε τον ταγματάρχη JELLICOE που καθόταν στο τζιπ. Οι κουκούλες των καμιονιών ξεσκεπάστηκαν από τους ΕΛΑΣίτες, και από μέσα φιγουράρισαν οι φάτσες ταγματασφαλιτών του Αράξου που μεταφέρονταν στην Αθήνα υπό την προστασία των Άγγλων. Το πολύτιμο εμπόρευμα των καμιονιών επέστρεψε ξανά στη βάση του στον Άραξο και ο Άρης πήρε το δρόμο για την Αθήνα."

Χειρόγραφη επιστολή του Χαράλαμπου Ρούπα προς τον υποφαινόμενο στην εφημερίδα «ΣΤΥΞ», για το ρόλο των γυναικών στην αντίσταση

"Φίλε Βασίλη

Σε Αχαϊκό έντυπο γράφτηκε η είδηση, ότι στο Μωριά κατά τη διάρκεια της κατοχής δρούσαν αυτόνομα γυναικεία τμήματα δίπλα στον ΕΛΑΣ. Ως εκ τούτου και η στελέχωσή τους όμοια με κείνη του (ανδρικού) ΕΛΑΣ. Γι’ αυτό σήμερα προβάλλεται ο ισχυρισμός από μερικές γυναίκες ότι χρημάτισαν ως καπετάνισσες. Αναληθής ιστορική πληροφόρηση (αν όχι, σκόπιμη με το στίγμα της αυτοπροβολής).

Ναι, τμήματα γυναικεία με τα φυσικλίκια τους, το όπλο τους  με πλήρη στρατιωτική εξάρτηση, μάχιμα, υπήρχαν στη Ρούμελη, Θεσσαλία, Μακεδονία, όχι όμως στην Πελοπόννησο.

Ναι, υπήρξαν και στον Μοριά γυναίκες ενταγμένες στον ΕΛΑΣ (γιατρίνες , νοσοκόμες, τραυματιοφορείς. Αυτές όμως δεν συγκροτούσαν αυτόνομα μάχιμα τμήματα ώστε να δικαιολογούν καπετανιλίκια.

Εκτός και γίνεται σύγχυση μεταξύ των μαχητικών ομάδων των οργανώσεων και στρατευμένων στον ΕΛΑΣ μάχιμων τμημάτων, οπότε δικαιολογείται το καπετανιλίκι.

Τ.Υ    Χαράλαμπος Ρούπας"

Στο Μπάμπη πέραν της εντιμότητάς του,  διέκρινα κάτι που συναντάς στη γενιά του 40, κάτι όμως που δεν το συναντάς στη γενιά της μεταπολίτευσης. Διέκρινα μια ηθική υπεροχή απέναντι το ψευτοκατεστημένο  της εξουσίας ή τους παράγοντες.  Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα και η κοινωνία μας είναι τα παραδείγματα. Είναι και αυτός ένας λόγος που τον θυμόμαστε και τον τιμούμε σήμερα.

Ο Μπάμπης μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου βρέθηκε μέσα στη διακεκαυμένη ζώνη των μεγάλων αντιθέσεων που προκαλούσαν οι υπερδυνάμεις αλλά και των τεράστιων πολιτικών λαθών μιας κομμουνιστικής ηγεσίας η οποία φάνηκε ανεπαρκής να διαχειριστεί τα προβλήματα του λαϊκού κινήματος.  

Διώχθηκε  σκληρά για τις ιδέες του. Στη σκιά της Αμερικανοκρατίας που κάλυπτε την Ελλάδα, αντιμετώπισε την εχθρότητα της ακραίας σκληρής συντηρητικής πλευράς.    Στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, εκτελώντας μια κομματική διαταγή στην περιοχή του Αιγίου προδόθηκε και  συνελήφθη  το  1946 και καταδικάστηκε δύο φορές δις εις θάνατον(δικαστήρια, Πατρών και Κορίνθου). 

Φυλακίσθηκε  συνολικά 17,5 χρόνια   από  το 1946 μέχρι το 1964 σε πολλές φυλακές [Αίγινα ,  Πάτρα, , Κέρκυρα,  Ιτζεδήν (πρώην Καλαμίου στα Χανιά) , Κεφαλονιά  [(μετά  από το μεγάλο  σεισμό της 12^ης  Αυγούστου του1953 στην  Κεφαλονιά,  στις φυλακές Αργοστολίου σταμάτησαν οι εκτελέσεις )]  .

Από τις πρώτες κιόλας μέρες  της Δικτατορίας των συνταγματαρχών,  τον Απρίλη του 1967 συλλαμβάνεται και τίθεται υπό περιορισμό στην οικία του στην οδό Σόλωνος στην Αθήνα που διαρκεί έως το 1975.  Το  1969 γνωρίζεται με την Ασπασία.  Αυτή η γνωριμία, σε πολύ δύσκολες στιγμές κάτω από τη σκιά της χούντας,  γίνεται δεσμός ύστερα από ώριμη σκέψη ενώνουν το βίο τους τον Δεκέμβρη του 1971. Η Ασπασία αξιοπρεπής , πολιτισμένη, ευγενική, εκτιμά τον χαρακτήρα του Μπάμπη και αφοσιώνεται σ’ αυτόν  και την μονάκριβη κόρη τους την Πάνυ. Είναι ένα ιδανικό ζευγάρι. Μετά τη γέννηση της κόρης του ο Μπάμπης και η Ασπασία εγκαθίστανται στο Αίγιο το 1975. Στη μικρή επαρχιακή κοινωνία γρήγορα γίνεται αποδεκτός. Ευρίσκει εργασία στην εταιρία Γίοκαρη- Λυμπερόπουλου μέχρι την συνταξιοδότησή του. Να ένας ακόμα λόγος που τον θυμόμαστε  και τον τιμούμε σήμερα.

Ο Χαράλαμπος Ρούπας  εργάσθηκε με τις δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς  και μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε πιστός στις αξίες της ανανεωτικής Αριστεράς. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, τάχθηκε με την ανανεωτική αριστερά συμμετέχοντας στο ΚΚΕ εσωτερικού και στη συνέχεια στον Συνασπισμό και στο ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Ιανουάριο του 1996 συνεργάστηκε με τον Μανώλη Γλέζο ως μέλος της Κίνησης «Ενωμένη Εθνική Αντίσταση» και συμμετείχε στην ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Για πολλά χρόνια μέλος της Γραμματείας μαζί με τον Πέτρο Κουλουφάκο και αργότερα τον Μάκη Μπαλαούρα διετέλεσαν εκπρόσωποι  της Διεθνούς Οργάνωσης Μετανάστευσης (ΙΟΜ)  που  εκδικάζει τις προσφυγές των ομήρων),  ασχολούμενοι  κυρίως, με το ζήτημα της αποζημίωσης των ομήρων στα γερμανικά στρατόπεδα, ευρίσκοντας  τα απαιτούμενα στοιχεία εξασφαλίζοντας 4.800 προσφυγές για την επανεξέτασή τους, μιας και η τότε κυβέρνηση αρνούνταν να συμπράξει στη δίκαιη αυτή υπόθεση.

Υπήρξε επίσης γραμματέας του Πανελλαδικού Συλλόγου Μνήμης Άρη Βελουχιώτη με πρόεδρο τον Βασίλη Πριόβολο ή καπετάν Ερμή.

Στις  27 Απρίλη 2015  τιμήθηκε  σε εκδήλωση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας σε συνεργασία με τη Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα και το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, από τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας. κ  Κ. Ήσυχο.

Επίσης η Πρόεδρος της Βουλής  Ζωή Κωνσταντοπούλου στις 27 Απρίλη 2015  στον ίδιο χώρο, βράβευσε το Χαράλαμπο Ρούπα  και  τα μέλη της Εθνικής Αντίστασης και του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, τον  Ευάγγελο Μαχαίρα και  το Στέλιο Ζαμάνο, ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης της γενναιότητας, που επέδειξαν στον αγώνα τους στην  Αντίσταση εναντίον των κατακτητών. 

Διετέλεσε υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού «ΕΑΜ Αντίσταση» του Πανελλαδικού Συνδέσμου ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης  και συνεργάστηκε,  με τις ιταλικές εφημερίδες «Rinastica» και «Corriere della Sera  », την Αυγή, την «Πορεία», το «Βήμα Αιγιαλείας» την «Στυξ» κ.ά.

