Η φύση αναπνέει ολοζώντανη παντού πάνω στη γη. Κι’ αναρωτιέσαι: είναι ποτέ δυνατό να μη φτάνει ο χώρος , για να μπορούν να ζήσουν άνετα οι άνθρωποι, εδώ, σ’ αυτόν τον υπέροχο πλανήτη κάτω από αυτόν τον απέραντο έναστρο ουρανό;

Ο πόλεμος! Τι ακατανόητο φαινόμενο! Όταν η λογική σου αναρωτιέται : «είναι δίκαιο, είναι αναγκαίο το φαινόμενο αυτό;» μια φωνή από μέσα σου, πάντοτε άπαντά «όχι»! Μόνο το γεγονός ότι το αφύσικο αυτό φαινόμενο επαναλαμβάνεται συνεχώς, το κάνει να φαίνεται φυσικό και ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης το κάνει να φαίνεται δίκαιο.

Όταν αποκαλύπτεται το αληθινό πρόσωπο του πολέμου, αυτό που τραβά συνήθως την μεγάλη μου προσοχή είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν διστάζουν να πυροβολήσουν, να αποκεφαλίσουν, να διαμελίσουν ο ένας τον άλλο. Πάντοτε μ’ ενδιέφερε να διερευνώ το αληθινό πρόσωπο του πολέμου, τον τρόπο με τον οποίο σκοτώνει, ο ένας στρατιώτης τον άλλο, ο ένστολος το παιδί, τη γυναίκα, τον γέροντα, ο αδικημένος το συγχωριανό το συγγενή το φίλο του και ποια είναι τα συναισθήματα που διακατέχουν τον άνθρωπο, τη στιγμή που πιέζει τη σκανδάλη, που ανατινάζεται και ανατινάζει, που αποκεφαλίζει.

Ποια είναι τα συναισθήματα που σπρώχνουν έναν άνθρωπο να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του; Τι τον σπρώχνει να σκοτώσει τους συνανθρώπους του; Είναι δυνατόν να διακατέχονται από μίσος και οργή για τον συνάνθρωπό τους, ως επί το πλείστον, όλοι όσοι μετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις ή ζουν στις εμπόλεμες περιοχές;

Τι είναι η γενναιότητα, αυτή η αρετή την οποίαν την είχαν περί πολλού όλες οι εποχές και τα έθνη; Γιατί αυτή την αρετή, αντίθετα με όλες τις άλλες, τη συναντά κανείς συχνά σε διαφθαρμένους ανθρώπους; Μήπως εξ αιτίας της ψύχραιμης αντιμετώπισης του κινδύνου λόγω σωματικής ικανότητας;

Σε κάθε κίνδυνο υπάρχει μια εκλογή. Και εκλέγει κανείς σπρωγμένος είτε από γενναιότητα, είτε από δειλία.

Ποιος μπορεί να πιστεύει πως στον πόλεμο των Αμερικανών, Άγγλων, Γερμανών Γάλλων, Ρώσων κ.ά., εναντίον ανυπότακτων λαών σε Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή, Μικρά Ασία, Εύξεινο Πόντο, το δίκαιο - που πηγάζει από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης - βρίσκεται με το μέρος τους;

Όμως, για να το κατανοήσουμε ας σκεφτούμε δυο άτομα που βρίσκονται στ’ αντίπαλα στρατόπεδα. Με το μέρος ποιανού από τους δυο βρίσκεται το αίτημα της αυτοσυντήρησης, δηλαδή, μ’ άλλα λόγια, ποίος από τους δυο έχει το δίκιο με το μέρος του; Βρίσκεται με το μέρος αυτού του κουρελή - του Λίβυου ή του Ιρακινού ή του Ουκρανού ή του Αφγανού πού ακούγοντας πως πλησιάζει Αμερικανός ή Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος ή Ρώσος κλπ. αρπάζει το παλιό του ντουφέκι από τον τοίχο, βάζει τρία - τέσσερα βόλια στη ζώνη του και τρέχει να χτυπήσει τους επιδρομείς; Δεν έχει πολλές σφαίρες και τις λίγες πού έχει θα τις ξοδέψει με. πολύ οικονομία, μόνο όταν είναι σίγουρος πως θα ρίξει ίσα πάνω στο στόχο. Βλέποντας πως οι επιδρομείς εξακολουθούν να προχωρούν, πώς πλησιάζουν κιόλας στα χωράφια που τα έσπειρε με τα χέρια του, - και τώρα που θα του καταπατήσουν τη γη του - βλέποντας πώς πλησιάζουν στην καλύβα του - τώρα που θα της βάλουνε φωτιά και θα την κάνουν στάχτη, βλέποντας πώς πλησιάζουν στη χαράδρα όπου έχουν κρυφτεί η μάνα του, η γυναίκα του, τα παιδιά του και τρέμουν εκεί από τον φόβο τους, βλέποντας ότι σε λίγο θα χάσει όλα εκείνα που αποτελούσαν κάποτε την ευτυχία του, αυτός ο κουρελής αυτόχθονας ή όποιος άλλος, βγάζει το τριμμένο του σακάκι, πετάει το ντουφέκι του και μέσα στο θυμό και την απελπισία του, κατεβάζει τον πλεκτό σκούφο του μέχρι τα μάτια και τραγουδώντας το κύκνειο άσμα του, ορμάει καταπάνω στα όπλα των επιδρομέων κρατώντας στο χέρι, για μόνο του όπλο, ένα βιβλίο με πατριωτικά ποιήματα.

