Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 12 Ιούν 2013

 

 

του Β. Αντωνίου

 

Χρονογραφώντας την επικαιρότητα, κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τα αίτια της οικονομικής κρίσης και την αποκάλυψη παράνομων ενεργειών. Όποιο άλλο θέμα θα φαίνονταν ανεπίκαιρο.

Ούτως ή άλλως, το γεγονός δεν είναι πια η δίκη του π. Υπουργού άμυνας Άκη Τζοχατζόπουλου και οι νουθεσίες της κυρίας Λαγκάρντ προέδρου του ΔΝΤ, αλλά μια τεράστια και αποκαλυπτικότατη αυλαία σκανδάλων που άνοιξαν στην κοινωνία μας, οι λίστες των Ληστών.

Η ζημιά από τις παρανομίες της μεταπολίτευσης δεν έχουν καταλογισθεί και φυσικά δεν έχουν επιμεριστεί, αφού δεν έχουν συζητηθεί. Θα μείνει η ζημιά παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές και αντικείμενο έρευνας με θεματική που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Πώς να εξαπατήσετε μια συντηρητική κοινωνία». Είχαν όλοι βολευτεί με τους ρόλους τους και τους τίτλους τους. Η αναξιοκρατική διάκριση που επιβραβευόταν μόνο με αργύρια, δημιούργησε την προϋπόθεση νέων τάξεων, των έξυπνων , των ικανών των άξιων αλλά στην πραγματικότητα των πονηρών και των ερπετών.

Με την αυλαία που τράβηξε η κυρία Λαγκάρντ λίγο πριν από την παράσταση, έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα, έδειξε την πραγματική εικόνα-κατάσταση του “θιάσου”, τoν πανικό των πρωταγωνιστών πιονάριων, και τον τρόμο εκείνων που ενδεχομένως θα κληθούν να αναλάβουν τον πρώτο ρόλο.

Μένουμε έκπληκτοι και άφωνοι θεατές. Παρακολουθούμε την αποκάλυψη, ακούμε για ποσά ασύλληπτα, οι καταχραστές και οι κλέφτες εξευτέλισαν το χρήμα περισσότερο και από κάθε υποτίμηση ή διολίσθηση του νομίσματος. Τώρα πια κανένας υπαλληλάκος του δημοσίου δεν δέχεται να λαδωθεί, αφού τα λίγα χαρτονομίσματα χάνουν τη σημασία τους ως μπαξίσι μπροστά στα λαδώματα σε αριθμούς με ατέλειωτα μηδενικά. Τι σημασία έχουν οι αυξήσεις σε νερό, ΔΕΗ, τηλέφωνο που περνούν στη ζούλα, η καθημερινή ανατίμηση των καταναλωτικών αγαθών;

Μακάριοι λοιπόν οι κρατούντες και οι κρατήσαντες βαλίτσες μεταφορείς και παραλήπτες! Κανείς δεν τους γνωρίζει. Οι υποψίες δεν στοιχειοθετούν κατηγορία.

Γενικεύεται η απορία. Πολλοί πολίτες διερωτώνται τι συμβαίνει και πού βαδίζουμε. Η απορία, αφού πρώτα μετεβλήθη σε αγανάκτηση, εκδηλώνεται πλέον ως φόβος. Και αυτός ο φόβος είναι κακός σύμβουλος. Αν μάλιστα τον αφήσουμε να συρθεί για πολύ, ίσως πλήξει ό,τι έχει απομείνει στο ανοσοποιητικό σύστημα της κοινωνίας μας.

Καθημερινά είναι τα δείγματα εκφυλισμού και τα δείγματα αδυναμίας να παγιωθεί στον τόπο αυτόν μια ζωή σύγχρονη, ασφαλής, επαρκής, που να οδηγεί στην πρόοδο και την αλλαγή, ώστε να συμπορευτούμε με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και τις κοινωνίες της ευημερίας και του πολιτισμού.

