Βιβλιογραφία στα ελληνικά

• Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή, Ωκεανίδα, 2010. ISBN 978-9-6041-0622-6
• Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία σήμερα; Ερμής, 2009. ISBN 978-9-6032-0189-2
• Η ηπιότητα στην αρχαία ελληνική σκέψη, Νέα Σύνορα Α. Α. Λιβάνη, 2007. ISBN 978-9-6014-1536-9
• Άνοδος και πτώση των κρατών κατά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, Καρδαμίτσα, 2007. ISBN 978-9-6035-4210-0
• Η έξαρση της δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα, Άστυ, 2006. ISBN 978-9-6089-2520-5
• Από το φλάουτο στην Απολλώνια λύρα, Άστυ, 2005. ISBN 978-9-6086-3319-3
• Λεξικό της ελληνικής λογοτεχνίας Αρχαίας και Νέας, Ζαχαρόπουλος-Δαίδαλος, 2004. ISBN 978-9-6022-7336-4
• Μια ορισμένη αίσθηση της Ελλάδος, Άστυ, 2004. ISBN 978-9-6086-3318-6
• Ήρωες τραγικοί – Ήρωες λυρικοί, Άστυ, 2003. ISBN 9-6086-3316-8
• Ο φόβος και η αγωνία στο θέατρο του Αισχύλου, Άστυ, 2002. ISBN 978-9-6086-3317-9
• Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6085-0051-8
• Η αρχαία Ελλάδα εναντίον της βίας, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6086-3315-5
• Ο χρόνος στην Ελληνική τραγωδία, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6086-3314-8
• Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός, Παπαδήμας, 2000. ISBN 978-9-6020-6467-2
• Ο θησαυρός των λησμονημένων γνώσεων, Άστυ, 2000. ISBN 978-9-6086-3311-7
• Η εξέλιξη του πάθους – Από τον Αισχύλο στον Ευριπίδη, Άστυ, 2000. ISBN 978-9-6086-3313-1
• Έκτωρ, Άστυ, 1998. ISBN 978-9-6086-3310-0
• Έπος και δράμα, Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, 1999. ISBN 978-9-6085-9631-3
• Προβλήματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, Καρδαμίτσα, 1998. ISBN 978-9-6072-6242-4
• Η νεοτερικότητα του Ευριπίδη, Καρδαμίτσα, 1997. ISBN 978-9-6035-4049-6
• Αρχαία ελληνική τραγωδία, Καρδαμίτσα, 1997. ISBN 978-9-6035-4055-7
• Συναντήσεις με την αρχαία Ελλάδα, Άστυ, 1997. ISBN 978-9-6085-0059-4
• Η ελληνική τραγωδία στο πέρασμα του χρόνου, Άστυ, 1996. ISBN 978-9-6085-0057-0
• Οι μεγάλοι σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή, Καρδαμίτσα, 1994. ISBN 9-6035-4999-X
• Η οικοδόμηση της αλήθειας στο Θουκυδίδη, Παπαδήμας, 1994. ISBN 978-9-6020-6300-2
• Όμηρος, Ζαχαρόπουλος-Δαίδαλος, 1994. ISBN 978-9-6022-7037-0
• Σημερινές προοπτικές για το ομηρικό έπος, Καρδαμίτσα, 1992. ISBN 978-9-0035-4082-6
• Γιατί η Ελλάδα; Αστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0054-9
• Βάστα καρδιά μου – Η ανάπτυξη της ψυχολογίας στα Αρχαία Ελληνικά Γράμματα, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0053-2
• Αλκιβιάδης, Άστυ, 1990.
• Ο νόμος στην Ελληνική σκέψη – Aπό τις Απαρχές στον Αριστοτέλη, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0055-6
• Παιχνίδι φωτός στην Ελλάδα, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0058-7
• Αρχαία ελληνική γραμματολογία, Καρδαμίτσα, 1988. ISBN 978-9-6035-4038-0
• Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη, Μ.Ι.Ε.Τ, 1988.

Showing posts with label Ρομιγί Ζακλίν ντε. Show all posts

Saturday, January 1, 2011

 

Η Ζακλίν ντε Ρομιγύ του ελληνικού φωτός

Η φωνή της θα λείψει από τον σύγχρονο κόσμο, που μέσα στην κρίση παρασύρεται στις δίνες του ανορθολογισμού, του εθνικισμού, της βίας

• Της Τιτικας Δημητρουλια, Η Καθημερινή, 31/12/2010

«Λένε για τα παιδιά ότι πρέπει να γνωρίζουν τι συμβαίνει γύρω τους. Δεν είναι όμως θαυμάσιο να ανακαλύπτουν μέσα σε μια ώρα έναν άλλον κόσμο; Γιατί μια συνάντηση με τον οποιονδήποτε θα τους ωφελήσει πιο πολύ από ό,τι μια κουβεντούλα με την Ανδρομάχη και τον Εκτορα;» Τάδε έφη Ζακλίν ντε Ρομιγύ, η μεγάλη ελληνίστρια που θεωρούσε τον Θουκυδίδη έναν από τους άντρες της ζωής της, έκανε παρέα με τον Περικλή και σε όλη τη ζωή της υπερασπίστηκε με πάθος την κλασική παιδεία και τον ανθρωπισμό.

 

Στον ομηρικό αυτό κόσμο, τον πολύτιμο όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους, η Ρομιγύ διαβάζει τον αγώνα των Ελλήνων να υποβαθμίσουν το θαύμα, το μαγικό, το υπερφυσικό, παρά την ενεργό ανάμειξη των θεών, οι οποίοι, γεγονός πολύ σημαντικό, συχνά παίρνουν ανθρώπινη μορφή για τις παρεμβάσεις τους - συγκρίνει λόγου χάρη την «Ιλιάδα» με την «Αινειάδα» του Βιργιλίου. Η κυριαρχία του μύθου, κομβική στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, δεν αναιρεί τη βούληση των Ελλήνων να εντοπίσουν την ηθική και πνευματική αξία στον ίδιο τον άνθρωπο και να αντιπαραθέσουν στην αναπόφευκτη βία και τη φρίκη του πολέμου, αλλά στη σκοτεινότητα της ανθρώπινης ψυχής την κατανόηση και τον οίκτο για τον άνθρωπο μπροστά στον θάνατο. Η Ρομιγύ επισημαίνει λοιπόν στον Ομηρο την ύπαρξη μιας «ανθρωπιάς με την ηθική έννοια του όρου» που ξεχειλίζει από την τελευταία σκηνή της «Ιλιάδας», όταν ο Αχιλλέας δίνει το ταλαιπωρημένο κορμί του Εκτορα στον Πρίαμο. Κι αυτή την ανθρωπιά υπερασπίζεται στη διάρκεια, ως καίρια συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης.

 

Η μεγάλη αυτή ελληνίστρια (1913-2010) άφησε την τελευταία της πνοή στις 19 Δεκεμβρίου. Χαρακτήριζε τη δεκαετία του 2000 «ανησυχητική και γεμάτη κινδύνους» και η νηφάλια και παθιασμένη μαζί φωνή της θα λείψει περισσότερο παρά ποτέ από τον σύγχρονο κόσμο, που μέσα στην κρίση παρασύρεται όλο και περισσότερο στις δίνες του ανορθολογισμού, του εθνικισμού και της βίας σε όλες τις εκφάνσεις της.

 

Γεννημένη στη Σαρτρ το 1913, ένα χρόνο προτού ο Εβραίος πατέρας της σκοτωθεί στον πόλεμο, μεγαλωμένη από τη μυθιστοριογράφο μητέρα της Ζαν Μαλβουαζέν, η Ρομιγύ σάρωσε από πολύ νωρίς τις πρωτιές κι έγινε έτσι, μεταξύ άλλων πολλών, σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης: υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην Ecole Normale (1933), η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο College de France (1973) στην έδρα «Η Ελλάδα και η διαμόρφωση της ηθικής και πολιτικής σκέψης», η πρώτη γυναίκα στην Ακαδημία «Αρχαίων Επιγραφών και Γραμμάτων» (1975) και η δεύτερη γυναίκα στη Γαλλική Ακαδημία μετά τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Ηταν πάντα προσανατολισμένη στο ευρύ κοινό, επιδιώκοντας να περάσει το μήνυμά της όσον αφορά την ανθρωπιστική παιδεία και αντίληψη σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Αυτόν το διάλογο υπηρέτησε με τα πολυάριθμα έργα της μέχρι τέλους, όταν τυφλή πια έγραφε μέσω της γραμματέως της, βλέποντας ωστόσο πολύ πιο καθαρά από πολλούς μεγαλόσχημους Ευρωπαίους και Ελληνες πολιτικούς.

 

Η Ρομιγύ αναδεικνύει σταθερά τη σημασία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και τη θεμελιακή τους θέση στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την ευρωπαϊκή παιδεία: «Η λέξη «Ευρώπη» είναι ελληνική. Χρησιμοποιήθηκε από τον 4ο αιώνα π.Χ. για να προσδιορίσει την Ελλάδα σε αντίθεση προς τα ασιατικά βασίλεια», λέει στις «Συναντήσεις με την Αρχαία Ελλάδα» (Αστυ, 1997). Οσο για τους αρχαίους Ελληνες, «έδωσαν συγκεκριμένη μορφή στις ευρωπαϊκές αξίες, τις διεκδίκησαν και τις προσδιόρισαν για τους μελλοντικούς αιώνες», προβάλλοντας την «πολιτική ελευθερία του υπεύθυνου πολίτη» έναντι του άβουλου υπηκόου.

 

Πολιτογραφημένη Ελληνίδα το 1995, πρέσβειρα του ελληνισμού από το 2000, η Ρομιγύ καταλείπει ένα σημαντικό έργο, στο οποίο οφείλουμε επειγόντως να εγκύψουμε σήμερα, τόσο για την εικόνα του ελληνισμού που μας δίνει εμπλουτίζοντας την οπτική κι αλλάζοντας ενδεχομένως την προοπτική μας, όσο και για το ουμανιστικό πρότυπο που προβάλλει και υποστηρίζει με πάθος, ως μοναδική άξια του ανθρώπου επιλογή μέσα στον κόσμο. Ας την ακούσουμε κι ας επιστρέψουμε στη «διαύγεια των απαρχών», όπως έλεγε, για να αντλήσουμε μεθοδολογικά εργαλεία και δύναμη προκειμένου να νικήσουμε τα σύγχρονα σκοτάδια. Αυτόν τον διαρκή αγώνα της για την επικράτηση του φωτός εκφράζει και το ακόλουθο περιστατικό.

