Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 14 Νοέ 2014
17/11/1973 - 17/11/2014
Κλίκ για μεγέθυνση

Edtorial Νοεμβρίου 2014

 

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ Νοέμβρη ο λαός συνεχίζει πάλι με συλλογικούς αγώνες για την επιβίωσή του. Oι παραδόσεις και οι θεσμοί της προευρωπαϊκής ελληνικής κοινωνίας εξκακολουθούν νάναι στη θέση τους και να ασκούν επιρροή. Η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρώπη και γενικά στο δυτικό μπλόκ, και η παραμονή μας εκεί, είχε ως αποτέλεσμα να πέσουν τα τείχη της χώρας μας. Οι παραδοσιακοί τρόποι ζωής ολοένα και διαποτίζονται και μεταβάλλονται από μια κοσμοπολίτικη πνευματική καλλιέργεια. Για πρώτη φορά στην μακραίωνη ελληνική ιστορία, ούτε ο τόπος που έχει κάποιος γεννηθεί, ούτε η καταγωγή έχουν μεγάλη σημασία. Οι περισσότεροι άνδρες που κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή της χώρας υπηρέτησαν τα ξένα συμφέροντα για να κρατηθούν στην εξουσία. Παράλληλα με αυτήν την ισοπέδωση των Ευρωπαϊκών συνόρων, συμβαίνει και η ανάλογη ισοπέδωση των χρονικών συνόρων, καθώς το πνεύμα της εποχής αποκτά στις μέρες μας μια πρωτοφανέρωτη ελευθερία, να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και να διαλέγει με τη θέλησή του , από την περασμένη εμπειρία των ανθρώπων, τα στοιχεία εκείνα που μπορεί να αφομοιώσει και να εκμεταλλευθεί καλύτερα. Αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε την παράδοση αντί να χρησιμοποιούμαστε απ’ αυτήν.

Κάθε χρονιά ο χαρακτήρας που παίρνει η επέτειος του Πολυτεχνείου αναδεικνύει το μεγαλείο της εξέγερσης του ‘73, το γεγονός, δηλαδή ότι ακόμα και σήμερα το εύρος εκείνων που εξακολουθούν να την αντιλαμβάνονται σαν ένα σημείο - σταθμό στην πολιτική ζωή του τόπου μας δεν περιορίζεται αλλά, αντίθετα, καλύπτει μια σειρά από χώρους και ιδεολογικές αναφορές. Από την άλλη, βέβαια, ακριβώς αυτή η καθολικότητα του μηνύματος του Νοέμβρη συχνά χρησιμοποιείται σαν το απαραίτητο έδαφος πάνω στο οποίο απ’ τη μια οι εκάστοτε κυβερνήσεις καπηλεύονται τους λαϊκούς αγώνες ενώ από την άλλη τα πρόσωπα του τότε, εξαργυρώνουν το πολιτικό τους παρελθόν επενδύοντας το πολιτικό τους μέλλον (ακόμα κι αν αυτά είναι εκ διαμέτρου αντίθετα) και όλα αυτά στο φόντο μιας βίαιης παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας.

Σήμερα, λοιπόν, το κράτος με τα πανίσχυρα όπλα που διαθέτει (εκπαιδευτικός μηχανισμός, πολιτική γραφειοκρατία, μέσα μαζικής ενημέρωσης) επιδίδεται σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί το Πολυτεχνείο σαν η ηθική, ιδεολογική και πολιτική δικαίωση του κοινοβουλευτισμού ως το ιστορικά αναγκαίο για την εξομάλυνση της κοινωνικής ζωής πολιτικό σύστημα. Για όλες τις κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι και σήμερα το Πολυτεχνείο δεν αποτέλεσε τίποτα λιγότερο ή περισσότερο παρά την απόδειξη ότι κανένα άλλο σύστημα εξουσίας πέρα από το υπάρχον δεν μπορεί να εγγυηθεί τη συμφιλίωση των πολιτών και την ειρηνική συνύπαρξη τους. Στα πλαίσια αυτά επιχειρήθηκε η άμεση σύνδεσή του με τους θεσμούς πολιτικής εξουσίας που εγκαθιδρύθηκαν αμέσως μετά τη Χούντα (δεν είναι τυχαία η προκήρυξη εκλογών στις 17 Νοεμβρίου του 1974) καθώς και η με κάθε κόστος βίαιη καταστολή, του πιο ριζοσπαστικού του χαρακτήρα (αρκεί, εδώ, να θυμηθούμε την απαγόρευση της καθιερωμένης πορείας του Πολυτεχνείου το 1980 που είχε σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία των διαδηλωτών Κουμή και Κανελλοπούλου από τις αστυνομικές δυνάμεις, ή το ότι και το ΠΑΣΟΚ έβαψε τα χέρια του με το αίμα του μαθητή Καλτεζά στην πορεία του ‘85).

Παρ’ όλες τις προσπάθειες, ωστόσο, να παρουσιαστεί το «Πολυτεχνείο» σαν ο ιστορικός προορισμός και το τέρμα των αγώνων του παρελθόντος μια ματιά στη σημερινή πραγματικότητα αρκεί για να διαπιστώσει κανείς απ’ τη μια την υποκρισία όλων εκείνων που προπαγανδίζουν τη «δημοκρατία μας» σαν το επιστέγασμα της συμφιλίωσης των κοινωνικών τάξεων ενώ από την άλλη το πόσο επίκαιρο παραμένει ακόμα και μετά την πτώση της Χούντας το μήνυμα της εξέγερσης του Νοέμβρη.

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου