Ο Τσαρλς Ρένι Μάκιντος (Charles Rennie Mackintosh, 7 Ιουνίου 1868 – 10 Δεκεμβρίου 1928) ήταν Σκωτσέζος αρχιτέκτονας, ζωγράφος και σχεδιαστής. Γεννήθηκε στη Γλασκώβη το 1868. Το 1884 ξεκίνησε ως μαθητευόμενος δίπλα στον Τζον Χάτσινσον και άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα τα απογεύματα στο School of Art της Γλασκώβης. Το 1889 έγινε βοηθός στο αρχιτεκτονικό γραφείο των Honeyman & Keppie. Ταυτόχρονα, εγγράφεται στο School of Art της Γλασκώβης. Η δεκαετία του 1890 ήταν μια δεκαετία μάθησης και ανάπτυξης για τον Μάκιντος, όπου συνέχισε την αρχιτεκτονική του εκπαίδευση, ταξίδεψε στην Ιταλία πριν ακόμα τελειώσει με την πρακτική του, καθώς κέρδισε μια υποτροφία, παρακολούθησε και έδωσε διαλέξεις και δημιούργησε νέες φιλίες οι οποίες τον βοήθησαν στην μετέπειτα πορεία του.
Παράλληλα με την εγγραφή του στο School of Art της Γλασκώβης, ο Μάκιντος ανέπτυξε μια καλλιτεχνική συνεργασία με τους Μάργκαρετ Μακ Ντόναλντ, Φράνσις Μακ Ντόναλντ και Χέρμπερτ Μάκνερ, ο οποίος ήταν και αυτός μαθητευόμενος μαζί με τον Μάκιντος στο γραφείο των Honeyman & Keppie, γνωστή ως “Οι Τέσσερις” (“The Four”). Ταξίδευαν σε διάφορες εκθέσεις σε όλη την Ευρώπη και εξέθεταν αφίσες, έπιπλα και μια ποικιλία από εκθέματα γραφιστικού design στη Γλασκώβη, το Λονδίνο, τη Βιέννη και το Τορίνο. Το κίνημα του Art Nouveau στη Βιέννη γνωστό με το όνομα “The Secession” πήρε πολλά στοιχεία απ’ το ύφος των εκθεμάτων των “4”. Αυτές οι εκθέσεις βοήθησαν ώστε να εδραιωθεί η φήμη του Μάκιντος όπως επίσης και να προωθηθεί το “Glasgow Style”, του οποίου κύριοι εκφραστές του ήταν οι “4”.
Το 1913 ο Μάκιντος εγκαταλείπει την εταιρία των Honeyman, Keppie & Mackintosh, στην οποία συμμετείχε ως συνεργάτης πλέον απ’ το 1904. Αφού ανεπιτυχώς προσπάθησε να καθιερώσει τις δικές του πρακτικές και αντιλήψεις, αφοσίωσε όλο του το χρόνο στη ζωγραφική τοπίων. Επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία το 1927, ώστε να θεραπευθεί απ’ τον καρκίνο της γλώσσας απ’ τον οποίο έπασχε. Πεθαίνει στο Λονδίνο ένα χρόνο αργότερα, το 1928.
Με μια φιλοσοφία πάνω στο design βαθιά ριζωμένη στη σκωτσέζικη παράδοση, ο Μάκιντος παρέβλεψε την αρχιτεκτονική της Ελλάδας και της Ρώμης ως ακατάλληλη για το κλίμα ή τις ανάγκες της Σκωτίας. Πίστευε ότι η αναγέννηση του Σκωτσέζικου Βαρονικού στυλ, προσαρμοσμένο πάντα στην σύγχρονη κοινωνία, θα εξυπηρετούσε σύγχρονες ανάγκες για την εποχή. Τα κτίρια του είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής του της άποψης.
Ο Μάκιντος δημιούργησε κτίρια αξιοπρόσεκτα για την κομψότητα και τη διαύγεια των χαρακτηριστικών που ορίζουν τους χώρους τους, για την επιδέξια εκμετάλλευση του φυσικού και τεχνητού φωτισμού τους και τέλος, για τις επιτήδειες λεπτομέρειες τους. Πίστευε ότι η κάθε κατασκευή design έπρεπε να λειτουργεί σαν μια ολότητα, στην οποία το κάθε επιμέρους στοιχείο, η κάθε λεπτομέρεια που θα εφευρίσκονταν έπρεπε να συνεισφέρει στη γενική λειτουργία του αντικειμένου ή κτιρίου.
Ο καλλιτέχνης μπορεί να έχει μια πλούσια φυσική οργάνωση, μια εύκολη αντίληψη και μια ξεκάθαρη ματιά για τα ουσιώδη (μια μεγάλη γκάμα από δεξιότητες). Αυτό όμως που τον χαρακτηρίζει πάνω απ’ όλα και προσδιορίζει το επάγγελμα του, είναι η εξαιρετική ανάπτυξη των ευφάνταστων ικανοτήτων του, ειδικότερα η φαντασία η οποία δημιουργεί, όχι μόνο η φαντασία που αναπαριστά. Η δύναμη η οποία κατέχει ο καλλιτέχνης στο να αναπαριστά αντικείμενα, εξηγεί τον γεμάτο αυταπάτες χαρακτήρα της δουλειάς του, η ποίηση η οποία διαπνέει τα αντικείμενα και η τάση που έχουν προς το συμβολισμό. Παρόλα αυτά, η δημιουργική φαντασία είναι πολύ πιο σημαντική. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να επιτύχει την υπεροχή στην τέχνη του, αν δεν είναι προικισμένος με την ικανότητα της εφεύρεσης στον ύψιστο της βαθμό.