 

Το 1935 ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μαζί με άλλους υποτρόφους των κλασικών σπουδών. Ενας εξ αυτών, ο σπουδαίος κοινωνιολόγος, λογοτεχνικός κριτικός, ακαδημαϊκός Ροζέ Καγιουά γράφει επστρέφοντας ένα κείμενο με τίτλο «Παιχνίδι σκιών στην Ελλάδα». Η Ρομιγύ κρατά το γεγονός στον νου της ώς το 1996, είκοσι χρόνια σχεδόν μετά τον θάνατο του Καγιουά (1978), οπότε και του απαντά με το «Παιχνίδι φωτός στην Ελλάδα». Αυτό ακριβώς το κείμενο συμπυκνώνει όλη την αντίληψή της για την αρχαία Ελλάδα, που είναι για τη Ρομιγύ ένας τόπος φωτός, ένας πολιτισμός που αποδέχεται τις σκιές αγωνιζόμενος διαρκώς να τις διαλύσει («Παιχνίδι φωτός στην Ελλάδα», Αστυ, 1996).

 

Ο άνθρωπος στο κέντρο του σύμπαντος, η βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης μοίρας και αδυναμίας, η πρωτοκαθεδρία της λογικής έναντι του υπερφυσικού, η συμπόνια και το έλεος και κυρίως η ίδια η έννοια της δημοκρατίας και του μεγαλείου της, ιδού κάποιες από τις θέσεις της Ρομιγύ. Ο κύκλος των μεγάλων ξένων ελληνιστών (Βερνάν, Βιντάλ-Νακέ, Μοσσέ, Ζερνέ, Μπολάκ και άλλων) με την απώλεια της Ρομιγύ στενεύει ακόμη περισσότερο. Σε μια στιγμή που ούτε η ίδια η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει την αξία των ανθρωπιστικών σπουδών και τις υποβαθμίζει δραματικά στην εκπαίδευσή της. Σε μια στιγμή που η ίδια η Ελλάδα απεμπολεί τα ανθρωπιστικά ιδεώδη στο όνομα της χρησιμοθηρίας που πολέμησε με όλες τις δυνάμεις της η Ρομιγύ. Ευτυχώς, τα γραπτά μένουν και ρίχνουν τον σπόρο για τις επόμενες γενεές.

• Επιλογές από την εργογραφία της

- Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή, μετ. Α. Ξενάκη, Ωκεανίδα, 2010.

- Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία;, μετ. Ε. Οικονόμου, Ερμής, 2009.

- Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός, μετ. Κ. Τσιταράκης, Καρδαμίτσας, 2008.

- Η ηπιότητα στην αρχαία ελληνική σκέψη, μετ. Κ. Καλαντζοπούλου, Λιβάνης, 2007.

- Ανοδος και πτώση των κρατών κατά τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς, μετ. Μ. Καρδαμίτσα-Ψυχογιού, Καρδαμίτσας, 2007.

- Η έξαρση της δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα, μετ. Κ. Μηλιαρέση - Μ. Αθανασίου, Το Αστυ, 2006.

- Μια ορισμένη αίσθηση της Ελλάδας, μετ. Μ. Αθανασίου, Το Αστυ, 2004.

- Λεξικό της ελληνικής λογοτεχνίας, μετ. Κ. Περιστεράκη, Ζαχαρόπουλος, 2004

- Ηρωες τραγικοί - ήρωες λυρικοί, μετ. Μ. Αθανασίου, Το Αστυ, 2003.

- Η αρχαία Ελλάδα εναντίον της βίας, μετ. Κ. Μηλιαρέση - Μ. Αθανασίου, Το Αστυ, 2001.

- Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας, μετ. Κ. Μηλιαρέση, Το Αστυ, 2001.

- Επος και δράμα, μετ. Α. Στέφος, Σχολή Παναγιωτόπουλου, 1999.

- Προβλήματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, μετ. Ν. Αγκαβανάκης, Καρδαμίτσας, 1998.

- Οι μεγάλοι σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή, μετ. Φ. Κακριδής, Καρδαμίτσας, 1994.

- Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη, μετ. Ε. Ι. Κακριδή, ΜΙΕΤ, 1988.

Posted by Νίκος Λαγκαδινός at 1:47 AM 1 comment:

Labels: Δημητρούλια Τιτίκα, Ρομιγί Ζακλίν ντε

-----------------------------------------------

http://dytikosanemos.blogspot.com/search/label/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%B3%CE%AF%20%CE%96%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BD%20%CE%BD%CF%84%CE%B5
Tuesday, December 21, 2010

 

«Εκανα παρέα με τον Περικλή»

• Η Γαλλίδα ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί αφιέρωσε τη ζωή της στην ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό

• Του Σπυρου Γιανναρα, Η Καθημερινή, Tρίτη, 21 Δεκεμβρίου 2010

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ. Πικραμένη από τη σταδιακή υποχώρηση των ανθρωπιστικών σπουδών και την αντίστοιχη επικράτηση μιας τεχνοκρατικής αντίληψης στην παιδεία, έφυγε το περασμένο Σάββατο στα 97 της χρόνια, η Γαλλίδα ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί.

«Η Ρομιγί αφιέρωσε τη ζωή της στην ελληνική γλώσσα και στον ελληνικό πολιτισμό, διότι θεωρούσε ότι η μελέτη τους οδηγεί στην κατανόηση της ελευθερίας του ανθρώπου και της δημοκρατίας», υπογράμμισε και η ισόβια γραμματέας της Γαλλικής Ακαδημίας Ελέν Καρέρ ντ’ Ανκός.

«Εζησα σε μια ευτυχισμένη εποχή όπου οι γυναίκες είχαν πρόσβαση στα αρχαία ελληνικά και μετά τον πόλεμο μια περίοδο όλο και μεγαλύτερης άνθισης της μελέτης τους. Υστερα ήρθε ο Μάης του ’68 κι όλα σταμάτησαν. Σήμερα πρέπει να παλεύουμε για να μην εξαφανιστούν από τα σχολεία. Η άμεση επαφή με την ομορφιά των κειμένων μεταμορφώνει κι εξυψώνει τον άνθρωπο. Οι ανθρωπιστικές σπουδές μας κάνουν πιο ανεκτικούς, πιο γενναιόδωρους, πιο ευαίσθητους στην ομορφιά του κόσμου. Οι ανθρωπιστικές σπουδές αυξάνουν την ανθρωπιά μας», ανέφερε σε συνέντευξη στην εφημερίδα «La Croix» το 2008.