Mawtini*

Πατρίδα μου, πατρίδα μου

Δόξα και Ομορφιά, Μεγαλοπρέπεια και Λάμψη

Είναι στους λόφους σου, βρίσκονται στους λόφους σου

Ζωή και Λυτρωμός, Ευχαρίστηση και ελπίδα

είναι στον αέρα σου, είναι στον αέρα σου

Θα σε δω; Θα σε δω;

Ασφαλή και απαλλαγμένη από τους πόνους, σώα και τιμημένη

Θα σε δούμε στην αγιότητά σου;

Φτάνοντας μέχρι τα αστέρια, φτάνοντας μέχρι τα αστέρια

Πατρίδα μου, πατρίδα μου

Πατρίδα μου, πατρίδα μου

Ακούραστη θα είναι η νεολαία, μέχρι την ανεξαρτησία σου

Ή θα πεθάνουν

Θα πιούμε από το θάνατο

Και δε θα ζούμε με τους εχθρούς μας

Σαν σκλάβοι, σαν σκλάβοι

Δε θέλουμε, δε θέλουμε

Την αιώνια ταπείνωση

Ούτε μια μίζερη ζωή

Δε θέλουμε

Αλλά θα ξαναφέρουμε

Την ιστορική δόξα, την ιστορική δόξα

Πατρίδα μου, πατρίδα μου

Το σπαθί και η γραφίδα

Όχι η συζήτηση ούτε ο καυγάς

Είναι τα σύμβολά μας, είναι τα σύμβολά μας

Η δόξα μας και το συμβόλαιό μας

Και το καθήκον να είμαστε πιστοί

Μας κινητοποιεί, μας κινητοποιεί

H δόξα μας η δόξα μας

είναι η τιμημένη αιτία

Και ένα πρότυπο που κυματίζει

Ω, σε κρατά

Στην αγιότητά σου

Που νικάς όλους τους εχθρούς σου

Που νικάς όλους τους εχθρούς σου

Πατρίδα μου, πατρίδα μου

Αυτός ο κουρελής αυτόχθονας έχει τω δίκιο με το μέρος του ή τούτος δω ο επιδρομέας αξιωματικός; Έχει οικογένεια ο επιδρομέας στην πατρίδα του, συγγενείς, φίλους, δουλοπάροικους και υποχρεώσεις απέναντί τους, δεν έχει όμως λόγο ή επιθυμία να βρίσκεται σε έχθρα με τους ανυπότακτους λαούς. Έχει έρθει σε Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή, Μικρά Ασία, Εύξεινο Πόντο, προσκεκλημένος... και το μόνο που τον νοιάζει, είναι να δείξει πως είναι γενναίος. Η μήπως το δίκιο βρίσκεται με τη μόνη του επιθυμία να πάρει την προαγωγή του και να βολευτεί το γρηγορότερο σε μια καλή θεσούλα και γι’ αυτό το λόγο και μόνο, έχει γίνει άσπονδος εχθρός των ανυπότακτων λαών; Η μήπως έχει το δίκιο με το μέρος του αυτός ο αγγλοσάξωνας πού ζητάει, με βαριά προφορά, σιδηρά πειθαρχία από τους μισθοφόρους; Ποιος δαίμονας τον κουβάλησε από την πατρίδα του και τον έφερε, σ’ αυτές τις υπανάπτυκτες και άγριες περιοχές; Για ποιο λόγο τούτος ο αγγλοσάξωνας, δημιουργεί αυτήν την αιματηρή σύγκρουση με τους λαούς της, Ευρασίας, Ασίας, Μικράς Ασίας, Μέσης Ανατολής, Βόρειας Αφρικής και αλλού;

Ωε επίλογο παραθέτω ένα απόσπασμα απο την τελευιταία ραφωδία του Ομήρου στην Ιλιάδα. όπου ο Αχιλλέας συγκινημένος απο το θέαμα του συντριμμένου εχθρού του, Πριάμου, αναγγέλλει το τραγικό διδαγμα όλου το ποιήματος:

“Γιατί έτσι έχουν κλώσει οι θεοί το νήμα για τη θλιβερή ανθρωπότητα, που η ζωή του ανθρώπου πρέπει νάναι λυπημένη, ενώ οι ίδιοι εξαιρούνται απο τις φροντίδες. “ “Βγάζοντας ο θεός τα καλά και τα κακά δώρα από τα δυο του πιθάρια, σε μερικούς ανθρώπους δίνει μια μικτή ποικιλία, σε άλλους ανόθευτο κακό, για να περιπλανιούνται βασανισμένοι πάνω στη ράχη της γης, δίχως τιμή απο θεούς και ανθρώπους”( Ιλιάδα 24 . 525-533).

*Mawtini (στα αραβικά: موطني «Πατρίδα μου») είναι ένα δημοφιλές πατριωτικό ποίημα που γράφτηκε από τον Παλαιστίνιο ποιητή Ιμπραχίμ Τουκάν (αραβικά: إبراهيم طوقان) στα 1934 στην Παλαιστίνη και έγινε ντε φάκτο εθνικός ύμνος της Παλαιστινιακής Αρχής και του Ιράκ. Επίσης αναγνωρίζεται ως ύμνος στη Συρία και την Αλγερία για την υποστήριξη των Παλαιστινίων. Η αρχική μουσική είναι του Μουχάματ Φουλιεφίλ (Muhammad Fuliefil, αραβικά: محمد فليفل). Με την πάροδο των χρόνων απέκτησε δημοφιλία σε όλο τον αραβικό κόσμο. Το 2004 καθιερώθηκε προσωρινά ως εθνικός ύμνος του Ιράκ σε αντικατάσταση του παλαιού ύμνου Ardh Alforatain (1979-2003) που συνδέεται με το μπααθικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. -