Ο Δημήτρης Καραντζάς δηλώνει παρών στην επανεκκίνηση της θεατρικής περιόδου, παίρνοντας στα χέρια του το κείμενο της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, Φαίδρα, ζωντανεύοντας το στη σκηνή του Θεάτρου Προσκήνιο.

Επιλέγει το έργο αυτό όπως αποκαλύπτει στην Αυγή στη σύντομη κουβέντα μας μετά  την παράσταση, γιατί είναι ένα έργο απόλυτο και γιατί τον έφερε ξανά σε επαφή με τη φύση από την οποία νιώθει να έχει αποκοπεί.

Το έργο της Τσβετάγιεβα προσγειώνεται με απόλυτη ασφάλεια στα χέρια του Καραντζά. Εκείνη γράφει το έργο όχι για να ανέβει στο θέατρο γιατί δεν αντέχει τη θεατρική φόρμα και εκείνος σκηνοθετικά ανυπάκουος όπως πάντα αρπάζει τις λέξεις της δημιουργώντας ένα ολοκληρωμένο σκηνικό περιβάλλον.

Ο σκηνογραφικός κόσμος που χτίζει η Μαρία Πανουργιά με τη φωτιστική μαεστρία του Λευτέρη Παπαδόπουλου, δεν συμπληρώνει απλά την παράσταση όπως συνήθως γίνεται, αλλά κατορθώνει αυτό που σπάνια συμβαίνει σε μια θεατρική σκηνή: την απόλυτη επικοινωνία με τη σκηνοθετική προσέγγιση. Έτσι είναι υπέροχα αδύνατον να ξεχωρίσεις τι γέννησε τι, τι ενέπνευσε τι.

Τα φώτα σβήνουν και νομίζεις ότι θα σηκωθεί αυλαία που θα αποκαλύψει τη σκηνή, όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Μια περιορισμένη ορθογώνια διάσταση, γίνεται η ματιά μας προς τη σκηνή, δημιουργώντας μια απόκοσμη οπτική αίσθηση, όπως ακριβώς γουρλώναμε τα μάτια μας παιδιά μπροστά από ένα ενυδρείο με αιχμάλωτα ψάρια.

Στο ενυδρείο αυτό ο έρωτας της Φαίδρας, αιχμάλωτος της όρασής μας, γίνεται αφορμή για να ξετυλιχτούν ερμηνείες άθλοι. Η Αλεξία Καλτσίκη  και η Στεφανία Γουλιώτη έχουν αυτή τη σπάνια ευκαιρία να παρουσιαστούν υποκριτικά ολόκληρες και με αψεγάδιαστα εργαλεία χτίζουν εικόνες χαραγμένες στη μνήμη από τη στιγμή που τις γεννούν, δημιουργώντας μια σπάνια σκηνική επικοινωνία ανάμεσά τους. Ο Νίκος Μάνεσης και ο Μιχάλης Σαράντης, καταφέρνουν με λόγο και σώμα να εσωτερικεύσουν όλες τις συγγραφικές εντάσεις, ανταποκρινόμενοι με απόλυτη αρτιότητα στη σκηνοθετική φόρμα του Καρατζά και τέλος ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης απαλός και ήρεμος ολοκληρώνει αυτό το σπάνιο αψεγάδιαστο υποκριτικό κάδρο.

«Προέκυψαν και πράγματα πιο αυτοσχεδιαστικά» μας λέει ο σκηνοθέτης αν και υπήρχε σαφής σκηνοθετική φόρμα.

Ο Δημήτρης Καραντζάς ξέρει πως να διαχειριστεί σκηνοθετικά τους ηθοποιούς του και γνωρίζει τα εργαλεία τους καλά, τα αναδεικνύει, τα αποκαλύπτει και τα σέβεται σε κάθε του σκηνοθετικό ταξίδι. Οι σκηνοθέτες που αγαπούν τους ηθοποιούς είναι και αυτοί που μπορούν να τους διαχειριστούν ως μικρά καλλιτεχνικά κομψοτεχνήματα. Αυτό κάνει ξεκάθαρα εδώ ο Καραντζάς και έτσι οι πέντε ηθοποιοί σε αυτή την παράσταση το επιστρέφουν απλόχερα όχι μόνο στον ίδιο αλλά και σε εμάς τους θεατές.

O Καραντζάς έχει το δικό του τρόπο να λέει τις ιστορίες. Πότε τις φορτίζει συναισθηματικά και πότε περίτεχνα τις αποσυναισθηματικοποιεί. Ακριβώς εκεί είναι κρυμμένη και η δική του προσωπική σφραγίδα που τον ξεχωρίζει. Μπορείς να βυθιστείς στον αντισυμβατικό κόσμο του και να τον αντέξεις ή να επισκεφτείς άλλα πιο συχνά και πιο συμβατικά θεατρικά τοπία.

«Η αγάπη είναι χώρα απάτητη. Με δάσος μοιάζει».
πηγη: https://www.avgi.gr