Η Ρομιγί άλωσε πολλά ανδρικά προπύργια. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο γαλλικό College de France (1973) στην έδρα «Η Ελλάδα και η διαμόρφωση μιας ηθικής και πολιτικής σκέψης» και η πρώτη γυναίκα που εξελέγη ακαδημαϊκός στην έδρα «Αρχαίων Επιγραφών και Γραμμάτων» (1975). Ηταν η δεύτερη Γαλλίδα που στέφθηκε ακαδημαϊκός μετά τη συγγραφέα Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Υπήρξε επίσης η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην Ecole Normale (1933) και η πρώτη που πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις για το δίπλωμα της Agregation (1936).

«Είχα το προνόμιο να ανήκω σε μια γενιά, όπου άνοιξαν επιτέλους οι πόρτες στις γυναίκες οι οποίες είχαν για πρώτη φορά την ευκαιρία να ανέβουν σε έδρα», είχε δηλώσει σχετικά, με μεγάλη δόση μετριοφροσύνης, σε συνέντευξη στο περιοδικό «Le Point» το 2007.

Για πάνω από εξήντα χρόνια αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία γράφοντας και διδάσκοντας είτε για το θέατρο του Αισχύλου και του Ευριπίδη, τον αγαπημένο της Θουκυδίδη και τον Πελοποννησιακό πόλεμο, είτε για την εξέλιξη της ιστορίας των ιδεών, ειδωμένη μέσα από το πρίσμα της ελληνικής σκέψης. Εξετάζοντας δηλαδή τη διαχρονική εξέλιξη θεμελιακών αρχών και εννοιών του ανθρώπινου πολιτισμού όπως τον Νόμο και το Δίκαιο, την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Απλότητα σε σχέση με την καταγωγική τους σημασία.

Η Ρομιγί δεν αντιμετώπιζε τα αρχαία ελληνικά κείμενα ως έργα γραμμένα σε μια νεκρή γλώσσα, αλλά ως έναν θησαυρό που μας επιτρέπει να αντιληφθούμε πληρέστερα και σε μεγαλύτερο βάθος το παρόν μας. Ενδεικτική είναι η δήλωσή της ότι τα αρχαία ελληνικά τής έδιναν χαρά κι ότι ξόδεψε περισσότερο χρόνο κάνοντας παρέα με τον Περικλή και τον Αισχύλο, απ’ ό,τι με τους συγχρόνους της. Η φράση αυτή, η οποία απέχει έτη φωτός από τις κοινότοπες και πανομοιότυπες κατά καιρούς δηλώσεις αδιάφορων πολιτικών για τη σημασία της αρχαίας Ελλάδας, προκαλεί κατάπληξη και θλίψη στους αποφοίτους του ελληνικού σχολείου, από τη Μεταπολίτευση και δώθε, που στην πλειονότητά τους βίωσαν τη διδασκαλία των αρχαίων ως μια ανιαρή διαδικασία αποστήθισης λεξιλογίου και γραμματικοσυντακτικών κανόνων.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί, η οποία γεννήθηκε το 1913, την παραμονή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τη διάρκεια του οποίου έχασε τον πατέρα και δύο θείους της, γνώρισε τα ιλιγγιώδη επιτεύγματα, αλλά και τις ολέθριες καταστροφές του περασμένου αιώνα, παραμένοντας σταθερά προσηλωμένη στα ιδεώδη του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Δεν ήταν ένας μουσειολόγος που διέσωσε μια παρωχημένη γνώση, αλλά ένας πνευματικός άνθρωπος που πάλεψε ώστε να μην ξεχάσουμε ότι το μεγάλο μάθημα του παρελθόντος μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο σε δύσκολους καιρούς.

Εξέδωσε δεκάδες βιβλία, η πλειονότητα των οποίων έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Το τελευταίο, «Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή» (εκδόσεις Ωκεανίδα), κυκλοφόρησε πέρυσι το καλοκαίρι.

Posted by Νίκος Λαγκαδινός at 8:08 AM No comments:

Labels: Γιανναράς Σπύρος, Ρομιγί Ζακλίν ντε

 

Απόσπασμα από την ομιλία της Jacqueline de Romilly για την εκπαίδευση

 

«Οι όροι Παιδεία και Εκπαίδευση χωρίζονται από μια ανεπαίσθητη νοηματική διαφορά. Με τον πρώτο όρο εννοούμε την εκπλήρωση των διανοητικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, ενώ με τον δεύτερο τη μετάδοση γνώσης. Ο διχασμός μεταξύ τους προκαλεί τη σημερινή κρίση και την υποβάθμιση της ιστορίας ή της λογοτεχνίας, που χαρακτηρίζονται περιττές πολυτέλειες για το εκπαιδευτικό σύστημα. Η εκφραστική όμως αδυναμία και η ανικανότητα να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον, είναι αυτές που οδηγούν στη βία.