Με  αφορμή το πρόσφατο  βιβλίο του Περικλή Ροδάκη «Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ στις ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΥ» που  εκδόθηκε τον  Ιούνιο του  2019 έξι  χρόνια μετά το θάνατό του από τις εκδόσεις ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ,   επιμέλειας  Ιωάννας Παπαθανασίου, υπάρχει  διασταυρωμένος κατάλογος 104 εκτελεσθέντων αντιστασιακών στις φυλακές Κεφαλονιάς , που αποτελεί  μέρος από τα «Κατάλοιπα» του Χαράλαμπου Ρούπα  και συντάχθηκε από πολιτικούς κρατούμενους των φυλακών Κεφαλονιάς οι οποίοι στα χρόνια της μεταπολίτευσης συγκρότησαν το Σύλλογο «Δράπανο» Αργοστολίου  και εμπεριέχει 127 εγγραφές.

Προσωπική έρευνα για εκτελεσμένους του καταλόγου  που έχουν ελλιπή στοιχεία.

Στην εγγραφή 124 υπάρχει το όνομα  Λεωνίδας Τσέκενης,  από την Αιγιάλεια.  Ο Λεωνίδας Τσέκενης που κατάγεται από την Παραλία Ποροβίτσας Δ.Ε. Ακράτας Αιγιαλείας,  συνελήφθη σε νοσοκομείο των Αθηνών από προδοσία, δικάστηκε στην Πάτρα το 1947 εις θάνατον, και μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας.  Έκτοτε  οι συγγενείς του δεν γνωρίζουν που ακριβώς εκτελέστηκε, πλην όμως είναι εγγεγραμμένος στον κατάλογο εκτελεσμένων της Κεφαλονιάς. Είναι εγγεγραμμένος στον κατάλογο εκτελεσμένων της Κεφαλονιάς από τα «Κατάλοιπα» του Χαράλαμπου Ρούπα.  Επίσης  ο Μπάμπης Ρούπας  και ο Περικλής Ροδάκης μου ανέφεραν ότι τον γνώριζαν.

Στην  εγγραφή 110  με όνομα Αργυρόπουλος Παναγιώτης από Αιγείρας Αιγιαλείας, σύμφωνα με μαρτυρία των συγγενών του θανατοποινίτη Λεωνίδα Τσέκενη γνώριζαν  ότι ο Λεωνίδας Τσέκενης κρύβονταν σε οικία των Αρφαρών Αιγιαλείας του Αργυρόπουλου.

Επίσης  σύμφωνα με μαρτυρίες σημερινών επιζώντων στην περιοχή της Αιγείρας Αιγιαλείας αναφέρουν για κάποιο νεαρό Αργυρόπουλο με καταγωγή  πιθανόν από τα Αρφαρά (σήμερα Αμπελόκηποι) Αιγείρας που κυνηγήθηκε από  χωροφύλακες και  ταγματασφαλίτες και συνελήφθη  στην παραλιακή ζώνη ανάμεσα  1948 και 1949. Είναι εγγεγραμμένος στον κατάλογο εκτελεσμένων της Κεφαλονιάς από τα «Κατάλοιπα» του Χαράλαμπου Ρούπα.

Ακατάβλητος αγωνιστής σε όλο τον βίο του, υπήρξε σημαντική μορφή της Aντίστασης πρωτοστάτησε σε όλες τις σπουδαίες αντιστασιακές δράσεις  κατά των Γερμανών Ναζί  των Ιταλών φασιστών  και των ντόπιων συνεργατών τους .

Σύμβολο για την πίστη στις ιδέες και το όραμα του καθένα μας. Ο Χαράλαμπος Ρούπας αφήνει πίσω του διδάγματα αγώνα για τον αδύναμο, τον αδικημένο, τον κατατρεγμένο αφιερώνοντας  τη ζωή του στους αγώνες του λαού μας για Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.

Ο αγώνας  που καθόρισε την πορεία της ζωής του Μπάμπη μπορεί να συμπυκνωθεί σε δυο στίχους από την  ποίηση του Ασημάκη Πανσέλινου.

«Η ελευθερία κυβέρνησε τη μοίρα του,
αυτή που ζωογονεί και θανατώνει…»  .-