Τα σχέδια που προωθούσαν οι Aμερικανοί θα φανούν οκτώ μήνες αργότερα με την απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου και την προετοιμασία πολέμου με την Τουρκία.

Παρασκευή 16-11-1973:Στη μεγάλη διαδήλωση που ξεκινάει από το Πολυτεχνείο και θα φτάσει στην πλατεία Κλαυθμώνος ενώνονται δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι. Το κέντρο της Αθήνας βρίσκεται υπό το έλεος των διαδηλωτών. Τ

α συνθήματα καθαρά πολιτικά: «Κάτω η Χούντα»,»Κάτω ο φασισμός», «Δημοκρατία», «ΕΣΑ ΕΣ- ΕΣ βασανιστές». Εδώ οι διάφορες ομάδες των εξτρεμιστών κάνουν ότι θελήσουν. Η αστυνομία κτυπάει. Οι πρώτοι πυροβολισμοί ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Η διαδήλωση ανακόπτεται στην πλατεία Κλαυθμώνος. Δεν ξέρουμε ποιοι έδωσαν το σύνθημα για κατάληψη της Νομαρχίας Αττικής. Μερικές ομάδες κατευθύνονται στον ΟΤΕ κι άλλες προς διάφορα υπουργεία. Ήταν μια απερισκεψία που οδηγούσε σε τραγικό σφάλμα. Κατάληψη δημοσίων κτιρίων σημαίνει επανάσταση. Κι’ όμως κανένας δεν ήταν έτοιμος. Μπήκαν στη νομαρχία κι αφού έμειναν λίγη ώρα την εγκατέλειψαν.

Αυτές οι χωρίς νόημα κινήσεις αν δεν είναι καθαρά προβοκατόρικες ενέργειες είναι έκφραση των αναρχικών τάσεων που κυριαρχούν στο κίνημα. Κατάληψη του κτιρίου σήμαινε ότι έπρεπε να σχηματιστεί επαναστατική κυβέρνηση και να οδηγηθεί η μεγάλη διαδήλωση σε ανοιχτή ρήξη με τη Χούντα. Κανένας δεν αντιμετωπίζει τέτοιο πράγμα. Η Χούντα χτυπάει στο ψαχνό. Τα πρώτα θύματα πέφτουν στο πεζοδρόμιο. Το αίμα ρέει ποτάμι, η σφαγή αρχίζει. Ο Παπαδόπουλος δίνει εντολή στον αρχηγό του στρατού Ζαγοριανάκο να χτυπήσει και να αποκαταστήσει την τάξη. Έτσι άρχισαν να κυλούν τα τάνκς, που πραγματοποίησαν τη μεγάλη σφαγή. Η νύχτα έρχεται βαριά.

Οι φοιτητές επιστρέφουν στο Πολυτεχνείο μετά την πρώτη αναμέτρηση. Γνωρίζουν πια ότι θα βαρέσουν στο ψαχνό. Στη ύστατη αυτή στιγμή, πολλοί παλιοί πολιτικοί , επιχειρούν να μπουν στο Πολυτεχνείο, να καλύψουν τους φοιτητές. Καταλαβαίνουν ότι το δράμα έφτασε στο κορύφωμά του. Είναι αργά. Η αστυνομία κλείνε τον χώρο και δεν επιτρέπει να περάσει κανένας. Στις 7 η ώρα κλείνει η πόρτα του Πολυτεχνείου. Οι προβοκάτορες έξω από το Πολυτεχνείο αρχίζουν τη δράση τους. πρέπει να δώσουν προσχήματα στη χούντα για να δικαιολογήσει τη σφαγή. «Ζήτω η σεξουαλική επανάσταση» «Ζήτω η λαοκρατία» «Ζήτω το ΚΚΕ». Ο λαός της Αθήνας βρίσκεται ακόμα στους δρόμους.

Οι συνοικίες κατεβαίνουν στο κέντρο, καθώς σχολάνε από τη δουλειά τους. Στους δρόμους εμφανίζονται τα πρώτα θωρακισμένα της αστυνομίας. Τελικά αρχίζει η επίθεση στην πλατεία Κλαυθμώνος, στα Χαυτεία, στην οδό Σταδίου όπου σκοτώνονται δύο. Ύστερα έρχονται τα δακρυγόνα. Η Αθήνα πλημμυρίζει από δάκρυα. Ο κόσμος υποχωρεί αλλά δεν φεύγει. Η αναμέτρηση δείχνει ότι αν υπήρχε μια ηγεσία ικανή να προχωρήσει μπροστά, θα ανέτρεπε τη χούντα. Η αστυνομία χτυπά αλύπητα, αλλά οι διαδηλωτές συνεχίζουν να πληθαίνουν.Οι συγκρούσεις γενικεύονται. Όλο το κέντρο της Αθήνας γίνεται πραγματική κόλαση. Οι τραυματίες πληθαίνουν. Τα αυτοκίνητα μεταφέρουν τους τραυματισμένους στο πολυτεχνείο, όπου υπάρχει πρόχειρο ιατρείο ή στα νοσοκομεία. Όσο περνάει η ώρα τόσο πληθαίνουν οι συγκρούσεις, τόσο μεγαλώνει ο αριθμός των τραυματιών και των νεκρών.

Κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά γίνεται. Τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Το δράμα φτάνει στο τέλος του.Το βράδυ καταλαμβάνονται τα γύρω από το πολυτεχνείο κτίρια από αστυνομικούς, ΕΣΑ και χαφιέδες. Το σχέδιο της σφαγής προωθήθηκε. Τα πάντα είναι έτοιμα. Όλοι όσοι βρίσκονται έξω από το πολυτεχνείο το νιώθουν και προσπαθούν να εμψυχώσουν τα παιδιά ου αγωνίζονται έναν άνισο αγώνα. Κάνουν δηλώσεις στους ξένους σταθμούς ή στέλνουν μηνύματα στο Πολυτεχνείο. Έξω από το Πολυτεχνείο φτάνουν καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων. Τα ονόματά τους μεταδίδονται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου. Είναι η αποτίμηση στους ήρωες.

Η διορισμένη κυβέρνηση αρχίζει από τα μέσα ενημέρωσης τη δικαιολογία για το έγκλημα που αποφάσισε. Ταυτόχρονα έχουν εξοπλίσει τους χουντικούς φοιτητές να οργανώσουν προκλήσεις, να χτυπήσουν, να σπάσουν και να κάνουν ότι μπορούν να εκθέσουν τους φοιτητές. Μέσα στο πολυτεχνείο επιχειρούν να σπάσουν εργαστήρια, αλλά οι φοιτητές τους προλαβαίνουν. Ύστερα αρχίζει η συστηματική επίθεση. Τα δακρυγόνα ρίχνονται και μέσα στο προαύλιο των φοιτητών. Οι φοιτητές τα εξουδετερώνουν με φωτιές, λεμόνια βαζελίνη, βρεγμένα μαντήλια. Κανένας δεν υποχωρεί. Οι τραυματίες τώρα μεταφέρονται ομαδικά στο πρόχειρο ιατρείο. Από τις γειτονικές ταράτσες αρχίζουν να ρίχνουν στο ψαχνό μέσα στο προαύλιο. Έξω οι διαδηλωτές επιχειρούν επίθεση κατά του Υπουργείου Δημοσίας τάξης και άλλων δημοσίων κτιρίων. Η επίθεση της αστυνομίας γενικεύεται. Οι τραυματίες πληθαίνουν.

Όσο για νεκρούς κανένας δεν μπορεί να βεβαιώσει πόσοι είναι. Τώρα υψώνονται οδοφράγματα και ανάβουν φωτιά στην Πατησίων, στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας και σε άλλα σημεία. Η πορεία του Πολυτεχνείου είχε μεταβληθεί σε λαϊκή εξέγερση της Αθήνας. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ηγέτες για να οδηγήσουν αυτή την εξέγερση στη νίκη. Και όταν νικούν οι διαδηλωτές δεν ξέρουν τι να κάνουν, ή καλύτερα δεν έχουν τι να κάνουν. Λείπει η κατεύθυνση ο στόχος. Είναι μια εξέγερση για την εξέγερση. Τα συνθήματα δεν αρκούν να ρίξουν τη Χούντα.

Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 16/11/73 αρχίζουν να κατεβαίνουν τα τάνκς. Έφτασε το τραγικό τέλος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στις τρεις και κάτι το πρωί της 17/11/73 το βαρύ άρμα κτυπάει την πόρτα του πολυτεχνείου και την γκρεμίζει. Η πόρτα πλακώνει κάτω αγόρια και κορίτσια. Οι φοιτητές εκκενώνουν το Πολυτεχνείο. Πόσοι σκοτώθηκαν κανένας δεν θα το μάθει ποτέ. Για τη ώρα έχουν αναγνωριστεί 62 συνολικά νεκροί της εξέγερσης. Το Πολυτεχνείο είχε πνιγεί στο αίμα. Το ίδιο έγινε στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα.

Εφημεριδα «Στυξ» Νοέμβιος 2002 σελ. 9 άρθρο του Περικλή Ροδάκη