 

»Για να αντιληφθούμε με ακρίβεια τον λόγο του άλλου, πρέπει να κατανοήσουμε τη σκέψη των προγόνων μας. Η άγνοια του παρελθόντος που επιδεικνύουν οι σημερινοί νέοι απειλεί τη σύγχρονη κοινωνία με πολιτειακή εκτροπή. Στη λογοτεχνία μπορεί να βρει κανείς τη ζωντανή γνώση του παρελθόντος και για τον λόγο αυτό η αντιμετώπισή της ως περιττή πολυτέλεια αποτελεί σοβαρό και επικίνδυνο σφάλμα. Ο Πρωταγόρας αναφέρει στον Πλάτωνα ότι οι νέοι Αθηναίοι είχαν συμφέρον να μελετούν τον Ομηρο, από όπου θα αντλούσαν πρότυπα ηθικής και γενναίας συμπεριφοράς. Κάθε λογοτεχνικό κείμενο δίνει πρόσβαση σε μια εποχή και τον τρόπο σκέψης της, αφήνοντας έντονες εντυπώσεις και μνήμες. Πολλές φορές, οι γνώσεις αυτές από τη σχολική αίθουσα αναπαράγονται σε ώριμα έργα, όπως κάνουν με τις αρχαιοελληνικές μνήμες του ο Ζιρωντού, ο Σαρτρ και τόσοι άλλοι...» (μετάφραση: Φίλιππος Χατζόπουλος).

Posted by Νίκος Λαγκαδινός at 8:06 AM No comments:

Labels: Ρομιγί Ζακλίν ντε

 

Σίγησε η φωνή της Jacqueline de Romilly, πρέσβειρας του Ελληνισμού

 

Τη χριστουγεννιάτικη εβδομάδα από την αρχή της σκίασε η θλιβερή είδηση του θανάτου της κορυφαίας Ελληνίστριας και Ακαδημαϊκού Jacuqeline de Romilly σε ηλικία 97 ετών, με πνεύμα αστραφτερό ώς την τελευταία στιγμή! Ενθερμη υπερασπίστρια της Ελλάδας ως πηγής πολιτισμού και υπέρτατων αξιών η Γαλλίδα φιλόσοφος και συγγραφέας που το 2000 η Βουλή των Ελλήνων ανακήρυξε «Πρέσβειρα του Ελληνισμού», αφού το 1955 είχε πάρει την ελληνική υπηκοότητα κι έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ηταν η δεύτερη γυναίκα που εξελέγη το 1988 μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και υπεραμύνθηκε της κλασικής παιδείας και ζητούσε, ώς το τέλος, την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος. «Δεν υπάρχουν νεκρές γλώσσες, όπως τα λατινικά, αλλά στενά μυαλά», είχε πει σ’ έναν μαθητή της, που τη ρώτησε, αρνούμενος τη χρησιμότητα των λατινικών, αλλά και των αρχαίων ελληνικών στη διδασκαλία της, «αν τα λατινικά και τα ελληνικά ήταν ήδη νεκρές γλώσσες όταν εκείνη ήταν φοιτήτρια ή αυτό το ατύχημα έγινε μετά...». Προσπάθησε να αναδείξει την αξία της διδασκαλίας της αρχαίας και νέας ελληνικής γλώσσας στη σύγχρονη εκπαίδευση. «Για να ξεπεράσουμε την κρίση που υπάρχει στον τρόπο διδασκαλίας, για να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ παιδείας και τρόπου εκπαίδευσης, δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο παρελθόν, αλλά να ξαναβρούμε την ισορροπία που έχει επικίνδυνα διασαλευθεί, για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον...» (Από την ομιλία της κάτω από τον Θόλο του Ινστιτούτου της Γαλλίας, στη συνένωση των πέντε Ακαδημιών, τον Οκτώβριο του 2008, από το «Figaro» της 29/10/2008).
THΛEΦOΣ, Η Καθημερινή, 21/12/2010

Posted by Νίκος Λαγκαδινός at 8:05 AM No comments:

Labels: Ρομιγί Ζακλίν ντε

Monday, December 20, 2010

 

H Ζακλίν ντε Ρομιγύ και η ελληνική γλώσσα

«Δεν κατοικούμε μια χώρα, κατοικούμε μια γλώσσα» έλεγε ο Σιοράν· και αυτό είχε προσπαθήσει να αποδείξει η Ζακλίν ντε Ρομιγύ που κατοίκησε με πάθος την ελληνική γλώσσα. Το έργο της-και ευτυχώς, μεγάλο μέρος του είναι μεταφρασμένο στα ελληνικά- διαπερνάται από την αγάπη και την εμμονή για την ελληνική γλώσσα. Θυμάμαι την εντύπωση που είχε κάνει πριν από μερικά χρόνια το βιβλίο Pour l' amour du grec («Για τον έρωτα των ελληνικών»), που η Ζακλίν ντε Ρομιγύ συνυπέγραφε με έναν άλλον κορυφαίο Γάλλο ελληνιστή, τον Ζαν-Πιερ Βερνάν.

 

Υπό την διεύθυνση των δύο ελληνιστών, καμιά τριανταριά ειδικοί και μη, μεγάλες υπογραφές της φιλολογίας, της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας και των επιστημών αλλά και νέα πνεύματα όλων των επαγγελμάτων και των πειθαρχιών, είχαν κληθεί να παρουσιάσουν ένα σύντομο ελληνικό κείμενο και να εξηγήσουν γιατί θυμούνταν αυτό το κείμενο, γιατί τους σημάδεψε, γιατί το αγάπησαν, ποιες δυνατές ιδέες βρήκαν εκεί. Με το βιβλίο αυτό οι δύο ελληνιστές ήθελαν να αποδείξουν ότι τα ελληνικά δεν είναι μια υπόθεση ειδικών, μια εργαστηριακή συνάντηση άνευ νοήματος, αλλά μια συνάντηση παιδευτική, παιδαγωγική, μορφωτική για κάθε ανθρώπινο πνεύμα. 

Στο εντελώς πρόσφατο βιβλίο της Μαθήματα ελληνικών, που στα γαλλικά είχε κυκλοφορήσει το 2008 και στα ελληνικά το 2009 (εκδόσεις Ωκεανίδα) και που η τυφλή πιά Ζακλίν ντε Ρομιγύ είχε γράψει μαζί με τη μαθήτρια της Μονίκ Τρεντέ, η μεγάλη ελληνίστρια μας είχε κάνει μια ένεση αισιοδοξίας.

Εκεί που νομίζαμε ότι τα ελληνικά είχαν πεθάνει, η Ζακλίν ντε Ρομιγύ μας είπε ότι η κρίσητων ελληνικών, που είναι ταυτόχρονα και μια κρίση των ανθρωπιστικών σπουδών, θα είναι σύντομη και θα παρέλθει γρήγορα. «Οπως και να ΄χει- και για να παραμείνουμε στην εκπληκτική ιστορία μιας εξελικτικής πορείας που μας οδηγεί από τον 15ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 21ο- το σίγουρο είναι πως σαστίζει κανείς μπροστά στη δύναμη με την οποία διαδόθηκε η ελληνική γλώσσα μέσα από τόσες κρίσεις και αναγεννήσεις» έγραφε.Σ’αυτό το βιβλίο η Ρομιγύ υποστήριζε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: ότι η ελληνική γλώσσα δεν αποτελεί μόνο μέσο πρόσβασης στα ίδια τα κείμενα αλλά και το ότι η ποιότητά της διαμόρφωσε την ποιότητα των έργων.

Η απώλεια της Ζακλίν ντε Ρομιγύ μας προκαλεί να αναρωτηθούμε πόσες ευθύνες έχουμε εμείς οι Ελληνες για τη γλώσσα μας και πόσο αδιάφοροι στεκόμαστε απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε « ελληνικά». Σίγουρα βρισκόμαστε στην εποχή των παγετώνων και αναρωτιόμαστε τι κάνουν όλοι αυτοί οι μανδαρίνοι που πλαισιώνουν επιτροπές παιδαγωγικών ινστιτούτων και άλλων πομπωδών σχημάτων. Αν κρίνουμε από τα περισσότερα σχολικά εγχειρίδια για τα οποία είναι υπεύθυνοι, η κατάσταση είναι απογοητευτική.

• ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ | Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010  
• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=373654&dt=19/12/2010#ixzz18ifg34Km

 

Posted by Νίκος Λαγκαδινός at 9:04 PM 1 comment:

Labels: Μπακουνάκης Νίκος, Ρομιγί Ζακλίν ντε

 

Εβαλε την Ελλάδα στο επίκεντρο της δυτικής σκέψης

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Η Ελλάδα αποχαιρετούσε πάντα όσους σπουδαίους συνέβαλαν κατά καιρούς με το έργο και την προσωπικότητά τους στη διατήρηση της αξιοπρέπειάς της, χρησιμοποιώντας το βαφτιστικό τους όνομα, σε μια υπόμνηση μιας αρχαιοελληνικής εκδοχής οικειότητας.

 

 

 Ετσι κατευοδώσαμε τη «Μελίνα», τον «Μάνο». Να αποχαιρετήσουμε την ντε Ρομιγί ως Ζακλίν; Αξίζει πάντως ένα ύστατο ελληνοπρεπές χαίρε στην «Κυρία Ελλάδα», όπως χαρακτήρισε χθες το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» τη φωτισμένη ελληνίστρια και παθιασμένη φιλέλληνα, τη Γαλλίδα ακαδημαϊκό, συγγραφέα, μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά και καθηγήτρια, που πέθανε στα 97 χρόνια της, αφήνοντας τη χώρα μας σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, φτωχότερη κατά μια σημαντικότατη πνευματική συμμαχία. 

 

«Σε στιγμές δύσκολες για την Ελλάδα, όπου η φήμη της τίθεται συχνά υπό αμφισβήτηση, η φωνή και το έργο της Ζακλίν ντε Ρομιγί υπήρξαν καθοριστικά για την υπενθύμιση και ανύψωση του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής γραμματείας. Σπάνια η χώρα μας αξιώθηκε τέτοιους συμμάχους. Η Ελλάδα σήμερα πενθεί», ανέφερε και το συλλυπητήριο μήνυμα του υπουργού Πολιτισμού. 

 

Περνώντας τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο διάστημα στο εξοχικό σπίτι της στην Εξ-αν-Προβάνς, το οποίο είχε διαμορφώσει σαν μικρογραφία του ελληνικού τοπίου, μέσα στις ελιές και τα πεύκα, η Ζακλίν ντε Ρομιγί πέθανε σε νοσοκομείο στο παρισινό προάστιο της Βουλόνης. Ηταν πια σχεδόν τελείως τυφλή, αλλά με το πνεύμα της απολύτως αδιάβλητο από το γήρας. «Είμαι πια πολύ γριά. Αλλά στο τέλος της ζωής μου ό,τι υπήρξε πάντα βασικό αντικείμενο της εργασίας μου, μου φαίνεται πιο πολύτιμο από ποτέ», έλεγε και υπαγόρευε τα τελευταία της βιβλία στους συνεργάτες της ή στο μαγνητόφωνο.

