Το 1991 το Μάτι Αττικής ήταν ένας επίγειος παράδεισος για τους «έχοντες», και αυτός είναι και κύριος λόγος που πολλοί καλλιτέχνες αποθανάτισαν το κάλος της περιοχής, που θα αργήσει αρκετά να επιστρέψει στην προ της 23^ης Ιουλίου 2018  φυσική μορφή του. Οι ψυχές των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας  ως άγγελοι θα πετούν  για πάντα στον έναστρο ουρανό  του όμορφου τόπου.

Πίνακες του 1990 και 1991, του  ζωγράφου Αλέξη Μπρούσαλη και της μητέρας του Μαρίας Βάλκου επίσης ζωγράφου,   με μια σημερινή ματιά, αποκαλύπτουν  μία απολύτως προβληματική κατάσταση  στο  Μάτι  Αττικής   και ιδιαίτερα στο «Κόκκινο Λιμανάκι» , όπου η πρόσβαση στον αιγιαλό γίνεται από μικρά μονοπάτια,  φράκτες και συρματοπλέγματα (ασπρόμαυρος πίνακας με πενάκι του Αλέξη Μπρούσαλη) , που δεν ορίζουν μόνο τις ιδιοκτησίες αλλά εμποδίζουν τους πολίτες να πλησιάσουν τη θάλασσα.

Είναι προφανές ότι για  την κατάσταση οικιστικής αυθαιρεσίας και ανομίας, εκτός από την τοπική αυτοδιοίκηση, την κεντρική διοίκηση, ευθύνονται και οι κάτοικοι των εν λόγω περιοχών.

Οι ευθύνες ιδιοκτητών κατοικιών και επιχειρήσεων που έκλεισαν τη δίοδο προς την ακτή, φάνηκε στην καταστροφική πυρκαγιά της 23^ης Ιουλίου 2018   στο Μάτι  Αττικής, στο Δήμο Μαραθώνος και στο Δήμο Ραφήνας,  όπου εν προκειμένω  το προσωπικό συμφέρον ήταν πάνω από  το συλλογικό για την ασφάλεια των συνανθρώπων τους.

Οφείλει  η πολιτεία   εκείνες τις αναγκαίες διορθωτικές επεμβάσεις ώστε να μην υπάρξει ξανά κίνδυνος απώλειας ανθρώπινων ζωών.

Β. Αντωνίου