10 Ιανουαρίου 2011 22:32

Μετάφραση. «Βούλιαξαν τα καράβια. [..] Πεινάει ο λαός. Απορούμε τι να κάνουμε»

Του Β.Αντωνίου

Η έλευση του νέου έτους, βρίσκει στο πηδάλιο του Ελληνισμού στο δεύτερο χρόνο της, τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου , ενός Ελληνισμού που διανύει μια από τις μεγαλύτερες μεταπολεμικές κοινωνικο-οικονομικές κρίσεις, προσπαθώντας με όση υπομονή του έχει απομείνει, ν' αναλύσει τη «σταθερή» της κυβερνητικής προεκολιγικής εξαγγελίας, «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» μέσα από μια αναπτυξιακή στασιμότητα και μια περίοδο ακινησίας της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας σε σχέση τόσο με το Ευρωπαϊκό όσο και με το παγκόσμιο πολιτικο- οικονομικό γίγνεσθαι.

Εδώ και ένα χρόνο, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ ως πολιτικά υποκείμενα της ελληνικής δημοκρατίας, ψάχνουν επιπλέον και τρόπους υπέρβασης της δικής τους «δομικής ασυναρτησίας».

Πράγματι το ισχυρό πλήγμα-μήνυμα που δέχθηκε το πολιτικό σύστημα, μετά από της μεγάλη αποχή των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου 2010, έκανε ορατή την πορεία προς την αποσύνθεση των στοιχείων συνοχής και του κομματικού - κυβερνητικού ιστού .

Εάν το «διοικείν» - σημαίνει όπως τελικά ισχύει σήμερα - «αποφασίζειν», τότε μπορούμε μετά βεβαιότητας να συμπεράνουμε ότι η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου κυβερνά με τη λήψη αποφάσεων, προσπαθώντας μια προγραμματική μονομερή "εξυγίανση" κυρίως σε οικονομικούς και διοικητικούς τομείς, επικαλούμενη την Ηρακλειτική ρήση περί αλλαγής, «τα πάντα ρεί».

Δυστυχώς οι εναλλασσόμενες συμπεριφορές των πολιτικών δυνάμεων του τόπου μας, δεν μας επιτρέπουν να εξάγουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα, δηλαδή να διερευνήσουμε τη συνάφεια των αιτίων που εξηγούν αυτή τη συμπεριφορά της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Γ. Α. Παπανδρέου αλλά και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.

Θα λέγαμε ότι η αντιαναπτυξιακή στασιμότητα και η ακινησία που μάλλον επιβλήθηκε και επικρατεί στη χώρα μας, παρά τις όποιες υποσχέσεις και τους λεκτικούς προγραμματισμούς από την διακυβέρνηση της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Γ. Α. Παπανδρέου, προοιωνίζει την κατάρρευση του ελληνικού μεταπολιτευτικού δικομματισμού, δεδομένου ότι το ΠΑΣΟΚ πριν ένα χρόνο περίπου, λειαίνοντας τις εσωτερικές του αντιθέσεις, υποσχόταν ότι υπήρχε λύση ξεπεράσματος της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης, μέσα από εξαγγελίες του τύπου «τα χρήματα υπάρχουν».

Αυτή η ασαφής προγραμματική συνοχή του νέου ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Α. Παπανδρέου, άρχισε να δημιουργεί μια δημοκρατική κομματική αποδιάρθρωση, η οποία άρχισε να πυροδοτεί και να υποκινεί ατομο-κεντρικές προσδοκίες αντί των κοινωνικών συμφερόντων.

Για την αποφυγή της απειλής της συνοχής της «σοσιαλιστικής» δομής της κυβέρνησης, έγινε η προσπάθεια "προδιαμόρφωσης" του αποτελέσματος των δημοτικών εκλογών και περιφεριεακών εκλογών, με το δίλημμα «ψηφίστε υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ ή πάμε σε εκλογές».

Όλα τα θεσμικά μέτρα που πήρε και εφαρμόζει η κυβέρνηση στην κατεύθυνση της κρατικής εξουσίας έναντι της κοινωνικής, δημιουργούν αντιδράσεις όχι μόνο «έξωθεν» αλλά από εσωτερικούς κυβερνητικούς θύλακες και κομματικές συσπειρώσεις.

Η κυβέρνηση πλέον είναι όμηρος ισορροπίας συμφερόντων τα οποία αποτελούσαν, αποτελούν δυστυχώς και σήμερα κυρίαρχη ιδεολογία του κράτους.

Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να διαχειριστεί την αλλαγή που εξήγγειλε προεκλογικά πριν ένα χρόνο και λόγω του ότι με την υπογραφή του περίφημου μνημονίου, δεν έχει πλέον κοινωνικές συμμαχίες, αναγκάζεται να λαμβάνει αποφάσεις οι οποίες είναι ένας συμψηφισμός ετερογενών συμφερόντων που για το ίδιο πράγμα μπορεί να ασχολούνται αρκετοί - αρμόδιοι και μη - οργανισμοί, τομείς και άτομα.

Σε μια τέτοια γραφειο-κρατική σύγχυση, η εφαρμογή πολιτικής, σίγουρα είναι αδύνατη, χωρίς να εκλείπουν οι καταγγελίες για τη μη εφαρμογή αντικειμενικών διαδικασιών και του όποιου εξαγγελμένου στρατηγικού πλαισίου.

Κατά τούτο χρειάζεται μια αναγέννηση της πολιτικής, τέτοιας ώστε οι επιπτώσεις της, να ξεπερνούν τα όρια του ΠΑΣΟΚ και του δικομματισμού, διότι πλέον δεν αλλάξαμε, αλλά βουλιάξαμε και στο ερώτημα που με απορία θέτουμε, τι να κάμουμε, μας έρχεται στο νου η προειδοποίηση που είχε γίνει εδώ και τριάντα χρόνια. με την περίφημη ρήση του αείμνηστου Κ. Καραμανλή, τότε που ενέτασσε υπερηφάνως την Ελλάδα στην ΕΟΚ, ότι «πρέπει η Ελλάδα να μάθει να κολυμπά», μια ρήση την οποία η κυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου μετέτρεψε χάριν της αλλαγής, σε διαταγή του τύπου, «σκάστε και κολυμπάτε»!