• Λόγος εναντίον κτηνωδίας

Το 2007 μιλώντας στο περιοδικό «Le Point» προέβλεπε: «Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για τις αγαπημένες μου αρχαίες γλώσσες, ούτε άλλωστε για τα γαλλικά ούτε για τις ανθρωπιστικές σπουδές εν γένει και, ακόμη λιγότερο, για το μέλλον του πολιτισμού μας. Αν δεν υπάρξει κάποιο σκίρτημα, οδεύουμε προς μια καταστροφή και μπαίνουμε σε μια εποχή βαρβαρότητας». Και προειδοποιούσε: «Το να μάθεις να σκέφτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει να είσαι ικανός να διαλέγεσαι και είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτισθεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι ένα φρούριο κατά της κτηνωδίας. Οταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής, όταν δεν είναι αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία...».

 

Δεν ήταν, βέβαια, μόνο «δική μας» η Ζακλίν ντε Ρομιγί κι ας πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα το 1995 και χρίστηκε «πρέσβειρα του Ελληνισμού» το 2001. Η διανοήτρια, που κατά το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» «ξανάβαλε το "ελληνικό θαύμα" στο επίκεντρο της δυτικής σκέψης», εκείνη που επέμενε ότι «για μια χώρα, η χρήση της γλώσσας της σημαίνει και την ανεξαρτησία της», άφησε παγκόσμιο κληροδότημα την πολυάριθμη σημαντικότατη εργογραφία της. Εδωσε έμφαση στη μελέτη του Θουκυδίδη, του θεάτρου του Αισχύλου και του Ευριπίδη, του Ομηρικού Επους και της ελληνικής γλώσσας.

• Υποκλίνεται και η Γαλλία

Και η ίδια, ενσαρκώνοντας μία από τις όλο και σπανιότερες περιπτώσεις ουμανιστικής αντίληψης για τον πολιτισμό, υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα δρώντα πνεύματα της σύγχρονης σκέψης. Ετσι την αποχαιρέτησε και ο Γάλλος υπουργός Πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν, επισημαίνοντας ότι «χάθηκε ένα από τα πολύ μεγάλα πνεύματα της εποχής μας». Οσο για τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, επισήμανε ότι η ζωή και το έργο της «μεγάλης ουμανίστριας είναι εμβαπτισμένα στο φως που πηγάζει από έναν πολύ υψηλό πολιτισμό -τον ελληνικό». 

 

Ισως όμως ακόμα σημαντικότερο ήταν το σχόλιο της Ελέν Καρέρ ντ' Ανκός, ισόβιας γραμματέως της Γαλλικής Ακαδημίας. Εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο καλύτερος φόρος τιμής για τη Ζακλίν ντε Ρομιγί «θα ήταν να δοθεί εφεξής μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα, την οποία υποστήριξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη Γαλλία». Αλλωστε σ' αυτό αφιέρωσε τη ζωή και την ακαδημαϊκή της καριέρα: στην καλλιέργεια των κλασικών ελληνικών γραμμάτων, υπέρ της κατάρτισης και της διαμόρφωσης ενός ουμανιστικού πνεύματος, και ως αντίδοτο στη βία και τη βαρβαρότητα. «Της προκαλούσε τεράστιο πόνο το γεγονός ότι έβλεπε να φθίνει η μελέτη της ελληνικής γλώσσας», τόνισε η ντ' Ανκός. 

 

Η τολμηρή και δρώσα συνείδηση της Ζακλίν ντε Ρομιγί και το ρηξικέλευθο πνεύμα της, της επέτρεψαν να καταλύσει πρώτη, πολλές φορές, ανδροκρατούμενους θεσμούς. Ηταν η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην περίφημη Έcole Normale. Η πρώτη που δίδαξε στο Κολέγιο της Γαλλίας, εγκαινιάζοντας την έδρα «Η Ελλάδα και η διαμόρφωση της ηθικής και πολιτικής σκέψης». Και μόλις η δεύτερη γυναίκα που εξελέγη το 1988, μετά τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, στη Γαλλική Ακαδημία. *

• Η Εβραιοπούλα που ερωτεύτηκε τον Θουκυδίδη

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί γεννήθηκε στη Σαρτρ, στις 26 Μαρτίου του 1913. Ηταν κόρη του Εβραίου καθηγητή της Φιλοσοφίας Μαξίμ Νταβίντ (σκοτώθηκε στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου) και της συγγραφέως Ζαν Μαλβουαζάν. Πήρε το επίθετο «ντε Ρομιγί» το 1940, όταν παντρεύτηκε τον Μισέλ Γουόρμς ντε Ρομιγί από τον οποίο χώρισε το 1973, χωρίς να έχουν αποκτήσει παιδιά.

Αν αναζητούσε κανείς στη ζωή της ένα μοιραίο σημείο εκκίνησης για ό,τι θα γινόταν πάθος και αφοσίωση, θα μπορούσε να σταθεί στην ημέρα που η Ζαν Μαλβουαζάν χάρισε στην έφηβη κόρη της ένα αντίτυπο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη. Η νεαρή Ζακλίν αφοσιώνεται στην ανάγνωσή του. Σπουδάζει στο παρισινό lycee Moliere από όπου αποφοιτά το 1930, έχοντας αποσπάσει στις γενικές εξετάσεις για αριστούχους της Γαλλίας, αριστείο στα λατινικά και δεύτερο βραβείο στα αρχαία ελληνικά. Γίνεται δεκτή στην Έcole Normale και, μαθητεύοντας δίπλα στον ελληνιστή Πολ Μαζόν, αποφοιτά το 1936 με δίπλωμα Φιλολογίας. Η γερμανική κατοχή και η ναζιστική κυβέρνηση του Βισί αναστέλλουν τις σπουδές της καθώς, ως εβραϊκής καταγωγής, ζει κρυμμένη. Το 1947 πάντως ολοκληρώνει το διδακτορικό της με θέμα «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός».

Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λιλ κι από το 1957 έως το 1973 στη Σορβόνη και μετά στο Κολέγιο της Γαλλίας. Υπήρξε διδάκτωρ επί τιμή στα Πανεπιστήμια των Οξφόρδης, Αθήνας, Δουβλίνου, Χαϊδελβέργης, Μόντρεαλ, καθώς και στο Γέιλ. Είχε παρασημοφορηθεί πολλές φορές από το γαλλικό κράτος (έλαβε το 2007 το «μεγαλόσταυρο» της Λεγεώνας της Τιμής) και από την Ελλάδα το «Παράσημο του Φοίνικος» (1977). Το 1984 είχε πάρει το Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας. Και το 1995 το Βραβείο Ωνάση. Τότε, μιλώντας στην Πνύκα είχε πει: «Ολος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά. Η ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει κατ' αρχήν να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα».

Η αγάπη της για την Ελλάδα υπήρξε πάντα ουσιαστική. Στη μεγάλη πυρκαγιά το 2007, που έφτασε μέχρι την αρχαία Ολυμπία, ήταν εκείνη που είχε προτρέψει τους Γάλλους συμπολίτες της να βοηθήσουν εμπράκτως για την αποκατάσταση των περιοχών που είχαν πληγεί.
Σε μία από τις πρόσφατες συνεντεύξεις της στη «Φιγκαρό», όταν ερωτήθηκε αν έζησε τη ζωή που ήθελε, είπε: «Είναι υπέροχο το να τελειώνω τη ζωή μου μόνη, σχεδόν τυφλή, χωρίς παιδιά και οικογένεια; Κι όμως, η ζωή μου ως καθηγήτρια υπήρξε από την αρχή μέχρι το τέλος αυτό που επιθυμούσα».

• Εργα της στα ελληνικά

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τουλάχιστον 35 μελέτες της Ζακλίν ντε Ρομιγί, από τις εκδόσεις ΜΙΕΤ, «Ερμής», «Αστυ», «Παπαδήμα», «Νέα Σύνορα-Λιβάνη», «Ζαχαρόπουλος» και «Καρδαμίτσα». 

 

Ενδεικτικά ας αναφέρουμε τα πιο πρόσφατα «Μαθήματα Ελληνικών» και «Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή» (εκδόσεις «Ωκεανίδα», 2010). Και ακόμα: «Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία σήμερα;» («Ερμής», 2009), «Η Αφήγηση της Ορέστειας του Αισχύλου» (2007, «Ωκεανίδα»), «Λεξικό της ελληνικής λογοτεχνίας Αρχαίας και Νέας» («Ζαχαρόπουλος»-«Δαίδαλος», 2004), «Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας» («Αστυ», 2001), «Η αρχαία Ελλάδα εναντίον της βίας» («Αστυ», 2001), «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός» («Παπαδήμας», 2000), «Προβλήματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας» («Καρδαμίτσα», 1998), «Οι μεγάλοι σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή» («Καρδαμίτσα», 1994), «Αλκιβιάδης» («Αστυ», 1990), «Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη» (ΜΙΕΤ, 1988) κ.ά. 

 

* Δηλώσεις για το θάνατό της έκαναν ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και ο πρόεδρος της Ν.Δ. Αντ. Σαμαράς.

Posted by Νίκος Λαγκαδινός at 8:16 PM No comments:

Labels: Ρομιγί Ζακλίν ντε

Saturday, December 18, 2010

 

«Έφυγε» η Ζακλίν ντε Ρομιγί

 

 

H Ζακλίν ντε Ρομιγί η τελευταία μεγάλη φίλη της Ελλάδας, έφυγε πλήρης ημερών σε ηλικία 93 ετών το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου.

H Ζακλίν ντε Ρομιγί γεννήθηκε στη Σαρτρ στις 26 Μαρτίου του 1913. Δίδαξε ως καθηγήτρια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στα πανεπιστήμια της Λιλ (1949-1957), της Σορβόνης (1957-1973) και στο Collège de France (1973-1984).

Όντας η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο Collège de France, η Ζακλίν ντε Ρομιγί υπήρξε και η πρώτη γυναίκα μέλος της Académie des inscriptions et belles-lettres (1975), στην οποία και προήδρευσε κατά το έτος 1987. Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας της Δανίας, της Βρετανικής Ακαδημίας, των Ακαδημιών της Βιέννης, των Αθηνών, της Νάπολης, του Τορίνο, των Κάτω Χωρών, της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών κ.ά. Είναι δόκτωρ honoris causa των πανεπιστημίων της Οξφόρδης, των Αθηνών, του Δουβλίνου, του Μόντρεαλ και του Γέιλ.

Το 1995 της δόθηκε η ελληνική υπηκοότητα και το 2001 ανακηρύχθηκε πρέσβειρα του Ελληνισμού.
Έχει τιμηθεί με το βραβείο Ambatiélos de l’ Académie des inscriptions et belles-lettres (1948), το βραβείο Croiset de l’Institut de France (1969), το βραβείο Langlois de l’Académie francaise (1974), το Grand Prix d’Académie της Académie francaise (1984), το βραβείο Ωνάσης (Αθήνα, 1995).

Στις 24 Νοεμβρίου του 1988 εξελέγη μέλος της Académie francaise στη θέση του Αντρέ Ρουσέν.
Μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά, δημοσίευσε πλήθος μελετών για την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιστορία.

.

Posted by Νίκος Λαγκαδινός at 8:29 PM 1 comment:

Labels: Ρομιγί Ζακλίν ντε

Older Posts Home

Subscribe to: Posts (Atom)