Το τελευταίο όμως καιρό τα εκφυλιστικά φαινόμενα είναι σωρευτικά και απανωτά, είναι πυκνά, με μια ποιότητα απειλητική και ανησυχητική. Η συχνότητά τους δεν διαφεύγει πλέον της προσοχής ακόμη κι εκείνης της παραδοσιακά μεγάλης ομάδας των κατοίκων αυτού του τόπου, που είχαν για δεκαετίες αναγάγει τη νωχέλεια, τη νωθρότητα, τον παρασιτισμό και τον δια της ακινησίας πλουτισμό σε τρόπο ζωής. Η χώρα μας βυθίζεται, και ενώ αυτό συμβαίνει, όλο και περισσότεροι κόκκοι από την κινούμενη άμμο, επί της οποίας λικνιζόμαστε ως λαός από μακρού, ελαχιστοποιούν την ορατότητα εκείνων οι οποίοι πρώτοι έχουν την ευθύνη να προβάλουν αντίσταση στον κατήφορο.

Θα σταχυολογήσω λίγες μόνον ενδεικτικές περιπτώσεις της γενικότερης κατάρρευσης, όπως αυτές καταγράφονται σήμερα .

Η αυτοδιοικητική διάλυση από το μνημονιακό «Καλλικράτη» και η οικονομική κατάρρευση που απειλεί με χρεοκοπία παντού, μετατρέπουν το τρέχον καλοκαίρι σε χειμερινή παγερή ερημιά που απλώνεται σε όλη τη χώρα, από την πρωτοφανή ανεργία, τα λουκέτα των επιχειρήσεων, τις ανασφάλεια και το φόβο μιας ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης.

Ανυπεράσπιστη η χώρα, με τους κατοίκους – οικονομικά ομήρους των τραπεζών και του φορομπηχτικού κράτους, απροετοίμαστη, με εξαρθρωμένες οδικές συγκοινωνίες, χωρίς λειτουργικά δημόσια νοσοκομεία, χωρίς επαρκή πολιτική προστασία, χωρίς προσωπικό με μετρημένα μηχανήματα και πολλά απ αυτά χωρίς καύσιμα και οδηγούς, χωρίς ενεργειακές υποδομές, χωρίς τρένο, χωρίς παραγωγή, χωρίς βιομηχανία, χωρίς υποδομές στην παιδεία.

Στην εποχή των μνημονίων 2010-2013, η πρωτεύουσα της Αχαΐας, οι αχαϊκοί δήμοι και η κοινωνία αποδιοργανώθηκαν, σα να τους έπληξε καταστροφική κακοκαιρία, ενώ τα όργανα των τροϊκανικών συγκυβερνήσεων πιστοποιούν μέσω των «πολύχρωμων παπαγάλων» στα μεγαλομίντια, ανερυθρίαστα την “υψηλή” αποστολή τους , να σώσουν τον τόπο πατώντας πάνω στην απελπισία των απλών και φτωχών, εργαζομένων, μισθωτών, των άνεργων νέων μιας παραλογισμένης Ελλάδας.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι λίγο ακόμη και θα τελειώσει και αυτή η σχολική χρονιά. Και τα σχολειά μας και τα πανεπιστήμιά μας ουσιαστικά δεν γνωρίζουν αν και πως θα λειτουργούν!

Τι λειτουργεί πια σωστά σ’ αυτόν τον τόπο;

Η πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα τρομακτική αύξηση του αριθμού δύστυχων συμπολιτών μας που προβαίνουν στο απονενοημένο διάβημα…, πέρα από την οδύνη που προξενεί, οξύνει την απορία μας για το τι συμβαίνει εδώ στον τόπο μας και για το πού πάμε. Μεγαλώνει ο φόβος από την κρίση, μεγαλώνει και γίνεται τρόμος όταν συνειδητοποιούμε ότι αγγίζουμε τώρα τα όριά μας.

Οι συνθήκες της οικονομικής καταστροφής, η ανευθυνότητα που διέκρινε την πληροφόρηση του λαού, η παρατεταμένη αδυναμία εντοπισμού του αιτίων που προκάλεσαν την μνημονιακή εποχή, οι ανεπαρκείς μηχανισμοί έρευνας και ελέγχου, και τόσα άλλα ερωτήματα, θα υπογραμμίζουν την τεράστια ευθύνη της πολιτείας.

Μου έρχεται στο νου, η σιβυλλική λαϊκή φράση επισήμανση από διάλογο πατέρα σε γιο: «Γράψε γιε μου ληστές με λάμδα κεφαλαίο και αλίμονο με πέντε λάμδα! “. -

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου