Δεν είναι η δυναμική παράσταση του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη που φυτιλιάζει τις σκέψεις. Είναι τα διάσπαρτα σχόλια κι οι γκρινιάρικες κριτικές από το φιλοθεάμον κοινό και τους κριτικούς θεάτρου.
Της χρεώνουν υπερβολές, λες κι αυτοί ζουν σε ένα θεματικό πάρκο, όπου κυριαρχεί το sugar talking, η ζωή τους δεν κάνει κοιλιά μήτε έχει σκηνοθετικά κενά, και στερείται σκληρότητας. Λες και δεν γνωρίζουν ότι δίπλα μας ακριβώς, στο Ίλιον, 15χρονα βιάζουν «για πλάκα» τον συμμαθητή τους, τον βασανίζουν κι όλα αυτά επειδή το τραπ τραγούδι τους ήθελαν να τον συνδέσουν με αποτρόπαιες πράξεις για περισσότερη αληθοφάνεια.
Μήπως όμως πρόκειται για ανθρώπους που απλά αρνούνται να μετακινηθούν από τη θέση τους; Όπως και να ‘χει, σε αυτή την παράσταση πας για να της παραδοθείς όχι για να την δεις.
Κωλόκαιρος. Όλα συμβαίνουν στο παρακατιανό μπαρ «Διυλιστήριο» της Ελευσίνας, με τους ήρωες πιο κάτω από την περιοχή Μαγούλα να μην συνηθίζουν να πηγαίνουν. Οι ήρωες μεγάλωσαν στη δεκαετία του ’90. Αλλά επί σκηνής είμαστε 25 χρόνια μετά. Η ένταση, τα συναισθήματα, οι χειροδικίες, ο τρόπος συνολικά που επικοινωνούν θυμίζει το τώρα της κοινωνίας μας. Οι καταστάσεις ξεφεύγουν όπως έχουν ξεφύγει στις μέρες μας, όπου η αγάπη λίγο απέχει από τον κανιβαλισμό κι η ευγένεια από την καφρίλα.
Στη σκηνή μπαίνουν όλοι τους σχεδόν με σπασμένα φρένα, όπως ακριβώς και στη ζωή. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να σπαράξουμε ή να γελάσουμε. Ίσως και τα δύο μαζί, ζούμε σε αντιφατικούς καιρούς. Ο κωλόκαιρος εν ολίγοις επικρατεί παντού, δεν είναι απλά ένα καιρικό φαινόμενο ή ένας τίτλος θεατρικού έργου.
Πάμε στους πρωταγωνιστές της υπόθεσης (διότι όλους τους πρωταγωνιστούν κι αυτό είναι ευλογία). Ο Στάθης Σταμουλακάτος (στο ρόλο του Σοφοκλή) ως πολίτης έχει βγάλει 30 χρόνια πάνω στο μηχανάκι ως διανομέας. Κάποια χρονική στιγμή υπηρετούσε και τη διανομή και την τέχνη. Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος (στο ρόλο του Στέλιου) ως πολίτης δούλεψε 20 χρόνια σερβιτόρος. Κάποια χρονική στιγμή υπηρετούσε και το σερβίρισμα και την τέχνη.
Ο Στέλιος Δημόπουλος (στο ρόλο του Μίμη, Μήτσο ή Δημήτρης) ως πολίτης είναι ένας οργισμένος νους που αντί να γίνει μπάχαλος προς οποιαδήποτε κατεύθυνση ή να πηδήξει από την ταράτσα, έχτισε έναν χαρακτήρα που δεν χαρίζεται στο σύστημα. Κι αυτός δηλώνει ότι για να επιβιώσουν οι περισσότεροι ηθοποιοί χρειάζεται να κάνουν δυο και τρεις δουλειές. Ο εκπληκτικός Θάνος Αλεξίου (στο ρόλου του Μάκη) διαθέτει το ίδιο ήθος και ταπεραμέντο με τους συναδέλφους του. Κι όλοι τους σπουδαγμένοι. Ακούει η κυρία πρόεδρος της δημοκρατίας ή το κτίριο είναι ακατοίκητο;
Όσο για την Βασιλική Διαλυνά, στον ρόλο της τραγουδιάρας ψιλο-αλκοολικής Μαρίας, υποδύεται ότι κατάντησε έτσι επειδή η ζωή της έλαχε να είναι μια παράλληλη απώλεια. Ας κοιτάξουμε γύρω μας, γεμάτη η κοινωνία από παράλληλες απώλειες.
Όλοι μιλούν για ρεαλιστικό θέατρο αλλά την ίδια στιγμή αυτά που βλέπουν στον Κωλόκαιρο τους ακούγονται υπερβολικά. Ας εννοήσουμε επιτέλους ότι η αλήθεια δεν έχει επί των ημερών μας κώδικα καλής συμπεριφοράς. «Είμαστε ένας λαός υποκριτών» λέει ο Στάθης Σταμουλακάτος. «Βρίζουμε ίσως περισσότερο στην καθημερινή μας ζωή, αλλά όταν πρόκειται για το σινεμά θέατρο κ.λπ. μας πιάνουν οι μούχλες μας και εξανιστάμεθα». Όλο το δίκιο με το μέρος του. Σε τελευταία ανάλυση ας δουν ξανά και ξανά «Το κουκλούσπιτο» του Ίψεν εν έτει 2022, να γλαρώσει το συναίσθημά τους στις θεατρικές καρέκλες. Η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν ενδιαφέρεται να ακούει πολλά. Σε πείσμα όμως της θεατρικής ομάδας, όπως λέει και ο Στέλιος Δημόπουλος «το θέατρο που υπηρετούν μιλάει στην ψυχούλα του κοινού, προβληματίζει, ξεβολεύει, θεραπεύει».
Καλή σας θέαση.
πηγη: https://www.koutipandoras.gr