του Β. Αντωνίου

ΠΩΣ ΝΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ότι η παρακμή της Ευρώπης είναι αναπόφευκτη, αφ’ ότου έχουν γίνει τόσα και έχουμε κάνει πολλά για να υπάρξει η Ευρώπη; Πώς να δεχτούμε τόσα εκατομμύρια ανέργων, επειδή πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί πια να επιδράσει στην πορεία των πραγμάτων;

Η ανθρώπινη ύπαρξη γίνεται ασήμαντη, οι βαθιοί δεσμοί που συγκροτούν την ενότητα της ύπαρξής μας χαλαρώνονται. Ο άνθρωπος χάνει την προσωπικότητά του και η ίδια η ζωή, υποχρεώνει να το συνειδητοποιήσει αυτό το γεγονός. Είναι η ιστορία του Πέερ Γκύντ με βάση ένα παλιό νορβηγικό λαϊκό παραμύθι. O Πέερ Γκυντ είναι κεντρικός ήρωας, ένας ονειροπόλος και ιδεαλιστής, που ως άλλος Δον Κιχώτης έχει όπλα του τη φαντασία και το όνειρο που ξεφλουδίζει το κρεμμύδι και δε βρίσκει παρά μόνο διαδοχικά στρώματα χωρίς να μπορεί να φτάσει ως « το κρεμμύδι καθ’ εαυτό»….

Ο έλληνας με την φετιχοποιημένη του Ευρώπη, ακόμα και σήμερα αγνοεί ότι ο πλούτος, η αξία και το αληθινό περιεχόμενο της ύπαρξής του ξαναβρίσκονται στις αμέτρητες βαθιές και συνειδητές διακλαδώσεις, που τον συνδέουν με την ύπαρξη των συνανθρώπων του, και, στην ευρωπαϊκή κοινωνία.

Έχουμε μετατραπεί σε απομονωμένα και εγωκεντρικά άτομα που ζούμε μονάχα για τον εαυτό μας, ζούμε μέσα σε ένα κόσμο που έχει φτωχύνει. Όσο πιο αποκλειστικά δικές μας είναι οι εμπειρίες, τόσο πιο αποκλειστικά εσωτερικές είναι και τόσο πιο πολύ κινδυνεύουμε να χάσουμε το περιεχόμενο και να χαθούμε.

Έχουμε την ανάγκη να πούμε τα πράγματα από την αρχή και να ξαναβρούμε το ρόλο μας ως πολίτες του κόσμου.

Μέσα από διαδικασίες αυτοργάνωσης να προτείνουμε ελεύθερες δημιουργικές δράσεις όλοι μας και για όλους όσους πιστεύουν στη συλλογική δημιουργία.

Η απάντηση στην κρατική καταστολή, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την απόπειρα τρομοκρατίας και παραπληροφόρησης, είναι να ενώνουμε τις φωνές μας με αγώνα και με πολιτισμό.

Ο λαός φτωχαίνει δραματικά, οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα - Γ. Α. Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμου, συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου- Κουβέλη, συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αύξησαν και συνεχίζουν να αυξάνουν ασυστόλως, τα έσοδα από το φόρο εισοδήματος , το φόρο ακίνητης περιουσίας, οδηγώντας το λαό ταυτόχρονα και στη… χειρότερη υγεία και στη χειρότερη παιδεία, με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες. Ως Έλληνες πλέον και όχι ως Ευρωπαίοι αδυνατούμε να εξεγερθούμε απέναντι σε έναν Ευρωπαίο «Γολιάθ» , που ξαφνικά μας έχει φυλακίσει… αναιτίως και μας συμπεριφέρεται απαίσια!

Έτσι άλλωστε μας βλέπουν από ιδρύσεως Ελληνικού κράτους και ας μην έχουμε κανενός είδους αυταπάτες. Αναφορικά δε με όσους αφελείς νομίζουν ακόμη ότι όλα αυτά γίνονται για να βελτιωθούν τα δημοσιονομικά μας μεγέθη, τους διαψεύδει παταγωδώς ο φετινός προϋπολογισμός. Έπειτα από όλες αυτές τις θυσίες για πέντε συνεχή χρόνια οικονομικού ολέθρου, το δημόσιο χρέος της χώρας μας θα μειωθεί κατά …1 (ένα και μόνο) δισεκατομμύριο ευρώ – από 321 δις ευρώ το ελληνικό δημόσιο χρέος θα γίνει το 2014… 320 δισεκατομμύρια. Επίσης αν συνειδητοποιήσουμε ότι το 2014 πρέπει η Ελλάδα να πληρώσει 6,15 δις ευρώ για τόκους και 24,39 δις ευρώ για χρεολύσια – πρέπει να πληρώσει δηλαδή συνολικά 31 δισεκατομμύρια στους πάσης φύσεως δανειστές της, το σοκ θα είναι θανατηφόρο!!

Ήρθε η ώρα, όσοι ακόμα ζόυμε στις παρυφές του ζόφου, να γίνουμε αλληλέγγυοι στους ταπεινούς και καταφρονεμένους, που δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν οι σύγχρονοι γκαουλάϊτερ του Δ΄ Ράϊχ, των προαναφερθέντων κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων 2010 – 2013 κάτω από τις διαταγές των δανειστών μας.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 δικαιώνοντας προηγούμενους κοινωνικούς αγώνες έχει δώσει το έναυσμα για γενικευμένη αντίσταση σε όλα αυτά που μας προσβάλλουν και μας υποδουλώνουν. ΙΙυροδοτεί αγώνα για τη ζωή, που κάθε μέρα απαξιώνεται. Σε πείσμα όλων όσων βλέπουν την κάθε εξέγερση σαν πυροτέχνημα και τη θάβουν τελειώνοντας τον επικήδειο με το «η ζωή συνεχίζεται», η απάντηση είναι ότι ο αγώνας συνεχίζεται και θέτει τη ζωή μας σε μια νέα βάση. Όλα έχουν μείνει μετέωρα, όπως και ο θυμός μας. Η αγωνία του ελληνικού λαού δεν έχει κοπάσει. Γι’ αυτό η εξέγερση στους δρόμους, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα εργατικά κέντρα, τους δήμους και τα πάρκα, στην τέχνη, στα κρατικά ΜΜΕ, κόντρα στην μετατροπή μιας κοινωνίας σε παθητικούς θεατές, κόντρα σε μια αισθητική που αποκλείει την διαφορετικότητα, κόντρα στον πολιτισμό που καταστρέφει το περιβάλλον, τα δάση, τις θάλασσες, τα ποτάμια, τους δημόσιους χώρους στο όνομα του κέρδους, κόντρα στο συνεχές 190χρονο πρόστιμο και γ…σι από τους προστάτες… μας.

Το δράμα που παίζεται στην Ελλάδα δεν έχει τοπικό χαρακτήρα (κάποιος καυγάς στο Ευρωπαϊκό νοικοκυριό), αλλά αντανακλά με εξαιρετική πυκνότητα τα Ευρωπαϊκά πεπρωμένα.

Στην Ελλάδα παίζεται η τραγωδία των Ευρωπαϊκών ψευδαισθήσεων και σφαλμάτων. Στην Ελλάδα σήμερα προδιαγράφεται η διάλυση της ευρωζώνης και του ευρώ. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ακόμα κι ο τελευταίος έλληνας είναι περισσότερο ευρωπαίος από τον οποιοδήποτε Γερμανό, Γάλο, Ολανδό, κλπ., επειδή βλέπει καθημερινά με τα ίδια του τα μάτια «να πεθαίνει η Ευρώπη». Η ηθική και πολιτιστική αλληλεγγύη των χωρών της σημερινής Ευρώπης αποτελεί γι’ αυτόν, άμεση και απλοϊκή ανάγκη. Όταν βλέπει πως η Ευρώπη παραλύει από όλο το «πλέγμα ενοχής» της, όταν ακούει τη φωνή της να αδυνατίζει συνεχώς, έχει την εντύπωση πως υπογράφεται –οριστικά πια - η θανατική του καταδίκη.

Οι ευρωπαίοι δεν βλέπουν την παρακμή τους. Δεν την πιστεύουν, όπως και ο άνθρωπος, που πατώντας σταθερά πάνω στη γη, δεν αισθάνεται ότι περιστρέφεται και να κινείται μέσα στο ηλιακό σύστημα. Υπάρχει ομολογουμένως, γενική κρίση του κόσμου. Όλα αυτά μας ξεπερνούν γιατί είναι εξωτερικές δυνάμεις ενάντια στις οποίες δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, όπως με τις θύελλες που έρχονται από τα βάθη των ωκεανών. Πρόκειται για τεράστιες κοσμικές δυνάμεις που παρασύρουν όλες τις χώρες και επομένως όλα τα καθεστώτα, όλες τις ιδεολογίες.

Γιατι μας προξενεί λοιπόν έκπληξη, που η κοινή γνώμη απομακρύνεται από την πολιτική, πού οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για την αστρολογία ή για τα παραμύθια με τις πριγκιποπούλες, αφού οι πολιτικοί δεν μπορούν πια να δράσουν, αφού ο κόσμος κυριαρχείται από μια μοίρα;

Αυτή η μοίρα κυριαρχεί στην Ευρώπη. Στον υπόλοιπο κόσμο δεν την αισθάνονται έτσι. Οι οικονομικές κρίσεις και αν επηρεάζονται από την εξέλιξη της επιστήμης, υποτάσσονται σε άλλους νόμους. Κρίση υπάρχει, που είναι; Στην Ευρώπη σίγουρα. Αλλά που είναι η κρίση της Αμερικής; Που είναι η κρίση της Ιαπωνίας;

Η αλήθεια είναι ότι μια σοβαρή και διαρκής κρίση χτυπάει ολομέτωπα τα τελευταία πενήντα χρόνια την Ευρώπη και τη σκιά της, την Αφρική. Δεν είναι ο άξονας βορράς νότος, ο άξονας της κρίσης. Η Ευρώπη είναι στάσιμη και η Αφρική ο παλιός της αποικιοκρατικός της χώρος, βρίσκεται στο χείλος των συρράξεων, καταστροφής και πείνας. Δεν είναι εύκολο να πει κανείς πότε και από ποιον θα ξυπνήσει η Ευρώπη. Και ακόμα πιο δύσκολο είναι να φανταστεί κανείς τι θα σώσει την Αφρική, οικονομικά , πολιτικά, ανθρώπινα. Η παρακμή της Ευρώπης δεν ξεκινά από χθες. Ο Τοκεβίλ το 1840, προέβλεπε την άνοδο των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Ήδη από τις αρχές του αιώνα η Κίνα έπαιρνε τη θέση της. Η πτώση της δημογραφίας στην Ευρώπη, σηματοδοτούσε με τη μια δεκαετία μετά την άλλη αυτή την εξέλιξη. Κατά τα τελευταία 50 χρόνια η παρακμή στην επιστήμη και την τεχνολογία επιταχύνθηκε. Η Ευρώπη επέλεξε τη στασιμότητα, αφήνοντας το μονοπώλιο της ανάπτυξης στην Αμερική, στη Ρωσία στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ιαπωνία και αλλού.-