Του Β. Αντωνίου

Μπροστά σε ένα εκρηκτικό αυτό τοπίο, όπου η πρωτοφανής οικονομική κρίση που βιώνει η πατρίδα μας έχει δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις, τα πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων αποκηρύσσουν τη μνημονική πολιτική την οποία σχεδόν αποδέχθησαν, αγνοώντας ότι διέλυσε τις οικονομικές δομές, αποτελείωσε τον κρατικό μηχανισμό, εξόντωσε την επιχειρηματικότητα, εκτόξευσε τα ποσοστά της ανεργίας, οδήγησε το σύνολο του λαού στην απόγνωση. Όλη η κοινωνία διακατέχεται από αισθήματα κατάθλιψης και οργής, αφού τα κόμματα που συμμετέχουν σε συγκυβέρνηση σωτηρίας αποδέχθηκαν και ομολόγησαν ότι η μνημονιακή πολιτική των δύο τελευταίων ετών ήταν απόλυτα καταστροφική.

Αντί να επιλυθούν τα προβλήματα χρέους και ελλειμμάτων, από τους εθνοπατέρες των τελευταίων ετών η Ελληνική οικονομία βυθίστηκε στο χάος. Τα τελευταία τριάντα χρόνια τα φαινόμενα έδειχναν μια πορεία ανοδική, ραγδαίας ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας. Οι συνθήκες καθημερινού βίου και του τελευταίου Έλληνα άλλαξαν ριζικά. Τουρισμός, δρόμοι, συνάλλαγμα, ηλεκτρισμός παντού, βιομηχανικά προϊόντα σε κάθε σπίτι, διαμέρισμα και εξοχική κατοικία, «κέντρα διασκέδασης» παντού, έφεραν μια παραμυθένια αλλαγή για τη μεταπολεμική γενιά. Σήμερα ξέρουμε πλέον ότι η εθνική μας συνείδηση και η οικονομική μας ανάπτυξη είχαν ξύλινα ποδάρια. Θα ήταν αφέλεια να μην πιστεύουμε ότι η κατάρρευση της οικονομίας ήταν αποσπασματικό σύμπτωμα του κοινωνικού μας βίου. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι στην οικονομία, καθρεπτίζεται ο συνολικός τρόπος του βίου. Το πόσο δουλεύουμε, με ποια κίνητρα δουλεύουμε, και ποιο νόημα έχει η καθημερινή μας δουλειά. Είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμο να αποδίδουμε ευθύνες σε κόμματα και κυβερνήσεις. Όλα τα συμπτώματα δείχνουν ότι το σύνολον κοινωνικό μας σώμα δεν έχει αντιστάσεις. Δεν έχουμε δυνάμεις να αντιδράσουμε. Εμείς τώρα χρόνια βυθιζόμαστε ανελέητα στον πιο αγροίκο ατομικισμό, που υπακούει μόνο στο ένστικτο της εγωιστικής εξασφάλισης. Δεν μας ενδιαφέρει ο διπλανός. Δεν μας ενδιαφέρουν τα κοινά. Φτάσαμε σε μια κοινωνία ακοινώνητων ανθρώπων. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν υπηρετούν παρά μόνο την εξασφάλιση των υπαλλήλων. Η εκπαίδευση που δεν εκπαιδεύει, συντηρεί μόνο μια ανάπηρη γνώση για ωμή χρησιμοθηρία. Η διπλωματία είναι ανύπαρκτη στο στίβο των εθνικών θεμάτων. Η δημοσιογραφία εκμεταλλεύεται τα πιο ταπεινά ένστικτα του πλήθους. Η φοροδιαφυγή εθνικό σπορ. Οι εφοριακοί συνεχίζουν να χρηματίζονται. Παντού επικρατεί κυκλοφοριακή αναρχία και η μόλυνση του περιβάλλοντος. Η προστασία του πολίτη είναι ανύπαρκτη. Όλα δείχνουν την διάλυση και την αποσύνθεση κι’ εμείς συζητάμε τα συμπτώματα για να καρπωθούμε και από τη διάλυση, ατομικά οφέλη.

Για να πιστέψεις τους πολιτικούς πρέπει να είσαι ανίατα αφελής. Γι’ αυτό συμφιλιωθήκαμε με τον εμπαιγμό, που τον λογαριάζουμε σαν υψηλή πολιτική ευελιξία. Η αποσύνθεση είναι γενική, δεν περιορίζεται στον πολιτικό χώρο. Έχουμε τη χωματερή γεύση του ιστορικού τέλους της φυλής μας και του γένους. Επιζήσαμε κάπου τρεις χιλιάδες χρόνια. Οι σημερινοί καιροί είναι οι πιο αμείλικτοι, δεν έχουμε δυνάμεις ν’ αντισταθούμε. Αντιπροσωπεύαμε έναν ξεχωριστό πολιτισμό. αυτόν που έρχονται οι ξένοι να σπουδάσουν ακόμα σήμερα, στα ερείπια των αρχαίων οικισμών και ναών μας, στις βυζαντινές εικόνες και τη βυζαντινή μουσική, στη λαϊκή αρχιτεκτονική και στη γλώσσα.

Φτάσαμε σήμερα στην οικονομική μας κατάρρευση που συντρίβει τα ξυλοπόδαρα της καταναλωτικής μας ευζωίας. Είναι αστείο και να προφέρουμε ακόμα την προοπτική οικονομικής ανάκαμψης. Ποιος να δουλέψει και γιατί; Αφού η κυρίαρχη ιδεολογία, μας επιβάλλει την κτηνώδη απαίτηση της ατομικής εξασφάλισης, την κατάλυση και ισοπέδωση κάθε αξιολογικής ιεραρχίας, την ευελιξία του ψεύδους, τη στεγνή και φτηνή υλιστική ερμηνεία της ύπαρξής μας στον κόσμο. Σήμερα μοιάζει να κηδεύουμε καθημερινά την πατρίδα. Το πότε και πως θα τελειώσει αυτό το ξόδι κανείς δεν ξέρει.