του Β. Αντωνίου

Μερικές φορές, μέσα στην αγωνία µας για την εκτέλεση ενός μεγάλου απορρυπαντικού έργου, ξεχνάμε το στόχο που για την κάλυψή του στήθηκαν θεμέλια. Έτσι, το έργο μέχρι σήμερα κατάντησε αυτοσκοπός, κι ως συνήθως, όταν με το καλό τελειώσουν οι τελετές των εγκαινίων, ελπίζουμε να μην ανακαλύψουμε το παράκαιρο των προσπαθειών µας.

Στο πιο κάτω κείμενο θα εξηγήσω τη σημασία του βιολογικού καθαρισμού της Αιγιάλειας, που φοβάμαι όπως και όλοι µας, πως, µε το χρονο-στοχο-διάγραμμα και τον τρόπο που επιχειρείται η εκτέλεσή του εκ μέρους των αρμοδίων, τη στιγμή ακριβώς που το έργο θα είναι έτοιμο, ο Κορινθιακός που για τη διάσωση του εμείς νοιαζόμαστε, θα έχει ήδη ανεπιστρεπτί μεταβληθεί σε μια πολύ μολυσμένη θάλασσα.

Η ανάγκη έγκαιρης εκτέλεσης του βιολογικού καθαρισμού και κατά συνέπεια διάσωσης μέρους του Κορινθιακού κόλπου, μέσα σε προκαθορισμένα χρονικά πλαίσια, έχει επισημανθεί πολλές φορές από τα Υπουργεία Περιβάλλοντος, Οικονομικών,Εσωτερικών , την Περιφέρεια Δυτ. Ελλάδας, τις δημοτικές αρχές, αρχικά Ακράτας και Αιγείρας από το 1986 και των έξι Δημοτικών αρχών της Αιγιάλειας, των περιβαλλοντικών οργανώσεων και συλλόγων από το 2002, µε ανακοινώσεις και ημερίδες.

Ο πρώτος δήμος της Ανατ, Αιγιάλειας που προέκυψε από τη συνένωση τεσσάρων κοινοτήτων –Ακράτας , Συλιβαινιωτίκων, Κραθίου, Πορροβίτσας με έδρα τα Συλιβαινιώτικα – παίρνει την ονομασία Δήμος Ακράτας για την περίοδο 1986-1990 και προτάσσει ως βασικό έργο υποδομής και ανάπτυξης το Βιολογικό Καθαρισμό (Βιο.Κα.) με την ευκαιρία σύνταξης μελέτης από Ισπανικό πανεπιστήμιο που επέλεξε την περιοχή ως μια αναπτυσσόμενη τουριστική περιοχή με μελλοντικό πληθυσμό 20.000 κατοίκων, μελέτη που προσφέρθηκε ως δώρο στην Δημοτική Αρχή Ακράτας. Ακολουθεί η δεύτερη τετραετία 1990-1994 όπου το έργο του Βιο.Κα. εντάσσεται για χρηματοδότηση στα Ευρωπαϊκά ΜΟΠ (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα). Στην τετραετία 1994-1998 του έργο του Βιο.Κα. εντάσσεται σε Ευρωπαϊκό πρόγραμμα χρηματοδότησης από τα πακέτα Ντελόρ. Με τη νέα διοικητική μεταρρύθμιση «Καποδίστριας», από το 1998, το έργο του Βιο.Κα. Ακράτας - Αιγείρας μπαίνει στο Ταμείο Συνοχής 2000-2006

Οι πρώτοι Καποδιστριακοί Δήμαρχοι Ακράτας και Αιγείρας , καθησυχάζουν την τοπική κοινή γνώμη, ότι το έργο θα βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία στο τέλος του 2002. Το έργο από τετραετία σε τετραετία εντάσσεται από το αρμόδιο Υπουργείο στο Ταμείο Συνοχής “2000-2006” και φτάνει στο 2006 όπου με πρόταση της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και του αρμόδιου Υπουργείου αποφασίζεται η επέκταση του Βιο.Κα σε άλλους τέσσερις Δήμους της Αιγιάλειας και εντάσσονται στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ & ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ 2007-2013(Ε.Π.ΠΕΡ.Α.Α.) με προϋπολογισμό της τάξεως των 85 εκατομ. ευρώπερίπου . Με τη νέα διοικητική μεταρρύθμιση «Καλλικράτης», από το 2010, το έργο του Βιο.Κα. παραμένει χρηματοδοτούμενο από Ε.Π.ΠΕΡ.Α.Α.

Ήδη σήμερα, Ιούλιος του 2012, κανένας δεν γνωρίζει ακόμα ποιος τελικά είναι ο φορέας που θα υλοποιήσει αυτό το μεγάλο έργο αλλά και το εάν και πότε θα ολοκληρωθούν ο Κεντρικός Αποχετευτικός αγωγός από την Αιγείρα έως το Λαμπίρι, και τα Εσωτερικά Δίκτυα των παραλιακών οικισμών των έξι Δημοτικών Ενοτήτων του νέου Δήμου Αιγιάλειας με τη σύνδεσή τους στον Κεντρικό αγωγό. Παράλληλα, τα μέσα πληροφόρησης, σχεδόν καθημερινά, κρατούν ενήμερους τους πολίτες, για την πρόοδο του έργου που δεν έχει αρχίσει ακόμη εδώ και 25 χρόνια!!

Σαφώς, η εντολή είναι να μεταφερθούν τα λύματα από την Αιγείρα μέχρι και το Λαμπίρι στο Βιο.Κα. Αιγίου που λειτουργεί κερδοσκοπικά ως επιχείρηση και όχι ως ουσιαστική δημοτική υπηρεσία προς εξυπηρέτηση των δημοτών της Αιγιάλειας, µε βυτία δημοτικά και ιδιωτικά, έως ότου κατασκευάσουμε µε τους εργολάβους που δεν έχουμε επιλέξει ακόμα, τα εσωτερικά δίκτυα και τον Κεντρικό αποχετευτικό αγωγό. Το αποτέλεσμα είναι ότι με το μεγάλο κόστος που επιβάλει η λογική της εμπορευματοποίησης της μεταφοράς των λυμάτων, εδώ και 25 χρόνια οι ασυνείδητοι καταστροφείς της ανάπτυξης, του τουρισμού και του περιβάλλοντος ρίχνουν τα λύματα, χωρίς ιδιαίτερη βιολογική επεξεργασία, στη θάλασσα.

Ο κίνδυνος από τα αστικά υγρά απόβλητα είναι μεγάλος και συνήθως τα θύματα δεν ενδιαφέρονται για το ποιος καρφώνει το μαχαίρι στη πλάτη τους. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος συνεπάγεται και καταστροφή του ίδιου του άνθρωπου, που απαρτίζει κι ένα μικρό του μέρος.

Κι αν πράγματι θελήσουμε μόνον αυτά καταλαβαίνουμε, το τι συνεπάγεται η καθυστέρηση του βιολογικού καθαρισμού για τους κατοίκους της Αιγιάλειας, θα διαπιστώσουμε µε έκπληξη πως κάθε χρόνος αναβολής στην εκτέλεση του έργου, στοιχίζει στο σύνολο των Αιγιαλέων εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (στοιχεία που δυστυχώς, δεν βρέθηκαν απο τους πρώην δήμους, αλλά ούτε και ανακοινώνει ο νέος Δήμος Αιγιάλειας ως όφειλε) ).

Κι αν κανείς συμπεράνει από την μέχρι τώρα πορεία των πραγμάτων, πως ο βιολογικός καθαρισμός θα είναι ίσως έτοιμος σε πέντε χρόνια, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί πως το έργο αυτό θα µας έχει στοιχίσει όσο το όφελος από το κόστος του έργου.

Θα πρέπει όλοι µας να αντιληφθούμε, πως ο Βιολογικός Καθαρισμός είναι έργο που προέκυψε σαν ανάγκη από την ανοργάνωτη και χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές συσσώρευση ανθρώπων στους παραλιακούς οικισμούς της Β. Πελοποννήσου, και κατά συνέπεια είναι έργο αμυντικό. Αμύνεται κανείς στον κίνδυνο που δημιουργεί η µη πρόβλεψη συνεπειών από αλόγιστες ενέργειες.

Τέλος, θέλω να επισημάνω, πως όλος ο επιχειρηματικός κόσμος των παραλιακών οικισμών αλλά και της ενδοχώρας της Αιγιάλειας, πρέπει να καταλάβουν και να αντιληφθούν ότι το δικό τους κέρδος προκύπτει από το όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Γνωρίζουν οι περισσότεροι από μας ότι την αλόγιστη ρύπανση χάριν κάποιου κέρδους, την προκαλεί η αδιαφορία πολιτών, συλλόγων, φορέων και εμμέσως η ανοχή της δημοτικής αρχής κάθε περιοχής, χάριν μιας κοντόφθαλμης επιχειρηματικής δραστηριότητας των δημοτικών της επιχειρήσεων σε συνδυασμό με ιδιωτικές εμπορικές συμβάσεις που συνάπτονται για τις δημοτικές εγκαταστάσεις με το αζημίωτο. Το σφάλμα τους είναι ότι δεν στηρίζονται στη συνεκτίμηση του κοινωνικού κόστους που προκαλεί όλη αυτή η διαπλοκή , ρύπανσης - αδιαφορίας - ανοχής και δεν γνωρίζουν ότι έχει μόνο εφήμερη διάρκεια.

Η πολιτική και ο τρόπος που ακολουθείται σήμερα για τη διάσωση του Κορινθιακού κόλπου και του περιβάλλοντος γενικότερα, ερήμην του χρόνου και του κοινωνικού κόστους, είναι έξω από κάθε σύγχρονη διοικητική και επιχειρηματική ηθική.-